ตอนที่ 8
แม้จะผ่านไปอีกหลายวันแต่ก้องเกียรติก็ยังสับสนวุ่นวายใจกับเรื่องเรยา แต่เวลาอยู่ต่อหน้าณฤดี เขาต้องพยายามควบคุมให้ทุกอย่างปกติ และวันนี้
ก็นับว่าโล่งไปนิดที่ณฤดีออกจากบ้านไปแต่เช้า แต่ ไม่รู้ว่าเธอไปไหน จึงถามเอาจากสมปองที่จัดอาหารมาให้
"คุณผู้หญิงออกไปไหนแต่เช้า"
"ไปออกกำลังกายกับคุณเด่นค่ะ แต่สั่งไว้ว่า ถ้าคุณผู้ชายทานอาหารเช้าเสร็จแล้วให้หายาให้ทานด้วย คุณผู้หญิงบอกว่าท่าทางคุณผู้ชายจะไม่สบาย"
"ฉันไม่เป็นอะไรหรอก วันนี้เลิกงานแล้วฉันจะไปบ้านโน้น มีธุระกับอาม้านิดหน่อย สมปองเรียนคุณผู้หญิงด้วยนะ"
"ค่ะ แต่...ทำไมคุณผู้ชายไม่บอกเองล่ะคะ"
ก้องเกียรตินิ่งไปนิด เพราะความรู้สึกผิดทำให้ไม่กล้าคุยกับณฤดีเอง แต่คุมคำตอบให้เป็นปกติ "กลัวลืม"
ขณะนั้นที่ฟิตเนส ณฤดีกับเด่นจันทร์กำลังได้เหงื่อ เล่นไปคุยไปอย่างเพลิดเพลิน พอถึงเวลาพักก็ยังนั่งเม้าท์เรื่องสามี แต่ดูเหมือนจะเป็นเด่นจันทร์มากกว่าที่กล่าวถึงสินธรอย่างชื่นชม จนณฤดีอดแซวไม่ได้ว่า
"พูดถึงเขาไม่ขาดปากแบบนี้ แล้วตอนนี้สถานการณ์ เป็นไงบ้าง"
"หมายถึงหลังจากอีนังคนนั้นพ้นไปแล้วใช่มั้ย"
ณฤดีพยักหน้า เด่นจันทร์จึงพูดต่ออย่างใจเย็น
"สินเขายังเงียบอยู่ ยังไม่ปรากฏว่ามีคนต่อไป"
"ซึ่งคิดว่าเขาต้องมี"
"ชัวร์ คนเจ้าชู้อย่างสิน เห็นผู้หญิงอดไม่ได้หรอก ยิ่งถ้าเจอผู้หญิงที่ไร้ศีลธรรม ชอบเล่นชู้กับผู้ชายที่มีเมียแล้ว เห็นเรื่องนอนกับผู้ชายเป็นเรื่องง่ายๆเหมือนกินข้าวต้มรอบดึก คราวนี้ก็เข้าล็อก สนุกกันลืมตาย ให้เลิกน่ะคงยาก ทำได้ก็แค่คุมอย่าให้ท้องก็แล้วกัน"
"เธอทำยังไงล่ะเด่น"
"ชั่วครั้งชั่วคราวก็ยังพอจำทน ไม่อยากให้มีเรื่องถึงพ่ออีก แล้วก็ถือซะว่าอดทนเพื่อน้องดาว ถ้ามัวแต่ตามจับผิดก็ไม่เป็นอันทำอะไรกันพอดี สินเขาเป็นคนรักสนุก ไม่เคยเลี้ยงดูใครจริงจัง เพิ่งมีนังเรยานี่แหละคนแรก"
"แล้ว...แน่ใจเหรอว่าเขาเลิกกันแน่แล้ว"
"โธ่เอ๊ย...ยายดี๋ สินน่ะเขาหมดกรรมแล้ว นังนั่นมันเจอผู้ชายโชคร้ายคนใหม่ ที่ชื่อคุณใหญ่แล้วไง"
"จริงด้วย"
"อีตาคุณใหญ่นี่จะต้องตกต่ำล่มจมไปตลอดชาติ เรียกว่าซวยหล่นทับเลยล่ะ"
"มีด้วยเหรอซวยหล่นทับ"
"มีสิ ก็ตัวซวยอย่างนังเรยาหล่นทับเต็มๆ ไม่รู้ว่าตานี่มีเมียหรือยัง ถ้ามีก็ซวยซ้ำซวยซ้อน ซวยทั้งผัวทั้งเมียเลยล่ะ"
ณฤดีไม่แสดงความคิดเห็น ได้แต่ยิ้มรับแหยๆ แต่ ในใจก็เห็นด้วยกับความคิดเห็นอันเผ็ดร้อนของเด่นจันทร์
"เฮ้อ ไม่รู้ว่าอีตาคุณใหญ่นี่เมื่อไหร่จะรู้ตัว แต่ที่รู้แน่ๆ คือเขาไม่ใช่คุณใหญ่ของเธอ"
เด่นจันทร์มั่นใจมาก แต่หารู้ไม่ว่า ดันจุดไต้ตำตอเข้าแล้วเต็มๆ
ooooooo
เมื่อความทุกข์รุมสุมใจจนกินนอนไม่ได้ เย็นวันนี้ก้องเกียรติพาใบหน้าหมองหม่นมาพบอาม้าที่บ้าน แล้วเลียบเคียงถามท่านว่าตอนอาเตียมีคุณนายที่สอง อาม้าทำยังไง?
เม่งฮวยนิ่งเงียบไปอย่างใช้ความคิด...ลูกชายนึกว่าไม่ได้ยิน บวกกับความร้อนใจด้วยจึงย้ำอีกทีว่า อาม้าได้ยินที่ผมถามหรือเปล่า
"ได้ยิน...ลื่อถามเสียงดังม้าได้ยิน แต่ลื่อมาถามตอนนี้ อั้วนึกไม่ค่อยออกเลี้ยวว่าอั้วอาละวากอาลายมั่ง"
"อาม้าไม่เสียใจหรือครับ"
"นั่นแหละ...เป็งอย่างเลียวที่นึกออก เพราะเหลียวนี้ก็ยังเสียใจไม่หาย"
"โธ่...อาม้า"
"อาตั่วตี๋...ไม่มีผู้หญิงคนไหนไม่เสียใจที่ผัวมีเมียน้อย... ไม่เหมือนกับผู้ชาย ไม่มีผู้ชายคนไหนเสียใจที่มีเมียน้อย อาตั่วตี๋ อาม้าอยากให้ลื่อเป็งผู้ชายคนแรกที่จะเสียใจถ้ามีเมียน้อย"
ก้องเกียรติหน้านิ่งสงบ ไม่มีพิรุธ แต่สายตาและความรู้สึกภายในใจสุดร้อนรุ่ม
"ลื่อต้องไม่มีนะอาตั่วตี๋ ถ้าลื่อมี ลื่อฆ่าผู้หญิงสองคน ลื่อฆ่าคุงหลีกะฆ่าอาม้า อาม้าน่ะโดนฆ่าสองหนเลยนะอาตั่วตี๋... อาตั่วตี๋ ลื่อได้ยินอาม้ารึป่าว"
"ได้ยินครับ" เขาตอบไม่เต็มเสียง พออาม้าอยากรู้ว่าถามทำไม หรือว่าจะมีเมียน้อย เขารีบปฏิเสธ และว่าแค่อยากรู้เท่านั้น
"เออ แค่อยากรู้...ล่าย แต่อยากเห็น...ไม่ล่าย"
อาฮุ้งที่ยืนฟังเจ้านายอยู่ห่างๆ เห็นสีหน้าดุเข้มของ เม่งฮวยก็หัวเราะออกมา เลยโดนเม่งฮวยหันไปเอ็ดว่าหัวเราะอะไร
"ถ้าอยากเห็นแต่ไม่อยากรู้ล่ะฮะ อาคุณนายใหญ่"
เม่งฮวยฟังแล้วหน้าตึงทันที หาว่าอาฮุ้งเล่นลิ้น อาฮุ้งจะอธิบายแต่เม่งฮวยก็เอาแต่ล้งเล้งเสียงดัง...ก้องเกียรติฉวยโอกาสนี้เดินเลี่ยงออกจากห้องอาม้าด้วยอาการของคนใจลอย เป็นเหตุให้ชนกับซิลเวียที่รีบร้อนวิ่งขึ้นบันไดมา
ต่างคนต่างตกใจ เขารีบขอโทษเธอก่อนแล้วจะผละลงมาชั้นล่าง แต่ซิลเวียขวางไว้ ถามเขาว่าเป็นอะไร หน้าตาดูไม่ดีเลย
"ไม่ได้เป็นอะไร" ตอบแล้วเบี่ยงตัวเดินลงบันไดทันที
ซิลเวียเดินตามเขามาอีก เธอระบายความรู้สึกว่าเหงาและเบื่อหน่าย เจ้าสัวไม่สนใจเธอเลย เธอไม่ได้พูดกับใครมาเป็นเดือนแล้ว
"ขอโทษนะซิลเวีย ผมไม่คิดว่าจะมีหัวข้ออะไรคุยกับคุณ"
ก้องเกียรติตัดบทแล้วเดินตรงออกไปขึ้นรถที่หน้าตึก ซิลเวียฮึดฮัดขัดใจมาก วิ่งซอยเท้าโครมครามขึ้นบันไดไปชั้นสองร้องเรียกเจ้าสัวดังลั่น จนเม่งฮวยที่อยู่อีกห้องตกใจออกมาด่าปาวๆ แต่ซิลเวียหาได้สนใจ ยิ่งแกล้งตะโกนเรียกเจ้าสัวเอ็ดอึงไปหมด
ooooooo
คืนนั้นก้องเกียรติแวะไปงานเลี้ยงที่บ้านเพื่อนคนหนึ่งแล้วเจอโจกับเต้ที่นี่ด้วย ก้องเกียรติสีหน้าเคร่งเครียดอย่างเห็นได้ชัด ซึ่งโจกับเต้ทราบดีว่าเพื่อนคิดไม่ตกที่เรยาบอกว่าท้อง แต่พวกเขายังสงสัยว่าเรยาท้องจริงหรือเปล่า
ในขณะเดียวกันนั้น เรยาที่อยู่บ้านกับแม่ เธอกำลังปวดท้องร้องครวญครางจะเป็นจะตาย ทั้งปวดทั้งหงุดหงิดที่
ตัวเองมีประจำเดือน นั่นหมายความว่าเมื่อหลายวันก่อนที่โรงพยาบาลเธอโกหกว่าท้องเพื่อต้องการกดดันให้ก้องเกียรติรับผิดชอบ และไม่ทอดทิ้งเธอไป
แต่ตอนนี้ก้องเกียรติเชื่อคำพูดของเธอไปแล้ว ขนาดเต้ทักท้วงว่าควรเอาผลตรวจมายืนยัน เพราะกลัวเพื่อนจะโดนผู้หญิงหลอกจับ เขากลับดุเต้ให้พอที หยุดพูดได้แล้ว...
"เต้...ฉันขอยืนยันว่าเขาไม่ได้จะจับฉัน ถ้าเขาคิดจะจับฉันจริง ทำไมเขาถึงไม่เรียกร้องอะไร ไม่ต้องการให้ฉันรับผิดชอบ เขายังบอกด้วยซ้ำว่ามันเป็นอุบัติเหตุทางกาย"
"อุบัติเหตุทางกาย...คิดได้เนอะ แล้วไอ้ที่เขาขอแกอาทิตย์ละวันล่ะ เขาเรียกว่าอะไร"
"เขาบอกว่าเขารักฉัน"
"โอ๊ย...แล้วแกก็เชื่อ...จะบ้า" เต้เสียงดังจนเพื่อนๆที่เฮฮาอยู่อีกทางตะโกนถามว่าเป็นอะไร เต้รีบบอกเปล่า ไม่มีอะไร... จากนั้นหันกลับมารุกก้องเกียรติอีกว่า "แกเชื่อเขาเหรอ"
"เชื่อ" คำตอบนั้นหนักแน่นจนเต้หน้าตูม ส่วนโจที่นั่งอยู่ด้วยถามขึ้นมาบ้างว่า...แล้วแกรักเขารึเปล่า...ก้องเกียรติไม่ทันจะตอบ เต้ตบไหล่โจอย่างแรง บอกว่าถามได้โดนจริงๆ
"โดนอะไรเหรอ" ก้องเกียรติสงสัย
"โดนใจแกน่ะสิ ใช่มั้ย พอเขาบอกว่ารัก แกก็เคลิ้ม... ไอ้ใหญ่ ทำไมวะ ยายคุณฟ้าของแกนี่ เด็ดมากหรือไง ถึงทำให้แกลืมคุณดี๋ได้"
ก้องเกียรติเลือดขึ้นหน้า ลุกพรวดจ้องเต้นัยน์ตาเป็นประกายด้วยความโกรธ โจรีบจับแขนก้องเกียรติเพื่อเตือนสติ สักครู่ก้องเกียรติก็ปลดมือโจออกแล้วผลุนผลันจากงานเลี้ยงไปทันที โจไม่สบายใจ ตำหนิเต้ทำไมถึงพูดอย่างนั้น
"แกไม่เคยได้ยินเหรอ อันร้อยรสบุปผาสุมาลัย จะชื่นใจเหมือนสตรีไม่มีเลย...ไอ้โจแกเชื่อฉัน ไอ้ใหญ่มันไม่เคย มันกำลังหลง"
"แกก็พูดไปเรื่อย มันจะไม่เคยร้อยรสบุปผาสุมาลัยได้ไง ก็คุณดี๋ไง"
"คุณดี๋น่ะดอกมะลิ หอมจริงแต่ไว้บูชาพระบนหิ้ง ไอ้ใหญ่มันไม่เคยเจอดอกชบาก็หลงเอาไปทัดหู เพราะสีมันฉูดฉาด แต่...ทัดหูอวดคนเล่นได้เฉยๆ แต่ไม่ชื่นใจเพราะมันไม่หอม...ดีที่ยังไม่เหม็นเท่านั้น"
โจถอนใจเฮือก เป็นห่วงก้องเกียรติเหลือเกิน
ooooooo
แม้วันนี้ยังไม่ท้อง แต่วันหน้าก็ไม่แน่...เรยาบอกกับตัวเองอย่างนั้น ครั้นวันรุ่งขึ้นเธอจึงบุกเข้าไปหาก้องเกียรติถึงห้องทำงานที่บริษัท แล้วจู่โจมนัวเนียกอดจูบจนเขาตะลึงตั้งตัวไม่ทัน
กว่าจะดันร่างเธอออกห่างได้ ก้องเกียรติก็ใจหายใจคว่ำ
"ฟ้าครับ...ฟ้าช่วยกลับไปก่อนได้ไหมครับ ผมขอร้อง"
ได้ยินคำพูดนั้น เรยาน้ำตาคลอเสียใจเหมือนสั่งได้
"คุณใหญ่ อย่าถึงกับไล่ฟ้าเลยค่ะ ยังไงฟ้าก็ต้องไปอยู่แล้ว"
"ผมไม่ได้ไล่ ฟ้าอย่าเข้าใจผิด"
"ไม่เป็นไรค่ะ ไล่ก็ได้ ฟ้าขอโทษนะคะ"
เรยาหันหลังกลับเดินไปที่ประตู พลันก้องเกียรติก็สะดุ้งสุดตัวเมื่อได้ยินเสียงเคาะประตูดังขึ้น เขารีบกระซิบบอกเธอว่า
"ผมนัดกับภรรยาว่าจะไปทานกลางวันด้วยกัน"
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น