ตอนที่ 1
รอยยิ้มบนใบหน้าแต่ละคนในบ้านวิภาดา เสมือนหนึ่งดอกไม้บานเต็มสวน เจ้าของรอยยิ้มเหล่านั้น ต่างหลั่งไหลมาร่วมงานมงคลสมรสระหว่างวิชาติ กับสอางทิพย์ เสียงพูดคุยหยุดลงทันที เมื่อคุณหญิงสมสวาท ประธานในงานเชื้อเชิญแขกเข้าห้องพิธี
"เดี๋ยวก่อนครับ คุณป้า" วิชาติผู้เป็นหลานค้าน พลางมองซ้ายมองขวา "ยายวิชหายไปไหน"
สิ้นเสียงของวิชาติ สายตาของแต่ละคนเลิ่กลั่ก พลันเสียงบ่นปนติติงก็ดังออกมาจากประดาญาติๆ
ส่วนคนต้นปัญหานั้น กำลังเหวี่ยงถุงผ้าที่ภายในมีพลุเข้ามาในห้อง เธอค่อยๆปีนขึ้นมา ก่อนจะดึงเจ้าเด๋อเด็กน้อยลูกคู่ขึ้นมาอย่างทุลักทุเล
"แค่นี้น่าจะพอนะนายเด๋อ" วิชชุดาถาม
"เหลือเฟือครับคุณวิช...รับรองคืนนี้ต้องสนุกแน่ๆ"
"งานแต่งงานพี่ใหญ่ทั้งที มันก็ต้องมีอะไรให้แปลกใจ กันหน่อย นี่กี่โมงแล้ว"
วิชชุดาหันไปดูนาฬิกาแล้วร้องโวยวายไล่ให้เด๋อไปรับหน้าพี่ใหญ่แทนก่อนเพราะเธอจะรีบเปลี่ยนเสื้อผ้าไป เด๋อรีบวิ่งออกไป
วิชาติยืนรอน้องสาวอย่างหงุดหงิดใจ ใกล้ฤกษ์รดน้ำเข้ามาทุกทีแล้ว คุณหญิงสมสวาทจึงสั่งให้เริ่มพิธี แต่วิชาติยืนยันจะรอวิชชุดา พลางสั่งวีรชาติให้ไปตามวิชชุดา ขณะวีรชาติ ขยับ โสรัตน์เพื่อนรักของวิชาติที่แอบหมายปองวิชชุดาอาสาไปตามให้เอง พอดีเด๋อวิ่งเข้ามา วีรชาติรีบถามหาน้องสาว เด๋ออึกอักตอบไม่ถูก
"น้องวิชลงมาแล้วล่ะค่ะ" สดสวยคนรักของวีรชาติร้องบอก
ทุกคนหันไปมองที่บันได เห็นวิชชุดาในชุดไทยสวยรีบร้อนเดินลงมาจากชั้นบน เธอสะดุดขาตัวเองเสียหลักตกจากบันได โสรัตน์รีบถลาเข้าไปพยุง
"ซุ่มซ่ามไม่เคยเปลี่ยนเลยนะเรายายวิช" คุณหญิงหนักใจ
"วิชไม่เป็นไรค่า ไม่ต้องตกใจ นี่ได้ฤกษ์แล้วไม่ใช่
เหรอคะ แล้วมายืนรออะไรอยู่ ทำไมยังไม่เริ่มพิธีล่ะคะ" วิชชุดาส่งยิ้มกว้าง ทุกคนมองวิชชุดาอย่างระอาแกมเอ็นดู
ooooooo
เมื่อทุกคนมาพร้อมกันแล้ว คุณหญิงสมสวาทก็เริ่มพิธีรดน้ำตามด้วยคำอวยพรยืดยาว เล่นเอาวิชชุดาที่ยืนเป็นเพื่อนเจ้าสาวแอบหาวนอน เด๋อคลานเอายาดมมาส่งให้ลูกพี่ โสรัตน์ลอบมองวิชชุดาอย่างเอ็นดู แต่พอ เธอหันมา เขาก็เขินรีบหลบตา
เสร็จพิธีรดน้ำ วิชชุดาแยกตัวออกมาดูแลของว่างสำหรับรับรองแขก โสรัตน์รวบรวมความกล้าเข้ามาคุยด้วย แต่ดูเหมือนสาวเจ้าจะไม่อยากคุยด้วยนัก โสรัตน์เห็นวิชชุดามีเหงื่อออกก็หยิบผ้าเช็ดหน้าส่งให้ พร้อมๆกับเด๋อถือถาดเปล่าวิ่งเข้ามารายงานลูกพี่ว่า ยังขาดผลไม้อีกสองจาน
วิชชุดาหันไปเห็นเด๋อปากเลอะเปรอะไปด้วยครีมจากขนมก็รับผ้าเช็ดหน้าจากโสรัตน์มาเช็ดปากให้เด๋อ
"ไปแอบกินอะไรมาอีกล่ะ นายเด๋อ ขอบคุณค่ะ คุณโสรัตน์ คุณเป็นคนมีน้ำใจจริงๆเลย" วิชชุดาส่งผ้าเช็ดหน้าที่ทั้งสกปรกทั้งเยินคืนให้โสรัตน์ แล้วถือถาดผลไม้เดินออกไปกับเด๋อ
โสรัตน์ยืนอึ้ง วิชาติเดินเข้ามาตบไหล่เพื่อนยุให้ตามไป แต่โสรัตน์ส่ายหน้าถอดใจ เพราะเทียวไปเทียวมาบ้านวิชาติ เป็นปีแล้ว แต่วิชชุดาไม่เคยมีไมตรีตอบเลย
"สงสัยแกคงต้องไปฝึกวิชาจีบสาวกับนายมืดแล้วล่ะมั้ง รายนั้นไม่ว่าจีบสาวคนไหนเป็นสำเร็จทุกคน ว่าแต่นี่นายมืดไปไหน ทำไมไม่มางานกัน" วิชาติถามหาลูกพี่ลูกน้องของโสรัตน์
"มันกำลังตามจับไอ้ตี๋หน้าหยกอยู่ ถ้าไม่มีอะไรผิดพลาด มันคงจะมางานเลี้ยงเย็นนี้ได้แน่ๆไม่ต้องห่วง ไม่มีโจรหน้าไหนรอดพ้นสารวัตรศยามคนนี้ได้หรอก" โสรัตน์ตอบอย่างมั่นใจ
ในเวลาเดียวกัน ร้อยตำรวจเอกศยาม หรือนายมืดที่ โสรัตน์กับวิชาติพูดถึงก็กำลังไล่ล่าไอ้ตี๋หน้าหยกอย่างไม่ลดละ สุดท้ายไอ้ตี๋ก็จนมุมอยู่บนดาดฟ้า
"อย่าเข้ามานะ ไม่งั้นผมจะกระโดดลงไป ผมยอมตาย แต่ไม่ยอมติดคุก" ไอ้ตี๋หันมาขู่
"แกบอกว่าแกยอมตายใช่ไหม ดี งั้นฉันสงเคราะห์ให้"
ศยามก้าวเข้าไปประชิดตัวไอ้ตี๋ แล้วถีบมันหงายหลังตกละลิ่วลงไปจากตึกแล้วชะโงกหน้าไปมองด้านล่าง เห็นไอ้ตี๋นอนหมดสติบนเบาะรองที่ตำรวจ 4-5 นายถือรอรับไว้ ก็ส่งยิ้มพอใจที่งานสำเร็จลุล่วงไปได้
เมื่อภารกิจเสร็จสิ้น ศยามก็กลับบ้าน นมคล้ามเห็นชายหนุ่มเดินหมดแรงเข้ามาในบ้านแล้วล้มตัวนอนแผ่หลาบนโซฟา ก็เข้ามาเรียกให้ขึ้นไปนอนบนห้อง พลางบ่นยืดยาว แต่ศยามไม่รับรู้อะไรเพราะหลับเป็นตาย
ส่วนทางวิชชุดา เธอถูกคุณหญิงสมสวาทเรียกเข้าไปในห้องเพื่อเลือกเครื่องเพชรที่จะใส่ในงานเลี้ยงคืนนี้ แต่วิชชุดาไม่สนใจนักจึงโดนดุ "เราน่ะโตเป็นสาวแล้วนะ ต้องหัดรู้จักแต่งเนื้อแต่งตัว แขนคออย่าให้มันล่อนจ้อนนัก เป็นผู้หญิงอะไรไม่รู้จักรักสวยรักงามเอาเสียเลย เลิกทำอะไรโลดโผนโจนทะยานซักทีซิ เลิกได้แล้วนะที่ตามไปยิงนกตกปลากับเด็กเด๋อน่ะ นี่น่ะ ถ้าตาใหญ่ยอมส่งเราไปอยู่กับป้าตั้งแต่เด็กๆ ก็คงไม่โตมาเป็นทโมนออย่างนี้หรอก"
"สรุปว่าที่ยายวิชแก่นแก้วเป็นม้าดีดกะโหลกอย่างนี้ เป็นความผิดของพี่ใหญ่ใช่ไหมครับคุณป้า" วิชาติเดินเข้ามาพร้อมกับวีรชาติ
"ก็ผิดทั้งสองคนแหละ เลี้ยงน้องยังไงถึงได้ไม่มีความเป็นกุลสตรีเอาเสียเลย ทำอะไรก็ปรู๊ดปร๊าดเร็วเหมือนนกปรอด ไม่เคยอยู่นิ่งได้เกินสิบนาที นี่ถ้าขืนปล่อยทิ้งไว้อย่างนี้นะ เป็นต้องได้เสียผู้เสียคนแน่" คุณหญิงหนักใจ
วิชาติสบโอกาสเสนอให้คุณหญิงจับวิชชุดาแต่งงานกับโสรัตน์ เพราะเคยทาบทามขอวิชชุดาอยู่หลายครั้ง คุณหญิงเห็นดีด้วย แต่ต่อรองขอให้หมั้นกันสักปีแล้วค่อยแต่ง
วิชชุดามองคุณหญิงสมสวาทกับวิชาติไปมา เพราะทั้งสองตกลงกันเหมือนเธอไม่ได้นั่งอยู่ด้วยจึงยกมือค้าน "แต่วิชยังไม่อยากแต่งงานค่ะ ยิ่งต้องแต่งงานกับตาโสรัตน์ วิชยอมขึ้นคานดีกว่าค่ะคุณป้า"
"ตาย พูดอะไรออกมารู้ตัวรึเปล่าเนี่ย เราเป็นเด็กไม่มีสิทธิ์อะไรมาคัดค้านผู้ใหญ่ ผู้ใหญ่จัดการให้ก็เพราะความหวังดี อยากเห็นเรามีอนาคตที่ดี ตาใหญ่ ถ้าแกเห็นว่าเพื่อนคนนี้เหมาะสมกับยายวิช ก็จัดการตามที่เห็นชอบได้เลย" คุณหญิงสรุป
วิชชุดาโกรธหน้าคว่ำออกมาปรับทุกข์กับเด๋อ เด๋อแนะนำลูกพี่ว่า ถ้าไม่อยากแต่งก็ไม่ต้องแต่ง เพราะไม่เคยเห็นใครบังคับวิชชุดาได้สักที
"นั่นน่ะซินะ ไม่มีใครเคยบังคับฉันได้และจะต้องไม่มีต่อไป ฉันจะต่อสู้เพื่อสิทธิ์ของฉันเอง ชีวิตของฉัน ฉันจะต้องเลือกเอง ใครก็มากำหนดชีวิตฉันไม่ได้ ขอบใจมากนายเด๋อ" วิชชุดายิ้มได้
ooooooo
ค่ำแล้วศยามยังไม่ตื่น นมคล้ามจึงเข้ามาปลุก และเตือนว่า จะต้องไปรับคุณแหววไปร่วมงานวิวาห์ของวิชาติ ศยามได้ยินชื่อคนรักก็ผวาลุกขึ้นอาบน้ำแต่งตัวเพราะนัดเธอไว้หนึ่งทุ่มตรง
สุดถนอมหรือคุณแหววของศยามแต่งตัวสวย นั่งรอคนรักอยู่ในห้องโถง เธอจำต้องเก็บความกระวนกระวายใจไว้ หลวงพิศาลกับคุณนายจินดานั่งรออยู่กับลูกสาวด้วย
คุณนายจินดาอดรนทนไม่ไหวลุกขึ้นชะเง้อมองแล้วโวยวาย เพราะศยามไม่เคยมารับสุดถนอมตรงเวลาสักครั้ง
"ก็คงจะติดงานตามเคยแหละ...เดี๋ยวก็คงจะมา ถึงคุณจะเดินไปเดินมาซักกี่รอบก็ไม่ทำให้คุณศยามมาเร็วขึ้นหรอก" พิศาลออกรับแทน
จินดาพาลหาเรื่องต่อเพราะรู้มาว่าฐานะทางบ้านศยามไม่ดีนัก แต่ที่มาได้ถึงระดับนี้เพราะได้โสรัตน์ลูกพี่ลูกน้องคอยช่วยเหลือ
"แหววก็ไม่ค่อยทราบเรื่องครอบครัวของคุณศยามหรอกนะคะ" สุดถนอมรีบออกตัว
"ไม่ทราบก็ถามซิจ๊ะ ที่แม่อนุญาตให้ลูกคบหากับคุณศยามได้ ก็เพราะเห็นว่าเป็นพวกสกุลพิพรรธ แต่ถ้ารู้ มาก่อนว่าเป็นพิพรรธปลายแถวล่ะก็ แม่คงจะไม่ให้คบกันหรอก" คุณนายจินดาพูดจบ ศยามในชุดสูทหล่อเท่ก็เดินเข้ามายกมือไหว้คุณหลวงพิศาลกับคุณนายจินดา
จินดาปรับสีหน้ายิ้มต้อนรับศยามแล้วแอบแขวะเรื่องที่เขามาผิดเวลา ศยามขอโทษทุกคน
"ไม่ต้องขอโทษขอโพยหรอกคุณศยาม รีบไปตอนนี้ ก็ยังทัน...งานคงยังไม่เริ่มหรอกน่า" พิศาลตัดบท
"งั้นผมไปนะครับ สวัสดีครับ" ศยามยกมือไหว้ลาคุณหลวงกับคุณนายอีกครั้ง แล้วยกแขนตั้งฉากนิดๆ สุดถนอมแตะแขนศยามเดินออกไป
ศยามมีสุดถนอมเป็นคู่ควงไปงาน โสรัตน์ไม่ยอมน้อยหน้า เขาไปรอรับวิชชุดาที่บ้านหวังควงเธอไปงานด้วย แต่วิชชุดากลับบอกว่า เธอมีเด๋อเป็นคู่ควงแล้ว
"คุณโสรัตน์คงจะต้องหาคู่ควงคนใหม่แล้วล่ะแล้วเจอกันที่งานนะคะ" วิชชุดาเดินควงแขนเด๋อเดินออกไป โสรัตน์ยืนหน้าจ๋อยได้แต่มองตามตาปริบๆ
ooooooo
"นายมืด นึกว่าจะมาไม่ได้แล้ว" วีรชาติร้องทักเมื่อเห็นศยามควงสุดถนอมเข้ามาในงาน
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น