วันจันทร์ที่ 11 เมษายน พ.ศ. 2554

มนต์รักแม่น้ำมูล ตอนที่ 3

ตอนที่ 3

แคน​ไม่​รอ​ช้า​กระโดด​ถีบ​ยอด​อก​ศรี​ไพร​เซ​ไป​กระแทก​ตู้​ร้าน​ขาย​กาแฟ​ข้างๆข้าวของ​แตก​กระจาย ชาว​บ้าน​ที่​อยู่​ใน​ร้าน​ตกใจ​ส่งเสียง​ร้อง​วี้ด​ว้าย​ลั่น ตา​มา​พ่อ​ของ​แคน​กำลัง​ซื้อ​โอเลี้ยง หัน​ขวับ​ไป​มอง เห็น​ไอ้​ดำ​กับ​ไอ้​ขาว​ช่วย​กัน​จับ​ตัว​แคน​ไว้ ก่อน​จะ​ถูก​เขา​ซัด​หน้า​หงาย ตา​มา​ทิ้ง​ถุง​โอเลี้ยง วิ่ง​เข้าไป​หา

หมอลำ​หนุ่ม​โกรธ​จัด ตรง​เข้า​กระชาก​คอเสื้อ​ศรี​ไพร​ให้​ลุก​ขึ้น ศรี​ไพร​เห็น​ชาว​บ้าน​เริ่ม​เข้า​มา​มุง​ดู ทำ​เป็น​ไม่​สู้ ปล่อย​ให้​แคน​ทำร้าย​ฝ่าย​เดียว ตา​มา​แหวก​ฝูง​ไทย​มุง​เข้า​มา​ถาม​ลูก​ชาย​มี​เรื่อง​อะไร​กัน

“มัน​ส่ง​คน​ไป​เผา​บ้าน​แม่​ครู​คำ​แป​ง มัน​ไม่​พอใจ​ที่​แม่​ครู​คอย​ช่วยเหลือ​ฉัน มัน​เล่น​งาน​ฉัน​ไม่ได้​ก็​เลย​หัน​ไป​เล่น​งาน​แม่​ครู​แทน”

ดำ​ให้​แคน​เอา​หลักฐาน​มาแสดง ​ไม่​ใช่​กล่าวหา​กัน​ลอยๆ​แบบ​นี้ แคน​ถึง​กับ​อึ้ง ศรี​ไพร​สบ​โอกาส กล่าวหา​แคน​ใส่ร้าย​ตน​เพราะ​ต้องการ​กำจัด​คู่แข่ง​ให้​พ้น​ทาง​เพื่อ​จะ​ได้​ครอบครอง​คำ​หล้า  แคน​ฉุน​ขาด​คว้า​ขวด​น้ำ​หวาน​ตี​กับขอบโต๊ะ​แตก​เป็น​ปากฉลาม แล้ว​ดัน​ตัว​ศรี​ไพร​กระแทก​ผนัง เงื้อ​มือ​จะ​แทง​ให้​สม​แค้นตา​มา​พุ่ง​เข้าไป​ปราม​ลูก​ชาย​ให้​มี​สติ ขืน​ทำ​อะไร​บุ่ม​บ่า​ม​มี​สิทธิ์​ติด​คุก​หัว​โต แคน​ชะงัก ศรี​ไพร​กระซิบ​ยั่ว​แคน

“ถ้า​ฉัน​รอด​ไป​ได้ พ่อ​แก​ตาย​แน่”

แคน​โมโห​เงื้อ​มือ​จะ​แทง​ศรี​ไพร​อีก แต่​คำ​หล้า​เข้า​ดึง​มือ​ไว้​ทัน ช่วย​กัน​เขา​ออก​มา ขณะ​ที่​ดำ​กับ​ขาว​ดึง​ลูกพี่​ตัว​เอง​

ถอย​ห่าง แคน​ฮึดฮัด​จะ​เข้าไป​เอาเรื่อง​ศรี​ไพร​ให้​ได้ ชาว​บ้าน​เห็น​พฤติกรรม​ของ​แคน​แล้ว​รับ​ไม่ค่อย​ได้ พา​กัน​วิพากษ์วิจารณ์​ต่างๆนานา บาง​คน​ไม่​ชอบใจ​ถึง​ขนาด​ออกปาก​จะ​ไม่​ฟัง​เพลง​ที่​แคน​ร้อง​อีก​ต่อ​ไป แคน​พยายาม​จะ​อธิบาย​ให้​ชาว​บ้าน​เข้าใจ แต่​คำ​หล้า​ดึง​แขน​เขา​ไว้ แคน​สะบัด​มือ​ออก​อย่าง​ไม่​สบอารมณ์

“ขืน​พี่​ใช้​อารมณ์​อย่าง​นี้ ทำ​อะไร​ก็​เข้า​ทาง​พวก​มัน​หมด...อย่า​ลืม​สิ​ว่า​ครั้ง​นี้​พวก​มัน​วาง​แผน​มา​ดี ทำ​ที​เป็น​เข้า​มา​ขอโทษ​พวก​เรา​  แต่​ลับหลัง​ก็​ส่ง​คน​ไป​เผา​บ้าน​แม่​ครู แล้ว​สร้าง​สถานการณ์​ให้​พี่​ดูเหมือน​เป็น​คน​เลว​ใน​สายตา​ทุก​คน ถ้า​พี่​ไม่​อยาก​ให้​แผน​ของ​พวก​มัน​สำเร็จ​ก็​อย่า​ไป​เล่น​ตาม​เกม​พวก​มัน”

แคน​ยัง​ฮึดฮัด แต่​ก็​ยอม​ทำ​ตาม​คำ​แนะนำ​ของ​คำ​หล้า...

แผนการ​ของ​ศรี​ไพร​ได้​ผล แม้แต่​เถ้าแก่​เส็ง​ยัง​หลง​เชื่อ​ว่า​แคน​เป็น​ฝ่าย​มา​หาเรื่อง​เขา​ก่อน ดำ​ไม่​อยาก​มี​ปัญหา​กับ​เถ้าแก่​เส็ง แนะ​ลูกพี่​ให้​หยุด​แผน​พิฆาต​แคน​ไว้​ก่อน ศรี​ไพร​ปฏิเสธ​เสียงแข็ง

“ไม่...โบราณ​ว่า​ไว้​จะ​ตี​เหล็ก​ต้อง​ตี​ตอน​ร้อน ชาว​บ้าน​เริ่ม​ไม่​พอใจ​มัน​แล้ว ต่อ​ไป​ฉัน​จะ​ทำให้​มัน​กลาย​เป็น​หมาหัวเน่า​ใน​สายตา​ของ​ทุก​คน ถึง​ตอน​นั้น​มัน​ก็​เหมือน​ลูกไก่​ใน​กำมือ​ฉัน​จะ​บีบ​ก็​ตาย​จะ​คลาย​ก็​รอด”

ooooooo

ขณะ​ครู​ตะวัน​กำลัง​คุย​กับ​คำ​แป​ง​ถึง​ความ​คืบ​หน้า​คดี​ลอบ​เผา​บ้าน​ของ​เธอ เขียว​ชาว​บ้าน​ที่​คอย​สืบ​เรื่อง​เรือ​ดูด​ทราย​ให้​ครู​ตะวัน วิ่ง​หน้าตื่น​เข้า​มา​รายงาน มี​เรือ​ออก​มา​ดูด​ทราย​นอก​เขต​สัมปทาน​อีก​แล้ว พิณ​หัน​มา​ฟัง​ด้วย​ความ​สนใจ ครู่​ต่อ​มา ครู​ตะวัน​กับ​พิณ​มา​ซุ่ม​อยู่​แถวริม​ฝั่ง​ดู​เรือ​ดูด​ทราย​ลำ​ใหญ่​กลาง​แม่น้ำ​มูล

“ไอ้​เรือ​พวก​นี้​ชอบ​มา​ดูด​ทราย​นอก​เขต​สัมปทาน ทำให้​ตลิ่ง​พัง ปลา​ไม่​มี​ที่​วางไข่ พวก​ชาว​บ้าน​ก็​เลย​รวม​ตัว​กัน​จับ​พวก​มัน​มา​ลงโทษ”

พิณ​เข้าใจ​แล้ว​ทำไม​ครู​ตะวัน​กับ​พวก​ชาว​บ้าน​ถึง​ได้​เป็น​เดือด​เป็น​แค้น​กับ​เรื่อง​นี้​นัก จังหวะ​นั้น เขียว​เข้า​มา​รายงาน​ครู​ตะวัน​ทุก​อย่าง​พร้อม​แล้ว...

ท่ามกลาง​ความ​มืด เรือ​หางยาว​ของ​ครู​ตะวัน​และพวก​ ชาว​บ้าน​จำนวน 4 ลำ แล่น​ออก​จาก​ที่​ซ่อน​เตรียม​ปิด​ทาง ไม่​ให้​เรือ​ดูด​ทราย​หนี คน​ขับ​เรือ​ดูด​ทราย​รู้ตัว​ก่อน สั่ง​ลูกน้อง​ปิด​หัว​ดูด​ทราย แล้ว​เร่ง​เครื่อง​หนี พวก​ครู​ตะวัน​ไล่​ตาม พิณ ​ซึ่ง​เป็น​คน​ขับ​เรือ​ลำ​ที่​ครู​ตะวัน​นั่ง เร่ง​เครื่อง​นำ​หน้า​ลำ​อื่น ทันใด นั้น มี​เรือ​หางยาว​ของ​พวก​ดูด​ทราย​อีก​สอง​ลำ​แล่นส​วน​เข้า​มา​ยิง​เปิด​ทาง​ให้​เรือ​ดูด​ทราย​หนี พวก​ครู​ตะวัน​ต่าง​หลบกระสุน​ กัน​วุ่นวาย

ชาว​บ้าน​ระดม​ยิง​โต้ตอบ ต่าง​ฝ่าย​ต่าง​ได้​รับ​บาดเจ็บ พวก​ชาว​บ้าน​สู้​ไม่​ถอย​ต้องการ​จะ​จับ​คน​เลวๆพวก​นี้​ให้​ได้ พิณ​ตะโกน​บอก​เขียว​ยิง​คุ้มกัน​ให้​ด้วย แล้ว​เร่ง​เครื่อง​ประกบ​ข้าง​เรือ​ดูด​ทราย ครู​ตะวัน​สลับ​ที่มา​เป็น​คน​ขับ​เรือ​แทน​พิณ พอได้​จังหวะ พิณ​โดด​ขึ้น​เรือ​ดูด​ทราย ถีบ​ลูกเรือ​กระเด็น​ตก​น้ำ แล้ว​พุ่ง​เข้าหา​คน​ขับ​ซึ่ง​ชัก​ปืน​ยิง​สกัด​เขา​ไว้ พิณ​ดีด​ตัว​หลบ​ยิง​สวน​กลับ คน​ขับ​เรือ​เห็น​ท่า​ไม่​ดี กระโดด​หนี​ลง​น้ำ เรือ​หางยาว​คุ้มกัน​แล่น​เข้า​มา​รับ​คน​ขับ​เรือ​ดูด​ทราย​หนี​หาย​ไป​ใน​ความ​มืด ครู​ตะวัน​เร่ง​เครื่อง​ตาม​แต่​ไม่ทัน

ooooooo

เถ้าแก่​เส็ง​โกรธ​มาก​ที่​เรือ​ดูด​ทราย​มูลค่า​หลาย​ล้าน​บาท​ถูก​พวก​ชาว​บ้าน​ยึด​ไป ทั้ง​ถีบ​ทั้ง​ตบ​คน​ขับ​เรือ​กับ​พวก​ลูกเรือ​ที่​ทำ​งาน​พลาด คน​ขับ​เรือ​ซึ่ง​เป็น​หัวหน้า​กลุ่ม​ออก​หน้า​แทน​ลูกน้อง​รับ​อาสา​จะ​ไป​เอา​เรือ​คืนให้

“ตอน​นี้​มัน​ไม่​ใช่​แค่​เรื่อง​เรือ ถ้า​พวก​มัน​รู้​ว่า​อั๊​วอ​ยู่​เบื้องหลัง​เรื่อง​ทั้งหมด พวก​เรา​ได้​บรรลัย​กัน​หมด​แน่”

ศรี​ไพร​ซึ่ง​นั่ง​ฟัง​อยู่​ด้วย รับ​เป็น​ธุระ​เรื่อง​นี้​เอง เถ้าแก่​เส็​ง ม​อง​หน้า​ลูก​ชาย​อย่าง​ไม่ค่อย​จะ​เชื่อถือ​คำ​พูด​นัก ​แต่​ศรี​ไพร​ยืนยัน​จะ​เอา​เรือ​กลับ​มา​ให้​ได้...

ที่​ท่าเรือ​ริม​แม่น้ำ​มูล ชาว​บ้าน​ช่วย​กัน​ตรวจค้น​เรือดูด​ทราย​ทุก​ซอก​ทุก​มุม​เพื่อ​หา​หลักฐาน​สาว​ไป​ถึง​ตัวการ​ใหญ่ เขียว​ค้น​เจอ​ใบ​ทะเบียน​เรือเอา​มา​ให้​ครู​ตะวัน​กับ​พิณ​ดู ครูตะวัน นึก​ไว้​ไม่​มี​ผิด​เถ้าแก่​เส็ง​คือ​ผู้​ชักใย​อยู่​เบื้องหลัง รวบรวมหลักฐาน​ ทั้งหมดเตรียม​จะ​ไป​แจ้งความแต่​ตำรวจ 2 นาย​โผล่​เข้า​มาเสีย​ก่อน

“เรา​ได้​รับ​แจ้ง​ว่า​มี​เรือ​หาย​และ​สงสัย​ว่า​จะ​อยู่​ที่​นี่ ขอ​อนุญาต​ตรวจค้น​ด้วย​ครับ”

ผู้​กอง​เจ้าของ​คดี​สั่ง​ให้​ลูกน้อง​ตรวจค้น​เรือ สัก​พัก ลูกน้อง​กลับ​มา​รายงาน​ว่า​ทะเบียน​กับ​รูปพรรณ​ของ​เรือ​ตรง​กับ​ที่​เถ้าแก่​เส็ง​แจ้งความ​ไว้​ว่า​ถูก​ลูกน้อง​เก่า​ขโมย​ไป คดี​พลิก​ทันที​จาก​ที่​เถ้าแก่​เส็ง​จะ​ตกเป็น​ผู้ต้องหา​คดี​ลักลอบ​ดูด​ทราย เขา​กลาย​เป็น​เจ้าทุกข์​คดี​เรือ​หาย​ด้วย​ความ​เจ้าเล่ห์​ของ​ศรี​ไพร แถม​พา​แพะรับบาป​มา​ให้​ตำรวจ​เสร็จ​สรรพ พิณ​จำ​ได้​แม่น ชาย​คน​นี้​ไม่​ใช่​คน​ขับ​เรือ​ที่​เขา​เห็น แต่​ศรี​ไพร​เถียง​ทำไม​จะ​ไม่​ใช่​คน​เดียวกัน

“ใน​เมื่อ​มัน​เป็น​ลูกน้อง​เก่า​ที่​พ่อ​ฉัน​เพิ่ง​ไล่​ออก​ไป แล้ว​มัน​ก็​เป็น​คน​สารภาพ​ความ​จริง​ทั้งหมด​กับ​ผู้​กอง”

พิณ​อ้า​ปาก​จะ​เถียง ​แต่​ต้อง​ชะงัก​เมื่อ​เห็น​ครู​ตะวัน​ขยิบ​ตา​ให้​เป็น​เชิง​ไม่​ให้​เขา​ถาม​เซ้าซี้​อะไร​อีก ผู้​กอง​บอก​ใช่​คน​นี้​ก็​ว่า​ตาม​นั้น พิณ​เข้าใจ​แล้ว แต่​ไม่​ยอม​แพ้ เข้าไป​ยืน​ประจันหน้า​กับ​ศรี​ไพร​อย่าง​ไม่​เกรง​กลัว

“อย่าง​นั้น​ก็​แสดง​ว่า...ต่อ​ไป​นี้​จะ​ไม่​มี​ลูกน้อง​เถ้าแก่​เส็ง​เข้า​มา​ดูด​ทราย​แถว​นี้​อีก​แล้ว​ใช่​ไหม”

ooooooo

หลังจาก​เหตุการณ์​เมื่อ​คืน พิณ​เตือน​ครู​ตะวัน​กับ​เขียว​ให้​ระวัง​ตัว​ไว้ ถึง​ตอน​นี้​พวก​เถ้าแก่​เส็ง​จะ​ไม่​กล้า​ทำ​อะไร​ผลีผลาม แต่​คน​อย่าง​เถ้าแก่​กับ​ลูก​ชาย​ไม่​ยอม​หยุด​แค่​นี้​แน่ ระหว่าง​นั้น บุรุษไปรษณีย์​เอา​จดหมาย​มา​ส่ง​ให้​พิณ พอ​เห็น​ชื่อ​เดือน​ตรง​มุม​ผู้​ฝาก​บน​ซอง​จดหมาย พิณ​รีบ​แกะ​อ่าน​ด้วย​ความ​ดีใจ

ใน​จดหมาย​เขียน​ว่า “วัน​ที่​ฉัน​มา​กรุงเทพฯ ฉัน​รู้สึก​เหมือนว่า​ตัว​เอง​กำลัง​ถูก​ทอดทิ้ง แต่​พอ​รู้​ว่า​พี่​กลับ​ไป​หา​ฉัน... ฉัน​ก็ดี​ใจ แต่​ก็​อด​เสียใจ​ไม่ได้​ที่​ทำให้​พี่​ไม่ได้​เป็น​ครู”

พิณ​อ่าน​จดหมาย​ต่อ​จน​จบ ยิ้ม​อย่าง​มี​ความ​สุข ทั้ง​สอง​คน​เขียน​จดหมาย​หา​กัน​เป็น​ประจำ เดือน​มัก​จะ​ระบาย​ให้​ฟัง​ว่า​คิดถึง​บ้าน​มาก​แค่​ไหน คิดถึง​อาหาร​ฝีมือ​แม่​ของ​เธอ และ​บ่น​อยาก​กิน​แกง​ผักหวาน​ไข่​มดแดง​มาก พิณ​เอง​ก็​คิดถึง​แกง​ผักหวาน​ไข่​มดแดง​ฝีมือ​เดือน​เหมือน​กัน แต่​ไม่​รู้​จะ​มี​โอกาส​ได้​กิน​อีก​เมื่อ​ไหร่

เดือน​นึก​สนุก​เลย​ส่ง​ตำ​รา​ทำ​แกง​ผักหวาน​มา​ให้​พิณ บอก​รายละเอียด​การ​ทำ​ทุก​ขั้น​ตอน พิณ​ลงมือ​ทำ​ตาม​สูตร​ที่​เดือน​ให้​มา ผล​ปรากฏ​ว่า​รสชาติ​อร่อย​เหมือน​ที่​เดือน​เคย​ทำให้​กิน​ไม่​มี​ผิดเพี้ยน ชาย​หนุ่ม​ถึง​กับ​น้ำตา​คลอ คิดถึง​เจ้าของ​สูตร​อาหาร​ใจ​จะ​ขาด เดือน​เอง​ก็​คิดถึง​เขา​มาก​เช่น​กัน...

ด้วย​ความ​ที่​อยาก​กิน​แกง​ผักหวาน​มาก เดือน​ลงมือ​ทำ​กิน​เอง​ที่​บ้าน​ของ​แสวง อัญชลี​ไม่​เคย​กิน​เมนู​นี้​มา​ก่อน แต่​พอได้​ลิ้ม​ลอง​ถึง​กับ​ออกปาก​ชม​ว่า​อร่อย​มาก ถาม​ว่า​แกง​อะไร

“แกง​ผักหวาน​ค่ะ ความ​จริง​ถ้า​จะ​ให้​อร่อย​ต้อง​ใส่​ไข่​มดแดง​ด้วย แต่​เดือน​หาไม่​ได้​ก็​เลย​ใส่​เห็ด​แทน”

“อร่อย​อย่าง​นี้​ผม​ว่า​น่า​จะ​ให้​หนู​เดือน​เป็น​คน​ทำ​กับข้าว​ให้​พวก​เรา​กิน​ทุก​วัน...ดี​ไหม​จ๊ะ​หนู​เดือน” แสวง​ส่ง​ตาหวาน​ให้​เดือน​โดย​ไม่​คิด​อะไร อัญชลี​ตี​มือ​สามี​เป็น​เชิง​กระเซ้า

“นี่​น้อยๆหน่อย​คุณ ทำ​ตาหวาน​เยิ้ม​จน​จะ​หก​ลง​ถ้วย​แกง​แล้ว”

แสวง​หัวเราะ “ผม​ไม่ได้​ทำ​อย่าง​นั้น​สัก​หน่อย”

อัญชลี​เห็น​เดือน​หน้า​เศร้า เข้าใจ​ไป​เอง​ว่า​หญิง​สาว​อึดอัด​ใจ แต่​ที่จริง​แล้ว เดือน​เห็น​แกง​ผักหวาน​ก็​อด​คิดถึง​บ้าน​ไม่ได้ ยิ่ง​ใกล้​วัน​สงกรานต์​ยิ่ง​อยาก​กลับ​ไป​ทำบุญ อยาก​ไป​เยี่ยม​พ่อ​กับ​แม่ ขอ​อนุญาต​อัญชลี​กลับ​บ้าน อัญชลี​หัน​ไป​ขอ​ความ​เห็น​จาก​แสวง
“ผม​ไม่​มี​ปัญหา​หรอก...ว่า​แต่​หนู​เดือน​ไป​ลา​งาน​กับ​เจ้า​สุด​เขต​หรือ​ยัง” แสวง​ยิ้ม​ให้​เดือน​อย่าง​เอ็นดู

ooooooo
ที่​ค่าย​เพลง จี.มิวสิค สุด​เขต​มี​เวลา​ว่าง​ช่วงหยุด​สงกรานต์ 3 วัน โทร.​ชวน​แม่​ไป​พักผ่อน​ที่​หัว​หิน มาลัย​สั่ง​ให้​ลูก​ชวน​เดือน​ไป​ด้วย ไป​กัน​หลาย​คน​จะ​ได้สนุก สุด​เขต​ไม่​เข้าใจ​ทำไม​แม่​ต้อง​ชวน​ผู้หญิง​คน​นั้น​ไป​ด้วย

“ก็​หนู​เดือน​เป็น​ลูก​สาว​ของ​เพื่อน​เก่า​แม่​แล้ว​ก็​เป็น​ผู้จัดการ​ส่วนตัว​ของ​ลูก อีกอย่าง...หนู​เดือน​เพิ่ง​มา​จาก​ต่าง​จังหวัด​ก็​น่า​จะ​พา​ไป​เปิดหูเปิดตา​ที่​อื่น​บ้าง ขืน​ปล่อย​ให้​ทำ​งาน​กับ​ลูก​ทุก​วัน มี​หวัง​หนู​เดือน​ประสาท​เสีย​ซะ​เปล่าๆ” มาลัย​พูด​พลาง​หัวเราะ​อารมณ์​ดี

“คุณ​แม่​พูด​เหมือนกับ​ผม​เป็น​เจ้านาย​ที่​ใช้​ไม่ได้”

“ลูก​พูด​เอง​นะ​แม่​ไม่ได้​พูด...เอาเป็นว่า​แม่​อยาก​ให้​หนู​เดือน​ไป​ด้วย อย่า​ลืม​ชวน​เธอ​มา​ล่ะ” มาลัย​วาง​สาย

“...นี่​ถ้า​ไม่​ใช่​เพราะ​คุณ​แม่ อย่า​หวัง​เลย​ว่า​ฉัน​จะ​ชวน​เธอ​ไป” สุด​เขต​บ่น​กับ​ตัว​เอง​จบ​หัน​กลับ​มาเห็น​เดือน​ยืน​อยู่ ถึง​กับ​สะดุ้ง​โหยง​ต่อว่า​มา​ยืน​เงียบๆทำไม​ไม่​ให้​ซุ่ม​ให้​เสียง​ตกใจ​หมด เดือน​มอง​อย่าง​หมั่นไส้

“ตัว​ใหญ่​อย่าง​กับ​ยักษ์​ ทำ​เป็น​ขวัญอ่อน​เหมือน​เด็กๆไป​ได้...ฉัน​มี​เรื่อง​จะ​คุย​กับ​คุณ”

สุด​เขต​ก็​มี​เรื่อง​จะ​คุย​กับ​เดือน​เช่น​กัน ใน​ฐานะ​ที่​เดือน​เป็น​ผู้หญิง เขา​จึง​ให้​เธอ​พูด​ก่อน เดือน​ขอ​ลา​หยุด​ช่วง​สงกรานต์​จะ​กลับ​ไป​เยี่ยม​บ้าน ที​แรก​สุด​เขต​ไม่​ยอม​ให้​ลา แต่​ฟัง​เสียง​รบเร้า​ของ​เดือน​แล้ว​ชัก​ใจอ่อน

“นี่​เธอ​คิดถึง​บ้าน​จริงๆหรือ”

“ถ้า​คุณ​เคย​จาก​บ้าน​ไป​ที่ไหน​ไกลๆคุณ​คง​จะ​ไม่​ถาม​ฉัน​อย่าง​นี้”

สุด​เขต​หน้า​เศร้า​เสียง​อ่อย “ฉัน​ถูก​ส่ง​ไป​เรียน​เมืองนอก​ตั้งแต่​เด็กๆทำไม​ฉัน​จะ​ไม่​รู้...งั้น​จะ​ไป​กี่​วัน”

ไหนๆเจ้านาย​จะ​ให้​ลา​ทั้งที​เดือน​ขอ​หยุด 5 วันรวด สุด​เขต​โวย​ลั่น​ไม่​ยอม ให้​ลา​ได้​แค่ 2 วัน​เท่านั้น และยังห้าม ​ลา​ตรง​กับ​วัน​ที่​เขา​หยุด เดือน​อ้า​ปาก​จะ​ค้าน ชาย​หนุ่มชิง​ถาม​ตัดบท จะ​เอา​หรือ​ไม่​เอา

“เอา​ก็ได้ ว่า​แต่​เมื่อกี้​บอก​มี​เรื่อง​อะไร​จะ​คุย​กับ​ฉัน”

“ตอน​นี้​ไม่​มี​แล้ว” สุด​เขต​แอบ​ยิ้ม​เจ้าเล่ห์ พึมพำ​เบาๆ “มัดมือชก​สนุก​กว่า”

หญิง​สาว​ได้ยิน​ไม่​ถนัด เมื่อกี้​เขา​พูด​อะไร สุด​เขตชี้​หน้า​เดือน บอก​กฎ​ข้อ​ที่ 2 ของ​การ​เป็น​ผู้จัดการ​ส่วนตัวของ​เขา​คือ ​ห้าม​ถาม​เซ้าซี้​น่า​รำคาญ เดือน​ขัดใจ แต่​ทำ​อะไรไม่ได้...

เดือน​รีบ​เขียน​จด​หมา​ยบอก​ข่าว​ดี​นี้​ให้​พิณ​รู้ แต่​จดหมาย​ของ​เธอ​กลับ​ไม่​ถึง​มือ​พิณ ขุนทอง​รับ​จดหมาย​ของ​เดือน​จาก​ไปรษณีย์​แล้ว​เอา​ไป​วาง​ไว้​บน​โต๊ะ​ทำ​งาน​พิณ ทอง​สา​เห็น​ชื่อ​เดือน​ที่​มุม​ผู้​ฝาก​แอบ​เอา​จดหมาย​ไป​เปิด​อ่าน​แถว​มุม​ลับตา​คน พอ​หัน​มา​มอง​อีก​ทาง​หนึ่ง​ต้อง​ตกใจ​หน้าซีด​เมื่อ​เห็น​คำ​หล้า​ยืน​ถือ​ตะกร้า​ใส่​ผัก​มอง​อยู่ ทอง​สา​รีบ​เอา​จดหมาย​ซ่อน​ไว้​ด้าน​หลัง ถาม​เสียงแข็ง​มอง​อะไรคำหล้า ​ไม่​ตอบ​เอาแต่​จ้อง​หน้า

ทอง​สา​โวยวาย​กลบ​เก​ลื่อน “เรื่อง​วัน​ก่อน​ฉัน​ยัง​ไม่ได้​คิด​บัญชี”

“วัน​นี้​ฉัน​อารมณ์​ดี ​ไม่​อยาก​มี​เรื่อง” คำ​หล้า​พูด​จบ​ผละ​จาก​ไป​ไม่​ติดใจ​สงสัย​อะไร ทอง​สา​ค้อน​ขวับ รีบ​คลี่​จดหมาย​ออก​อ่าน...ด้าน​คำ​หล้า​เอา​ตะกร้า​ผัก​ที่​แม่​ฝาก​มา​ให้​ขุนทอง​แล้ว​ทำท่า​จะ​กลับ พิณ​เดิน​เข้า​มา​พอดี คำ​หล้า​ไม่​อยาก​พูด​กับ​คน​หลาย​ใจ​รีบ​เดิน​หนี พิณ​เดิน​ตาม​พยายาม​อธิบาย​เรื่อง​ของ​เขา​กับ​ทอง​สา หญิง​สาว​ไม่​อยาก​ฟัง ไล่​พิณ​กลับ​ไป​หา​ทอง​สา​ผู้หญิง​ที่​เขา​ต้อง​รับผิดชอบ

“เธอ​ก็​รู้​ว่า​พี่​รัก​เดือน​แค่​ไหน พี่​ไม่​มี​วัน​ทรยศ​หักหลัง​ความ​รัก​ที่​เดือน​มี​ต่อ​พี่​แน่”

“สงกรานต์​นี้​เดือน​จะ​กลับ​มา พี่​ไป​อธิบาย​กับ​เดือน​เอง​แล้วกัน” คำ​หล้า​พูด​แล้ว​สะบัด​หน้า​หนี

“ว่า​ไง​นะ สงกรานต์​นี้​เดือน​จะ​กลับ​มา” พิณ​ทั้ง​ตื่นเต้น​ ทั้ง​ดีใจ คำ​หล้า​แปลก​ใจ​ที่​พิณ​ไม่ได้​รับ​จดหมาย​แจ้ง​ข่าว​นี้​จาก​เดือน พิณ​เอะใจ​รีบ​กลับ​มา​ที่​ห้อง​พัก​ครู ค้น​หา​บน​โต๊ะ​ทำ​งาน​ตัว​เอง​แต่​ไม่​เจอ​จดหมาย เขา​เหลือบ​เห็น​ขุนทองเดิน​ อยู่​หน้า​ห้อง เรียก​มา​ถาม​เรื่อง​จดหมาย ขุนทอง​ไม่​ตอบกลับ​ ชี้​ไม้​ชี้​มือ​เป็น​เชิง​ว่า​อยู่​บน​โต๊ะ แล้ว​เข้า​มา​ช่วย​หา แต่​ไม่เจอ ขุนทอง​นึกขึ้นได้​ รีบ​เขียน​ใส่​สมุด​ฉีก​ที่​คล้อง​คอ แล้ว​ส่ง​ให้​พิณ​อ่าน

“ทอง​สา​มา​นี่” พิณ​ตา​วาว​โรจน์

ooooooo

พอ​ทอง​สา​รู้​ว่า​เดือน​จะ​กลับ​มา​วัน​สงกรานต์​ที่​จะ​ถึง​นี้ จัดการ​ฉีก​จดหมาย​เป็น​ชิ้น​เล็ก​ชิ้น​น้อย​ด้วย​ความ​ไม่​พอใจ ระหว่าง​นั้น มีเสียง​เรียก​ชื่อ​เธอ​จาก​ด้าน​หลัง ทอง​สา​สะดุ้ง​เฮือก หัน​ไป​เห็น​พิณ คำ​หล้า​กับ​ขุนทอง​เดิน​ตรง​มา​หา ก้ม​มอง​เศษ​จดหมาย​ใน​มือ​ไม่​รู้​จะ​ทำ​อย่างไร​ดี จะ​ยัด​ใส่​อก​เสื้อ​ก็​ยัด​ไม่​เข้า

“ทอง​สา​เห็น​จดหมาย​ของ​พี่​ไหม”

เสียง​พิณ​ใกล้​เข้า​มา​ทุกที ทอง​สา​จวนตัว​ตัดสินใจ​ยัด​เศษ​จดหมาย​ใส่​ปาก คำ​หล้า​หมั่นไส้​ที่​ทอง​สา​ไม่​ยอม​ตอบ​คำ​ถาม กระชาก​แขน​ให้​หัน​มา​แล้ว​ถาม​ซ้ำ​อีก​ครั้ง ทอง​สา​ทำ​เสียง​อู้อี้ โบก​มือ​เป็นทำนอง​ไม่​เห็น

“มัน​โกหก​พี่​พิณ เมื่อกี้​ฉัน​ยัง​เห็น​มัน​ยืน​อ่าน​อยู่​เลย” คำ​หล้า​หัน​ไป​ทาง​ทอง​สา “...ฉัน​รู้​ว่า​แก​เป็น​คน​เอา​ไป...เอา​ไป​ซ่อน​ไว้​ไหน...เอา​คืน​มา​เดี๋ยวนี้” คำ​หล้า​ค้น​ตัว​ทอง​สา​ให้​ควั่ก ทอง​สา​เคี้ยว​จดหมาย​ใน​ปาก​รีบ​กลืน

คำ​หล้า​ชัก​สงสัย จับ​ปาก​ทอง​สา​ง้าง​ออก พิณ​กับ​ขุนทอง​รีบ​เข้าไป​ห้าม แต่​ไม่ทัน คำ​หล้า​ล้วง​คอ​ทอง​สา​จน​อ้วก​ออก​มา​เป็น​เศษ​จดหมาย​เต็ม​ไป​หมด ทอง​สา​ถึง​กับ​หน้า​ถอดสี พิณ​ตำหนิ​เธอ​อย่าง​แรง​ที่​ทำ​แบบ​นี้​ ทอง​สา​อ้าง​ทำ​ไป​เพราะ​รัก​เขา​ไม่​อยาก​เห็น​เขา​เป็น​ของ​คน​อื่น พิณ​เคย​บอก​แล้ว​เรื่อง​ของ​เธอ​กับ​เขา​เป็น​ไป​ไม่ได้​ เขา​รัก​เดือน​คน​เดียว ทอง​สา​ไม่​พอใจ​ทวง​ถาม​สัญญา​ที่​พิณ​เคย​พูด​ไว้​จะ​ให้​ผู้ใหญ่​ไป​ผูก​ข้อ​มือ​เธอ

“พี่​ไม่​เคย​พูด​อย่าง​นั้น​นะ​ทอง​สา พี่บอก​ว่า​จะ​รับผิดชอบ​ก็​คือ​พี่​จะ​พูด​ความ​จริง​กับ​ทุก​คน​ว่า​คืน​นั้น​เกิด​อะไร​ขึ้น เรา​ต่าง​รู้​กัน​อยู่​แก่​ใจ​ว่า​คืน​นั้น​เกิด​อะไร​ขึ้น อย่า​หลอก​ตัว​เอง อย่า​โกหก​คน​อื่น​อีก​เลย​ทอง​สา”

พิณ​เดิน​หนี​อย่าง​ไม่​สบอารมณ์ ทอง​สา​ไม่​ยอม​ทิ้ง​กัน​ง่ายๆ จะ​วิ่ง​ตาม​​​ คำ​หล้า​ขวาง​หน้า​ไว้ ถ้า​สิ่ง​ที่​พี่​พิณ​พูด​เมื่อกี้​ยัง​ไม่​เข้า​หู​ทอง​สา​เดี๋ยว​เธอ​จะ​ช่วย แล้ว​เงื้อ​มือ​จะ​ตบ​บ้องหู ทอง​สา​ร้อง​กรี๊ดๆ ชี้​หน้า​จะ​เอาเรื่อง คำ​หล้า​ขยับ​เข้าหา​อย่าง​ไม่​เกรง​กลัว นาง​มาร​ร้าย

เลย​ต้อง​เป็น​ฝ่าย​ถอย...

หลังจาก​แผน​ทำให้​ชาว​บ้าน​ไม่​ชอบใจ​แคน​สำเร็จ​ด้วย​ดี ศรี​ไพร​เริ่ม​แผน​สอง​ทันที เขา​กับ​สมุน​คู่ใจ​เอา​ขนม​ปัง​ปี๊บ​ราคา​ถูก​ไป​เป็น​ของกำนัล​แทน​คำ​ขอบใจ​ที่​ตา​มา​ช่วย​เขา​ไว้​จาก​แคน​เมื่อ​วัน​ก่อน แล้ว​พูด​ใส่ร้าย​ป้ายสี​คำ​หล้า หา​ว่า​คอย​
ปั่น​หู​แคน​จน​เกิด​เรื่อง​ลุกลาม​ใหญ่​โต ยาย​มี​ได้ยิน​เข้า กระแทก​กระด้ง​ฟัดข้าว​ไม่​พอใจ

“ผู้ชาย​อะไร​วะ พอ​ถูก​ผู้หญิง​ทิ้ง​แล้ว ยัง​มี​หน้า​มา​พูดจา​สาด​โคลน​ใส่​เขา​อีก”

“ป้า​มี​จะ​เชื่อ​หรือ​ไม่​เชื่อ​ที่​ฉัน​พูด​ก็ได้ แต่​ความ​จริง​ก็​คือ​คำ​หล้า​มัน​เป็น​ของ​ฉัน​แล้ว แต่​พอ​มัน​เห็น​ว่า​ไอ้​แคน​ทำท่า​จะ​ดัง มัน​ก็​เลย​ตีจาก​ฉัน”

“นั่นปะไร ฉัน​ว่า​แล้ว ​อยู่ดีๆอี​คำ​หล้า​มัน​จะ​ทิ้ง​ลูก​เศรษฐี​อย่าง​พ่อ​ศรี​ไพร​มา​เอา​ลูก​ชาย​เรา​ทำไม”

ตา​มา​เชื่อ​สนิท​ใจ แต่​ยาย​มี​ไม่​เชื่อ ศรี​ไพร​ยัก​ไหล่​อย่าง​ไม่​ยี่หระ ใคร​ไม่​เชื่อ​ก็ตาม​ใจ ถ้า​วัน​ไหน​แคน​เสียคน​เมื่อ​ไหร่​อย่า​หา​ว่า​เขา​ไม่​เตือน​ก็​แล้วกัน จาก​นั้นศรี​ไพร​เดิน​ตาม​แผน​สาม ตรง​ไป​บ้าน​คำ​หล้า​พูด​ให้ร้าย​แคน​ให้​ตา​สี​กับ​ยาย​สา​พ่อ​แม่​ของ​คำ​หล้า​ฟัง​ว่า​เป็น​คน​จับจด ไม่​ทำ​มา​หากิน ​เอาแต่​ร้อง​รำ​ทำ​เพลง​ไป​วันๆ

“งาน​สวน​งาน​ไร่​ก็​ไม่​เคย​จับ ถ้า​คำ​หล้า​แต่งงาน​กับ​มัน​ จะ​เป็น​อย่างไร ไม่​ต้อง​ทำ​งาน​หา​เลี้ยง​มัน​หรือ”

ยาย​สา​กับ​ตา​สี​ไม่​เชื่อ​ว่า​แคน​จะ​เป็น​คน​แบบ​นั้น ศรี​ไพร ​แล้วแต่​สอง​ผัว​เมีย​จะ​คิด เขา​แค่​มา​เตือน​เอา​ไว้​แล้ว​ขอตัว​กลับ...ระหว่าง​ทาง​กลับ​ร้าน​คาราโอเกะ ไอ้​ขาว​ยกนิ้ว​หัว​แม่​โป้ง​ ให้​เจ้านาย​พร้อม​กัน​สอง​ข้าง

“แหม​ แผน​แอ๊บแบ๊ว นกสองหัว ตีสองหน้า ​ลิ้น​สอง​แฉก​ยุ​ให้​พวก​มัน​ตี​กันเอง​ของ​ตั่ว​เฮีย​นี่​แจ๋ว​จริงๆ...ว่าแต่​พวก​มัน​จะ​เชื่อ​ที่​ตั่ว​เฮีย​พูด​หรือ”

“ถ้า​คราว​นี้​ไม่​สำเร็จ คราว​ต่อ​ไป​ก็​ต้อง​เอา​ให้​หนัก​ขึ้น” ศรี​ไพร​ยิ้ม​เจ้าเล่ห์

ooooooo

ศรี​ไพร​ไม่​ต้อง​ถึง​คราว​หน้า ตา​มา​เชื่อ​คำ​ยุแหย่​ของ​เขา ด่า​คำ​หล้า​เสียๆหายๆ และ​ยัง​กล่าวหา​เธอ​ได้เสีย​กับ​ศรี​ไพร​มา​แล้ว คำ​หล้า​น้ำตา​คลอ​ปฏิเสธ​ว่า​ไม่​เป็น​เรื่อง​จริง  ตา​มา​ไม่​เชื่อ

“หน้าด้าน ฉัน​รู้ความ​จริง​จาก​พ่อ​ศรี​ไพร​หมด​แล้ว แก​คิด​จะ​จับ​ไอ้​แคน ฉัน​ไม่​ต้องการ​ผู้หญิง​สกปรก​อย่าง​แก​มา​เป็น​ลูกสะใภ้...ไป...ออก​ไป​จาก​บ้าน​ฉัน​ได้​แล้ว” ตา​มา​ยก​ขัน​น้ำ​สำหรับ​ล้างมือ​สาด​หน้า​คำ​หล้า
แคน​กับ​ยาย​มี​ตะลึง คำ​หล้า​อาย​แทบ​แทรก​แผ่นดิน ทน​อยู่​ต่อ​ไม่​ไหว ผลุนผลัน​ออก​ไป  แคน​ต่อว่า​พ่อ​ที่​ทำ​เกิน​เหตุ​แล้ว​วิ่ง​ตาม​คำ​หล้า​ทัน​ที่​หน้า​บ้าน ฉุด​มือ​เธอ​ไว้​ขอร้อง​อย่า​เพิ่ง​ไป

“พ่อ​พี่​ด่า​ฉันขนาด​นี้ ยัง​จะ​ให้​ฉัน​หน้า​ทน​อยู่​ที่​นี่​อีก​หรือ” คำ​หล้า​สะบัด​มือ​แคน​ออกวิ่ง​ร้องไห้​กลับ​ไป แคน​ได้​แต่​มองตาม​หญิง​คน​รัก ไม่​รู้​จะ​ทำ​อย่างไร​ดี

ครู่​ต่อ​มา คำ​หล้า​กลับ​ถึง​บ้าน​ด้วย​น้ำตา​นอง​หน้า ตา​สี​เห็น​สภาพ​ลูก คาดคั้น​ให้​บอก​ว่า​เกิด​อะไร​ขึ้น พอ​รู้​ว่า​ลูก​โดน​ตา​มา​เล่น​งาน ตา​สีต​รง​ลิ่ว​ไป​บ้าน​แคน คำ​หล้า​กับ​ยาย​สา​วิ่ง​ตาม​มา​ติดๆ พยายาม​จะ​ห้าม​ตา​สี​แต่​ไม่​สำเร็จ ตา​
มา​กับ​ตา​สี​ทะเลาะ​กัน​อุตลุด​ถึง​ขั้น​วางมวย ลูก​เมีย​ของ​แต่ละ​ฝ่าย​ต้อง​ช่วย​กัน​แยก​คน​ของ​ตน​ออก

“มัน​ด่า​แก​ขนาด​นี้​มา​ห้าม​ฉัน​ทำไม  ฉัน​จะ​เอา​เลือด​หัว

มัน​ออก” ตา​สี​โวยวาย​ใส่​คำ​หล้า

“ก็​ลูก​สาว​แก​มัน​หน้าด้าน  แน่​จริง​ก็​เข้า​มา​เลย...คิด​ว่าฉัน​กลัว​หรือ​ไง​วะ”

“แล้ว​แก​คิด​ว่า​ฉัน​อยาก​ได้​คน​ไม่​เป็น​โล้​เป็น​พาย ​วันๆ

เอาแต่​ร้อง​รำ​ทำ​เพลง   หนัก​ไม่​เอา​เบา​ไม่​สู้​อย่าง​ลูก​ชาย​แก​มา​เป็น​ลูกเขย​หรือ​ไง...คำ​หล้า...ฉัน​ขอ​สั่ง​ห้าม​แก ต่อ​ไป​นี้​เลิก​ติดต่อ​กับ​มัน​เด็ดขาด...ไป...กลับ​บ้าน”

ตา​สี​ฉุด​มือ​ลูก​สาว​ออก​ไป​ด้วย​ความ​โมโห แคน​จะ​ตาม ตา​มา​ดึง​มือ​ไว้ ขู่​ว่า​ถ้า​ตาม​นัง​ผู้หญิง​สกปรก​นั่น​ไป​ก็​ไม่​ต้อง​กลับ​มา​บ้าน​นี้​อีก แคน​หนักใจไม่​รู้​จะ​แก้​ปัญหา​นี้​อย่างไร

ooooooo

ทอง​สาย​อม​เสีย​พิณ​ให้​ผู้หญิง​อื่นไม่ได้ ใช้​ไม้ตาย​ขั้น​สุดท้าย เอาเรื่อง​พิณ​ไป​ฟ้อง​พ่อ แล้ว​แกล้ง​ร้องไห้​ฟูมฟาย​ปาน​จะ​ขาดใจ​ตาย เถ้าแก่​เส็ง​เอะอะ​ลั่น ทำไม​เพิ่ง​มา​บอก​ตอน​นี้

“ตอน​นั้น​พี่​พิณ​บอก​จะ​รับผิดชอบ แต่​สุดท้าย​ก็​ไม่ อั๊​วอ​ยาก​ตายๆๆ” ทอง​สา​ร้องไห้​ตี​อก​ชก​ตัว

“เรื่อง​เก่า​ยัง​ไม่ได้​สะสาง   ดี...อั๊ว​จะ​ได้​ปิดบัญชี​ลื้อ​ซะ​ทีเดียว​เลย​ไอ้​ครู​พิณ”

เถ้าแก่​เส็ง​ตา​วาว​อย่าง​เคียดแค้น   จาก​นั้น ​เถ้าแก่​เส็ง อ่อน​ทา​กับ​สมุน​มือดี​อีก​คน​ออก​ตาม​ล่า​ตัว​พิณ​ให้​ควั่ก พอ​รู้​ว่า​ชาย​หนุ่​ม

อ​ยู่​ที่​เวที​ริม​แม่น้ำ​มูล ทั้ง​สาม​คน​เจ้านาย​ลูกน้อง บ่ายหน้า​ไป​ที่​นั่น​ทันที...

บรรยากาศ​บริเวณ​เวที​ริม​แม่น้ำ​มูล​เต็ม​ไป​ด้วย​ความ​คึกคัก เสียง​ดนตรี​ดัง​กระหึ่ม บัว​ผัน​กับ​แก๊ง​นาง​ไห​เซิ้ง​อยู่​บน​เวที​อย่างสนุกสนาน ชาว​บ้าน​ที่มา​ดู​การ​แสดง​เซิ้ง​ตามอย่าง​เมามัน หนุ่ม​สาว​อีก​ส่วน​หนึ่ง​เล่น​น้ำสงกรานต์​อยู่​แถว​ริม​แม่น้ำ​
มูล เถ้าแก่​เส็ง อ่อน​ทา ​และ​สมุน​มา​ถึง​บริเวณ​งาน ซะ​เ​ง้อ​มอง​หา​พิณ​แต่​ไม่​เจอ...

ที่​ด้าน​หลัง​เวที พิณ​แต่งตัว​หล่อ​เป็น​พิเศษ เข้า​มา​บอก​คำ​แป​ง​ว่า​วัน​นี้​ขอ​กลับ​ก่อน คำ​หล้า​บอก​เดือน​จะ​กลับ​มา​ถึง​เย็น​วัน​นี้ เขา​กะ​จะ​ไป​รอ​เธอ​ที่​บ้าน คำ​แป​งอ​ด​ดีใจ​ไป​กับ​พิณ​ไม่ได้​ที่​จะ​ได้​เจอ​หญิง​คน​รัก บอก​ให้​รีบ​ไป​เดี๋ยว​จะ​ไม่ทัน​นัด พิณ​พยัก​หน้า เดิน​ออก​มา​อย่าง​อารมณ์​ดี แต่​ต้อง​ชะงัก​เมื่อ​เห็น​เถ้าแก่​เส็ง​ถือ​ปืน​เล็ง​มายัง​ตน

“ลื้อ​ข่มเหง​ลูก​สาว​อั๊ว อย่าง​นี้​มัน​หยาม​กัน​ชัดๆ...จับ​มัน คน​อย่าง​มัน​มี​กฎหมาย​เท่านั้น​ที่​จะ​จัดการ​ได้”

อ่อน​ทา​กับ​สมุน​เข้า​มา​ช่วย​กัน​ล็อก​ตัว​พิณ​ ซึ่ง​พยายาม​จะ​เล่า​ความ​จริง​ให้​เถ้าแก่​เส็ง​ฟัง ทอง​สาเก​รง​ความ​ลับ​จะ​แตก​รีบ​เข้า​มา​ขัดจังหวะ ขอร้อง​พ่อ​อย่า​ทำให้​เป็น​เรื่อง​ใหญ่ พูดจา​กัน​ดีๆก็ได้

“มัน​ทำ​กับ​ลื้อ​ขนาด​นี้ ลื้อ​จะ​ให้​อั๊ว​พูด​ดี​กับ​มัน​อีก​หรือ”

“แล้ว​เตี่ย​ไม่​คิด​หรือ ถ้า​เรื่อง​บานปลาย​ใหญ่​โต​แล้ว​อั๊ว​จะ​เอาหน้า​ไป​ไว้​ที่ไหน เตี่ย​จัด​งาน​แต่งงาน​ให้​ฉัน​กับ​พี่​พิณ แค่​นี้​ก็​ไม่​มี​ใคร​ต้อง​เสียหาย”

เถ้าแก่​เส็ง​ไม่​มี​ทาง​ญาติ​ดี​กับ​คน​ที่​ตั้งตัว​เป็น​ศัตรู​กับ​ตน​เด็ดขาด ทอง​สา​ไม่​พอใจ ถ้า​พ่อ​ไม่​ช่วย เธอ​ขู่​จะ​ฆ่า​ตัว​ตาย​ให้​ดู แล้ว​วิ่ง​ลุย​ลง​ไป​ใน​แม่น้ำ เถ้าแก่​เส็ง​วิ่ง​ตาม อ่อน​ทา​เห็น​เจ้านาย​หมด​แรง​จะ​จม​น้ำ​รีบ​โดด​ลง​ไป​ช่วย สมุน​เกรง​อ่อน​ทา​จะ


เป็น​อะไร​ไป โดด​ตาม​ลง​ไป​อีก​คน ไม่​มี​ใคร​สนใจ​ทอง​สา

หญิง​สาว​เกิด​สำลัก​น้ำ​ทำท่า​จะ​ตาย​จริง ร้องขอ​ความ​ช่วยเหลือ​ลั่น พิณ​กระโดด​ลง​ไป​ช่วย​ไว้​ได้​ทัน ​ประคอง​เธอ​ขึ้น​มา​บน​ฝั่ง สมุน​ทั้ง​สอง​ช่วย​กัน​หิ้วปีก​เถ้าแก่​เส็ง​ตาม​มา​ข้าง​หลัง เถ้าแก่​เส็ง​รีบ​เข้าไป​ดู​ลูก​ด้วย​ความ​เป็น​ห่วง คน​ที่มา​เล่น​น้ำ​สงกรานต์​เข้า​มา​มุง​ดู​เหตุการณ์​กัน​เต็ม​พรืด

“ทำไม​ลื้อ​คิดสั้น​อย่าง​นี้​อา​หมวย...ทำไม...เพราะ​ลื้อ​คน​เดียว​ไอ้​พิณ” เถ้า​แก่​เส็ง​แค้น​ใจ​มาก​ชัก​ปืน​จ่อ​หัว​พิณ ทอง​สา​ตกใจ​รีบ​เข้าไป​แย่ง​ปืน ร้อง​ห้าม​ไม่​ให้​พ่อ​ทำ​อะไร​พิณ เถ้าแก่​เส็ง​ไม่​ยอม​จะ​ฆ่า​พิณ​ให้​ได้

ทอง​สา​กลัว​พิณ​จะ​เป็น​อันตราย​รีบ​สารภาพ “พี่​พิณ​ไม่ได้​ทำ​อะไร​ผิด เรื่อง​ทั้งหมด​ฉัน​โกหก ​ฉัน​เป็น​คน​แต่ง

เรื่อง​ขึ้น​มา​เอง ฉัน​อยาก​แต่งงาน​กับ​พี่​พิณ​ก็​เลย​แต่ง​เรื่อง​ทั้งหมด​ขึ้น​มา ไม่​คิด​ว่า​เรื่อง​มัน​จะ​บานปลาย​ขนาด​นี้”

“โธ่​เว้ย...ทำไม​อั๊ว​มี​แต่​ลูก​ไม่ได้​เรื่อง วันๆก็​หา​แต่​เรื่อง​ปวด​หัว​มา​ให้ แล้ว​นี่​อั๊ว​จะ​เอาหน้า​ไป​ไว้​ไหน” เถ้าแก่​เส็ง เดิน​จาก​ไป​อย่าง​สุด​เซ็ง...

ครู่​ต่อ​มา พิณ​พา​ทอง​สา​มา​หลัง​เวที เห็น​เธอ​ตัว​เปียก​​ม่อ​ลอก​ม่อ​แลก เกรง​จะ​ไม่สบาย​รีบ​หา​ผ้า​ขนหนู​มา​ให้​เช็ด​ตัว

ทอง​สา​รับ​ผ้า​ขนหนู​มา​อย่าง​ตื้นตันใจ ขนาด​เธอ​ทำ​ไม่​ดี​กับ​เขา แต่​เขา​ยัง​มี​แก่​ใจ​เป็น​ห่วง​เป็น​ใย​ ทอง​สา​ซาบซึ้ง​ใจ​มาก โผ​กอด​พิณ

“ฉัน​ขอโทษ...ฉัน​ทำ​ทั้งหมด​เพราะ​รัก​พี่​จริงๆนะ​พี่​พิณ”

“เรื่อง​ความ​รัก​บางที​ก็​เข้าใจ​ยาก พี่​ไม่​โกรธ​หรอก” พิณ​ดัน​ตัว​ทอง​สา​ออก “อ้อ...เกือบ​ลืม​ไป​พี่​มี​นัด...พี่​ต้อง​รีบ​ไป อย่า​คิดมาก​นะ”

“ชอบ​ให้​อ้อน​ก็​ไม่​บอก​ตั้งแต่​แรก” ทอง​สา​หรี่​ตา​มอง​ตาม​พิณ​ที่​เดิน​ออก​ไป​อย่าง​มี​ความ​หวัง

ขณะ​เดียวกัน ที่​ห้อง​ทำ​งาน​ของ​สุด​เขต เดือน สะพายกระเป๋า ถือ​สมุด​คิว​เตรียม​จะ​กลับ​บ้าน ดู​นาฬิกา​ข้อ​มือ​อย่าง​ร้อน​ใจเกรง​จะ​ไป​ไม่ทัน​นัด​พิณ พอ​หัน​มา​เห็น​สุด​เขต​กลับ​จากถ่าย​ที​เซอร์​เปิด​ตัว​อัลบั้ม​ใหม่​ของ​ตัว​เอง เดือน​ยิ้ม​ออก ใน​เมื่อเขา​เสร็จ​งาน​แล้ว​เธอ​ขอ​กลับ​ก่อน จอง​ตั๋ว​รถ​ทัวร์​ไว้​เดี๋ยว​ไป​ไม่ทัน

“ฉัน​ก็​ลืม​ไป​ว่า​วัน​นี้​เธอ​ขอ​ลาก​ลับ​บ้าน...งั้น​ไป​ตาม​พี่​บิ๋ม​มา ฉัน​จะให้​ทำ​งาน​แทน​เธอ​ระหว่าง​ที่​เธอ​ไม่​อยู่”

เดือน​ดีใจ​รีบ​วาง​กระเป๋า​สะพาย​และ​สมุด​คิว​งาน​ลง​บน​โต๊ะ​ทำ​งาน แล้ว​วิ่ง​ปรู๊ด​ออก​ไป สุด​เขต​เห็น​จดหมาย​ฉบับ​หนึ่งวาง​คั่น​ไว้​ใน​สมุด​คิว   เหลียว​ซ้าย​แล​ขวา​เห็น​ปลอด​คน ถือ​วิสาสะ​หยิบ​ซอง​จดหมาย​ขึ้น​มา​ดู​เห็น​จ่าหน้า​ซอง​ถึง “พิณ เคียง​มูล” นึก​สงสัยเปิด​จดหมาย​ออก​อ่าน อารมณ์​บูดขึ้น​มา​ทันที

“บอก​ว่า​จะ​กลับ​ไป​หา​พ่อ​แม่ ที่แท้​ก็​นัด​ผู้ชายไว้​นี่เอง” สุด​เขต​ขบ​กราม​แน่น...

สัก​พัก เดือน​กลับ​เข้า​มา​พร้อม​บิ๋ม จะ​ส่ง​ต่อ​สมุด​คิว ให้​แต่​หาไม่​เจอ สุด​เขต​แกล้ง​เอา​สมุด​คิว​ไป​ซ่อน​ไว้​ใน ลิ้นชัก​โต๊ะ​ตัว​เอง ทำ​ไม่​รู้​ไม่​ชี้​ปล่อย​ให้​เดือน​​หน้า​ดำคร่ำ​เคร่งค้น​หา​ให้​ควั่ก เดือน​ค้น​บน​โต๊ะ​ทำ​งาน​ตัว​เอง​ก็​ไม่​เจอ ถาม​สุด​เขต​เห็น​บ้าง​ไหม เขา​กลับ​ทำ​เป็น​โกรธ ขู่​ว่า​ถ้า​หาสมุด​คิว​ไม่​เจอ จะ​ไม่​ให้​เธอ​กลับ​บ้าน

“แต่​ฉัน​จอง​ตั๋ว​รถ​ทัวร์​ไว้​แล้ว”

“งั้น​ก็​รีบ​หา​สิ ไม่​มี​สมุด​นั่น​แล้ว​คน​อื่น​จะ​ทำ​งานแทน​เธอ​ได้​อย่างไร”

บิ๋ม​อาสา​จะ​ช่วย​หา แต่​สุด​เขต​ไม่​ยอม ใคร​ทำ​หายคน​นั้น​ต้อง​รับผิดชอบ​เอง ถ้า​เขา​กลับ​มา​แล้ว​เดือนยัง​หาไม่​เจอ​มี​เรื่อง​แน่ สุด​เขต​ทำ​ที​เดิน​ออก​จาก​ห้อง​ทำ​งาน พอ​บิ๋ม​ลับ​สายตา​ไป​แล้ว เขา​ย้อน​กลับ​มา​แง้ม​ประตู​ห้อง​ทำ​งาน​ดู เห็น​เดือน​หน้า​เครียด​ค้น​หา​ไป​ทั่ว​ทุก​ซอก​ทุก​มุม หญิง​สาว​นึกขึ้น​ได้ เหลือ​อีก​ที่​หนึ่ง​ที่​ยัง​ไม่ได้​หา​จึง​เดิน​ไปที่​โต๊ะ​ทำ​งานของ​สุด​เขต กำลัง​จะ​เปิด​ลิ้นชัก​ดู สุด​เขต​เข้า​มา​โวย​ลั่น ไม่​ยอม​ให้​ค้น

“คิด​ว่า​ฉัน​จะ​เอา​สมุด​บ้าๆของ​เธอ​ไป​ทำไม”

“จะ​ไป​รู้​หรือ คน​อย่าง​คุณ​มัน​ปกติ​เหมือน​คน​อื่น​ที่ไหน” เดือน​ว่า​แล้ว​จับ​ลิ้นชัก​โต๊ะ​ดึง

สุด​เขต​รั้ง​ไว้​ไม่​ยอม​ให้​เปิด ทั้ง​คู่​ยื้อ​กัน​ไป​มา​จน​ลิ้นชัก กระแทก​มือ​สุด​เขต​ถึง​กับ​ร้อง​โอดโอย เดือน​ตกใจ​จับ​มือ​เขา ขึ้น​มาดู​ด้วย​ความ​เป็น​ห่วง ไม่ทัน​เห็น​สมุด​คิว​ใน​ลิ้นชัก​ที่​แง้ม​อยู่ สุด​เขต​มอง​เธอ​ด้วย​ความ​ซาบซึ้ง​ใจ​แต่​ไม่​ลืม​ใช้​ตัว​ดัน​ลิ้นชัก​ปิด ทันใดนั้น มีเสียง​มือ​ถือ​ของ​สุด​เขต​ดัง​ขึ้น เขา​ลืมตัว​เปิด​ลิ้นชัก​หยิบ​มือ​ถือ​ขึ้น​มา​รับ​สาย

เดือน​เห็น​สมุด​คิว​อยู่​ใน​ลิ้นชัก​โต๊ะ​ก็​โกรธ​เป็น​ฟืน​เป็นไฟ สุด​เขต​เห็น​ท่า​ไม่​ดี​เดิน​หนี​ไป​ดื้อๆ เดือน​ไม่​ปล่อย​ให้​ลอยนวล​ง่ายๆ เดิน​ตาม​ไป​ต่อว่า ทำไม​ต้อง​ทำ​กับ​เธอ​แบบ​นี้

“ก็​เธอ​โกหก​ฉัน​ก่อน...เธอ​บอก​ว่า​จะ​กลับ​บ้าน​ไป​หา​พ่อ​แม่ แต่​ที่จริง​เธอ​นัดผู้ชาย​ไว้...เธอ​มี​แฟน​แล้วทำไม​ไม่​บอก​ฉัน” สุด​เขต​หึง​เลย​พาล​หาเรื่อง

“ฉัน​จะ​มี​แฟน​หรือ​ไม่​มี​มัน​เกี่ยว​อะไร​กับ​คุณ​ด้วย”

“ทำไม​ฉัน​จะ​ไม่​เกี่ยว ​ก็​ฉัน...” สุด​เขต​อยาก​บอก​รัก​เดือน แต่​ฟอร์ม​จัด​ค้ำคอ เลย​พูด​ไม่​ออก

“ก็​ฉัน​อะไร...คน​ไม่​รู้จัก​เคารพ​ความ​เป็น​ส่วนตัว​ของ​ผู้​อื่น​อย่าง​คุณ​ใคร​อยู่​ด้วย​ก็​ไม่​มี​ความ​สุข...หลีก​ไป​ฉัน​จะ​กลับ​บ้าน” เดือน​ผลัก​เขา​พ้น​ทาง ขยับ​จะ​เดิน​หนี สุด​เขต​ดึง​ข้อ​มือ​เธอ​ไว้

“ไม่...ฉัน​ไม่​ยอม​ให้​เธอ​ไป​ไหน​เด็ดขาด เธอ​ต้อง​อยู่​กับ​ฉัน​ที่​นี่”

เดือน​พยายาม​แกะ​มือ​เขา​ออก “คุณ​มี​สิทธิ​อะไร​มา​ห้าม​ฉัน คิด​ว่า​ตัว​เอง​เป็น​เจ้าชีวิต​คน​อื่น​หรือ​ไง​ถึง​ได้​ชอบ​บังคับ​ให้​คน​อื่น​ทำ​โน่น​ทำ​นี่ รู้​ไหม​ฉัน​เกลียด​คน​อย่าง​คุณ​ที่สุด...ได้ยิน​ไหม ฉัน​เกลียด​คุณๆ”

สุด​เขต​โกรธ​จัด ลืมตัว​กระชาก​เดือน​เข้า​มา​จูบ​ปาก หญิง​สาว​ตกใจ​ยืน​แข็ง​ทื่อ​เหมือน​ถูก​สาป แฟน​คลับ​ที่มา​ดัก​รอ​ดู​ดารา​อยู่​หน้า​ตึก​ต่าง​หยิบ​กล้อง​ถ่ายรูป​ขึ้น​มา​กด​ชัตเตอร์​รัว​กระหน่ำ เดือน​ได้สติ ผลัก​สุด​เขต​ออก​แล้ว​ฟาด​ฝ่า​มือ​ใส่ แต่​เขา​เอา​แขน​กัน​ไว้ เงื้อ​หมัด​จะ​ต่อย เดือน​ตกใจ​ร้องไห้​โฮ

“คุณ​ก็ดี​แต่​รังแก​ผู้หญิง​ไม่​มี​ทาง​สู้ เอา​สิ...เอาเลย ต่อย​ฉัน​ให้​ตาย​ไป​เลย แล้ว​ไม่​ต้อง​มา​ยุ่ง​กับ​ฉัน​อีก” เดือน​ผลัก​อก​เขา แล้ว​วิ่ง​ร้องไห้​ออก​ไป​อย่าง​ไร้​จุดหมาย วิ่ง​จน​หมด​แรง ทรุด​ตัว​นั่ง​ร้องไห้​ริม​ถนน​ด้วย​ความ​อัดอั้นตันใจ ไม่​แคร์​สายตา​ผู้คน​ที่​เดิน​ผ่าน​ไป​มา

ooooooo

ขณะ​เดียวกัน พิณ​จอด​รถ​จักรยาน​พิง​ต้นไม้​หน้า​ปาก​ทาง​เข้า​บ้าน​เดือน เปิด​หม้อ​ดู​แกง​ผักหวาน​ไข่​มดแดง​ที่​บรรจง​ทำ​อย่าง​สุด​ฝีมือ​เพื่อ​หญิง​คน​รัก แต่​รอ​แล้ว​รอ​เล่า​จน​ตะวัน​ลับ​ขอบ​ฟ้า ไม่​เห็น​แม้แต่​เงา​ของ​เธอ...

ทันที​ที่​ถึง​บ้าน​แสวง เดือน​เก็บ​เสื้อ​ผ้า​ข้าวของ​ทั้งหมด​ของ​ตัว​เอง​ใส่​กระเป๋า​เดินทาง​ด้วย​น้ำตา​นอง​หน้า ​อัญชลี​กับ​แสวง​เข้า​มา​เห็น แปลก​ใจ​ค่ำ​มืด​ป่านนี้​แล้ว​ทำไม​เดือน​ยัง​ไม่​เดินทาง​อีก และ​ทำไม​ต้อง​เก็บ​ของ​ไป​หมด ทั้งๆที่​จะ​ไป​แค่ 2 วัน เดือน​บอก​ผู้​มี​พระ​คุณ​ทั้ง​สอง​ว่า​จะ​ไม่​กลับ​มา​ที่​นี่​อีก​แล้ว

“หนู​เดือน​ร้องไห้ เกิด​อะไร​ขึ้น มี​ใคร​ทำ​อะไร​หรือ​เปล่า”

“ไม่​มี​ค่ะ แต่​หนู​คิด​ว่า​หนู​คง​ไม่​เหมาะ​กับ​ที่​นี่ ขอบคุณ​คุณ​ลุง​คุณ​ป้า​มาก​นะ​คะ​ที่​ดูแล​หนู​เป็น​อย่าง​ดี” เดือน​ยกมือ​ไหว้​ทั้ง​สอง​ท่าน แล้ว​หิ้ว​กระเป๋า​เดินทาง​ออก​จาก​ห้อง แสวง​กับ​อัญชลี​เดิน​ตาม​มา​พูด​ให้​เดือน​ได้คิด

“ป้า​ไม่​รู้​หรอก​ว่า​เกิด​อะไร​ขึ้น แต่​หนู​จำ​ได้​ไหม​ว่า​หนู​มา​อยู่​ที่​นี่​ทำไม...หนู​มา​เรียน​ต่อ มา​หา​งาน​ดีๆทำ​เพื่อ​ที่​จะ​ได้​กลับ​ไป​ดูแล​พ่อ​แม่ แต่​ถ้า​หนู​ยอม​แพ้​เสีย​ตั้งแต่​วัน​นี้ ความ​ตั้งใจ​ของ​หนู​ก็​จะ​ไม่​มี​วัน​สำเร็จ”

“แรกๆมัน​อาจจะ​ลำบาก​หน่อย แต่​ถ้า​หนู​ปรับ​ตัว​ได้ ทุก​อย่าง​ก็​จะ​ไม่​ใช่​เรื่อง​ยาก​อีก​ต่อ​ไป เรา​ทุก​คน​กำลัง​เอาใจช่วย​หนู​อยู่​นะ...หนู​เดือน” ความปรารถนา​ดี​ของ​แสวง​กับ​อัญชลี ทำให้​เดือน​ซาบซึ้ง​ใจ​มาก กลั้น​น้ำตา​ไม่​อยู่​ปล่อย​โฮ อัญชลี​กอด​เธอ​ไว้​ปลอบ​ใจ

ooooooo

สอง​วัน​ถัด​มา มาลัย​ถือ​หนังสือ​ซุบซิบ​ดารา​จ้ำ​พรวด​ตรง​ไป​หา​สุด​เขต​กับ​นพ​ที่​ห้อง​ทำ​งาน​ของ​นพ แล้ว​ยื่น​หนังสือ​เล่ม​นั้น​ให้​นพ​ดู

“เห็น​นี่​หรือ​ยัง​คุณ​นพ น้อง​นักข่าว​บอก​ว่า​สำนัก​พิมพ์​ถึง​กับ​เปลี่ยน​ปก​ใหม่ ก่อน​หน้า​ตี​พิมพ์​แค่​วัน​เดียว”

นพ​มอง​ภาพ​หน้า​ปก แม้​จะ​ไม่​ชัด​มาก​แต่​ก็​พอดู​ออก​ว่า​เป็น​ภาพ​สุด​เขต​กำลัง​จูบ​เดือน “นี่​แก​กับ​หนู​เดือน​นี่ เกิด​อะไร​ขึ้น” นพ​ยื่น​หนังสือ​ให้​ลูก​ชาย​ดู สุด​เขต​ไม่​พอใจ​มาก

“นี่​มัน​ก้าวก่าย​สิทธิ​ส่วน​บุคคล​กัน​ชัดๆ ผม​จะ​ตั้ง​ทนาย​ฟ้อง มัน​ทำให้​ผม​เสียชื่อ​เสียง​มัน​ต้อง​รับผิดชอบ”

“แล้ว​ที่​ลูก​ทำให้​หนู​เดือน​เสียชื่อ​เสียง​ล่ะ ลูก​จะ​ทำ​อย่างไร...บอก​แม่​มา​มัน​เกิด​อะไร​ขึ้น”

สุด​เขต​แก้ตัว​ว่า​เป็น​อุบัติเหตุ แต่​มาลัย​ไม่​เชื่อ ภาพ​โจ่งแจ้ง​ขนาด​นั้น​จะ​เป็น​อุบัติเหตุ​ได้​อย่างไร สุด​เขต​เถียง​ไม่​ออก​ใน​ที่สุด​ก็​ยอม​รับ แต่​ไม่​วาย​โทษ​ว่า​เป็น​ความ​ผิด​ของ​เดือน​ที่มา​ทำ​ปาก​ดี​กับ​เขา​ก่อน

“ตายๆ อก​อี​แป้น​จะ​แตก นี่​ลูก​จูบ​ผู้หญิง​เพราะ​เถียง​ไม่ทัน​เขา​เนี่ย​นะ”

“แก​เป็น​ผู้ชาย​นะ​สุด​เขต ทำ​อะไร​ต้อง​รับผิดชอบ” นพ​ปราม​เสียงแข็ง

“แล้ว​คุณ​พ่อ​จะ​ให้​ผม​ทำ​อย่างไร แต่งงาน​กับ​แม่​นั่น​เหรอ ฝัน​ไป​เถอะ คน​อย่าง​ผม​มี​ตัว​เลือก​เยอะ​แยะ ไม่​มี​วัน​คว้า​แม่​นั่น​มา​เป็น​แฟน​แน่ๆ” สุด​เขต​พูด​จบ เดิน​ออก​จาก​ห้อง​อย่าง​หัวเสีย...

มาลัย​ร้อน​ใจ​มาก เกรง​อัญชลี​กับ​แสวง​จะ​เข้าใจ​ผิด รีบ​ชวน​นพ​ไป​บ้าน​แสวง​ทันที อธิบาย​ความ​จริง​ทุก​อย่าง​ให้​สอง​สามี​ภรรยา​ฟัง แล้ว​ขอโทษ​ทั้ง​คู่​ที่​ดูแล​หนู​เดือน​ไม่​ดี มา​ทำ​งาน​ไม่​ถึง​เดือน​ก็​เจอ​ฤทธิ์​เดช​ลูก​ชาย​ของ​เธอ​เข้าไป​เต็มๆ แสวง​ถึง​บาง​อ้อ ทำไม​วัน​ก่อน​หนู​เดือน​ถึง​ร้องห่มร้องไห้​จะ​ลา​ออก​จาก​งาน​กลับ​บ้านนอก

“ต๊าย...นี่​หนู​เดือน​ถึง​ขั้น​จะ​กลับ​บ้านนอก​เลย​หรือ​คะ”

“แก​คง​จะ​อาย​มาก” อัญชลี​พูด​แล้ว​อด​สงสาร​เดือน​ไม่ได้

“เรื่อง​นี้​คง​จะ​เป็น​ข่าว​ไป​อีก​นาน มา​ช่วย​กัน​คิด​ดี​กว่า​จะ​ทำ​อย่างไร​ให้​ข่าว​นี้​ซา​ไป หนู​เดือน​กับ​สุด​เขต​จะ​ได้​กลับ​ไป​ใช้​ชีวิต​ตาม​ปกติ” นพ​ถอน​ใจ​เหนื่อย​ใจ​กับ​ความ​เอาแต่ใจ​ตัว​เอง​ของ​ลูก​ชาย...

ใน​เวลา​เดียวกัน คำ​หล้า​ส่ง​ผัก​เสร็จ แวะ​แผง​ขาย​หนังสือ​หน้า​ตลาด หยิบ​หนังสือ​เรื่อง​ย่อ​ละคร​ขึ้น​มา​ดู​ไม่ทัน​สังเกต​เห็น​หนังสือ​ซุบซิบ​ดารา​วาง​อยู่​ข้าง​ล่าง จนกระทั่ง​ได้ยิน​เสียง​หญิง​สาว​สอง​คน​คุย​กัน​ถึง​ภาพ​หลุด​ของ​สุด​เขต​นัก​ร้อง​สุด​ฮิต และ​พูด​ถึง​ผู้หญิง​ที่​มี​ภาพ​หลุด​กับ​สุด​เขต​ว่า​ชื่อ​เดือน คำ​หล้า​หัน​มอง​แต่​ไม่​สนใจ​นัก


“ยัย​เดือน​เนี่ย​นะ​จะ​เป็น​ข่าว​กับ​นัก​ร้อง​ดัง​ระดับ​ประเทศ ฉัน​ว่า​ไม่​ใช่​หรอก คน​หน้า​เหมือน​มาก​กว่า”

คำ​หล้า​วาง​หนังสือ​เรื่อง​ย่อ​ละคร​ลง ขยับ​จะ​ออก​ไป​เป็น​จังหวะ​เดียว​กับ​สอง​สาว​วาง​หนังสือ​ซุบซิบ​ดารา​ลง​บน​หนังสือ​เล่ม​นั้น  คำ​หล้า​ชะงัก  หยิบ​หนังสือ​ซุบซิบ​ดารา​ขึ้น​มา​ดู จำ​ได้​ทันที​ รีบ​พลิก​เนื้อ​ใน​อ่าน​เพื่อ​ความ​แน่ใจ ถึง​กับ​ตา​โต ใช่​เดือน​เพื่อน​รัก​ของ​เธอ​จริงๆ

ooooooo

ทอง​สา​ใน​ชุด​สวย​งาม​ทันสมัย เดิน​สีหน้า​กระหยิ่ม​ยิ้มย่อง​ ใน​มือ​มี​หนังสือ​ซุบซิบ​ดารา​มา​ถึง​หน้า​บ้าน​คำ​แป​ง โดย​มี​กิ๊บ​กับ​เชอร์​รี่​เดิน​ตาม กิ๊บ​ถาม​ทอง​สา ​จะ​เอา​หนังสือ​เล่ม​นี้​ให้​พิณ​ดู​จริงๆหรือ

“ก็​ใช่​นะ​สิ ถ้า​พี่​พิณ​รู้​ว่า​นัง​เดือน​มี​แฟน​ใหม่​ก็​จะ​ได้​ตัดใจ คราว​นี้​ประตู​สวรรค์​สำหรับ​ฉัน​จะ​ได้​เปิด​ซะ​ที”

จังหวะ​นั้น​มีเสียง​ดัง​ออก​มา​จาก​ใน​บ้าน “ถ้า​จะ​มา​หา​ครู​พิณ​ก็​กลับ​ไป​เลย ครู​พิณ​ไม่​อยู่”

มนต์รักแม่น้ำมูล ตอนที่ 2

ตอนที่ 2

รถ​เก๋ง​คัน​โก้​เลี้ยว​เข้า​มา​จอด​ใน​คฤหาสน์​แสน​โอ่อ่า​ของ​แสวง เดือน​มอง​บ้าน​หลัง​ใหญ่​ตรง​หน้า​อย่าง​หวั่นๆ เจี๊ยบ​คน​รับ​ใช้​ประจำ​บ้าน​ท่าทาง​ไม่​เป็น​มิตรเดิน​ นำ​เดือน​ไป​พบ​แสวง​กับ​อัญชลี​ที่​ห้อง​นั่งเล่น หญิง​สาว​ผู้​มา​ใหม่ ไหว้​อัญชลี​กับ​แสวง​อย่าง​เก้อ​กระดาก​เจียมตัว เรียก​เจ้าของ​บ้าน​ทั้ง​สอง​ว่า​คุณ​ผู้หญิง​กับ​คุณ​ท่าน

“ทำไม​เรียก​แม่​เรียก​พ่อ​อย่าง​นั้น​ล่ะ​จ๊ะ” อัญชลี​ยิ้ม​ให้​อย่าง​เมตตา

เดือน​อึดอัด​ใจ​เพราะ​ยัง​ไม่​คุ้นเคย แสวง​รู้ทัน​บอก​ให้​เดือน​เรียก​ลุง​กับ​ป้า​ไป​ก่อน​ก็ได้ ชิน​เมื่อ​ไหร่​ค่อย​เรียก​พ่อ​กับ​แม่ เดือน​รับคำ จาก​นั้นอัญชลี​กับ​แสวง​พา​เดือน​ขึ้น​ไป​ดู​​ห้อง​นอน ทั้ง​เสื้อ​ผ้า​และ​ข้าวของ​เครื่อง​ใช้​ส่วนตัว​ของ​เดือน​ถูก​จัด​ไว้​ใน​ห้อง​นั้น​อย่าง​เป็น​ระเบียบ

“ขาดเหลือ​อะไร​ก็​บอก​ลุง​กับ​ป้า​ได้​นะ​จ๊ะ”

เดือน​ไหว้​ขอบคุณ​ทั้ง​สอง​ท่าน แสวง​จับ​มือ​เธอ​เป็นเชิง​รับไหว้ หญิง​สาว​ตกใจ​รีบ​ชัก​มือ​ออก แสวง​มอง​เธอ​อย่าง​แปลก​ใจ ขณะ​ที่​อัญชลี​มอง​ยิ้มๆ ชวน​แสวง​ออก​มา​คุย​นอก​ห้อง อธิบาย​ให้​เขา​ฟัง​ถึง​สาเหตุ​ที่​ทำให้​เดือน​มี​ท่าที​อย่าง​นั้น คง​เป็น​เพราะ​ท่าทาง​กรุ้มกริ่ม​ของ​เขา แสวง​มอง​เมีย​รัก​สีหน้า​ไม่สบาย​ใจ

“คุณ​ก็​รู้​ ผม​เป็น​เสือ​ถอด​เล็บ​มา​นาน​แล้ว ก็​แค่​เอ็นดู...”

“แต่​หนู​เดือน​ไม่​ทราบ​นี่​คะ...คง​ต้อง​ให้​เวลา ​ทั้ง​คุณ​ทั้ง​หนู​เดือน​ปรับ​ตัว​สัก​ระยะ คุณ​ก็​อย่า​คิดมาก​เลย​ค่ะ”

แสวง​พยัก​หน้า​รับ​รู้ แต่​ไม่​วาย​เป็น​กังวล

ooooooo

พิณ​ใน​สภาพ​สะบักสะบอม เข็น​รถ​จักรยาน​ล้อ​เบี้ยว​เข้า​มา​ใน​โรงเรียน เห็น​ครู​ตะวัน​ยืน​คุย​กับ​ชายคนหนึ่ง ​อยู่ พิณ​ปรี่​เข้าไป​ต่อว่า​ที่​เดือน​ต้อง​ไป​กรุงเทพฯ​โดยที่​เขา​ไม่ได้​รํ่าลา ​เป็น​เพราะ​ครู​ไม่​ตั้งใจ​สอน​หนังสือ​เด็กๆ

มัว​แต่​เอา​เวลา​ไป​จับ​พวก​ดูด​ทราย ถ้า​เด็กๆมี​ความ​รู้ คง​ไม่​ต้อง​หนี​ไป​เรียน​ต่อ​ใน​กรุงเทพฯ ครู​ตะวัน​ชัก​โกรธ

“เพราะ​เรื่อง​นี้​นี่เอง​แก​ถึง​มา​พาล​เอา​กับ​ฉัน ฉัน​จะ​บอก​ให้​ที่​ไอ้​บุญ​โฮม​มา​นี่ มัน​มา​บอก​เรื่อง​คำ​หล้า​ถูก​ศรี​ไพร​ยิง​อาการ​เป็น​ตาย​เท่า​กัน”

พิณ​ตกใจ รีบ​ชวน​ครู​ตะวัน​ไป​โรงพยาบาล ครู่​ต่อ​มา พิณ​กับ​ครู​ตะวัน​มา​ถึง​หน้า​ห้อง​ฉุกเฉิน ทัน​ได้​ฟัง​ข่าว​ดี​จาก​หมอ​ว่า​คำ​หล้า​พ้น​ขีด​อันตราย​แล้ว กระสุน​ทะลุ​ปอด​แต่​ไม่โดน​เส้นเลือด​ใหญ่ แคน คำ​แป​ง ครู​ตะวัน​กับ​พิณ​ต่าง​ดีใจ​โล่ง​ใจ รีบ​เข้าไป​เยี่ยม แคน​จับ​มือ​คำ​หล้า​ขึ้น​มา​กุม​ไว้

“เธอ​ช่วย​ชีวิต​พี่​ไว้ ก็​เท่ากับ​ว่า​ชีวิต​พี่​เป็น​ของ​เธอ พี่​ขอ​สัญญา​ไม่​ว่า​จะ​เกิด​อะไร​ขึ้น พี่​จะ​อยู่​ดูแล​เธอ​ตลอด​ไป ไม่​ยอม​ให้​ใคร​หน้า​ไหน​มา​ทำร้าย​เธอ​ได้​อีก” แคน​จูบ​มือ​เธอ​อย่าง​ทะนุถนอม คำ​หล้า​ยิ้ม​ตื้นตันใจ.
..
อีก​มุม​หนึ่ง​ของ​โรงพยาบาล สี​กับ​สา​พ่อ​แม่​ของ​คำหล้า ​รับ​เงิน​ค่า​สินไหม​ทดแทน​จาก​อ่อน​ทา​คน​ของ​เถ้าแก่​เส็ง​แล้ว ก็​ถูก​หลอก​ให้​เซ็น​สัญญา​เงินกู้​โดย​อ้าง​ว่า​เป็น​แค่​หลักประกัน​ให้​สี​กับ​สา​รักษา​คำ​พูด​ไม่​กลับคำ​มา​ฟ้องร้อง​ทีหลัง แคน​เพิ่ง​ออก​จาก​ห้อง​ฉุกเฉิน​เห็น​เข้า เกรง​สี​กับ​สา​จะ​ถูก​อ่อน​ทา​ข่มขู่​รีบ​เดิน​มา​ดู

พอ​รู้​ว่า​สอง​ผัว​เมีย​รับ​เงิน​ค่า​สินไหม​แลก​กับ​การ​ไม่​เอาเรื่อง​ศรี​ไพร แคน​ไม่​พอใจ​โวย​ลั่น​ที่​สี​กับ​สา​ปล่อย​ให้​ศรีไพร​ลอยนวล​ไป​ง่ายๆ บอก​ให้​ทั้ง​คู่​เอา​เงิน​คืน​เถ้าแก่​เส็ง​ไป พวกเรา​จะ​ได้​เอาเรื่อง​ศรี​ไพร​ให้​ถึงที่​สุด สี​อยาก​ให้​จบๆเรื่อง  ไม่​อยาก​มี​ปัญหา และ​ที่​สำคัญ​เขา​เซ็น​ชื่อ​รับ​เงิน​ไป​แล้ว อ่อน​ทา​เห็น​แคน​ท่าทาง​เอาเรื่อง​รีบ​ชี้แจง

“เถ้าแก่​ให้​ฉัน​มา​ไกล่เกลี่ย​เพราะ​อยาก​ให้​เรื่อง​จบ​ลง​ด้วย​ดี แต่​ถ้า​แก​กลัว​ว่า​ศรี​ไพร​จะ​กลับ​มา​ทำร้าย​ทุก​คน​อีกล่ะ​ก็...

ไม่​ต้อง​กลัว เรื่อง​นั้น​เถ้าแก่​จะ​ปล่อย​ให้​เป็น​หน้าที่​ของ​กฎหมาย”

แคน​มอง​หน้า​อ่อน​ทา​อย่าง​ไม่ค่อย​จะ​เชื่อ...

ขณะ​ศรี​ไพร​กำลัง​อาละวาด​ฟาด​งวง​ฟาด​งา​อยู่​ใน​ห้องขัง จ่า​เวร​เข้า​มา​แจ้ง​ว่า​มี​คน​มา​ประกัน​ตัว​เขา​แล้ว ศรี​ไพร​เดิน​ยิ้ม​ออก​จาก​ห้อง​ขัง​พร้อม​กับ​ไอ้​ดำ​และ​ไอ้​ขาว​มา​ที่​ห้อง​ร้อย​เวร แต่​ต้อง​แปลก​ใจ​ที่​เห็น​คน​มา​ประกัน​ตัว​เขา​คือ​ทอง​สาน้อง​สาว​ของ​เขา​เอง ทันที​ที่​เห็น​หน้า​พี่​ชาย ทอง​สา​ต่อว่า​อย่าง​ไม่​พอใจ

“ที่แท้​พี่​ทำตัว​กุ๊ย​อย่าง​นี้​นี่เอง เตี่ย​ถึง​ต้อง​ตาม​ฉัน​กลับ​มา​จาก​กรุงเทพฯ”

“ฉัน​ว่า​เพราะ​แก​เรียน 8 ปี​ไม่​จบ เตี่ย​ก็​เลย​เบื่อ​ส่ง​แรด​เรียน​มาก​กว่า...เร็วๆเข้า ​รีบ​พา​ฉัน​ออก​ไป​เสียที เบื่อ​เต็ม​ทน​แล้ว” ศรี​ไพร​ว่า​แล้ว​ทำท่า​จะ​เดิน​ออก​จาก​ห้อง

“เสียใจ...เตี่ย​ให้​ฉัน​มาบอกว่า​จะ​ไม่​มี​การ​ประกัน​ตัว​อะไร​ทั้งนั้น​จนกว่า​พี่​จะ​สำนึก”

ศรี​ไพร​ไม่​ยอม จะ​ออก​จาก​ที่​นี่​ให้​ได้ ตำรวจ​เข้า​มา​ขวาง​ศรี​ไพร​ฮึด​สู้ แต่​สุดท้าย​ก็​ถูก​จับ​ขัง​อย่าง​เดิม

ooooooo

พิณ​เห็น​เดือน​ต้อง​ทิ้ง​บ้าน​เกิด​ไป​แสวง​หาความ​ก้าวหน้า​ที่​อื่น เขา​จึง​คิด​จะ​ใช้​ดนตรี​ปลุก​จิตสำนึก​ให้​ชาว​บ้าน​รัก​ถิ่นฐาน​บ้าน​เกิด​จะ​ได้​ไม่​ต้อง​ส่ง​ลูก​หลาน​ไป​เรียน​หนังสือ​หรือ​ทำ​งาน​ไกลๆ เด็กๆก็​จะ​ได้​เติบโต​ขึ้น​มา​เป็น​กำลัง​สำคัญ​ใน​การ​พัฒนา​หมู่​บ้าน พิณ​เอาเรื่อง​นี้​มา​เสนอ​คำ​แป​ง​กับ​ชาว​คณะ​แม่​มูล​ลำ​เพลิน

“ฉัน​อยาก​ให้​แม่​ครู​ตั้ง​คณะ​แม่​มูล​ลำ​เพลิน​เต็ม​รูป​แบบ​เพื่อ​ให้​ชาว​บ้าน​ดู​เป็น​ตัวอย่าง​ว่า​ภูมิปัญญา​ของ​คน​รุ่น​ก่อน​สามารถ​นำ​มา​ต่อ​ยอด​พัฒนา​เป็น​อาชีพ​ที่​ดี​ได้​อย่าง​มั่นคง​และ​ยั่งยืน เพียง​แต่​เรา​ต้อง​ปรับ​ให้​ทัน​ยุค​ทันสมัย ถึง​จะ​เรียก​คน​ดู​ได้”

แคน​เห็น​ด้วย ชาว​บ้าน​จะ​ได้​มี​ทาง​เลือก​ใหม่ๆ พวก​เรา​ก็​จะ​ได้​ไม่​ต้อง​เร่​ร่อน​ร้องเพลง​ตาม​ตลาด​ให้​คน​อื่น​ดูถูก​เอา​อีก คำ​แป​ง​ก็​เห็นดี​ด้วย แต่​หนักใจ​เพราะ​การ​ทำ​วง​ดนตรี​ต้องใช้​ เงิน​เยอะ ใน​ที่สุด​เธอ​ตัดสินใจ​จะ​เอา​บ้าน​กับ​ที่​สวน​ไป​จำนอง เพื่อ​เอา​เงิน​มา​ปรับปรุง​วง​และ​ขอ​คำมั่น​สัญญา​จาก​ทุก​คนในวง​ว่า​จะ​ไม่​ทิ้ง​วง​ไป​ไหน จะ​อยู่​ช่วย​กัน​สร้าง​วง​ดนตรี​คณะ​แม่​มูล​ลำ​เพลิน​ให้​เป็น​ที่​รู้จัก ทุก​คน​ให้​สัญญา​อย่าง​พร้อมเพรียง​กัน...

ขณะ​เดียวกัน ที่​บ้าน​ของ​แสวง เดือน​ตั้งใจ​ไว้​ว่า​จะเข้า​มหาวิทยาลัย​เปิด จะ​ได้​มี​เวลา​ทำ​งาน​พิเศษ​หาเงิน​เป็น​ค่ารักษา​แม่ อัญชลี​ฝาก​ให้​แสวง​ช่วย​ดู​ที​ว่า​มี​เพื่อน​คน​ไหน​ของ​เขา​พอ​จะ​ฝาก​เดือน​ไป​ทำ​งาน​ด้วย​ได้

“จะ​ไป​ฝาก​คน​อื่น​คน​ไกล​ทำไม ก็​ฝาก​ให้​ไป​ทำ​งาน​กับ​ไอ้​นพ​มัน​สิ”

“จริง​สิ​คะ คุณ​นพ​เป็น​เจ้าของ​ค่าย​เพลง​ใหญ่ ส่วน​แม่​มาลัย​ก็​เป็น​คน​บ้าน​เดียว​กับ​แม่​เพ็ง หนู​เดือน​รู้จัก​ค่าย​จี​มิ​ว​สิค ​ไหม​จ๊ะ ที่​มี​นัก​ร้อง​ชื่อ​สุด​เขต ​ที่​ดัง​ที่สุด​ตอน​นี้​ไง”

ooooooo

สุด​เขต นัก​ร้อง​ป๊อป​แดนซ์​สไตล์​เกาหลี​สุดฮิต​กำลัง​ถ่าย​มิวสิก​วีดิโอ​เพลง​ชุด​ใหม่​อยู่​ใน​สตู​ดิ​โอ พอผู้​กำกับ​สั่ง​คัต ไฟ​ใน​สตู​ดิ​โอ​เปิด​พรึบ แฟน​คลับ​ถือ​ป้ายไฟ

รออยู่​ส่งเสีย​งก​รี๊ด​ พร้อม​กับ​กรู​เข้า​มา​หา สุด​เขตแปลกใจ​แฟน​คลับ​รู้​ได้​อย่างไร​ว่า​เขา​มี​คิว​ที่​นี่ พอ​รู้ความ​จริงจาก​เหล่า​แฟน​คลับ สุด​เขต​ถึง​กับ​ของ​ขึ้น...

นัก​ร้อง​สุด​ฮิต​เดิน​หน้า​หงิก​ถือ​มือ​ถือ​ของ​แฟน​คลับ​เข้า​มา​ใน​ห้อง​แต่งตัว โยน​มือ​ถือ​ให้​พล​ผู้จัดการ​ส่วนตัว​ของ​เขา พล​เปิด​ค​ลิป​ดู​เห็น​ตัว​เอง​กำลัง​รับ​เงิน​จาก​แฟน​คลับ​แลก​กับ​ตาราง​งาน​ของ​สุด​เขต​ถึง​กับ​หน้าซีด

“แฟน​คลับ​ผม​แอบ​ถ่าย​คลิป​นี้​ไว้ พี่​มี​อะไร​จะ​แก้ตัว​อีก​ไหม”

พล​เข้า​มา​เกาะ​แขน​สุด​เขต วิงวอน​ขอร้อง​ให้​เขา​ยกโทษ​ให้ สุด​เขต​ไม่​ให้โอกาส​พล​อีก​แล้ว​ไล่​เขา​ออก​ทันที​ พยายาม​แกะ​มือ​พล​ออก​แต่​เขา​ยื้อ​ไว้​สุด​ฤทธิ์ สุด​เขต​รำคาญ​ผลัก​พล​อย่าง​แรง หน้า​กระแทก​มุม​โต๊ะ​เลือด​ออก​จมูก พล​แต๋ว​แตก​ปรี่​เข้า​ตบ​ตี​สุด​เขต​อุตลุด ช่าง​แต่งหน้า​กับ​ทีม​งาน​ต้อง​มา​ช่วย​กัน​ดึง​พล​ไว้ สุด​เขต​จัด​เสื้อ​ผ้า​ตัว​เอง​ให้​เข้าที่​อย่าง​เสีย​อารมณ์ แล้ว​ออก​ไป​ขึ้น​รถ​บ่ายหน้า​ไป​ยัง​ค่าย​เพลงจีมิ​ว​สิ​ค...

เดือน​มา​ทำ​งาน​เป็น​พนักงาน​รับ​โทรศัพท์​ที่​ค่าย​เพลง​จีมิวสิค​เป็น​วัน​แรก ก็ได้​ปะทะ​คารม​ทาง​โทรศัพท์​กับ​สุด​เขต​ที่​อารมณ์​ค้าง​เรื่อง​อดีต​ผู้จัดการ​ส่วนตัว​เลย​พาล​หาเรื่อง เดือน​ไม่ได้​ทำ​อะไร​ผิด​จึง​ต่อปากต่อคำ​ไม่​ยอม​แพ้ สุด​เขต​ฉุน​วาง​สาย​ใส่ บิ๋ม​พนักงาน​รุ่น​พี่​เดิน​ถือ​เอกสาร​เข้า​มา​ได้ยิน​เสียง​เอะอะ​ถาม​มี​เรื่อง​อะไร​กัน

“ไม่​ทราบสิ​คะ มา​ถึง​ก็​ตะคอก​เอา​ตะคอก​เอา แล้วก็​วาง​สาย​ไป​เลย ผู้ชาย​อะไร​ขี้โมโห​ชะ​มัด...พี่​บิ๋ม​จะ​ถ่าย​เอกสาร​หรือ​คะ เดี๋ยว​เดือน​ถ่าย​ให้” เดือน​รับ​เอกสาร​จาก​บิ๋ม แล้ว​เดิน​ออก​ไป บิ๋ม​พึมพำ​กับ​ตัว​เอง

“ผู้ชาย​ขี้โมโห​ก็​มี​อยู่​แค่​คน​เดียว...หรือ​ว่า​จะ​เป็น...ว้าย​ตาย​แล้ว...น้อง​เดือน​คะ น้อง​เดือน” บิ๋ม​รีบ​วิ่ง​ตาม​เดือน แต่​ไม่ทัน​เสีย​แล้ว เห็น​เดือน​เดิน​พ้น​มุม​ตึก​ชน​เข้า​กับ​สุด​เขต​อย่าง​จัง

เอกสาร​ใน​มือ​เดือน​และ​ซอง​เอกสาร​สี​น้ำตาล​ใน​มือ​สุด​เขต​ตก​พื้น เดือน​อยู่​ใน​อ้อม​กอด​ของ​สุด​เขต ทั้ง​สอง​คนหน้า​เกือบ​ชน​กัน สุด​เขต​รู้สึก​ถูก​ชะตา​หญิง​สาว​ขึ้น​มา​อย่าง​บอกไม่ถูก แต่​ทำ​วาง​ฟอร์ม​ผลัก​เธอ​ออก ต่อว่า​ว่า​เดิน​อย่างไร​ไม่​ดู​ตา​ม้า​ตา​เรือ เดือน​แดกดัน​กลับ​เป็น​ผู้ชาย​ประสา​อะไร​เดิน​ชน​ผู้หญิง​ไม่​ขอโทษ​สัก​คำ

สุด​เขต​จำ​เสียง​เธอ​ได้ เพิ่ง​พูด​โทรศัพท์​ด้วย​กัน​เมื่อกี้ เดือน​ก็​จำ​เสียง​เขา​ได้​เช่น​กัน จังหวะ​นั้น เดือน​เหยียบ​ซอง​ใส่​เอกสาร​ของ​สุด​เขต​โดย​ไม่​ตั้งใจ เสียง​ดัง​กร๊​อบ สุด​เขต​ตกใจ​ ผลัก​เดือน​ออก​คว้า​ซอง​มา​เปิด​ดู เห็น​แผ่น​ซี​ดี​ข้าง​ใน​หัก​สอง​ท่อน โวยวาย​อุตลุด เดือน​ตัด​รำคาญ​ขอรับ​ผิด​ชอบ​เอง จะ​ไป​หา​แผ่น​ใหม่​มา​คืนให้

“อวดดี ฉัน​ก็​อยาก​จะ​รู้​เหมือน​กัน​ว่า​น้ำหน้า​อย่าง​เธอ​จะ​ทำ​อะไร​ได้” สุด​เขต​ตะโกน​ไล่​หลัง...

เดือน​โทร.​ขอ​อนุญาต​นพ​ใช้​ห้อง​อัด เพื่อ​ทำ​ซี​ดี​ใหม่​ แทน​แผ่น​เก่า​ที่​หัก​โดย​ไม่​รู้​ว่า​สิ่ง​ที่​ตน​เอง​ทำ​นั้น​ใช้​แทน​กัน​ไม่ได้ แต่​ด้วย​ความ​ตั้งใจ​และ​มุ่ง​มั่น ทำให้​สุด​เขต​พึง​พอใจ​หญิง​สาว​มาก แต่​ยัง​คง​วาง​ฟอร์ม​เช่น​เคย

“เอาเป็นว่า​ถ้า​เธอ​อยาก​ไถ่​โทษ​ที่​ทำ​งาน​ฉัน​พัง อย่าง​นั้น​มา​เป็น​ผู้จัดการ​ส่วนตัว​ฉัน​จนกว่า​ฉัน​จะ​หา​คน​ใหม่​ได้ มัน​อาจจะ​ยาก​กว่า​งาน​รับ​โทรศัพท์​ที่​เธอ​เคย​ทำ แต่​ฉัน​จะ​ลอง​ให้โอกาส​เธอ​ดู”

“แต่​ฉัน​รับปาก​คุณ​นพ​แล้ว​ว่า​จะ​ทำ​งาน​นี้”

“ถ้า​เธอ​กลัว​พ่อ​ฉัน​จะ​ว่า ฉัน​จะ​บอก​พ่อ​เอง นอก​เสีย​จาก​เธอ​ไม่​อยาก​ทำ​เพราะ​รู้​ว่า​ทำ​ไม่ได้...ถ้า​อย่าง​นั้น​ก็​ขอโทษ​ที่​พูด​ไม่​ดี​กับ​ฉัน แล้ว​ฉัน​จะ​ยก​โทษ​ให้”

“ใคร​บอก​ว่า​ฉัน​ทำ​ไม่ได้”

“ถ้า​อย่าง​นั้น​ฉัน​ก็​ถือว่า​เธอ​รับปาก นับ​แต่​วัน​นี้​เป็นต้น​ไป ​เธอ​เป็น​ผู้จัดการ​คน​ใหม่​ของ​ฉัน” สุด​เขต​เห็น​เดือนอ้าปาก​จะ​เถียง ชี้​หน้า​ปราม​ไม่​ให้​พูด “เป็น​ผู้จัดการ​ฉัน...กฎ​ข้อ​แรก​คือ​ห้าม​ขัดใจ”

เดือน​ฮึดฮัด ขณะ​ที่สุด​เขต​แอบ​ยิ้ม​เจ้าเล่ห์​ที่​แกล้ง​หญิง​สาว​สำเร็จ

ooooooo

วง​ดนตรี​คณะ​แม่​มูล​ลำ​เพลิน​พัฒนา​ขึ้น​เป็น​ลำดับ แถม​ได้​บัว​ผัน นัก​ร้อง​วัย​ใส​ลูกศิษย์​ชั้น ม.3 ของ​พิณ​มา​เป็น​นัก​ร้อง​นำ​ฝ่าย​หญิง​คู่​กับ​แคน​ทำให้​วง​มี​สีสัน​มาก​ขึ้น หลังจาก​ฝึก​ซ้อม​กัน​อย่าง​หนัก วง​ดนตรี​คณะ​แม่​มูล​ลำ​เพลิน​เปิด​แสดง​สด​ครั้ง​แรก​ที่​เวที​ริม​แม่น้ำ​มูล ชาว​บ้าน​มา​ดู​กัน​ล้นหลาม

พอ​จบ​เพลง​สุดท้าย​ผู้​ฟังลุก​ขึ้น​ตบมือ​เกรียว แคน บัวผัน บุญ​เหลือ บุญ​หลาย​ และ​ลูก​วง​โค้ง​คำนับ​คน​ดู​อย่าง​ภาคภูมิ​ใจ มี​ชาว​บ้าน​คน​หนึ่ง​ตะโกน​ขึ้น​ว่า “เอา​อีกๆ” คนดูพากันขานรับ​เสียง​ดัง​กระหึ่ม คำ​แป​ง​ซาบซึ้ง​ใจ​กลั้น​น้ำตา​ไม่​อยู่ พิณ​ยกนิ้ว​แม่​โป้ง​ให้​บัว​ผัน​ซึ่ง​ยกนิ้ว​โป้ง​ตอบ​ครู​พิณ​เช่น​กัน...

ศรี​ไพร​แข็ง​ขืน​อยู่​ใน​ห้อง​ขัง​ได้​ไม่​กี่​คืน ยอม​สำนึก​ผิด ขอโทษ​พ่อ​ของ​เขา​และ​สัญญา​จะ​ไม่​ทำ​อย่าง​นี้​อีก พ่อ​จะ​ให้​ทำ​อะไร​ยอม​ทุก​อย่าง​ขอ​ให้​ประกัน​ตัว​เขา​ออก​จาก​ที่​นี่ เถ้าแก่​เส็ง​สั่ง​ให้​อ่อน​ทา​ไป​จัดการ​เรื่อง​เอกสาร​ประกัน​ตัว จาก​นั้น เขา​พา​ลูก​ชาย​หัวแก้วหัวแหวน​ไป​ยัง​ร้าน​คาราโอเกะ​ของ​เขา

“อั๊ว​อ​ยาก​ให้​ลื้อ​ช่วย​งาน​อั๊ว แล้วงานแรกที่อั๊วจะให้ทำ ก็คือดูแลร้านนี้”

“ถ้าเตี่ยต้องการแค่คนคุมร้าน ทำไม​ไม่​ไป​จ้าง​คน​อื่น ทำไม​ต้อง​ให้​อั๊ว​ทำ​ด้วย”

“เพราะ​ธุรกิจ​ริ​งๆของ​ที่​นี่​มัน​ไม่​ใช่​อย่าง​ที่​ลื้อ​เห็น​นะ​สิ”

ศรี​ไพร​มอง​พ่อ​งงๆ ทันใดนั้น มีเสียง​กรีด​ร้อง​ของ​ผู้หญิง​ดัง​ขึ้น​จาก​หลัง​ร้าน ศรี​ไพร​หัน​ไป​มอง​ตาม​เสียง​เห็น​เด็กหญิง​หน้าตา​ดี​อายุ​ประมาณ 15 ปี​วิ่ง​ออก​มา ผลัก​เถ้า​แก่​เส็ง​ล้ม​กระแทก​โต๊ะ​แล้ว​วิ่ง​หนี​ไม่​สนใจ​จะ​หัน​มา​มอง​ด้วย​ซ้ำ ศรี​ไพร​รีบ​เข้าไป​ดู​พ่อ​เห็น​ไม่​เป็น​อะไร วิ่ง​ตาม​จะ​ไป​เอาเรื่อง​เด็กหญิง​คน​นั้น​จน​ทัน กระชาก​แขน​มา​ตบ​คว่ำ เด็กหญิง​ยกมือ​ไหว้ปลกๆ ด้วย​ความ​หวาด​กลัว อ้อนวอน​อย่า​ทำร้าย​ตน​เลย

“คน​ที่​กล้า​ลองดี​กับ​ฉัน​มัน​ต้อง​ตาย” ศรี​ไพร​พูด​จบ ยก​เท้า​จะ​ถีบ​หน้า​เด็กหญิง เถ้า​แก่​เส็ง​ร้อง​ห้าม​ไว้​ทัน ​ศรี​ไพร​งง ไม่​เข้าใจ​พ่อ​จะ​ห้าม​ทำไม มีเสียง​ดัง​ขึ้น​จาก​ด้าน​หลัง

“ถ้า​หน้า​มัน​ชํ้า...อั๊ว​จะ​จ่าย​แค่​ครึ่ง​เดียว”

ศรี​ไพร​หัน​ไป​มอง​ตาม​เสียง เห็น​นายหน้า​ค้า​เด็ก​ทั้ง​ชาย​และ​หญิง​จาก​กรุงเทพฯ​ยืน​เต๊ะจุ๊ย​อยู่ ชาย​คน​นั้น​ลาก​เด็กหญิง​ไป​รวม​ไว้​กับ​เด็ก​คน​อื่นๆที่​กำลัง​ต่อ​แถว​รอ​ขึ้น​รถ เถ้าแก่​เส็ง​เดิน​เข้า​มา​หา​ลูก​ชาย

“คราว​นี้​เข้าใจ​หรือ​ยัง​ว่า​ทำไม​อั๊ว​ถึง​อยาก​ให้​ลื้อ​ทำ​งาน​นี้”

“แค่​ฉันทะ​เลาะ​กับ​ไอ้​แคน ​เตี่ย​โกรธ​ฉัน​แทบ​ตาย แต่​เตี่ย​กลับ​มา​บอก​ให้​ฉัน​ทำ​เรื่อง​ผิด​กฎหมาย​นี่​นะ”

“ปาก​เสีย ผิด​กฎหมาย​ที่ไหน​อั๊ว​แค่​เป็น​นายหน้า​หา​งาน​ให้​พวก​มัน​ทำ พอ​มัน​ไป​ถึง​กรุงเทพฯ​แล้ว​มัน​จะ​ทำ

อะไร​ก็​เรื่อง​ของ​มัน...หรือ​ว่า​แก​ไม่​อยาก​ทำ​งาน​นี้”

ศรี​ไพร​ก็​แค่​บ่น​ไป​อย่าง​นั้น​เอง เถ้าแก่​เส็ง​พอใจ​ที่​ลูก​รับ​งาน​นี้​ไป​ดูแล เพราะ​เขา​จะ​ได้​มี​เวลา​ไป​คุม​เรือ​ดูด​ทราย​ได้​เต็มที่ นายหน้า​เอา​เงิน​มา​ยื่น​ให้ เถ้าแก่​เส็ง​สงสัย​ทำไม​น้อย​นัก

“ก็​นอกจาก​อีนัง​เด็ก​คน​นั้น​แล้ว​ไม่​เห็น​มี​ใคร​หน้าตา​ดี​อีก​เลย จะ​ขาย​ก็ได้​แค่​แรงงาน​สวะ”

เถ้าแก่​เส็ง​หัน​มา​ถาม​อ่อน​ทา ช่วง​นี้​เด็ก​เพิ่ง​จบ ​ม.3ไม่​ใช่​หรือ แล้ว​มัน​หายหัว​ไป​ไหน​หมด

ooooooo

หลัง​เวที​ริม​แม่น้ำ​มูล บัว​ผัน​พา​เพื่อน​หน้าตา​สะสวย​รุ่น​ราว​คราว​เดียวกัน​มา​ขอ​คำ​แป​ง​เข้า​ร่วม​วง​ดนตรี​ด้วย แต่​พวก​เด็กๆร้องเพลง​ไม่​เป็น​สัก​คน พิณ​จำ​ได้​ว่า​วิทยาลัย​นาฏศิลป์​เคย​มา​สอน​พวก​นี้​ฟ้อน ถ้า​ให้​เป็น​นาง​ไห​คง​พอ​ทำได้ บุญ​หลาย​กับ​บุญ​เหลือ​ตา​โต​ด้วย​ความ​ดีใจ​ที่​จะ​มี​เด็ก​สาว​หน้าตา​ดีๆมา​ร่วม​วง คำ​แป​ง​ลังเล

เด็กๆช่วย​กัน​อ้อนวอน “ถ้า​ครู​ให้​พวก​เรา​เป็น​ เรา​จะ​ได้​มี​งาน​ทำ​ไม่​ต้อง​ไป​ทำ​งาน​โรง​งาน​ยัง​ไง​จ๊ะ”

“ฉัน​ก็​จะ​เรียน​ไป​ด้วย​ทำ​งาน​ไป​ด้วย...แม่​ครู​รับ​พวก​ฉันนะ”

คำ​แป​ง​เห็น​ความ​มุ่ง​มั่น​ของ​เด็ก​แล้ว​ปฏิเสธ​ไม่​ลง บัว​ผัน​ กับ​ผอง​เพื่อน​ส่งเสียง​เฮ​ด้วย​ความ​ดีใจ...

ด้าน​หน้า​เวที คน​ดู​เริ่ม​ทยอย​กัน​กลับ​บ้าน ทอง​สา​บ่น​กับ​กิ๊บ​และ​เชอร์​รี่​เพื่อน​สก๊อต​ที่​พา​มา​ดู​การ​แสดง​ว่า​นี่​ไม่​ใช่​ คอนเสิร์ต​อย่าง​เพื่อน​ว่า​สัก​หน่อย แต่​เป็น​วง​หมอลำ​ชัดๆ กิ๊บ​ยืนยัน​วง​นี้​ดัง​ที่สุด

“แหวะ​บ้านนอก...ทีหลัง​อย่า​พา​ฉัน​มา​ดู​อะไร​แบบ​นี้​อีก​นะ ฉัน​รับ​ไม่ได้” ทอง​สา​เดิน​สะบัด​ออก​ไป แต่​เหลือบ​เห็น​หนุ่ม​หล่อ​คน​หนึ่ง​ยืน​คุย​กับ​กลุ่ม​เด็ก​สาว​อยู่​ข้าง​เวที หัน​มา​ถาม​กิ๊บ​ว่า​ใคร พอ​รู้​ว่า​เป็น​พิณ​เด็ก​วัด​ที่​ไม่​มี​พ่อ​มี​แม่​คน​นั้น ทอง​สา​จำ​ได้ ยิ้ม​เจ้าเล่ห์​ ปรี่​เข้าไป​หาทิ้ง​เพื่อน​หน้าตา​เฉย กิ๊บ​กับ​เชอร์​รี่​รีบ​วิ่ง​ตาม...

ทอง​สา​แกล้ง​เดิน​ชน​พิณ​แล้ว​อ่อย​เหยื่อ​เต็มที่ ถึง​ขนาด​ชวน​ขึ้น​มอเตอร์ไซค์​ไป​บ้าน​เธอ​ด้วย​กัน พิณ​ไป​ไม่ได้ มี​งาน


ต้อง​เคลียร์​อีก​หลาย​อย่าง และ​ยัง​ต้อง​อยู่​ฉลอง​ความ​สำเร็จ​กับ​เพื่อน​ร่วม​วง แล้ว​ผละ​จาก​มา​อย่าง​ไม่​สนใจ ทอง​สา​หน้า​แตก​หมอ​ไม่​รับ​เย็บ เจ็บใจ​เดิน​กระฟัดกระเฟียด​มา​ที่​รถ​มอเตอร์ไซค์

“เป็น​ที่​กรุงเทพฯ​หน่อย​ไม่ได้ อ่อย​ขนาด​นี้​ยัง​ไง​ก็​ต้อง​มี​ได้เสีย”

กิ๊บ​เตือน​ทอง​สา​อย่า​เสีย​เวลา​กับ​พิณ​เลย เขา​มี​แฟน​แล้ว​ชื่อ​เดือน เป็น​ลูก​ของ​ลุง​บุญ​กับ​ป้า​เพ็ง​ ได้​ข่าว​ว่า​ทั้ง​คู่รัก​กัน​มาก พิณ​คง​ไม่​เปลี่ยนใจ​ง่ายๆหรอก ทอง​สา​วี​น​แตก

“นี่​เธอ​จะ​บอก​ว่า​ฉัน​ไม่​มี​ทาง​สู้​อี​เดือน​ดำ​งั้น​หรือ ฉัน​เพิ่ง​กลับ​มา​จาก​กรุงเทพฯนะ ​แถม​ยัง​สวย​ขนาด​นี้ มัน​ต่างหาก​ที่​ต้อง​ทำใจ​ที่​เจอ​คู่แข่ง​อย่าง​ฉัน คอย​ดู​ฉัน​จะ​เอา​พิณ​มา​เป็น​ของ​ฉัน​ให้​ได้” ทอง​สา​สีหน้า​เอาจริง...

ตก​เย็น ทอง​สา​สืบ​รู้​ว่า​พิณ​กับ​เพื่อนๆมา​ฉลอง​กัน​ที่​บ้าน​คำ​แป​ง หอบ​เหล้า​นอก​ติดมือ​มา​ด้วย อ้าง​เถ้าแก่​เส็ง​ฝาก​มา​ให้​แทน​คำ​ขอโทษ​ที่​ศรี​ไพร​ทำ​ไม่​ดี​กับ​ทุก​คน แคน​ไม่​อยาก​ได้ บอกปัด​ที่​นี่​ไม่​มี​ใคร​ดื่ม​เหล้า แต่​ทอง​สา​คะยั้นคะยอ​ให้​รับ​ไว้ คำ​แป​งอ​ยาก​ให้​เรื่อง​ขุ่น​ข้อง​นี้​จบๆไป ขอร้อง​แคน​ให้อภัย​ศรี​ไพร แคน​ไม่​ยอม​ญาติ​ดี​กับ​พวก​นี้​เด็ดขาด คว้า​มือ​คำ​หล้า​ออก​ไป พิณ​เห็น​ทอง​สา​หน้า​เศร้า รีบ​เอ่ย​ปาก​ขอโทษ​เธอ​แทน​แคน

เข้า​ทาง​ทอง​สา​ทันที “งั้น​พิณ​ก็​ช่วย​รับ​เหล้า​ขวด​นี้​ไว้​หน่อย​สิ คิด​เสีย​ว่า​เป็น​คำ​ขอโทษ”

คำ​แป​ง​พยักพเยิด​ให้​พิณ​รับ​ไว้ พิณ​รับ​เหล้า​มา​อย่าง​ลำบาก​ใจ ทอง​สา​ยิ้มแฉ่ง เชิญ​ทุก​คน​ร่วม​ดื่ม​ด้วย​กัน เจ้ากี้เจ้าการ​ชง​เหล้า​แจก ไม่​นาน​นัก ชาว​คณะ​ต่าง​เมา​ปลิ้น คำ​แป​งม​อง​สภาพ​ลูก​วง​ตัว​เอง ก่อน​จะ​ส่าย​หน้า​อย่าง​เอือมระอา ทอง​สา​จะ​ชง​เหล้า​ให้​พิณ​อีก​แก้ว ชาย​หนุ่ม​ส่าย​หน้า พรุ่งนี้​เขา​มี​คุม​สอบ​แต่​เช้า​แล้ว​ลุก​ขึ้น​จะ​กลับ แต่​ด้วย​ความ​เมามาย ถึง​กับ​เซ​หัว​ทิ่ม ทอง​สา​เข้าไป​ช่วย​ประคอง

“เมา​ขนาด​นี้ เดี๋ยว​ฉัน​ไป​ส่ง​ดี​กว่า” ทอง​สา​ยิ้ม​พอใจ​แผนที่​วาง​ไว้​สำเร็จ​ไป​อีก​ขั้น

ครู่​ต่อ​มา ทอง​สา​พยุง​พิณ​เข้า​มา​ที่​เตียง​นอน​ภายใน​ห้อง​พัก​ของ​เขา แกล้ง​ทำ​เสียหลัก​ดึง​พิณ​ล้ม​ลง​บน​เตียง​ด้วย​กัน พิณ​คร่อม​อยู่​บน​ร่าง​ของ​หญิง​สาว ​ทั้ง​สอง​มอง​หน้า​กัน​นิ่ง ทอง​สา​ทำ​อิดออด​พอ​เป็น​พิธี ขณะ​ที่​พิณ​เห็น​หน้า​ทอง​สา​เป็น​เดือน พึมพำ​ชื่อ​เธอ​เบาๆ ทอง​สา​ขัดใจ​เล็กๆที่​เขา​เรียก​ชื่อ​คน​อื่น ก่อน​ยัก​ไหล่​ไม่​สนใจ หลับตา​พริ้ม​ยื่น​ปาก​ให้​จูบ แต่​พิณ​กลับ​เมา​หลับ​ไป​เสีย​ก่อน ทิ้ง​ทอง​สา​ให้​อารมณ์​ค้าง​อยู่​อย่าง​นั้น

ooooooo

เช้า​วัด​ถัด​มา คำ​หล้า​ทั้ง​ตื่นเต้น​ทั้ง​ดีใจ​มาก​ที่​ได้​รับ​จดหมาย​จาก​เดือน เมื่อ​คืน​นี้ เธอ​กับ​พิณ​เพิ่ง​บ่น

ถึง​เดือน​ที่​ไม่​ส่งข่าว​มา​หา คำ​หล้า​ผลุนผลัน​ออก​จาก​บ้าน​พร้อม​จดหมาย...

ขณะ​เดียวกัน ขุนทอง​ทำ​ความ​สะอาด​โรงเรียน​มา​ถึง​หน้า​ห้อง​พัก​พิณ​ก็​เปิด​ประตู​จะ​เข้าไป​กวาด​ห้อง​ให้​เหมือน​เช่น​ทุก​วัน แต่​ต้อง​ตกใจ​ที่​เห็น​พิณ​กับ​ทอง​สา​นอน​อยู่​บน​เตียง​ใน​สภาพ​เปลือย​เปล่า​มี​ผ้า​ห่ม​คลุม​แค่​อก ขุนทอง​รีบ​ปิด​ประตู​หัน​มา​เจอ​ครู​ตะวัน​ที่มา​ตาม​หา​พิณ พอ​รู้​ว่า​พิณ​อยู่​ใน​ห้อง ​ครู​ตะวัน​เปิด​ประตู​จะ​เข้าไป​หา

แต่​ขุนทอง​รีบ​ดึง​ประตู​ปิด ครู​ตะวัน​มอง​หน้า​ถาม​ว่า

มี​อะไร ขุนทอง​ส่าย​หน้า ครู​ตะวัน​เปิด​ประตู​จะ​เข้าไป​อีก ขุนทอง​ก็​ดึง​ปิด​อีก ทั้ง​สอง​คน​ยื้อ​ประตู​กัน​ไป​มา สุดท้าย​ขุนทอง​ดึง​ประตู​ปิด​แรง​ไป​หน่อย​เสียง​ดัง​ปัง

พิณ​นอน​หลับ​อยู่​สะดุ้ง​ตื่น ได้ยิน​เสียง​ครู​ตะวัน​ด่า​ขุนทอง​อยู่​หน้า​ห้อง พิณ​พลิก​ตัว​มา​เจอ​ทอง​สา​นอน​ร้องไห้​กระซิกๆอยู่ ตกใจ​ลุก​พรวด ถาม​ว่า​มา​อยู่​ที่​นี่​ได้​อย่างไร ทอง​สา​บีบน้ำตา​ปั้น​เรื่อง​โกหก​ว่า​พิณ​ขอ​ให้​เธอ​มา​ส่ง​ที่​ห้อง แล้ว​ใช้​ กำลัง​ปลุกปล้ำ​เธอ ถึง​พิณ​จะ​เมามาย แต่​เขา​ไม่​มี​ทาง​ทำ​อย่าง​ที่​ทอง​สา​พูด​แน่นอน

“พูด​อย่าง​นี้​จะ​ไม่​รับผิดชอบ​ใช่​ไหม...ได้” ทอง​สา​ว่า​แล้ว​ลุก​ขึ้น​ใส่​เสื้อ​ผ้า “ฉัน​จะ​ประกาศ​ให้​รู้​กัน​ทั้ง​โรงเรียน​ว่า​คน​อย่าง​ครู​พิณ​ไม่​มี​ความ​รับผิดชอบ”

พิณ​ร้อง​ห้าม​เสียงหลง​กระชาก​แขน​ทอง​สา​ไว้​จน​เสียหลัก​ล้ม​ลง​บน​เตียง​ด้วย​กัน​ทั้ง​คู่ เป็น​จังหวะ​เดียว​กับ​ครู​ตะวัน​เปิด​ประตู​เข้า​มา​ใน​ห้อง เห็น​พิณ​กำลัง​คร่อม​ทอง​สา​อยู่​ก็​ตกใจ ทอง​สา​ได้ที​รีบ​ผลัก​พิณ​ออก​แล้ว​วิ่ง​ไป​หา​ครู​ตะวัน​ใน​สภาพ​เสื้อ​ผ้า​หลุดลุ่ย คร่ำครวญ​ว่า​ถูก​พิณ​ข่มขืน​และ​ยัง​ขู่​ไม่​ให้​เธอ​บอก​ใคร ถ้า​ครู​ตะวัน​ไม่​ช่วย​เธอ​จะ​ตาย​ให้​ดู ครู​ตะวัน​ปลอบ​ให้​ใจเย็นๆจะ​ให้​ช่วย​อะไร​ก็​บอก​มา

ทอง​สา​แอบ​ยิ้ม​ก่อน​ตีหน้า​เศร้า บีบน้ำตา​สุด​ฤทธิ์ “ให้​พี่​พิณ​ส่ง​ผู้ใหญ่​ไป​ผูก​ข้อ​มือ​ฉัน...แต่​ถ้า​พี่​พิณ​ไม่​ยอม​รับผิดชอบ ฉัน​ก็​ขอ​ตาย​ดี​กว่า​ทน​อดสู​เป็น​ขี้ปาก​ชาว​บ้าน​ให้​คน​เขา​ดูแคลน”

ครู​ตะวัน​หลง​เชื่อ หัน​ไป​ด่า​พิณ​​เป็น​ชุด จังหวะ​นั้น คำ​หล้า ​มา​ถึง​พอดี ถาม​ว่า​มี​เรื่อง​อะไร​กัน พอ​รู้​เรื่องราว​ที่​เกิด​ขึ้น เธอ​ปราด​เข้าไป​จิกหัว​ทอง​สา​ตบ​ไม่​เลี้ยง ครู​ตะวัน ขุนทอง​กับ​พิณ​ต้อง​ช่วย​กัน​กัน​คำ​หล้า​ไว้ คำ​หล้า​ไม่​เชื่อ​เรื่อง​ที่​ทองสา​กล่าว​อ้าง พี่​พิณ​ต่างหากที่​เป็น​ฝ่าย​ถูก​นัง​ผู้หญิง​หน้าด้าน​คน​นี้​มอม​เหล้า เมื่อ​คืน​นี้​ทอง​สา​เอา​เหล้า​ไป​ให้​ที่​งาน​ฉลอง​แต่​ไม่​มี​ใคร​อยาก​กิน มัน​ก็​คะยั้นคะยอ​ให้​รับ​ไว้

“พี่​พิณ​บอก​ครู​ไป​สิ​ว่า ที่​ฉัน​พูด​เป็นความ​จริง พี่​รัก​เดือน พี่​ไม่ได้​มี​อะไร​กับ​มัน”

พิณ​หนักใจ ด้วย​ความ​เป็น​ลูกผู้ชาย​ถึง​เขา​จะ​จำ​เหตุการณ์​เมื่อ​คืน​ไม่ได้ แต่​เขา​ก็​ปฏิเสธ​ไม่ได้​ว่า​ทำให้​ทอง​สา​เสียชื่อ​เสียง ดังนั้น เขา​ต้อง​รับผิดชอบ คำ​หล้า​ผิดหวังทำท่า​จะ​ร้องไห้

“พี่​รู้​ไหม​ทำไม​ฉัน​ถึง​มา​หา​พี่​แต่​เช้า เพราะ​เดือน​มัน​เขียน​จดหมาย​มา​หา​ฉัน มัน​ถาม​ถึง​พี่ มัน​คิดถึง​พี่ แต่​เวลา​แค่​ไม่​กี่​วัน​พี่​กลับ​นอกใจ​มัน” คำ​หล้า​พูด​จบ ปา​จดหมาย​ของ​เดือน​ใส่​หน้า​พิณ แล้ว​วิ่ง​ออก​ไป พิณ​ตะลึง​หยิบ​จดหมาย​ขึ้น​มา​ดู เห็น​ชื่อ​เดือน​ที่​ช่อง​ผู้​ฝาก ใช้​นิ้ว​ลูบ​เบาๆด้วย​ความ​คิดถึง...

จาก​นั้น พิณ​เอา​จดหมายมา​นั่ง​อ่าน​ใต้​ต้น​คู​นริมแม่​น้ำ​ต้น​เดิม ได้​รู้​ว่า​ระหว่าง​รอ​เข้า​เรียน​มหาวิทยาลัย ​เดือน​ได้​งาน​พิเศษ​ทำ พิณ​ละ​สายตา​ไป​ยัง​ผืน​น้ำ​เบื้องหน้า​ ก่อน​จะ​อ่าน​จดหมาย​ต่อ

“แล้ว​พี่​พิณ​เป็น​อย่างไร​บ้าง คง​ได้​เป็น​ครู​อย่าง​ที่​เขา​ฝัน​ไว้​สิ​นะ ฉัน​อด​ดีใจ​ด้วย​ไม่ได้​จริงๆ...ทุก​คืน​ก่อน​นอน​ฉัน​จะ​สวด​มนต์​ไหว้​พระ​ขอ​ให้​เขา​มี​ความ​สุข มี​ชีวิต​ที่​ดี​อย่าง​ที่​หวัง​ไว้ ฉัน​ก็​คง​ทำได้​แค่​นี้ เฝ้า​มอง​เขา​อยู่​ห่างๆแค่​ได้​รู้​ว่า​เขา​มี​ความ​สุข ฉัน​ก็​มี​ความ​สุข​แล้ว” พิณ​อ่าน​ถึง​ตรง​นี้ เห็น​เหมือน​คราบ​น้ำตา​หยด​เปื้อน​หมึก​เป็น​ดวง  เขา​เอา​มือ​ลูบไล้​เบาๆรับ​รู้​ถึง​ความ​เศร้า​ของ​หญิง​คน​รัก​ด้วย​หัวใจ​ปวดร้าว

ooooooo

เดือน​ได้​รับ​จดหมาย​ฉบับ​หนึ่ง​ตั้งแต่​ก่อน​ออก​จาก​บ้าน กว่า​จะ​เคลียร์​งาน​เสร็จ​ก็​ใกล้​เที่ยง​ถึง​ได้​มี​เวลา​ว่าง​เปิด​อ่าน มีเสียง​โทรศัพท์​ดัง​ขัดจังหวะ เดือน​เอา​จดหมาย​เหน็บ​ไว้​ใน​สมุด​คิว​งาน ก่อน​รับ​สาย

“สวัสดี​ค่ะ ติดต่อ​งาน​โฆษณา​นม​เปรี้ยว​หรือ​คะ สุด​เขต​มี​คิว​คอนเสิร์ต​ต่าง​จังหวัด​จนถึง​สิ้น​เดือน​เลย​ค่ะ”

“เลื่อน​งาน​อื่น​ไป​ก่อน​ไม่ได้​หรือ​คะ ลูกค้า​อยาก​ได้​น้อง​เขต​มาก เรียก​เท่า​ไหร่​ก็ได้” เอเจนซี่อ้อนวอน

“แต่​ว่า​คิว​ไม่ได้​จริงๆเอา​ไว้​โอกาส​หน้า​แล้วกัน​นะ​คะ... สวัสดี​ค่ะ” เดือน​วาง​สาย​แล้ว​หยิบ​จดหมาย​ขึ้น​มา​อ่าน​ต่อ​จน​จบ เป็น​จังหวะ​เดียว​กับ​สุด​เขต​เดิน​หน้า​หงิก​เข้า​มา​ใน​ห้อง​ทำ​งาน​โวยวาย​เรื่อง​ที่​เธอ​ปฏิเสธ​งาน​ถ่าย​โฆษณา​นม​เปรี้ยว เดือน​ไม่​รู้​โฆษณา​ชิ้น​นี้​จะ​สำคัญกับ​เขา​มาก

“แล้ว​ทำไม​ไม่​ถาม มัว​แต่​นั่ง​อ่าน​จดหมาย​บ้าๆนี่​อยู่​ล่ะ​สิ” สุด​เขต​ดึง​จดหมาย​ไป​จาก​มือ​เดือน หญิง​สาว​พยายาม​ขอ​คืน นอกจาก​เขา​จะ​ไม่​ให้​ยัง​ฉีก​เป็น​ชิ้น​เล็ก​ชิ้น​น้อย​โยน​ทิ้ง​ถัง​ขยะ เดือน​โกรธ​ตบ​หน้า​เขา​อย่าง​แรง

“คุณ​ทำ​อย่าง​นี้​กับ​จดหมาย​พ่อ​แม่​ฉัน​ได้​อย่างไร” เดือน​พูด​จบ​วิ่ง​ร้องไห้​ออก​จาก​ห้อง สวน​กับ​นพ​และ​มาลัย พ่อ​แม่​ของ​สุด​เขต​ที่​ผลัก​ประตู​เข้า​มา​พอดี สอง​ผัว​เมีย​มอง​ตาม​เดือน​งงๆพอได้​ฟัง​เรื่องราว​ทั้งหมด นพ​ตำหนิ​ลูก​ชาย​อย่าง​แรง มาลัย​เล่า​ให้​ลูก​ฟัง​ว่าที่​เดือน​ต้อง​มา​ทำ​งาน​ที่​นี่​ก็​เพราะ​แม่​ของ​เธอ​ป่วย​เป็น​มะเร็ง
“ลูก​ลอง​คิดดู​สิ หนู​เดือน​จะ​รู้สึก​ยัง​ไง​ที่​ต้อง​จาก​แม่​มา​ทั้ง​ยัง​เป็น​ห่วง แล้ว​ยัง​มา​เจอ​ลูก​ทำ​อย่าง​นี้​อีก”

“ลูก​มี​โอกาส​ที่​ดี​ใน​ชีวิต​มาก​กว่า​คน​อื่น อย่า​ใช้​โอกาส​นั้น​เหยียบย่ำ​ทำร้าย​หัวใจ​ใคร​นะ​ลูก”

สุด​เขต​ทบทวน​คำ​พูด​ของ​พ่อ​กับ​แม่​แล้วคิด​ได้ ยืน​มอง​เศษ​จดหมาย​ใน​ถัง​ขยะ​อย่าง​สำนึก​ผิด...

คืน​วัน​เดียวกัน เดือน​เอาแต่​นั่ง​ร้องไห้​อยู่​ใน​ห้อง​นอน​ตัว​เอง​อย่าง​ท้อแท้​หมด​กำลังใจ ​ดี​ที่​ได้​อัญชลี​คอย​ปลอบโยน​และ​พูด​ให้​กำลังใจ จน​เดือน​มี​แรง​ฮึดสู้​อีก​ครั้ง

ooooooo

เดือน​มา​ถึง​โต๊ะ​ทำ​งาน​แต่​เช้า สะดุดตา​กับ​อะไร​บาง​อย่าง หยิบ​สมุด​จด​คิว​งาน​ขึ้น​มา​เปิด​ดู เห็น​จดหมาย​ตัว​เอง​ซึ่ง​ถูก​ฉีก​เป็น​ชิ้น​เล็ก​ชิ้น​น้อย​เรียง​ต่อ​กัน​อย่าง​เรียบร้อย​ด้วย​สก๊อตเทป เดือน​บ่น​ด้วย​ความ​แปลก​ใจ​ว่า​ใคร​ทำให้ แต่​สุดท้าย​เธอ​ก็​รู้​ว่า​เป็น​สุด​เขต​นั่นเอง​ที่นั่ง​หลัง​ขด​หลัง​แข็ง​ติด​จดหมาย​พวก​นั้น...

ใน​เวลา​ต่อ​มา เดือน​ได้​รับ​จด​หมาย​จาก​พิณ​รีบ​เปิด​อ่าน จึง​ได้​รู้ความ​จริง วัน​นั้น​ พิณ​ไม่ได้​ไป​รายงาน​ตัว​พยายาม​ปั่น​จักรยาน​กลับ​มา​หา​เดือน​เพื่อ​จะล่ำลา แต่​ไม่ทัน

“พี่​ไม่​อยาก​ให้​เดือน​นึก​น้อยใจ​หรือ​ท้อแท้​ใจ​ใน​วาสนา อยาก​ให้​เดือน​กลับ​มา​เป็น​คน​เข้มแข็ง​เหมือน​เดิม ​ตั้งใจ​เรียน​หนังสือ​ให้​จบ​เร็วๆ อย่า​นึก​กังวล​กับ​สิ่ง​ใด ส่วนตัว​พี่​ก็​มุ่ง​มั่น​เป็น​ครู​ให้​ได้​ตาม​ใฝ่ฝัน​เหมือน​กัน”

เดือน​อ่าน​จดหมาย​จบ เผลอ​ยิ้ม​ออก​มา​อย่าง​มี​ความ​สุข...

วง​ดนตรี​คณะ​แม่​มูล​ลำ​เพลิน​ได้​รับ​ความ​นิยม​ไป​ทั่ว ทุก​ครั้ง​ที่​ขึ้น​แสดง​บน​เวที คน​ดู​ต่าง​เซิ้ง​ตามอย่าง​สนุกสนาน​วัน​นี้​ก็​เช่น​กัน คำ​แป​ง​กับ​พิณ​เห็น​คน​ดู​มี​ความ​สุข​ก็​พลอย​รู้สึก​ดี​ไป​ด้วย ไม่ทัน​สังเกตเห็น​ศรี​ไพร​กับ​สมุน​ยืน​มอง​การ​แสดง​ของ​พวก​ตน​​อย่า​งมา​ด​ร้าย พอ​เห็น​คน​ดู​ลุก​ขึ้น​ตบมือ​เกรียว​เมื่อ การ​แสดง​จบ ศรี​ไพร​แทบ​อกแตก​ตาย​ด้วย​ความ​ริษยา​ที่​เห็น​ความ​ก้าวหน้า​อย่าง​รวดเร็ว​ของ​วง​ดนตรี​คณะ​นี้...

ครู่​ต่อ​มา แคน​เข้า​มา​หลัง​เวที เห็น​ศรี​ไพร​กับ​สมุน​ยืน​อยู่​กับ​คำ​แป​ง​และ​พิณ มอง​มา​ทาง​เขา​ด้วย​ท่าทาง​ยียวน​กวน​ประสาท  แคน​ไม่​พอใจ​เดิน​เข้าไป​ถาม​ศรี​ไพร​ว่า​มา​ทำไม

คำ​แป​งยกมือ​เป็น​เชิง​ปราม​แคน​ให้​ใจเย็นๆ

“ฉัน​มา​แสดง​ความ​ยินดี​ที่​วง​ของ​แก​โด่งดัง​ขนาด​นี้”

“เอา​ความ​หวัง​ดี​ของ​แก​กลับ​ไป​ซะ แล้ว​อย่า​มา​เหยียบ​ที่​นี่​อีก”

“ฉัน​ขอ​ให้​เรื่อง​บาดหมาง​ใน​อดีต​ของ​เรา​จบ​ลง​แค่​นี้”

แคน​ยัง​โกรธ​ไม่​หาย​เข้าไป​กระชาก​คอเสื้อ​ศรี​ไพร​จะ​เอาเรื่อง แต่​เขา​กลับ​ไม่​สู้ แคน​ขัดใจ​มาก​ไม่​รู้​จะ​ทำ​อย่างไร ได้​แต่​ผลัก​เขา​ออก ศรี​ไพร​จัด​เสื้อ​ให้​เข้าที่ อวย​พร​ให้​คำ​หล้า​กับ​แคน​รัก​กัน​นานๆ ส่วน​เขา​ยอม​รับ​สภาพ​ได้​แล้ว​ที่​คำ​หล้า​เลือก​แคน​ไม่​ใช่​เขา  แล้ว​บอก​ลา​ทุก​คน  คำ​หล้า​มอง​ตาม​ศรี​ไพร รู้สึก​สังหรณ์​ใจ​ชอบกล

เป็น​จริง​อย่าง​คำ​หล้า​คาด ศรี​ไพร​ส่ง​สมุน​อีก​กลุ่ม​หนึ่ง​ไป​เผา​บ้าน​กับ​กระต๊อบ​เก็บ​ของ​ของ​คำ​แป​ง โชค​ดี​ที่​ชาว​บ้าน​ช่วย​กัน​ดับ​ไฟ​ที่​ไหม้​บ้าน​ได้​ทัน  แต่​กระต๊อบ​เก็บ​ของ​วอด​เป็น​จุณ คำ​แป​งม​อ​งอ​ย่าง​สิ้น​หวัง น้ำตา​ซึม

“ทุก​อย่าง​กำลัง​จะ​ดี​อยู่​เชียว”

แคน​กำมือ​แน่น​ด้วย​ความ​แค้น ก่อน​จะ​วิ่ง​ลิ่ว​ออก​ไป ไม่​นาน​นัก แคน​มา​ถึง​ตลาด เห็น​ศรี​ไพร​กับ​สอง​สมุน​คน​สนิท​กำลัง​เดิน​ชม​ตลาด​อย่าง​เย็นใจ แคน​ปราด​เข้าไป​ชี้​หน้า

“ฉัน​รู้​ว่า​ทั้งหมด​เป็น​ฝีมือ​แก...ไอ้​ศรี​ไพร”

ooooooo

มนต์รักแม่น้ำมูล ตอนที่ 1


ตอนที่ 1

ณ ใต้​ต้น​คูน​ริม​ฝั่ง​แม่น้ำ​มูล ดวง​อาทิตย์​กำลัง ​จะ​ลับ​ขอบ​ฟ้า แสง​สี​ทอง​ฉาบ​ท้อง​น้ำ​เป็น​ประกาย​ระยิบ ระยับ​ดู​สวย​งาม​ยิ่ง​นัก แต่​บรรยากาศ​เช่น​นี้​พิณ​กลับ​ยืน​มอง​ด้วย​สีหน้า​หม่นหมอง ครุ่นคิด​ถึง​อดีต​ที่​ผ่าน​มา

ยิ่ง​คิดถึง​เรื่อง​ที่​กำลัง​จะ​สูญเสีย​เดือน หญิง​คน​รัก​ซึ่ง​เปรียบ​เสมือน​ส่วน​หนึ่ง​ของ​ร่างกาย​เขา เป็น​ดัง​ลม​หายใจ​ที่​ทำให้​รู้​ว่า​ชีวิต​ของ​เขา​ยัง​ดำเนิน​อยู่​และ​เป็น​คน​เดียว​ที่​เขา​จะ​คิดถึง​ยาม​อ่อน​ล้า ยิ่ง​ทำให้​เขา​ท้อแท้​หงายหลัง​ทิ้ง​ตัว​ลง​น้ำ​อย่าง​สิ้น​หวัง ปล่อย​ให้​ร่าง​ดำ​ดิ่ง​สู่​ก้น​แม่น้ำ​เหมือน​จำนน​ต่อ​โชค​ชะตา

แต่​แล้ว​พิณ​กลับ​ได้ยิน​เสียง​กระซิบ​จาก​แม่น้ำ​มูล​บอก​ให้​เขา​ทำ​สิ่ง​ที่​ถูกต้อง เพื่อ​เป็น​แบบอย่าง​และ​ถ่ายทอด​สิ่ง​ดี​งาม​ให้​แก่​เด็กๆซึ่ง​เป็น​ลูกศิษย์​ของ​เขา พิณ​ได้สติ สำลัก​น้ำ ​ทะลึ่ง​พรวด​ขึ้น​สู่​ผิวน้ำ​สูด​ลม​หายใจ​เข้า​ปอด​เฮือก​ใหญ่ รู้​แล้ว​ว่า​ตัว​เอง​จะ​ต้อง​ทำ​อย่างไร พลัน​ภาพ​ใน​อดีต​ผุด​เข้า​มา​ใน​ความ​คิด​คำนึง​ของ​พิณ...

วัน​นั้น พิณ​กับ​เดือน​นอน​คุย​กัน​อย่าง​มี​ความ​สุข​ใต้​ต้น​คูน​ริม​แม่น้ำ​มูล​ต้น​เดิม เดือน​ทวง​ถาม​เรื่อง​ที่​พิณ​จะ​ให้​ผู้ใหญ่​มา​คุย​กับ​พ่อ​แม่​ของ​เธอ​เรื่อง​เรา​สอง​คน พิณ​หน้า​สลด​เล็กน้อย พลิก​ตัว​นอน​หงาย​มอง​ท้องฟ้า

“พี่​เป็น​แค่​ครู​ช่วย​สอน อาศัย​นอน​ใต้ถุน​โรงเรียน ไม่​มี​สมบัติ​พัสถาน...ไม่​รู้​พ่อ​แม่​เดือน​จะ​ว่า​อย่างไร”

“เงิน​ไม่​ใช่​เรื่อง​สำคัญ แต่งงาน​แล้ว​เรา​ค่อย​ช่วย​กัน​หา​ก็ได้”

พิณ​ไม่​อยาก​ให้​เดือน​ต้อง​มา​กัด​ก้อน​เกลือ​กิน แต่​แล้ว​นึก​อะไร​ขึ้น​มา​ได้ ยิ้ม​ดีใจ เมื่อ​เดือน​ก่อน​เขา​ไป​สอบ​ครู​เอา​ไว้ ถ้า​ได้​บรรจุ​เมื่อ​ไหร่ จะ​ให้​ผู้ใหญ่​มา​สู่ขอ​เธอ​ทันที แล้ว​นึก​สนุก ลุก​ขึ้น​ตะโกน​ไป​ยัง​แม่น้ำ​มูล​เบื้องหน้า

“ลูก​ขอ​สัญญา​ต่อหน้า​แม่​มูล หาก​วัน​ใด​ที่​ลูก​ได้​เป็น​ครู ลูก​จะ​ให้​ผู้ใหญ่​มา​สู่ขอ​เดือน”

หญิง​สาว​เขิน​อาย​รีบ​ลุก​ขึ้น​ห้าม แต่​ยิ่ง​ห้าม​เหมือน​ยิ่ง​ยุ​ พิณ​ป้อง​ปาก​ตะโกน​เสียง​ลั่น ว่า​รัก​เดือน​มาก​อยาก​แต่งงาน​กับ​เธอ​จน​แทบ​จะ​รอ​ไม่​ไหว สอง​หนุ่ม​สาว​ยิ้ม​ให้​กัน​อย่าง​มี​ความ​สุข ต่าง​ช่วย​กัน​สลัก​รูป​หัวใจ​และ​ชื่อ​ของ​ทั้ง​คู่​ลง​บน​ต้น​คูณ​ไว้​เป็น​พยาน​แห่ง​รัก จาก​นั้น พิณ​ถีบ​รถ​จักรยาน​มา​ส่ง​เดือน​ที่​บ้าน​ของ​เธอ

“พรุ่งนี้​พี่​ต้อง​คุม​นักเรียน​ไป​งาน​แห่​พระ​เวส...​เจอ​กัน​นะ​เดือน”

“เดี๋ยว​ฉัน​จะ​แกง​ผักหวาน​ไข่​มดแดง​ไป​เผื่อ” สอง​หนุ่ม​สาว​มอง​สบตา​กัน​ด้วย​ความ​รัก​เต็ม​หัวใจ

ooooooo

เช้า​วัน​งาน​แห่​พระ​เวส เสียง​ดนตรี​ดัง​กระหึ่ม​ไป​ทั้ง​หมู่​บ้าน ขบวน​แห่​นำ​โดย​วง​ดนตรี​แม่​มูล​ลำ​เพลิน ซึ่ง​ประกอบ​ด้วย คำ​แป​ง​ หัวหน้า​วง​และ​เป็น​นัก​ร้อง​นำ​ฝ่าย​หญิง แคน ​หนุ่ม​หมอลำ​อารมณ์​ดี​เป็น​นัก​ร้อง​นำ​ฝ่าย​ชาย บุญ​เหลือ บุญ​หลาย ​และ​ชาว​คณะ​เป็น​ลูก​คู่​ ร้อง​รำ​ทำ​เพลง​กัน​อย่าง​สนุกสนาน

ขบวน​ฟ้อน​รำ เซิ้ง​กัน​มัน​หยด พิณ​พา​เด็ก​นักเรียน​ร่วม​เซิ้ง​กับ​พวก​ชาว​บ้าน ขณะ​ที่​เดือน​เซิ้ง​กับ​พ่อ​และ​แม่​ของ​เธอ ตามมา​​ด้วย​ขบวน​พระ​แล้ว​ต่อ​ด้วย​องค์​สมมติ​พระ​เวสสันดร​และ​นาง​มัท​รี​ที่นั่ง​มา​บน​เสลี่ยง ปิด​ท้าย​ด้วย​ขบวน​เครื่อง​บูชา​ที่​ประดับ​บน​บั้ง​​ไม้​ไผ่​อย่าง​สวย​งาม

ไม่​นาน​นัก แคน​เดิน​นำ​ขบวน​แห่​พระ​เวส​มา​ถึง​บริเวณ​วัด พิณ​เข้าไป​เซิ้ง​กับ​เดือน​โดย​พ่อ​กับ​แม่​ของ​เธอ​มอง​ห่างๆ ไม่ค่อย​ชอบใจ ขบวน​แห่​มา​ถึง​หน้า​อุโบสถ องค์​สมมติ​พระ​เวสสันดร​และ​นาง​มัท​รี​ลง​จาก​เสลี่ยง เป็น​จังหวะ​เดียว​กับ​เพลง​แห่​จบ​พอดี ผู้​เฒ่า​ผู้​แก่​เข้า​มา​ล้อม​หน้า​ล้อม​หลัง จับ​มือ​แคน​ด้วย​ความ​เอ็นดู บาง​คน​ก็​แบ่ง​อาหาร​ที่​เอา​มา​ทำบุญ​ให้ คำ​แป​ง​ร้อง​บอก​ทุก​คน​ว่า

“สนุก​กัน​แล้ว​ก็​อย่า​ลืม​เป็น​กำลังใจ​ให้​พวก​เรา​ด้วย ​เรา​จะ​อยู่​สร้าง​ความ​สุข​ให้​พวก​ท่าน​นานๆ”

“แรง​เงิน​ของ​พวก​ท่าน คือ​แรง​ใจ​ของ​พวก​เรา” บุญ​เหลือ​เสริม

ชาว​บ้าน​พา​กัน​เจียด​เงิน​คน​ละ​เล็ก​ละ​น้อย​เป็น​ค่า​แสดง​ให้​แคน​และ​คำ​แป​ง แคน​เห็น​คำ​หล้า​ยืน​คุย​กับ​เพื่อน​อยู่​ไม่​ไกล จึง​ปลีกตัว​ออก​ไป...

ขณะ​เดือน​กำลัง​ยก​ปิ่นโต​ใส่​อาหาร​ที่​เตรียม​มา​จะ​ไป​ให้​พิณ เพ็ง​แม่​ของ​เดือน​เข้า​มา​ขวาง ดึง​ลูก​สาว​ออก​มา​นอก​ศาลา​การเปรียญ บอก​ให้​รู้​ว่า​พ่อ​กับ​แม่​ต้องการ​ให้​เดือน​ไป​เรียน​ต่อ​ที่​กรุงเทพฯ เพื่อน​ของ​เพ็งชื่อ​แสวง​กับ​อัญชลี​ไม่​มี​ลูก อยาก​จะ​รับ​เดือน​เป็น​ลูก​บุญธรรม​และ​จะ​ส่งเสีย​ให้​เรียน​ต่อ​สูงๆ

เดือน​อิดออด​ไม่​อยาก​ไป​ อยาก​เรียน​ที่​นี่​มาก​กว่า จะ​ได้​ช่วย​พ่อ​กับ​แม่​ทำมา​หากิน​ไป​ด้วย ที่​สำคัญ​อีก​ไม่​นาน​พิณ ​จะ​ได้​เป็น​ครู​และ​เธอ​กับ​เขา​มี​แผน​จะ​แต่งงาน​กัน เพ็ง​ฉุน​ขาด

“ที่แท้​ที่​ไม่​อยาก​ไป​ก็​เพราะ​เป็น​ห่วง​ไอ้​พิณ​นี่เอง...มัน​ก็​แค่​ครู​ช่วย​สอน อาศัย​กินนอน​อยู่​ใต้ถุน​โรงเรียน ​พ่อ​แม่​ก็​ไม่​มี ทำไม​ต้อง​เอาชีวิต​ไป​ฝาก​ไว้​กับ​มัน​ด้วย”

“พี่​พิณ​ไม่ได้​เป็น​แค่​ครู​ช่วย​สอน แต่​เขา​เป็น​คน​ที่​เดือน​รัก​และ​อยาก​จะ​ใช้​ชีวิต​อยู่​ด้วย แม่​ไม่​มี​สิทธิ์​ไป​ว่า​พี่​พิณ​อย่าง​นั้น” เดือน​เริ่ม​เดือด​ปุดๆ

สอง​แม่​ลูก​โต้เถียง​กัน​อย่าง​รุนแรง เดือน​ไม่​พอใจ​ที่​แม่​มา​ก้าว​ก่ายชีวิต​ตน​เอง ส่วน​เพ็ง​ก็​ไม่​ชอบใจ​ที่​ลูก​แข็ง​ข้อ ตัดสินใจ​ใช้​ไม้แข็ง สั่ง​ห้าม​เดือน​ยุ่ง​เกี่ยว​กับ​พิณ​เด็ดขาด และ​ให้​เตรียมตัว​ไป​กรุงเทพฯ ถ้า​ไม่​ยอม​ทำ​ตาม ก็​ไม่​ต้อง​มา​เรียก​ตน​ว่า​แม่​อีก​ต่อ​ไป จาก​นั้น เพ็ง​ตาม​ไป​เล่น​งาน​พิณ สั่ง​ห้าม​เขา​ติดต่อ​กับ​เดือน​อีก

เธอ​ต้องการ​ให้​ลูก​ไป​เรียน​ต่อ​กรุงเทพฯ จึง​ไม่​อยาก​ให้​มี​อะไร​มา​ทำให้​สับสน พิณ​มอง​อย่าง​งงๆ เดือน​ตาม​เข้า​มา​ต่อว่า​แม่​ที่​พูดจา​ไม่​ดี​กับ​พิณ เพ็ง​ไม่​พอใจ​มาก​ฉุด​แขน​เธอ​ลาก​กลับ​บ้าน เดือน​ขอร้อง​ให้​บุญ​พ่อ​ของ​เธอ​ช่วย เขา​กลับ​บอก​ให้​ทำ​ตามที่​แม่​สั่ง แล้ว​หัน​มา​ขอร้อง​พิณ​ช่วย​พูด​ให้​เดือน​ยอม​ไป​เรียน​ต่อ​ที่​กรุงเทพฯ

“จะ​ให้​ผม​ทำ​อย่าง​นั้น​ได้​อย่างไร​ใน​เมื่อ​เรา​สัญญา​ว่า​จะ​แต่งงาน​กัน”

บุญ​ขอ​ให้​พิณ​เห็นแก่​อนาคต​ของ​เดือน ลำพัง​เงินเดือน​ครู​ช่วย​สอน​จะ​ทำให้​ลูก​สาว​ของ​เขา​มี​ความ​สุข​ได้​อย่างไร พิณ​ถึง​กับ​อึ้ง มอง​ตาม​บุญ​ไป​ด้วย​ความ​ปวดร้าว​ใจ

ooooooo

อีก​มุม​หนึ่ง​ของ​วัด คำ​หล้า​โบก​มือ​ลา​เพื่อนๆ พอ​หัน​กลับ​มา​จ๊ะเอ๋​กับ​แคน​ที่​ยืน​ทำ​หน้า​ทะเล้น​อยู่ เธอ​ขยับ​จะ​เดิน​หนี แคน​รีบ​วิ่ง​มา​ดัก​หน้า พูดจา​หยอก​ล้อ​สนุก​ปาก เลย​ถูก​เธอ​ตบ​หนึ่ง​ฉาด​แถม​ด่า​ว่า​ไอ้​หมา​แคน

“นี่​เธอ​ว่า​พี่​เป็น​หมา​หรือ​คำ​หล้า...ถ้า​เป็น​หมา​ก็​ต้อง​ไล่​กัดคน​นะ​สิ” แคน​ยิ้ม​หน้าเป็น​แล้ว​โดด​ใส่​ทันที

คำ​หล้า​ร้อง​ลั่น​รีบ​วิ่ง​หนี มัว​แต่​เหลียวหลัง​มอง​แคน​ที่​วิ่ง​ไล่​ตาม จึง​ไม่ทัน​เห็น​รถ​มอเตอร์ไซค์​พุ่ง​เข้าหา ดี​ที่​แคน​ดึง​ตัว​เธอ​หลบ​ได้​ทัน แต่​ก็​เสียหลัก​ล้ม​กลิ้ง​ไป​ด้วย​กัน คำ​หล้า​อยู่​ใน​อ้อม​แขน​แคน ทั้ง​สอง​คน​มอง​สบตา​กัน​นิ่ง​งัน​ราวกับ​ทั้ง​โลก​จะ​หยุด​หมุน คำ​หล้า​ต้อง​หลบ​สาย​ตา​ด้วย​ความ​เขิน​อาย ทันใดนั้น มีเสียง​ดัง​ขึ้น​ว่า

“อยู่​ใน​วัด​แท้ๆ แก​ยัง​กล้า​ก่อ​เรื่อง​บัดสี​ขนาด​นี้​เลย​หรือ​วะ ไอ้​แคน”

คำ​หล้า​กับ​แคน​ลุก​พรวด หัน​มอง​ตาม​เสียง​เห็น​ศรี​ไพร นักเลง​ใหญ่​แห่ง​ลุ่ม​แม่น้ำ​มูล ลูก​คน​เดียว​ของ​เถ้าแก่​เส็ง​ยืน​อยู่​กับ​สมุน​คู่ใจ​สอง​คน​ชื่อไอ้​ดำ​และ​ไอ้​ขาว คำ​หล้า​พยายาม​อธิบาย ​ให้​ศรี​ไพร​เข้าใจ แต่​เขา​กลับ​พูดจา​ดูถูก เธอ​เลย​ตบ​สั่ง​สอน​หนึ่ง​ฉาด ศรี​ไพร​ไม่​พอใจ​กระชาก​แขน​คำ​หล้า​เข้า​มา​ใกล้ แคน​ทน​ดู​ต่อ​ไป​ไม่​ไหว

สอง​หนุ่ม​เลย​วางมวย​กัน​โดย​ไม่​สนใจ​คำ​ห้ามปราม​ของ​คำ​แป​ง ศรี​ไพร​ใช้​วิธี​หมาหมู่​สั่ง​ให้​สอง​สมุน​ช่วย​กัน​ล็อก​แขน​แคน​ไว้​อัด​เสีย​น่วม พิณ​มา​เห็น​พอดี​รีบ​วิ่ง​เข้าไป​ห้าม ไอ้​ขาว​กับ​ไอ้​ดำ​เลย​หัน​มา​เล่น​งาน​พิณ​แทน แต่​สู้​เขา​ไม่ได้​ถอยกรูด ด้าน​ศรี​ไพร​ชัก​มีด​ขึ้น​มา​หมาย​จะ​จัดการ​แคน​ขั้น​เด็ดขาด  คำ​หล้า​เห็น​ท่า​ไม่​ดี​ตะโกน​ลั่น​ว่า​ตำรวจ​มาๆ ศรี​ไพร​ผงะ​ด้วย​ความ​ตกใจ เอา​มีด​ชี้​หน้า​แคน

“ฝากไว้ก่อน​เถอะ...ไป​เว้ย” ศรี​ไพร​ตะโกน​เรียก​สอง​สมุน แล้ว​พา​กัน​เผ่น​แน่​บ...

ที่​ริม​แม่น้ำ​มูล เขียว ขุนทอง​กับ​ครู​ตะวัน​จอด​เรือ​ซุ่ม​ดู​เรือ​ดูด​ทราย พอ​เห็น​ออก​มา​ดูด​ทราย​นอก​พื้นที่​สัมปทาน ครู​ตะวัน​สั่ง​ให้​ชาว​บ้าน​ที่​จอด​เรือ​ซุ่ม​ดู​อยู่​ด้วย​กัน​ล้อม​กรอบ​พวก​นั้น​ทันที แทน​ที่​เรือ​ดูด​ทราย​จะ​เกรง​กลัว กลับ​แล่น​เข้าใส่​กลุ่ม​เรือ​ของ​ ครู​ตะวัน ทุก​คน​พา​กัน​โดด​ลง​น้ำ​หนี​ตาย​อลหม่าน ครู​ตะวัน​หนี​ตาย ​ท่า​ไหน​ไม่​รู้ หัว​แตก​เลือด​อาบ ขุนทอง​รีบ​ว่ายน้ำ​ขึ้น​ฝั่ง ไป​ตาม ​แคน​กับ​พิณ​ที่​วัด

ครู่​ต่อ​มา พิณ​กับ​แคน​รีบ​พา​ครู​ตะวัน​ไป​ส่ง​สถานี​อนามัย ครู​ตะวัน​กลัว​ถูก​เย็บ​แผล​ร้อง​ลั่น​ดิ้น​พราดๆไม่​ยอม​ท่า​เดียว แต่​พอได้​ยิน​เสียง​หวานๆกับ​หน้า​สวยๆของ​สาย​ไหม พยาบาล​สาว​ที่​เพิ่ง​ย้าย​มา​อยู่​ใหม่ แต่​ใครๆมัก​จะ​เรียก​เธอ​ว่า “หมอ​ไหม” ครู​ตะวัน​กลับ​เปลี่ยน​ไป​เป็น​คน​ละ​คน ทำท่า​ที​ขึงขัง​ยอม​ให้​เย็บ​แต่​โดย​ดี แต่​ทันที​ที่​เข็ม​ฉีดยา​ชา​แทง​ถูก​เนื้อ เสียง​ร้อง​โอ๊ย​ของ​ครู​ตะวัน​ดัง​ลั่น พิณ​กับ​แคน​พา​กัน​ขำ​กลิ้ง...

หลังจาก​ทำ​แผล​เรียบร้อย ครูตะวันออก​มา​รอ​รับ​ยา​ด้วย​สีหน้า​เขินๆที่​เผลอ​ร้อง​เสียง​ดัง​ไป​หน่อย สาย​ไหม​จ่าย​ยา​แก้​อักเสบ​กับ​แก้​ปวด​ให้ ครู​ตะวันออก​ลาย​ทันที ถาม​ว่า​เธอ​ชื่อ​อะไร

“สาย​ไหม​ค่ะ...จะ​เรียก​สั้นๆว่า​หมอ​ไหม​ก็ได้” สาย​ไหม​ส่ง​ยิ้ม​หวาน​ให้

ครู​ตะวัน​ถึง​กับ​เดิน​ตา​ลอย​ออก​มา​หน้า​สถานี​อนามัย เพ้อ​ถึง​สาย​ไหม​ให้​แคน​กับ​พิณ​ฟัง​ว่า​คน​อะไร​ก็​ไม่​รู้​ หวาน​ทั้ง​ชื่อ​หวาน​ทั้งคน แคน​กระเซ้า​ว่า​อย่าง​นี้​ครู​ตะวัน​คง​ต้องหา​เรื่อง​หัว​แตก​บ่อยๆ ครู​ตะวัน​หัน​ขวับ

“หัว​แก​น่ะ​สิ...ว่า​แต่​คุณ​หมอ​เพิ่ง​มา​อยู่​ที่​นี่​ใช่​ไหม...ฉัน​ไม่​เคย​เห็น”

“ใช่​ครู เห็น​ว่า​เพิ่ง​ย้าย​จาก​กรุงเทพฯ​ยัง​ไม่​ถึง​เดือน​เลย​มั้ง ว่า​แต่​ครู​ถาม​ทำไม” พิณ​เหล่​ครู​ตะวัน

แคน​สงสัย​ครู​ตะวัน​จะ​แอบ​ชอบ​สาย​ไหม​เข้า​ให้​แล้ว ครู​ตะวัน​เกลียด​คน​รู้ทัน หา​ไม้​ไล่ตี​แคน​แก้​เขิน

ooooooo

เถ้าแก่​เส็ง​โกรธ​จัด​ตบ​หน้า​ลูก​ชาย​ตัวดี​อย่าง​แรง​เมื่อ​รู้​เรื่อง​ที่​เขา​ไป​ก่อ​ไว้ ศรี​ไพร​แก้ตัว​ว่า​ไม่ได้​เป็น​ฝ่าย​เริ่ม​ก่อน เถ้าแก่​เส็ง​ไม่​สนใจ​ใคร​จะ​เริ่ม​ก่อน​เริ่ม​หลัง​แต่​การ​ไป​มี​เรื่อง​ใน​วัด เกิด​ชาว​บ้าน​ไม่​พอใจ​ขึ้น​มา​แจ้ง​ตำรวจ​จับ​จะ​ยุ่ง​เปล่าๆ เดี๋ยว​พาล​มา​เล่น​งาน​เขา​เรื่อง​ดูด​ทราย​นอก​สัมปทาน​แล้ว​จะ​ทำ​อย่างไร​กัน

“นั่น​มัน​เรื่อง​ของ​เตี่ย” ​ศรี​ไพร​โต้​อย่าง​ไม่​ยอม​แพ้ เถ้าแก่​เส็ง​โกรธ​แทบ​ควัน​ออก​หู

“แล้ว​ที่​ลื้อ​มี​กิน​มี​ใช้​ทุก​วัน​นี้​ไม่​ใช่​เพราะ​เงิน​นี่​เหรอ...อั๊ว ​ขอ​สั่ง​ลื้อ​เป็น​ครั้ง​สุดท้าย ไม่​ให้​ลื้อ​ไป​ก่อ​เรื่อง​ที่ไหน​อีก ไม่​ อย่างนั้น ​อั๊ว​นี่แหละ​จะ​เป็น​คน​ลาก​คอ​ลื้อ​เข้า​ตะราง​เอ​ง” เถ้าแก่​เส็​ง ม​อง​หน้า​ลูก​ชาย​เขม็ง

ศรี​ไพร​ถึง​กับ​อึ้ง เดิน​หน้า​บอกบุญ​ไม่​รับ​ออก​มา เจอ​สอง​สมุน​คน​สนิท​ถีบ​โครม​กระเด็น​ไป​คน​ละ​ทิศ​ละ​ทาง โทษ​ฐาน​เอาเรื่อง​ที่​วัด​ไป​ฟ้อง​เตี่ย ไอ้​ดำ​กับ​ไอ้​ขาว​รีบ​ปฏิเสธ​ว่า​ไม่​ใช่​ พวก​ตน ลูกพี่​น่า​จะ​ไป​สงสัย​คน​อื่น​ที่​ได้​ประโยชน์​จาก​เรื่อง​นี้​มาก​กว่า ศรี​ไพร​สีหน้า​ครุ่นคิด...

ที่​บ้าน​ของ​คำ​แป​ง แคน​ช่วย​คำ​แป​ง​นับ​เงิน​ที่​เก็บ​มา​ได้ ขณะ​ที่​บุญ​เหลือ บุญ​หลาย ​และ​ชาว​คณะ​ร่วม​วง​ดนตรี​นั่ง​ทำ​ความ​สะอาด​เครื่องดนตรี​ของ​ตน แคน​ขอโทษ​คำ​แป​ง​และ​ทุก​คน ถ้า​ไม่​มี​เรื่อง​กับ​ศรี​ไพร​เสีย​ก่อน ​พวก​เรา​คง​ได้​เงิน​มาก​กว่า​นี้ จังหวะ​นั้น ศรี​ไพร​ตาม​มา​หาเรื่อง​แคน​หา​ว่า​คาบ​เรื่อง​ที่​วัด​ไป​ฟ้อง​เตี่ย​ของ​เขา

“​ฉัน​ไม่ได้​ฟ้อง...คน​เห็น​กัน​ทั้ง​วัด​จะ​ต้อง​มี​ใคร​ไป​ฟ้อง​ด้ว​ย”

คำ​แป​ง​ช่วย​แคน​แก้ต่าง​อีก​แรง แต่​ศรี​ไพร​ไม่​เชื่อ พาล​ถีบ​โต๊ะ​เก้าอี้​ใน​บ้าน​คำ​แป​งก​ระ​จุ​ยก​ระจาย แคน​ฮึดฮัด​จะ​เอาเรื่อง คำ​แป​ง​รั้ง​ไว้ ศรี​ไพร​ขู่​ไม่​ให้​คำ​แป​ง​มา​ยุ่ง แล้วชี้​หน้า​แคน

“​ถ้า​เอ็ง​ยัง​เป็น​ผู้ชาย​อยู่​ก็​อย่า​หลบ​อยู่​หลัง​ผู้หญิง มา​ดวล​กัน​ตัวต่อตัว​ให้​มัน​รู้​ดำ​รู้​แดง​ไป​เลย”

“​เลิก​ทำตัว​เป็น​หมา​บ้า​สัก​ที​ได้​ไหม​พี่​ศรี​ไพร...ฉัน​นี่​แห​ละ​เป็น​คน​ไป​ฟ้อง​พ่อ​พี่​เอ​ง”

ศรี​ไพร​หัน​ไป​มอง​ตาม​เสียง เห็น​คำ​หล้า​ถือ​ลูก​ประคบ​เดิน​เข้า​มา คำ​หล้า​ขู่​ศรี​ไพร​ว่า​ถ้า​ไม่​เลิก​ทำตัว​แบบ​นี้ เธอ​จะ​ไป​ฟ้อง​เถ้าแก่​เส็ง​อีก แล้ว​ขยับ​จะ​ทำ​ตาม​คำ​ขู่ ศรี​ไพร​เจ็บใจ​มาก อาฆาต​แค้น​แคน​ไว้​ก่อน​จะ​พา​พวก​ล่า​ถอย​กลับ​ไป แคน​ขอบใจ​คำ​หล้า​ที่​ช่วย​พวก​ตน​ไว้ แล้ว​ถาม​ว่า​มา​ถึงที่​นี่​มี​ธุระ​อะไร

“เมื่อ​กลางวัน​พี่ต้อง​มา​เจ็บ​ตัว​เพราะ​ฉัน ฉัน​ก็​เลย​เอา​ลูก​ประคบ​มา​ให้” คำ​หล้า​ว่า​แล้ว​ยื่น​ลูก​ประคบ​ให้

แคน​จับ​มือ​เธอ​ไว้ ทำ​ตาหวาน​ใส่ “รู้​หรือ​เปล่า ความ​ห่วงใย​เป็น​บ่อเกิด​ของ​ความ​รัก”

“แต่​ความ​กะ​ล่อน​จะ​เป็น​จุดจบ​ของ​คน​อย่าง​พี่” คำ​หล้า​ผลัก​แคน​ออก​อย่าง​ไม่​พอใจ แคน​แกล้ง​ร้อง​โอดโอย หญิง​สาว​ตกใจ​รีบ​เข้า​มาดู​ด้วย​ความ​เป็น​ห่วง พอ​รู้​ว่า​ถูก​หลอก กระทืบเท้า ​เขา​อย่าง​แรง​ก่อน​จะ​เดิน​หนี

แคน​ร้อง​ลั่น ตะโกน​ไล่​หลัง “ไม่​รัก​แล้ว​ทำไม​ต้อง​เป็น​ห่วง​ด้วย”

คำ​หล้า​ยืนยัน​ไม่​มี​วัน​รัก​เขา​แน่ๆ​ แล้ว​หัน​มา​แลบ​ลิ้น​ใส่ แคน​หัวเราะ​ชอบใจ ตะโกน​ไล่​หลัง​อีก “ถึง​วัน​นี้​เธอ​จะ​ยัง​ไม่​รัก​พี่ แต่​วัน​หนึ่ง​พี่​จะ​ทำให้​เธอ​รัก​ให้​ได้...คอย​ดู”

ooooooo

พิณ​ได้​รับ​จดหมาย​แจ้ง​ผล​สอบ​ครู​จาก​ครู​ตะวัน​แต่​เช้า รีบ​ฉีก​ซอง​อ่าน แล้ว​ผลุนผลัน​ออก​จาก​โรงเรียน​ตรง​ไป​หา​เดือน​ซึ่ง​กำลัง​จะ​ลง​เรือ​ไป​หา​ปลา​กับ​คำ​หล้า เขา​ยื่น​ซอง​จดหมาย​ให้ เดือน​อ่าน​แล้ว​ยิ้ม​ดีใจ

“พี่​พิณ​สอบ​ได้”

“ใช่...พี่​กำลัง​จะ​ได้​เป็น​ครูๆ” พิณ​คว้า​มือ​เดือน​ไว้ “ไป​บอก​พ่อ​กับ​แม่​เดือน​กัน​เถอะ พี่​ไม่​ใช่​แค่​ครู​ช่วย​สอน​อีก​ต่อ​ไป​แล้ว พี่​กำลัง​จะ​ได้​เป็น​ครู​จริงๆ” พิณ​ยิ้ม​หน้าบาน เดือน​กลับ​ชะงัก เกรง​จะ​ไม่​ง่าย​อย่าง​นั้น

“ถ้า​พี่​ไป​พูด​พ่อ​แม่​คง​ไม่​ยอม​ฟัง แถม​จะ​ยิ่ง​เข้าใจ​ผิด​ไป​กัน​ใหญ่​ว่า​ฉัน​ไม่​ยอม​ไป​เพราะ​พี่ ทั้งๆที่​ความ​จริง​แล้ว​มัน​ก็​แค่​ส่วน​หนึ่ง” เดือน​วาง​แผน​ให้​พิณ​ไป​ขอร้อง​ครู​ตะวัน​ช่วย​เป็น​ธุระ​เรื่อง​นี้​ให้...

ใน​เวลา​ต่อ​มา ครู​ตะวัน​รับหน้า​ที่​เป็น​เถ้าแก่​มา​สู่ขอ ​เดือน​ให้​พิณ พยายาม​พูด​โน้มน้าว​บุญ​ยอม​ให้​เด็ก​ทั้ง​สอง​แต่งงาน​กัน ส่วน​เรื่อง​ที่​เรียน​ของ​เดือน เดี๋ยวนี้​เรียน​ที่ไหน​ก็​เหมือน​กัน​ไม่​จำเป็น​ต้อง​ไป​กรุงเทพฯ แต่​บุญ​ไม่​ยอม เขา​กับ​เพ็ง​ตัดสินใจ​จะ​ส่ง​เดือน​ไป​อยู่​กับ​เพื่อน​ของ​เพ็ง​ที่​กรุงเทพฯ

“แล้ว​ทำไม​ต้อง​ห้าม​มัน​สอง​คน​คบ​กัน​ หรือ​แก​รังเกียจ​ที่​ไอ้​พิณ​มัน​จน​ไม่​มี​พ่อ​ไม่​มี​แม่”

“ฉัน​ไม่​เคย​คิด​อย่าง​นั้น แต่​ฉัน​ไม่​อยาก​ให้​เดือน​สับสน มัน​จะ​ได้​ตั้งใจ​เรียน”

“แล้ว​แก​เคย​ถาม​เดือน​ไหม​ว่า​มัน​อยาก​ไป​หรือ​เปล่า”

บุญ​ถึง​กับ​อึ้ง ครู​ตะวัน​อยาก​ให้​บุญ​ถาม​ลูก​ก่อน ถึง​จะ​เป็น​ความ​หวัง​ดี​ของ​พ่อ​แม่ แต่​เด็ก​ก็​น่า​จะ​มี​สิทธิ​ตัดสินใจ​เอง​บ้าง บุญ​คิด​คล้อย​ตาม เอาเรื่อง​นี้​ไป​ปรึกษา​เพ็ง แต่​เพ็ง​ยืนยัน​เสียงแข็ง​เดือน​ต้อง​ไป​กรุงเทพฯ

“แต่​ลูก​โต​แล้ว เรา​น่า​จะ​พูด​ความ​จริง​กับ​ลูก อย่าง​น้อย​มัน​จะ​ได้​ไป​ด้วย​ความ​เข้าใจ​ไม่​ใช่​ความ​น้อยเนื้อต่ำใจ​ว่า​พ่อ​แม่​ไม่​รัก”

เพ็​งก​ระแทกตะหลิว​ใน​มือ ไม่​พอใจ “จะ​ให้​บอก​เรื่อง​เงิน 8 หมื่น​ที่​พี่​ไป​เอา​ของ​เขา​มาน่ะ​หรือ”

บุญ​เหลือบ​เห็น​เดือน​ยืน​น้ำตา​คลอ​ฟัง​อยู่​ก็​ตกใจ เดือน​เพิ่ง​รู้​ซึ้ง​ที่แท้​พ่อ​กับ​แม่​ขาย​เธอ​ให้​คน​กรุงเทพฯ นี่เอง บุญ​พยายาม​อธิบาย​ว่า​ลูก​เข้าใจ​ผิด เพ็​งก​ลับ​พูด​สวน​ขึ้น​ทันที​ว่า

“รู้​อย่าง​นี้​ก็ดี​สิ จะ​ได้​ไม่​ต้อง​พูด​ให้​มาก​ความ บอก​มัน​ไป​เลย​ว่า​เรา​ขาย​มัน มัน​จะ​ได้​รู้​ว่า​พ่อ​กับ​แม่​ลำบาก​แค่​ไหน จะ​ได้​เลิก​เอาแต่ใจ​ตัว​เอง ทำ​อะไร​ที่​เป็น​ประโยชน์​แก่​พ่อ​แม่​บ้าง​ไม่​ใช่​อยู่​กับ​ผู้ชาย หา​กบ​หา​เขียด​กิน​ไป​วันๆ”

“ที่​เดือน​อยาก​อยู่​ที่​นี่​ก็​เพราะ​ที่​นี่​เป็น​บ้าน​เกิด​ของ​เดือน แล้ว​ที่​สำคัญ​เดือน​อยาก​จะ​อยู่​ดูแล​พ่อ​แม่ แต่​ถ้า​เงิน 8 หมื่น​มัน​บังตา​จน​แม่​เห็น​สิ่ง​ที่​เดือน​ทำ​เป็น​แค่​กบ​เขียด เดือน​ก็​จะ​ไม่​กลับ​มา​ให้​แม่​เห็น​อีก​ต่อ​ไป​แล้ว”

เดือน​น้ำตา​ไหล​พราก​วิ่ง​ออก​จาก​บ้าน​ด้วย​ความ​เสียใจ​น้อยใจ บุญ​ต่อว่า​เพ็ง​ไม่​น่า​จะ​พูด​แบบ​นี้​แล้ว​วิ่ง​ตาม​ลูก เพ็ง​น้ำตา​ซึม​ทรุด​ตัว​ลง​นั่ง​อย่าง​หมด​เรี่ยวแรง...

พอ​พิณ​รู้​จาก​คำ​หล้า​ว่า​เดือน​ทะเลาะ​กับ​พ่อ​แม่ หาย​ออก​จาก​บ้าน​ไป​ตั้งแต่​บ่าย​จน​ค่ำ​ ป่านนี้​ยัง​ไม่​กลับ ​ที่​บ้าน​เป็น​ห่วง​เกรง​เดือน​จะ​ฆ่า​ตัว​ตาย พิณ​รีบ​ตรง​ไป​ยัง​บ้าน​ของ​เดือน ทันที​ที่​เพ็ง​เห็น​หน้า​พิณ ปรี่​เข้าไป​ตบ​อย่าง​แรง​จน​หน้า​หัน​โทษ​ว่าที่​เดือน​เป็น​แบบ​นี้​เพราะ​พิณ​ยุยง​ส่งเสริม แล้ว​ตาม​เข้าไป​ทุบตี​เขา​อุตลุด

พิณ​ได้​แต่​ยืน​นิ่ง​ไม่​ตอบโต้ บุญ​ต้อง​เข้า​มา​ลาก​ตัว​เพ็​ง อ​อก​มา จังหวะ​นั้น แคน บุญ​เหลือ​กับ​บุญ​หลาย​กลับ​จาก​ตาม​หา​เดือน แต่​ไม่​เจอ​ที่ไหน​สัก​แห่ง บุญ​เหลือ​ปาก​เสีย โพล่ง​ขึ้น​ว่า​เหลือ​แต่​ใน​แม่น้ำ​มูล​ที่​เดียว​ที่​ยัง​ไม่ได้​ลง​ไป​งม แคน​ต้อง​หัน​ไป​เอ็ด บุญ​เหลือ​รู้ตัว​รีบ​หุบปาก​เงียบ พิณ​นึก​อะไร​ขึ้น​มา​ได้ ผลุนผลัน​ออก​ไป

ไม่​นาน​นัก พิณ​มา​ถึง​ต้น​คูน​ริม​แม่น้ำ​มูล เห็น​รองเท้า​ของ​เดือน​ถอด​ทิ้ง​ไว้ ร้อง​เรียก​เธอ​ลั่น กวาดตา​มอง​ไป​ริม​แม่น้ำ​เห็น​เดือน​ทำท่า​จะ​กระโดด​น้ำ​ตาย เขา​ปราด​เข้าไป​รวบ​ตัว​เธอ​ไว้ เดือน​ดิ้นรน​จะ​ฆ่า​ตัว​ตาย​ให้​ได้

พิณ​ระเบิด​อารมณ์​อย่าง​เหลืออด “ทำไม​เธอ​ถึง​เห็นแก่​ตัว​ขนาด​นี้ จำ​ได้​ไหม​เรา​เคย​สัญญา​กัน​ว่า​จะ​อยู่​ด้วย​กัน​จน​แก่​เฒ่า ถ้า​เธอ​เป็น​อะไร​ไป​แล้ว​พี่​จะ​อยู่​อย่างไร...ถ้า​เธอ​ยืนยัน​จะ​ตาย​ให้​ได้ งั้น​เรา​ก็​ตาย​ด้วย​กัน” พิณ​ทำท่า​จะ​กระโดด​ลง​น้ำ เดือน​กอด​เขา​ไว้​แน่น สัญญา​จะ​ไม่​ฆ่า​ตัว​ตาย​อีก​แล้ว

“ถ้า​เธอ​ไม่​อยาก​เห็น​พี่​ขาดใจ​ตาย ก็​บอก​พี่ ทำไม​ถึง​ทำ​อย่าง​นี้”

เดือน​เล่า​เรื่อง​ทั้งหมด​ให้​พิณ​ฟัง​ด้วย​ความ​เศร้า พิณ​ปลอบ​ให้​ใจเย็นๆก่อน บางที​พ่อ​กับ​แม่​ของ​เดือน​อาจ​ไม่ได้​คิด​จะ​ขาย​เดือน​ก็ได้​หรือ​บางที​ท่าน​ทั้ง​สอง​อาจจะ​มี​เหตุผล​บาง​อย่าง​ที่​บอก​เดือน​ไม่ได้

“บอก​ไม่ได้​ก็​แสดง​ว่า​ไม่​ใช่​เหตุผล​ที่​ดี พี่​ต้อง​ช่วย​ฉันนะ​พี่​พิณ ฉัน​อยู่​ที่​นี่​ไม่ได้​แล้ว”

พิณ​สงสัย​จะ​ให้​ช่วย​อย่างไร เดือน​อยาก​ให้​เขา​พา​หนี ...หลังจาก​วาง​แผน​เสร็จ​สรรพ พิณ​พา​เดือน​ไป​ส่ง​บ้าน บุญ​ดีใจ​โผ​กอด​ลูก​แน่น ถาม​ด้วย​ความ​เป็น​ห่วง​ว่า​เป็น​อย่างไร​บ้าง

“ไม่​เป็น​อะไร...ฉัน​ตัดสินใจ​แล้ว พรุ่งนี้​ฉัน​จะ​ไป​กรุงเทพฯ” เดือน​ตอบ​เสียง​เย็น​ชา​แล้ว​เดิน​เข้า​บ้าน เพ็​งม​อง​ตาม แปลก​ใจ​กับ​ท่าที​ที่​เปลี่ยน​ไป​ของ​ลูก

ooooooo

เช้า​วัน​รุ่ง​ขึ้น ทันที​ที่​บุญ​รู้​ว่า​เดือน​เก็บ​เสื้อ​ผ้า​หนี​ ออก​จาก​บ้าน​ไป​แล้ว เขา​รีบ​ตรง​ไป​หา​พิณ​ที่​โรงเรียน...

ด้าน​พิณ​เก็บ​เสื้อ​ผ้า​กับ​ของใช้​จำเป็น​ยัด​ใส่​กระเป๋า​อย่าง​รีบ​ร้อน เดิน​ออก​จาก​ห้อง​พัก​ใต้ถุน​โรงเรียน​เจอ​ครู​ตะวัน​พอดี พอ​เขา​รู้​ว่า​พิณ​จะ​พา​เดือน​หนี​ไม่​สนใจ​จะ​เป็น​ครู​อีก​ต่อ​ไป​ก็​ทักท้วง

“เดี๋ยวก่อน​บัก​พิณ ถ้า​แก​ไม่​ไป​รายงาน​ตัว​ครั้ง​นี้​ก็​เท่ากับ​สละ​สิทธิ์”

พิณ​ไม่​สนใจ ขยับ​จะ​เดิน​ต่อ แต่​ต้อง​หยุด​กึก​เพราะ​บุญยืน​ขวาง​ทาง​ไว้ พิณ​รู้​ว่า​เขา​มา​ตาม​หา​เดือน รีบ​เดิน​หนี​ไม่​อยาก​เสวนา​กับ​คน​ขาย​ลูก​กิน บุญ​ไม่​เคย​คิด​จะ​ขาย​ลูก​ทั้งหมด​เป็น​เรื่อง​เข้าใจ​ผิด​และ​ที่​เขา​ห้าม​พิณ​กับ​เดือน​คบ​กัน​ก็​เพื่อ​อนาคต​ของ​ทั้ง​คู่ การ​ที่​เดือน​ไป​กรุงเทพฯ ไม่ได้​หมายความ​ว่าความ​รัก​สิ้นสุด ถ้า​พิณ​กับ​เดือน​รัก​กัน​
จริง เวลา​และ​ระยะ​ทาง​ก็​ไม่​ใช่​อุปสรรค พิณ​มี​ท่าที​อ่อน​ลง แต่​ยัง​ไม่​ยอม​บอก​ว่า​เดือน​อยู่​ไหน

บุญ​ทรุด​ตัว​ลง​คุกเข่า​ต่อหน้า​พิณ “บอก​ฉัน​มา​เถอะ​บัก​พิณ เดือน​อยู่​ไหน จะ​ให้​ฉัน​ทำ​อย่างไร​ก็​ยอม...ปล่อย​เดือน​ไป​เถอะ ฉัน​ขอร้อง” บุญ​ว่า​แล้ว​ร้องไห้ พิณ​รีบ​เข้าไป​ประคอง​สีหน้า​หนักใจ ใน​ที่สุด พิณ​ตัดสินใจ​เอา​กระเป๋า​เสื้อ​ผ้า​ไป​เก็บ​เปลี่ยน​เสื้อ​ชุด​ใหม่​เตรียม​ไป​รายงาน​ตัว...

ฝ่าย​เดือน​นั่ง​หน้า​เศร้า​รอ​พิณ​อยู่​ใต้​ต้น​คูณ​ต้น​เดิม​อย่าง​สิ้น​หวัง รอ​แล้ว​รอ​เล่า​ก็​ไม่​เห็น​แม้แต่​เงา​ของ​เขา ​ก้ม​ลงคว้า​กระเป๋า​เสื้อ​ผ้า​หัน​กลับ​มา​เจอ​บุญยืน​มอง​อยู่ เดือน​โผ​ซบ​หน้า​ร้องไห้​กับ​อก​พ่อ จาก​นั้น ​สอง​พ่อ​ลูก​พา​กัน​กลับ​บ้าน เพ็ง​เห็น​ลูก​กลับ​มา ดีใจ​มาก แต่​ทำ​ไม่​สน ​แดกดัน​ลูก​ว่า​ถูก​ผู้ชาย​ทิ้ง​ใช่​ไหม​ถึง​ได้​ซมซาน​กลับ​มา

“พี่​พิณ​ไม่ได้​ทิ้ง​ฉัน” เดือน​เถียง​เสียงแข็ง

“แล้ว​กลับ​มา​ที่​นี่​ทำไม นัด​กัน​ไว้​ไม่​ใช่​เหรอ”

เดือน​ฉุกคิด​ขึ้น​มา​ได้ หัน​ไป​ถาม​พ่อ ​รู้​ได้​อย่างไร​ว่า ​เธอ​อยู่​ที่​นั่น บุญ​อึกๆอักๆ เดือน​ปรี่​เข้าไป​ถาม​คาดคั้น​พ่อ​ไป​พูด​อะไร พี่​พิณ​ถึง​ไม่​ไป​ตาม​นัด เพ็ง​ทน​ฟัง​ไม่ได้​สวน​ขึ้น​อย่าง​มี​อารมณ์

“จะ​ไป​โทษ​พ่อ​ทำไม​ใน​เมื่อ​ไอ้​พิณ​ไม่​ยอม​มา ก็​แสดง​ว่า​มัน​ไม่ได้​รัก​แก​จริง...เตรียมตัว​เก็บ​ของ​ไป​กรุงเทพฯ​ได้​แล้ว เดี๋ยว​จะ​มี​คน​มา​รับ” เพ็​งก​ระ​ชา​ก​เดือน​เข้า​มา​ใกล้ เดือน​ไม่​พอใจ​มาก​ที่​แม่​บังคับ​ให้​ไป​กรุงเทพฯ ด้วย​อารมณ์​ชั่ว​วูบ​เผลอ​ผลัก​แม่แรง​ไป​หน่อย​จน​ล้ม บุญ​โกรธ​จัด ตบ​หน้า​เดือน​เปรี้ยง

“ไอ้​ลูก​ทรพี...ทำไม​ทำ​กับ​แม่​อย่าง​นี้ รู้​ไหม​แม่​แก​ไม่สบาย”

“อย่า​พี่​บุญ...อย่า​บอก​ลูก” เพ็ง​ร้อง​ห้าม​เสียงหลง

“เรื่อง​มา​ถึง​ขนาด​นี้​แล้ว​จะ​ปิด​มัน​อีก​ทำไม​ หรือ​ต้อง​รอ​ให้​มัน​เป็น​ลูก​ทรพี​ฆ่า​แก​ก่อน​แก​ถึง​จะ​ยอม​พูด...รู้​ไหม แม่​แก​เป็น​มะเร็ง...มะเร็ง​เม็ด​เลือด ไม่​รู้​จะ​มี​ชีวิต​อยู่​ได้​อีก​นาน​แค่​ไหน”

เดือน​ตกใจ ไม่​เคย​รู้​เรื่อง​นี้​มา​ก่อน บุญ​เล่า​ความจริง ​ทั้งหมด​ให้​ลูก​ฟัง ส่วน​เงิน 8 หมื่น​บาท​นั่น ลุง​แสวง​ให้​ไว้ใช้​ เป็น​ค่า​รักษา​เพ็ง เขา​กับ​เมีย​ต้องการ​รับ​เดือน​เป็น​ลูกบุญธรรม ต่อ​ให้​เดือน​ต้อง​ไป​ใน​ฐานะ​คน​รับ​ใช้​ก็​ต้อง​ไป​เพื่อ​ตอบแทน​บุญคุณ​พวก​เขา เดือน​น้ำตา​ไหล​พราก แม่​ป่วย​แบบ​นี้​จะ​ให้​เธอ​ทิ้ง​ไป​ได้​อย่างไร

“เรื่อง​เดียว​ที่​แม่​เป็น​ห่วง ก็​คือ​เรื่อง​เรียน​ต่อ ทำให้แม่​ ได้​ไหม​เดือน”

เดือน​พยัก​หน้า​แทน​คำ​ตอบ โผ​กอด​แม่​ร้องไห้​โฮ เพ็ง​ลูบ​หัวลูก​อย่าง​อ่อนโยน บุญ​ขอ​ให้​เดือน​ตั้งใจ​เรียน​ไม่​ต้อง​เป็น​ห่วง​ทาง​นี้ ปล่อย​ให้​เรื่อง​ดูแล​แม่​เป็น​หน้าที่​เขา...

ศรี​ไพร​ยัง​เจ็บแค้น​แคน​ไม่​หาย พา​ไอ้​ขาว​กับ​ไอ้​ดำ​ใช้​ผ้า​คลุม​อำพราง​ใบหน้า​ดัก​รอ​ทำร้าย​แคน​ระหว่าง​ทาง​กลับ​บ้าน​คำ​แป​ง​พร้อม​กับ​พวก​นัก​ดนตรี ศรี​ไพร​สู้​กับ​แคน​ตัวต่อตัว ส่วน​ไอ้​ดำ​กับ​ไอ้​ขาว​คอย​กัน​พวก​ที่​เหลือ​ไม่​ให้​เข้าไป​ช่วย​แคน คำ​แป​ง​คิด​ว่า​พวก​ศรี​ไพร​เป็น​โจร​ปล้น​ทรัพย์ เสนอ​จะ​ให้เงิน ​แต่​อย่า​ทำร้าย​พวก​ตน

แคน​บอก​ให้​คำ​แป​ง​หนี​ไป พวก​นี้​ไม่​ต้องการ​เงิน​ คำ​แป​ง​ เห็น​ท่า​ไม่​ดี​วิ่ง​หนี​ไป​ขอ​ความ​ช่วยเหลือ เจอ​คำ​หล้า​ผ่าน​มา​พอดี คำ​หล้า​รู้​ว่า​แคน​ถูก​ทำร้าย​รีบ​ตาม​ไป​ช่วย...

ศรี​ไพร​พลาดท่า​ถูก​แคน​ล็อก​ตัว​ได้ กำลัง​จะ​ดึง​ผ้าคลุม​หน้า​ออก เป็น​จังหวะ​เดียว​กับ​คำ​หล้า​วิ่ง​มา​ถึงที่​เกิด​เหตุ แคน​ละ​สายตา​ไป​มอง ศรี​ไพร​ได้ทีศอกกลับ​จน​หน้า​หงาย ผ้า​คลุม​หน้า​หลุด​ติดมือ​แคน​ไป​ด้วย เผย​ให้​เห็น​ใบหน้า​แท้จริง ศรี​ไพร​เจ็บใจ​ชัก​ปืน​ออก​มา​ยิง​ใส่​แคน คำ​หล้า​โดด​ขวาง​กระสุน​พุ่ง​เข้า​อก​ถึง​กับ​ทรุด​ฮวบ

แคน​ปรี่​เข้าไป​ประคอง​เธอ​ไว้ ศรี​ไพร​ยืน​ตะลึง คาด​ไม่ถึง ​ว่า​คำ​หล้า​จะ​รัก​แคน​ขนาด​นี้ เพิ่ง​รู้​ว่า​ตัว​เอง​รัก​คำ​หล้า​ข้าง​เดียว แค้น​ใจ​เล็ง​ปืน​ใส่​แคน​อีก คำ​หล้า​ขอร้อง​อย่า​ทำร้าย​แคน ถ้า​จะ​ยิง​ให้​ยิง​เธอ พอ​ศรี​ไพร​หัน​ปืน​เล็ง​คำ​หล้า แคน​ก็​ขอร้อง​ให้​ยิง​เขาแทน ศรี​ไพร​เล็ง​ปืน​ใส่​แคน​สลับ​กับ​คำ​หล้า​จน​สับสน หัน​ปืน​ไป​ทาง​อื่น ทุก​คน​ที่​อยู่​ใน​เหตุการณ์​ต่าง​โล่ง​ใจ แคน​ประคอง​คำ​หล้าจะ​ส่งไป​โรงพยาบาล ศรี​ไพร​เห็น​ภาพ​บาดใจ เฮี้ยน​ขึ้น​มา​อีก

“วัน​นี้​พวก​แก​สอง​คน​ย่ำยี​หัวใจ​ฉัน​จน​แตก​เป็น​เสี่ยงๆ ดี...ใน​เมื่อ​พวก​แก​สอง​คน​รัก​กัน​มาก ฉัน​จะ​ช่วย​สงเคราะห์​ให้” ศรี​ไพร​เล็ง​ปืน​ใส่​ทั้ง​คู่ พลัน​มีเสียง​ตำรวจ​พูด​ผ่าน​โทร​โข่ง​สั่ง​ให้ศรี​ไพร​วาง​อาวุธ ศรี​ไพร​มอง​ตาม​เสียง​เห็น​เตี่ย​ตัว​เอง​ยืน​อยู่​กับ​คำ​แป​ง​และ​พวก​ตำรวจ เถ้าแก่​เส็ง​รำคาญ​แย่ง​โทร​โข่ง​จาก​ตำรวจ​มา​พูด​เอง

“ไม่ได้​ยิน​ที่​ตำรวจ​พูด​หรือ​ไง​ไอ้​ลูก​เวร...วาง​ปืน​ลงเดี๋ยวนี้”

เถ้าแก่​เส็ง​เห็น​ลูก​ชาย​เงอะๆงะๆ เอา​โทร​โข่ง​ยัด​ใส่มือ​ตำรวจ แล้ว​เดิน​เข้าไป​หา แทนที่จะ​พูด​ดีๆ กับ​ลูกกลับ​ด่าไฟ​แล​บ ศรี​ไพร​ไม่​รู้​จะ​ทำ​อย่างไร​ดี ทั้ง​กลัว​ทั้ง​สับสน เลย​หัน​ปากกระบอก​ปืน​จ่อ​ขมับ​ตัว​เอง เถ้าแก่​เส็ง​ตาเหลือก ตรง​เข้า​ยื้อ​แย่ง​ปืน ทันใดนั้น ปืน​ลั่น​เปรี้ยง​กระสุน​เจาะ​ท้อง​เถ้าแก่​เส็งเ​ลือ​ดอาบ ทรุด​ลง​กับ​พื้น ศรี​ไพร​ยืน​ตะลึง ตำรวจ​สบ​ช่อง​พุ่ง​ล็อก​ตัว​ศร​ีไพร​ไว้​ได้ และ​ช่วย​นำ​ผู้​บาดเจ็บ​ส่ง​โรงพยาบาล

ooooooo

ขณะ​รถ​สอง​แถว​ที่​พิณ​นั่ง​เข้า​เมือง​จอด​รับ​คนที่ ศาลา​ริม​ทาง มี​ชาย​ท่าทาง​ภูมิฐาน​ลง​จาก​รถ​เก๋ง​คัน​โก้​ เข้า​มา​ถาม​ทาง​ไป​บ้าน​บุญ คน​ขับ​รถ​สอง​แถว​หันมา​ถาม​ผู้โดยสาร​อีก​ทอด​ว่า​มี​ใคร​รู้จัก​ทาง​บ้าง

“ขับ​เลียบ​แม่​มูล​ไป เจอ​แยก​แล้ว​ก็​เลี้ยว”

ชาย​คน​นั้น​ขอบใจ​คน​บอก​ทาง เดิน​กลับ​ไป​ขึ้น​รถ​ที่​จอด ​ฝั่ง​ตรง​ข้าม พิณ​เพิ่ง​สังเกต​เห็น​ป้าย​ทะเบียน​รถ​คัน​นั้น​เป็น​ป้าย​กรุงเทพฯ ฉุกคิด​ขึ้น​มา​ได้​ว่า​คง​อยู่​ต่อ​ไป​ไม่ได้​ถ้า​ไม่​มี​เดือน รีบ​กด​กริ่ง​ให้​รถ​สอง​แถว​จอด คว้า​รถ​จักรยาน​ของ​ใคร​ไม่​รู้​ จอด​อยู่​ แถว​นั้น ถีบ​ตาม​รถ​ของ​คน​กรุงเทพฯ​ไป...

ใน​เวลา​เดียวกัน คำ​หล้า​บาดเจ็บ​สาหัส​ถูก​นำ​ตัวเข้า​ห้อง ​ฉุกเฉิน แคน​จะ​ตาม​เข้าไป​ด้วย แต่​พยาบาล​ห้าม​ไว้ เขา​ได้​แต่​ มอง​ตามอย่าง​สิ้น​หวัง...

พิณ​ปั่น​จักรยาน​อย่าง​รวดเร็ว​ลัดเลาะ​ไป​ตาม​ทาง​ท้องทุ่ง​ พอ​ถึง​ถนน​ใหญ่ ​เห็น​รถ​ของ​คน​กรุงเทพฯ​แล่น​ตาม​หลัง​มาไกลๆ พิณ​ยิ้ม​ดีใจ แต่​ล้อ​รถ​จักรยาน​ดัน​สะดุด​หิน ทั้งคน​ทั้ง​รถ​กลิ้งไม่​เป็น​ท่า ได้​แต่​มอง​รถ​ของ​คน​กรุงเทพฯ​แล่น​ผ่าน​ไป​อย่าง​เจ็บใจ รีบ​ยัน​ตัว​ลุก​ขึ้น​พอ​ทิ้ง​น้ำหนัก​ลง​เท้า​ต้อง​ทรุด​ฮวบ​ลง​ไปกอง​กับ​พื้น

ชาย​หนุ่ม​กัดฟัน​ลุก​ขึ้น​ยืน​อีก​ครั้ง เห็น​เข่า​ตัว​เอง​เป็น​แผล​เหวอะ​หวะ ข่ม​ความ​เจ็บปวด​ขึ้น​รถ​จักรยานขี่​ตัด​ถนนลัด​ไป​อีก​ทาง โชค​ไม่​เข้า​ข้าง กว่า​พิณ​จะ​ปั่น​จักรยาน​ไป​ถึงบ้าน​บุญ เดือน​ก็​ไป​ไกล​แล้ว

“เดือน​ฝาก​จดหมาย​นี่​ไว้​ให้” บุญ​ยื่น​ซอง​จดหมายให้​ แล้ว​พา​เพ็ง​เข้า​บ้าน พิณ​เปิด​จดหมาย​ออก​อ่าน

“เมื่อ​พี่​เปิด​อ่าน​จดหมาย​ฉบับ​นี้ ฉัน​คง​อยู่​ที่ไหน​สักแห่ง​ที่​ตัว​ฉัน​เอง​ก็​ไม่​รู้จัก...แต่​พ่อ​กับ​แม่​บอก​ว่า​มัน​เป็น​หนทาง​ไปสู่​ ความ​สำเร็จ มัน​จะ​ทำให้​ชีวิต​ฉัน​มี​ความ​สุข ถึง​ฉัน​ไม่​รู้​ว่าความสุข ​ที่​ท่าน​พูด​หมาย​ถึง​อะไร แต่​ฉัน​ก็​รู้​ว่า​ท่าน​ทำ​ด้วย​ความ​รักความ ปรารถนา​ดี...ที่​ผ่าน​มา​ฉัน​ไม่​เคย​ทำตัว​เป็น​ลูก​ที่​ดี ทำ​อะไร​เอา แต่ใจ​ตัว​เอง​จน​เกือบ​จะ​ต้อง​เสียใจ​ไป​ตลอด​ชีวิต แต่​มัน​ก็​ทำให้​ฉัน​รู้​ว่าความ​รัก​ที่แท้​จริง​คือ​อะไร

ฉัน​รู้​ว่าการ​เป็น​ครู​สำคัญ​กับ​พี่​มาก​แค่​ไหน ฉัน​ก็​คงทำได้​ แค่​อวย​พร​ให้​พี่​ทำ​ตาม​ความ​ฝัน​ตัว​เอง​สำเร็จ เป็น​ครู​ได้ตามที่​ตั้งใจ ส่วนตัว​ฉัน​เอง​ก็​จะ​ตั้งใจ​เรียน​หา​งาน​ดีๆทำ ไม่ทำให้พ่อ​แม่​ผิดหวัง แม้​หนทาง​ระหว่าง​เรา​จะ​ห่างไกล​กัน​ออก​ไปทุกที จน​ฉัน​ไม่​รู้​ว่า​เรา​จะ​ได้​เจอ​กัน​อีก​เมื่อ​ไหร่ หรือ​จะ​ต้อง​จาก​กัน​อย่าง​นี้​ตลอด​ไป

แต่​ฉัน​ก็​อยาก​ให้​พี่​รู้​ว่า ​ไม่​ว่า​อะไร​จะ​เกิด​ขึ้น​ฉัน​จะ​ไม่มี​ วัน​ลืม​พี่ จะ​เก็บ​ความ​ทรง​จำ​ดีๆของ​เรา​ไว้​ใน​ใจ​ตลอด​ไป...ลาก่อน​ พี่​พิณ คน​ดี​ของ​ฉัน...เดือน ดารา”

พิณ​น้ำตา​ไหล​พราก​ไม่​รู้ตัว คว้า​จักรยาน​มา​ขี่​อย่างบ้า​คลั่ง​ลัดเลาะ​ไป​ตาม​ริม​แม่น้ำ​ตัด​ขึ้น​ถนน​ใหญ่ เหมือน​ต้องการระบาย​ความ​อัดอั้น ทันใดนั้น มีเสียง​แตร​รถ​สิบ​รถ​บีบ​ดัง​ลั่น ก่อนที่พิณ​จะ​รู้ตัว ร่าง​ของ​เขา​นอน​ตา​ลอย​เหมือน​คน​ไร้​ความรู้สึกอยู่บน​ถนน รถ​จักรยาน​ล้ม​ตะแคง​อยู่​ข้าง​ทาง ผู้คน​ค่อยๆเดิน​เข้า​มามุง​ดู

ooooooo

ดอกส้มสีทอง ตอนที่ 10

ตอนที่ 10

แม้​จะ​ร้องไห้​เสีย​น้ำตา​สัก​แค่​ไหน แต่​คน​อย่าง​เร​ยา​ก็​ไม่​เคย​ยอม​แพ้​อะไร​ง่ายๆ

เย็น​วัน​รุ่ง​ขึ้น เร​ยา​ขับ​รถ​ไป​จอด​หน้า​บริษัท​ก้อง​เกียรติ รอ​ให้​พนักงาน​ทยอย​กลับ​บ้าน​จน​บางตา​แล้ว​เร​ยา​ถึง​ก้าว​เข้าไป​ใน​ตึก​อย่าง​รวดเร็ว เธอ​ตรง​เข้าไป​ที่​ห้อง​ทำ​งาน​ก้อง​เกียรติ​ ด้วย​ความ​มั่นใจ​ว่า​เขา​ยัง​ไม่​กลับ​เพราะ​เห็น​รถ​ยัง​จอด​อยู่

แต่​แล้ว​เร​ยา​ต้อง​ผิดหวัง​อย่าง​แรง​เพราะ​ใน​ห้อง​เงียบ เชียบ​ไร้​ผู้คน ขณะ​เธอ​กำลัง​หัน​รี​หัน​ขวาง​ก็ได้​ยิน​เสียง​กุกกัก​หน้า​ห้อง จึง​รีบ​เดิน​ไป​หลบ​ใน​ห้องน้ำ​แล้ว​แง้ม​ประตู​แอบ​มอง ปรากฏ​ว่า​เป็น​พนักงาน​ทำ​ความ​สะอาด​เข้า​มา​พร้อม​เครื่องดูด​ฝุ่น

เร​ยา​ซ่อน​ตัว​เงียบ​รอ​คอย​ด้วย​ความ​หงุดหงิด​ว่า​เมื่อ​ไหร่​พนักงาน​จะ​ทำ​ความ​สะอาด​เสร็จ​เสียที...ครั้น​พนักงาน​กลับ​ออก​ไป​แล้ว เร​ยา​ถือโอกาส​ค้น​โต๊ะ​ทำ​งาน​ดู​โน่น​นี่​ไป​เรื่อย เปื่อย​ฆ่า​เวลา เผื่อ​ก้อง​เกียรติ​จะ​กลับ​เข้า​มา​อีก แต่​นาน​เข้า​ก็​รอ​ไม่​ไหว จึง​ตัดสินใจ​จะ​กลับ​แต่​ดัน​เปิด​ประตู​ห้อง​ไม่ได้​เพราะ​มัน​ถูก​ล็อก​จาก​ข้าง​นอก​ไป​แล้ว

ค่ำ​มืด​แล้ว เร​ยา​หงุดหงิด​หัวเสีย​ไม่​รู้​จะ​ออก​จาก​ที่​นี่​ไป​ได้​ยัง​ไง ที่สุด​ก็​ต้อง​ส่ง​ข้อความ​ไป​หา​ก้อง​เกียรติ​ว่า​เธอ​ติด​อยู่​ใน​ออฟฟิศ​ของ​เขา...

เสียง​สัญญาณ​ส่ง​ข้อความ​ดัง​ขึ้น​จาก​โทรศัพท์​มือ​ถือ ทำให้​ก้อง​เกียรติ​กับ​ณ​ฤดี​ที่​กำลัง​เริ่ม​ต้น​บท​รัก​มี​อัน​ต้อง​หยุด​ชะงัก ณ​ฤดี​บอก​ให้​เขา​ดู​ข้อความ​ก่อน​เผื่อ​จะ​เป็น​เรื่อง​ด่วน

เขา​กลับ​ไม่​ใส่ใจ ทำท่า​จะ​เล้าโลม​ภรรยา​อีก แต่​แล้ว​เสียง​ส่ง​ข้อความ​ก็​ดัง​ขึ้น​อีก​ครั้ง

ก้อง​เกียรติ​เซ็ง​นิดๆ หัน​ไป​หยิบ​โทรศัพท์​มา​กด​ดู​ข้อความ แล้ว​ก็​นิ่ง​อึ้ง​ไป​ทันที

“เรื่อง​ด่วน​หรือ​คะ​คุณ​ใหญ่”

“ครับ ผม​ลืม​นัด​งาน​ไป​เรื่อง​หนึ่ง”

“ถ้า​เป็น​งาน​สำคัญ​ก็​ไป​เถอะ​ค่ะ”

“แต่...คุณ​ดี๋” สีหน้า​เขา​เกรงใจ​ภรรยา​อย่าง​มาก...

ณ​ฤดี​เข้าใจ​และ​พูด​เขินๆว่า เรื่อง​นี้​ไม่​เป็นไร​หรอก เขา​จึง​ขอบคุณ​เธอ แล้ว​ขยับ​เข้า​มา​กระซิบ​ข้าง​หู​ว่า “เดี๋ยว​ผม​กลับ​มา อย่า​เพิ่ง​นอน​นะ​ครับ”

ขณะ​เขา​ลุก​ไป​แต่งตัว ณ​ฤดี​ถาม​เขา​ว่า อยาก​ให้​เธอ​ไป​เป็น​เพื่อน​ไหม เขา​ตอบ​ทันที​ว่า​ไม่​เป็นไร แต่​กำชับ​ให้​เธอ​คอย อย่า​เพิ่ง​หลับ...

ณ​ฤดี​ยิ้ม​บางๆแทน​คำ​ตอบ และ​มอง​ตาม​เขา​ไป​ด้วย ​ความรู้สึก​ที่​ติด​ค้าง​ใน​ใจ เพราะ​เขา​ไม่​เคย​เป็น​แบบ​นี้​มา​ก่อน​โดยเฉพาะ​เรื่อง​งาน

ooooooo

เมื่อ​ก้อง​เกียรติ​มา​ถึง เร​ยา​แสร้ง​ขวัญ​เสีย​ตกใจ​โผ​เข้า​กอด​รัด​เขา​พัลวัน

“ฟ้า...หยุด...คุย​กัน​ก่อน” น้ำเสียง​ขุ่นๆของ​เขา​ทำให้​เร​ยา​หยุด​กึก “นี่​มัน​เรื่อง​อะไร คุณ​มา​อยู่​ที่​นี่​ได้​ยัง​ไง”

เร​ยา​นิ่ง​ไม่​ตอบ สีหน้า​เหมือน​จะ​ร้องไห้

“ฟ้า...ผม​อยาก​รู้​ว่า​มัน​เรื่อง​อะไร คุณ​มา​ติด​อยู่​ใน​ออฟฟิศ ​ผม​ได้​ยัง​ไง คุณ​เข้า​มา​ทาง​ไหน ตั้งแต่​เมื่อ​ไหร่”

“ฟ้า​มา​หา​คุณ​ใหญ่...คิดถึง คุณ​ใหญ่​ไม่​ติดต่อ​ฟ้า​เลย ฟ้า​ส่ง​ข้อความ​ตั้ง​เป็น​สิบๆครั้ง ทำไม​คุณ​ใหญ่​ใจร้าย”

“ผม​ถาม​ว่า​คุณ​เข้า​มา​ตั้งแต่​เมื่อ​ไหร่”

“ตอน​งาน​เลิก​ค่ะ ฟ้า​ยัง​เห็น​รถ​คุณ​ใหญ่​จอด​อยู่...ก็​ฟ้า​คิดถึง​คุณ​ใหญ่​จน​จะ​เป็นบ้า​ตาย​อยู่​แล้ว ฟ้า​แค่​อยาก​มา​เห็น​หน้า​คุณ​ใหญ่​ให้​หาย​คิดถึง แล้ว​ฟ้า​ก็​จะ​ไป ฟ้า​นั่ง​รอ​คุณ​ใหญ่​จน​แน่ใจ​ว่า​คุณ​คง​กลับ​บ้าน​ไป​แล้ว ฟ้า​ก็​เลย​จะ​กลับ แต่​ตึก​มัน​ปิด ประตู​ก็​ล็อก​หมด ฟ้า​ก็​เลย​ออก​ไม่ได้...ฟ้า​กลัว​มาก​เลย​ค่ะ​คุณ​ใหญ่”

“ก่อน​ปิด​ตึก​จะ​มี​คน​มา​ทำ​ความ​สะอาด​ห้อง​ผม คุณ​ออก​ไป​พร้อม​เขา​ได้”

“ฟ้า​ไม่​รู้​จะ​ตอบ​ว่า​ยัง​ไง​นี่​คะ ถ้า​เขา​ถาม​ว่า​ฟ้า​เป็น​ใคร ฟ้า​ก็​เลย​แอบ”

“ผม​เชื่อ​ว่า​คุณ​คิด​ได้​อยู่​แล้ว​ว่า​จะ​บอก​เขา​ว่า​อะไร”

“ตอน​นั้น​ฟ้า​ตกใจ​มาก​จน​คิด​อะไร​ไม่​ออก​จริงๆนะ​คะ​ คุณ​ใหญ่ ฟ้า​ขอโทษ​ค่ะ...ขอโทษ​นะ​คะ” เร​ยา​ออดอ้อน​ขอ​ความ​เห็นใจ แต่​สีหน้า​เขา​ดู​อึดอัด​คับ​ข้องใจ​อย่าง​มาก

“นั่ง​ก่อน...ผม​มี​เรื่อง​จะ​พูด​กับ​คุณ”

เร​ยา​ฟัง​ซะ​ที่ไหน เธอ​ขยับ​เข้า​กอด​และ​พยายาม​รุก​ไล่​จน​เขา​มี​ทีท่า​โอนอ่อน​ผ่อน​ตาม แต่​จู่ๆเขา​กลับ​ผลัก​เธอ​ออก​ห่าง เมื่อ​นึกถึง​ณ​ฤดี​ที่​ตัว​เอง​สั่ง​ให้​คอยอยู่ที่บ้าน

“คุณ​ใหญ่...ได้​โปรด​นะ​คะ ฟ้า​รัก​คุณ​ใหญ่”

“ผม​ทราบ​แล้ว​ฟ้า แต่​ที่​นี่​คือ​ที่​ทำ​งาน​ของ​ผม อย่า​ทำ​อะไร​อย่าง​นี้”

เร​ยา​จ้อง​หน้า​เขา​นิ่ง​อย่าง​ไม่​ยอม แล้ว​ฉับพลัน​เธอ​ก็​ทำท่า​ขยักขย้อน​คลื่นไส้​จะ​อาเจียน วิ่ง​เข้าไป​ใน​ห้องน้ำ...แทนที่จะ​ตาม​เข้าไป​ดู​อาการ​เธอ เขา​กลับ​ประเมิน​ว่า​ต้อง​ใช้​เวลา​อีก​สัก​พัก จึง​โทรศัพท์​ไป​หา​ณ​ฤดี

“ฮัลโหล...คุณ​ใหญ่​เหรอ​คะ”

“คุณ​ดี๋​ครับ ผม​จะ​เสร็จ​ธุระ​แล้ว อีก​สัก​ครู่​กลับ​แล้ว​ครับ คอย​ผม​นะ”

เร​ยา​ยืน​ฟัง​ใน​ห้องน้ำ ทั้ง​เสียใจ​ทั้ง​โกรธ​ณ​ฤดี แต่​จำ​ต้อง​ออก​มา​ตีหน้า​เศร้า​เล่น​ละคร​ต่อ​ไป

“ดี​ขึ้น​ไหม​ครับ​ฟ้า ช่วง​นี้​อาเจียน​อย่าง​นี้​บ่อย​รึ​เปล่า”

“บ่อย​ค่ะ...ฟ้า​คง​เริ่ม​แพ้” เร​ยา​มอง​ท้อง​ตัว​เอง​แล้ว​มอง​เขา​ด้วย​สายตา​วิงวอน​ขอ​ความ​กรุณา ซึ่ง​ก้อง​เกียรติ​ก็​เข้าใจ​แต่​ต้องการ​อธิบาย​ให้​เธอ​เข้าใจ​เขา​ด้วย​เหมือน​กัน

“ฟ้า...ฟัง​ผม​นะ​ครับ เมื่อกี้​ผม​ต้อง​โกหก​ภรรยา​ของ​ผม ซึ่ง​เป็น​สิ่ง​ที่​ผม​ไม่​อยาก​ทำ ฟ้า​อย่า​ก่อ​เรื่อง​ให้​ผม​ต้อง​โกหก​หรือ​ปิดบัง​อะไร​ภรรยา​ผม​อีก​ได้​ไหม​ครับ”

“คุณ​ใหญ่​จะ​พูด​จริง​ทุก​อย่าง​ก็ได้​นี่​คะ”

“ทำไม​ฟ้า​พูด​อย่าง​นี้”

“ฟ้า​ขอโทษ​ค่ะ ฟ้า​พูด​ด้วย​อารมณ์ อารมณ์​ที่รักคุณ​ใหญ่​ เหลือเกิน จน...จน​อด​เสียใจ​ไม่ได้​ที่​คุณ​ใหญ่​ไม่ได้​มี​ใจ​ให้​ฟ้า​เลย​สัก​นิดเดียว”

ก้อง​เกียรติ​นิ่ง​สนิท นั่น​ยิ่ง​ทำให้​เร​ยา​เสียใจ ก้มหน้า​สะอื้น​เบาๆ

“ฟ้า​ครับ...หยุด​ร้องไห้​ก่อน​เถอะ​ครับ ผม​มี​ความรู้สึก​ดีๆให้​กับ​ฟ้า...ใน​ฐานะ​ที่​ฟ้า​กำลัง​จะ​เป็น​แม่​ของ​ลูก​ผม แต่​ผม​ไม่ได้​รัก​ฟ้า ผม​เคย​บอก​ฟ้า​แล้ว​ว่า...ผม​รัก​ภรรยา​ของ​ผม ขอโทษ​นะ​ครับ​ที่​ผม​ไม่ได้​รัก​คุณ”

ฟัง​แล้ว​เร​ยา​ฟิวส์​ขาด​ทันที ฟูมฟาย​โวยวาย สอง​มือ​ทุบตี​เขา​ไม่​ยั้ง

“ทำไม​ต้อง​พูด​ซ้ำซาก​ว่า​ไม่​รัก...ไม่​รัก รู้​แล้ว ฟ้า​รู้อยู่​เต็มอก ไม่​ต้อง​ตอก​ย้ำ​ว่า​คุณ​ใหญ่​ไม่​รัก​ฟ้า... รู้​มั้ย​ว่า​เสียใจ...เสียใจ”

ก้อง​เกียรติ​ปัด​ป้อง แต่​เร​ยา​ไม่​ยอม​หยุด​พร่ำ​รำพัน มือ​ก็​ทั้ง​ฟาด​ทั้ง​ตี​จน​เขา​ต้อง​ออกแรง​รวบ​ตัว​เธอ​ไว้  แล้ว​จังหวะ​นี้​เอง ​เร​ยา​ก็ได้​โอกาส​ดึง​ตัว​เขา​ให้​ล้ม​ลง​ไป​บน​โซฟา​ด้วย​กัน...

ooooooo

ค่อนข้าง​ดึก เร​ยา​ขับ​รถ​เข้า​มา​จอด​หน้า​บ้าน​ด้วย​สีหน้า​อิ่มเอม​เปรม​ใจ แถม​พอ​ลง​จาก​รถ​ก็​กาง​แขน​โอบ​กอด​แม่​ลำยอง​ที่​ออก​มา​เปิด​ประตู​รั้ว​ให้

“กลับ​ซะ​ดึก​เชียว แม่​เป็น​ห่วง​แทบ​แย่...หิว​มั้ย​ลูก”

“อิ่ม...อิ่ม​ที่สุด​เลย​แม่”

ลำยอง​เห็น​ลูก​อารมณ์​ดี​มี​รอย​ยิ้ม​ก็​พลอย​ดีใจ​ไป​ด้วย... แต่​ใน​เวลา​เดียวกัน ก้อง​เกียรติ​กำลัง​ทุกข์​ใจ​แสน​สาหัส​ขณะ​นั่ง​มอง​ณ​ฤดี​ที่​หลับ​ไป​แล้ว เขา​ทั้ง​ทุกข์​ทั้ง​เสียใจ​ที่​ทำ​ผิด​ต่อ​เธอ​ซ้ำ​แล้ว​ซ้ำ​อีก แอบ​มี​สัมพันธ์​กับ​เร​ยา​ทั้งที่​นิวซีแลนด์ ที่​บ้าน​ของ​เร​ยา และ​ล่า​สุด​ที่​ห้อง​ทำ​งาน​ของ​เขา​เอง

ยิ่ง​คิด​ก็​ยิ่ง​ทุรนทุราย​ใน​ใจ​ด้วย​ความ​ผิด​ที่​ตัว​เอง​เคย​ทั้ง​เกลียด​ทั้ง​กลัว ปัญหา​การ​มาก​ชู้​หลาย​เมีย​ของ​บิดา​นั้น เขา​เคย​สาบาน​ไว้​ว่า​จะ​ไม่​ทำ แต่​บัดนี้​เขา​กลับ​ทำให้​มัน​เกิด​ขึ้น​แล้ว...

เมื่อ​อัดอั้นตันใจ​จนถึง​ขีด​สุด เขา​ถึง​กับ​กลั้น​น้ำตา​ไม่​อยู่...ณ​ฤดี​ขยับ​ตัว​แล้ว​ลืมตา​ขึ้น​เพราะ​ได้ยิน​เสียง​สะอื้น​ของ​สามี

“คุณ​ใหญ่...เป็น​อะไร​คะ มี​ปัญหา​อะไร​รึ​เปล่า”

ก้อง​เกียรติ​ไม่​ตอบ​แต่​โอบ​กอด​ณ​ฤดี​ไว้​แน่น

“ไม่​เป็นไร​นะ​คะ...ไม่​เป็นไร” ณ​ฤดี​ลูบ​หลัง​เขา​ปลอบ​ใจ

“ขอโทษ​นะ​ครับ...คุณ​ดี๋”

“คุณ​ใหญ่” ณ​ฤดี​ชะงัก​ไป​นิด พยายาม​จับ​สังเกต “แน่ใจ​นะ​คะ​ว่า​ไม่​อยาก​เล่า​ให้​ดี๋​ฟัง อย่าง​น้อย​ก็​เป็น​การ​ระบาย เผื่อ​คุณ​ใหญ่​จะ​สบายใจ​ขึ้น​บ้าง ทุกข์​ของ​คุณ​ใหญ่​ก็​เหมือน​ทุกข์ ของ​ดี๋”

“ขอบคุณ​ครับ ผม...จะ​พยายาม​แก้​ปัญหา​เอง”

“ไม่​มี​ปัญหา​อะไร​ที่​แก้​ไม่ได้​นะ​คะ​คุณ​ใหญ่ แต่​ถ้า​แก้​ไม่ได้​จริงๆก็​ต้อง​ปล่อย​ให้​มัน​เกิด เมื่อ​เรา​ผ่าน​มัน​ไป​ได้ มัน​ก็​จะ​กลาย​เป็น​แค่​อดีต แต่​ไม่​ว่า​ปัญหา​นั้น​จะ​เกิด​ใน​อดีต ปัจจุบัน หรือ​อนาคต คุณ​ใหญ่​ยัง​มี​ดี๋​อยู่​เสมอ​นะ​คะ”

ทุก​ถ้อยคำ​ของ​ณ​ฤดี​ทำให้​ก้อง​เกียรติ​ซาบซึ้ง​และ​รู้สึก​ผิด​ต่อ​เธอ​มากมาย เขา​พยายาม​กลั้น​น้ำตา​ไม่​ให้​ไหล เพราะ​รู้​ว่า​ปัญหา​ที่​กำลัง​จะ​เกิด​มัน​อาจจะ​ทำให้​ไม่​มี​ณ​ฤดี​ทั้ง​ปัจจุบัน​และ​อนาคต

ooooooo

เหตุการณ์​เมื่อ​คืน​ทำให้​เร​ยา​ย่าม​ใจ​และ​มี​ความ​หวัง​ที่​จะ​เขี่ย​ณ​ฤดี​ออก​จาก​ชีวิต​ก้อง​เกียรติ​ไป​ได้...

เย็น​วัน​นี้​เร​ยาตั้ง​ใจ​ไป​ดัก​เจอ​ก้อง​เกียรติ​อีก แต่​พอดี​นัท​โทร.​มา​หา เธอ​จึง​ปฏิเสธ​ว่า​ไม่​ว่าง มี​นัด​กิน​ข้าว​กับ​เพื่อน...เมื่อ​ขับ​รถ​มา​ถึง​หน้า​บริษัท​กลับกลาย​เป็น​ว่า

เร​ยามา​ช้า​ไป​นิดเดียว ถูก​ณ​ฤดี​ตัดหน้า​มา​รับ​ก้อง​เกียรติ​กลับ​บ้าน​ไป​ต่อหน้า​ต่อตา

เมื่อ​ผิดหวัง เร​ยา​นึกถึง​นัท โทร.​ย้อน​กลับ​ไป​ชวน​เขา​ออก​มา​กิน​ข้าว​ด้วย​กัน​ใน​ตอน​ค่ำ...นัท​สังเกต​เร​ยา​หน้า​หมองๆ แต่​ก็​ไม่​กล้า​ถาม จนกระทั่ง​เร​ยา​เป็น​ฝ่าย​เอ่ย​ปาก​ขึ้น​มา​เอง​ว่า

“นี่...จะ​ไม่​ถาม​เหรอ​ว่า​เรา​มี​เรื่อง​อะไร ถึง​ได้​เรียก​นัท​มา​ด่วน​อย่าง​นี้”

“ให้​ถาม​เหรอ นึก​ว่า​จะ​เรียก​มา​เป็น​เพื่อน​เฉยๆ แต่​ขอ​อย่าง​เดียว อย่า​เล่า​เรื่อง​ทุกข์​ร้อน​ที่​ไป​เป็น​เมียน้อย​เขา​นะ”

เร​ยา​จ้อง​นัท​เขม็ง​ไม่​พอใจ นัท​สู้​ตา​ไม่​ละลด แล้ว​พอได้​ยิน​เร​ยาย​อม​รับ​ว่า​อยาก​เล่า​เรื่อง​นั้น​จริงๆ นัท​ถึง​กับ

ลุกพรวด​ขึ้น​ วางเงิน​ค่า​อาหาร​แล้ว​เดิน​ออก​ไป​ทันที

การ​กระทำ​ของ​นัท​ทำให้​เร​ยา​ไม่​พอใจ​สุดๆ  เธอ​หยิบ​เงิน​ของ​เขา​ขึ้น​มา​แล้ว​เอา​เงิน​ตัว​เอง​วาง​ไว้​แทน​ ก่อน​เดิน​จ้ำ​ออก​จาก​ร้าน​ไป พอ​เร​ยา​นำ​เงิน​นั้น​ไป​คืน​นัท​ถึง​คอน​โดฯนัท​ประชด​ว่า

“ลืม​ไป​ว่า​พูด​กับ​คน​รวย” เห็น​เร​ยา​ยัง​ยืน​นิ่ง​ไม่​ขยับ นัท​ก็​เลย​ไล่​ทาง​อ้อม “มี​อะไร​ก็​พูด​มา​เลย​ฟ้า เรา​ไม่​มี​เวลา​มาก คน​จน​ต้อง​ทำ​งาน”

“เรา​ทุกข์​ใจ​มาก อยาก​มี​ใคร​สัก​คน​ปลอบ​ใจ​เรา กอด​เรา​ให้​เรา​รู้สึก​อบอุ่น” พูด​ขาดคำ เร​ยา​โผ​เข้า​กอด​นัท แต่​นัท​ไม่​มี​ท่าที​ใดๆตอบ แถม​ยัง​ตอก​ย้ำ​ให้​เธอ​เจ็บ​จี๊ด

“อ้อม​กอด​ของ​ผัว​ชาว​บ้าน​มัน​ไม่​อุ่น​พอ​เหรอ”

เร​ยา​ผงะ...แล้ว​ผลัก​อก​นัท​เต็ม​แรง​ก่อน​ผลุนผลัน​ออก​จาก​ห้อง​ไป​อย่าง​หัวเสีย​สุดๆ พอก​ลับ​ไป​ถึง​บ้าน​เจอ​แม่​ต้อน​หน้า​ต้อน​หลัง​ถามไถ่​ว่า​หิว​ไหม แม่​จะ​ต้ม​ข้าวต้ม​ให้ เร​ยา​

ไม่​พูด​ไม่​ตอบ เดิน​หน้า​ตูม​ขึ้น​ห้อง​ล็อก​ประตู​ทันที

ooooooo

หลังจาก​เมื่อ​วาน​ไม่ได้​ติดต่อ​เร​ยา​เลย​ทั้ง​วัน เช้า​นี้​ก้อง​เกียรติ​แอบ​โทร.​ไป​บอก​เร​ยา​ว่า​เขา​จะ​ไป​หา​ประมาณ​หลัง​เที่ยง เร​ยา​ดีใจ​มาก แล้ว​รีบ​จัดแจง​ส่ง​แม่​ไป​ทำ​งาน​บ้าน​นาย​แหม่ม พร้อม​กำชับ​ให้​แม่​กลับ​ตอน​เย็น จะ​ได้​มา​กิน​ข้าว​พร้อม​กัน

แต่​แล้ว​ความ​ตั้งใจ​ของ​ก้อง​เกียรติ​ก็​มี​อัน​ต้อง​ล้มเลิก​เมื่อ​ณ​ฤดี​ชวน​เขา​ไป​หา​อา​ม้า ซึ่ง​เขา​ไม่​อาจ​ปฏิเสธ​เธอ​ได้ เพราะ​วัน​นี้​เป็น​วัน​หยุด แต่​ยัง​ดี​หน่อย​ที่​ณ​ฤดี​ต้อง​ออก​ไป​ซื้อ​ของ​ก่อน เขา​จึง​มี​เวลา​ที่​จะ​โทร.​ไป​บอก​ยกเลิก​เร​ยา

แต่​เพียร​โทร.​หลาย​ครั้ง​ก็​ไม่​มี​คน​รับ นั่น​ก็​เพราะว่า​เร​ยา​ออก​ไป​ธุระ​ข้าง​นอก​แล้ว​ลืม​มือ​ถือ​ไว้​ที่​บ้าน

เร​ยา​ไป​ที่​คลินิก​เพื่อ​เอา​ใบรับรอง​แพทย์​ไป​ยื่น​ยืนยัน​การ​ลา​งาน ตอน​แรก​เจ้าหน้าที่​ที่​จัด​คิว​งาน​ทำท่า​จะ​ไม่​ยอม​เพราะ​มัน​กะทันหัน​มาก​หา​คน​แทน​ยาก แต่​พอ​เห็น​กระเป๋า​แบรนด์เนม​ราคา​แพง​ที่​เร​ยา​เอา​มา​ติดสินบน  เจ้าหล่อน​ก็​ยิ้ม​หวาน​ตอบ​ตกลง​ทันที

ฝ่าย​ก้อง​เกียรติ​เมื่อโทร.​ติดต่อ​เร​ยา​ไม่ได้​จึง​เปลี่ยน​เป็น​ส่ง​ข้อความ​ไป​บอก​ยกเลิก​นัด​วัน​นี้ แล้ว​จาก​นั้น​เขา​ก็​เตรียมตัว​จะ​ไป​หา​อา​ม้า​พร้อม​กับ​ณ​ฤดี

ส่วน​ที่​บ้าน​เจ้าสัว​เ​ชง เช้า​นี้​เจ้าสัว​ลง​มา​ร่วม​โต๊ะ​อาหาร​กับ​เมีย​ทั้ง​สอง​คน แต่​ไม่ทัน​จะ​ลงมือ ​เม่งฮวย​กับ​เยน​ห​ลิง​ก็มี​ ปาก​เสียง​แขวะ​กัน​ไป​มา​ด้วย​เรื่อง​อาหาร​แล้ว​เลยเถิด​ไป​เรื่อง​ลูก​สาว​ของ​เยน​ห​ลิง​ที่​เม่งฮวย​ตอก​ย้ำ​ว่า​เยน​ห​ลิง​เป็น​แม่​ที่​ไม่​เอา​ไหน ลูก​สาว​ถึง​ได้​อาย​จน​ต้อง​หนี​ไป

“เรื่อง​อะไร​มา​ว่า​ฉัน...ไม่​ใช่​เรื่อง​ของ​คุณนาย​ใหญ่ ลูก​ฉัน​เขา​รัก​ฉัน เขา​ไม่ได้​หนี เขา​เรียน​หนังสือ​ที่​อเมริกา”

“ฮึ...ไม่​ล่า​ย​หนี...แล้ว​อยู่​หนา​ย​ล่ะ อยู่​เมือง​อา​ลาย ตัวเอง ​ยัง​ม่าย​ลู้” เม่งฮว​ยล​อย​หน้า​ลอย​ตา​เยาะ​หยัน...เยน​ห​ลิง​เถียง​สู้​ไม่ได้ กรี๊ด​ใส่​อย่าง​เจ็บใจ

เสียง​หัวเราะ​เยาะ​ของ​เม่งฮวย​และ​เสียง​กรี๊ด​ของ​เยน​หลิง​ ประชัน​กัน​อึ​งอ​ล​ไป​หมด ​จน​เจ้าสัว​ทน​ไม่​ไหว​ตวาด​ออก​มา​ด้วย​ความ​รำคาญ

“หยุด! อั้ว​บอก​ให้​หยุด!”

สอง​คุณนาย​หยุด​กึก แต่​ยัง​จ้อง​หน้า​กัน​อย่าง​ไม่​ยอม

“ลื่อ​สอง​คน​เป็นบ้า​ทั้ง​คู่ เจี๊ยะ​ข้าว​โต๊ะ​เดียวกัน ทะเลาะกัน​อยู่​ได้​ทุก​วันๆ ไม่​เห็น​เว้น​ซัก​วัน”

ขณะ​นั้น​ซิ​ลเ​วี​ย​เดิน​นวยนาด​เข้า​มา พอ​เห็น​เจ้าสัว​ก็​พุ่ง​ไป​หา​ด้วย​ความ​ดีใจ ​โดย​ไม่​สน​อา​จิ​ว​ที่​พยายาม​กาง​กั้น ซิ​ลเ​วี​ย ​แสดง​กิริยา​ฝรั่ง​จ๋า​ออดอ้อน​และ​จูบ​แก้ม​เจ้าสัว ทำให้​เม่งฮวย​กับ​เยน​ห​ลิง​หมั่นไส้​รุม​ด่า​ซิ​ลเ​วี​ย​กัน​ใหญ่ เจ้าสัว​ทั้ง​เบื่อ​ทั้งรำคาญ ​จึง​ปราม​เยน​ห​ลิง​ด้วย​สายตา เท่านั้น​เอง​เยน​ห​ลิง​ก็​ลุก​ขึ้น​เดินออก​ จาก​โต๊ะ​อาหาร​ไป​ด้วย​ความ​น้อยใจ ส่วน​เม่งฮวย​ที่​ยัง​ไม่​เลิก​ด่า​ซิ​ลเ​วี​ย​ก็​ถูก​เจ้าสัว​ไล่​ให้​กลับ​ห้อง

“เฮีย...เฮีย​ไล่​อั้ว​ต่อหน้า​นังอั้งม้อ​กุ๊ย เห็น​อี​ดี​กว่าเมียใหญ่ ​เหรอ​เฮีย อีก​หน่อย​อี​ก็​กำเริบเสิบสาน​กะ​อั้ว”

“ลื่อ​เป็น​เมีย​ใหญ่ แต่​หาเรื่อง​กับ​เมีย​เล็กๆตลอด​เวลา... น่า​เบื่อ”

เม่งฮวย​จ้อง​หน้า​เจ้าสัว...ความ​เสียใจ​แผ่ซ่าน​ไป​ทั่ว​หน้า น้ำตา​ค่อยๆเอ่อ​ขึ้น​มา​จน​เต็มตา แล้ว​ซมซาน​ออก​ไป​เงียบๆ ซิ​ลเ​วี​ย​เห็น​แล้ว​สะใจ​เป็นบ้า จีบ​ปาก​ฟ้อง​เจ้าสัว​ว่า​บิ๊ก​มาดาม​ชอบ​พูด​ไม่​ดี​กับ​ตน

“พอ...อี​เป็น​เมีย​ใหญ่ ลื่อ​ต้อง​ฟัง จำ​ไว้” เจ้าสัว​ดุ​เสียง​ดัง​จน​ซิ​ลเ​วี​ย​หน้า​เจื่อน

ขณะ​เม่งฮวย​จะ​กลับ​ไป​ที่​ห้อง ณ​ฤดี​กับ​ก้อง​เกียรติ​มา​ถึง​พอดี เม่งฮวย​เห็น​ทั้ง​คู่​ก็​น้ำตา​แตก​ทันที แล้ว​ร่ำ​ร้องขอ​ให้​ก้อง​เกียรติ​สาบาน​ต่อหน้า​ณ​ฤดี​ว่า​จะ​ไม่​มี​เมีย​สอง​เมีย​สาม เขา​จะ​ไม่​ทำให้​เธอ​ช้ำใจ​เหมือน​ที่​อา​เตีย​ทำ​กับ​อา​ม้า

ก้อง​เกียรติ​ตะลึง​งัน จิตใจ​ปั่นป่วน​จน​พูด​ไม่​ออก

“ผู้ชาย​มี​เมียน้อย...เรื่อง​ธรรมดา ผู้หญิง​มี​ผัว​น้อย... ห​ยำ​ฉ่า ผู้ชาย​ขึ้น​สวรรค์ ผู้หญิง​ตก​นรก...คุ​ง​หลี​เชื่อใจ​ลูก​ชาย​อา​ม้า​นะ อี​ไม่​ทำให้​คุ​ง​หลี​ตก​นรก​แน่นอน” เม่งฮวย​เสียงสั่น​ สะท้าน ณ​ฤดี​สงสาร​และ​เห็นใจ​ขยับ​เข้า​มาก​อด​ปลอบ ส่วน​ก้อง​เกียรติ​นั้น​ทุกข์​ใจ​อย่าง​ยิ่ง​แต่​ต้อง​ทำ​สงบ​นิ่ง​เอา​ไว้

ทาง​ด้าน​เร​ยา​ที่​สู้​อุตส่าห์​ดิ้นรน​ไป​ลา​งาน เมื่อ​กลับ​มา​บ้าน​แล้ว​พบ​เห็น​ข้อความ​ยกเลิก​นัด​ใน​มือ​ถือ​ที่​ก้อง​เกียรติ​ส่ง​มา เร​ยา​เจ็บแค้น​แทบ​คลั่ง มั่นใจ​ว่า​ณ​ฤดี​คือ​ต้นเหตุ​ของ​การ​ยกเลิก​นัด​ครั้ง​นี้

ooooooo

ด้วย​ความ​อาทร​ต่อ​ลูก​โดย​ไม่​รู้​ว่า​ถูก​เร​ยา​หลอก รุ่ง​ขึ้น​ก้อง​เกียรติ​จึง​นัด​พบ​เร​ยา​ที่​บ้าน และ​นำ​หนังสือ สัญญา​จาก​เพื่อน​ไป​ให้​เธอ​ด้วย แต่​จะ​เซ็น​หรือ​ไม่​เซ็น​ขึ้น​อยู่​กับ​ความ​พอใจ​ของ​เธอ

ปรากฏ​ว่า​เร​ยา​เลือก​ที่​จะ​เซ็น​ชื่อ​ใน​สัญญา​ฉบับ​นี้​ทันที​ที่​อ่าน​เสร็จ ด้วย​เหตุผล​ที่​ว่า

“ฟ้า​ก็​คิด​เหมือน​คุณ​ใหญ่​ว่า​มัน​ไม่​สำคัญ แต่​ใคร​ก็ตาม​ที่​เขียน​สัญญา​ฉบับ​นี้​ขึ้น​มา​คง​ระแวง​ว่า​ฟ้า​จะ​มา​ปอกลอก​คุณ​ใหญ่ ใน​เมื่อ​ฟ้า​ไม่ได้​คิด​อย่าง​นั้น ลายเซ็น​นี้​มัน​ก็​ไม่ได้​มีความ​ หมาย​อะไร มัน​ไม่​สำคัญ​อะไร​เลย อะไร​ที่​จะ​เกิดขึ้น​ต่อจาก​นี้ไป และ​ที่​มัน​เกิด​ขึ้น​แล้ว​ก่อน​หน้า​นี้ มี​เหตุผล​เดียว​และ​เป็น​เหตุผล​เดียวกัน​คือ...ฟ้า​รัก​คุณ​ใหญ่”

พูด​แล้ว​เร​ยา​ก็​นัวเนีย​ซุก​ไซ้​ก้อง​เกียรติ​ด้วย​อารมณ์​เสน่หา​จน​เขา​เคลิ้ม​และ​ใจอ่อน​อีก​ตามเคย...

แล้ว​วัน​หนึ่ง​ก้อง​เกียรติ​ก็​ทำให้​เร​ยา​ทั้ง​ประหลาด​ใจ​และ​ดีใจ​เป็น​ที่สุด เขา​พา​เธอ​ไป​ดู​ห้อง​หรูหรา​ภายใน​คอนโดมิเนียม​แห่ง​หนึ่ง ซึ่ง​เขา​ตั้งใจ​ซื้อ​ไว้​ให้​ลูก

“ขอบคุณ​ค่ะ คุณ​ใหญ่​เมตตา​ฟ้า​กับ​ลูก​เหลือเกิน”

“วัน​นี้​ผม​จะ​พา​ฟ้า​ไป​ฝากท้อง”

เร​ยา​นิ่ง​งัน​ไป​อึดใจ​หนึ่ง แล้ว​ตอบ​เขา​ว่า “ฟ้า​ไป​ฝาก​แล้ว​ค่ะ”

“อ้าว...ทำไม​ฟ้า​ไม่​คอย​ผม​ล่ะ​ครับ”

“ฟ้า​ไม่​อยาก​รบกวน​คุณ​ใหญ่​ค่ะ ไป​เอง​ได้​ไม่​ลำบาก​อะไร”

“เสียดาย​จริง ผม​อยาก​ทราบ​เหมือน​กัน​ว่า​เวลา​ผู้หญิง​ไป​ฝากท้อง เขา​ต้อง​ทำ​อะไร​บ้าง”

“ก็...ฟ้า​เกรงใจ”

“คราว​หน้า​นะ​ครับ คราว​หน้า​ถ้า​หมอ​นัด​ตรวจ ​พาผม ​ไป​ด้วย”

“ค่ะ” เร​ยา​รับคำ​เต็ม​เสียง แล้ว​มารยา​ออดอ้อน​จะ​นอน​กับ​เขา​ให้​ได้ แต่​คราว​นี้​ไม่​สำเร็จ​เพราะ​ก้อง​เกียรติ​ยับยั้ง​ใจ​ตน​เอง​ไว้​ได้

ooooooo

หลังจาก​เมื่อ​หลาย​วัน​ก่อน​ทะเลาะ​กับ​เร​ยา​ค่อนข้าง​แรง นัท​ยัง​ไม่ได้​เจอ​เร​ยา​อีก​เลย ถึง​เร​ยา​จะ​ทำตัว​ไม่​ดี​ยัง​ไง ​แต่​นัท​ก็​ตัด​เธอ​ไม่​ขาด ยัง​รู้สึก​เป็น​ห่วง​อยู่​เสมอ

วัน​นี้​นัท​ตัดสินใจ​ไป​หา​เร​ยา​แล้ว​พา​กัน​กลับ​มา​คุย​ที่​ห้อง​พัก​ของ​นัท​เอง

“ขอบใจ​นัท​มาก​ที่​ไม่​โกรธ​ฟ้า​เรื่อง...เงิน​ค่า​อาหาร​คราว​ก่อน ฟ้า​แค่​อยาก​เลี้ยง ไม่ได้​ตั้งใจ​ดูถูก และ​ฟ้า​ก็​ขอโทษ​สำหรับ​ทุก​เรื่อง​ที่​ฟ้า​ทำ​ไม่​ดี​กับ​นัท ฟ้า​ยัง​ทุเรศ​ตัว​เอง​เลย ถ้า​นัท​จะ​โกรธ​ฟ้า​มัน​ก็​สมควร แต่​นัท​ก็​ไม่​โกรธ​ฟ้า”

“นัท​โกรธ ใคร​ว่า​ไม่​โกรธ”

“อ้าว ถ้า​โกรธ​แล้ว​วัน​นี้​นัท​ไป​หา​ฟ้า​ทำไม”

“เพราะ​นัท​เป็น​ห่วง​ฟ้า​ไง บอก​ตามตรง ตอน​นั้น​นัท​โกรธ​ฟ้า​มาก แต่​ตอน​นี้​หาย​แล้ว”

“ทำไม​หาย​ล่ะ​นัท”

“ฟ้า​ไป​ถึง​จุด​นั้น​แล้ว นัท​ทำได้​อย่าง​เดียว​เท่านั้น...คือ​เข้าใจ จะ​ผิด​หรือ​ถูก​ไม่​รู้​ล่ะ”

“ผิด” เร​ยา​สวน​คำ​ทันที

“ไม่​รู้...ไม่​รับ​รู้ นั่น​เป็น​สิ่ง​ที่​ฟ้า​ตัดสินใจ​แล้ว นัท​เป็น​เพื่อน​ฟ้า ถ้า​ฟ้า​ทุกข์ ไม่สบาย​ใจ นัท​จะ​เป็น​กำลังใจ ถ้า​ฟ้า​มี​ปัญหา​ นัท​ก็​จะ​เป็น​ที่​ปรึกษา”

“นัท​ไม่​ชอบ​พฤติกรรม​ของ​ฟ้า​ไม่​ใช่​เหรอ”

“ก็​ยัง​ไม่​ชอบ​อยู่ ไม่​ชอบ​มากๆ ปัญหา​วุ่นวาย​ใน​สังคม​ที่​มัน​เกิด​ขึ้น​ใน​บ้านเมือง​เรา​ก็​เพราะ​สามี​ภรรยา​ไม่​ซื่อสัตย์​ต่อ​กัน แทนที่จะ​มี​จุดยืน​ว่า​จะ​มั่นคง​ไม่​นอกใจ​กัน”

“แล้ว​ทำไม​ยัง​คบ​ฟ้า​ล่ะ”

“บางที​เรา​ก็​ต้อง​มอง​ข้าม​ไป​บ้าง​เวลา​เพื่อน​ทำ​ไม่​ดี ไม่​ใช่​เลิก​คบ​กัน​ไป​เลย ไม่​งั้น​ก็​คง​ไม่​เหลือ​เพื่อน​สัก​คน​เดียว มี​ใคร​ล่ะ​ที่​จะ​เฟอร์​เ​ฟก​ต์​ไม่​เคย​ทำ​อะไร​ผิด”

เร​ยา​มอง​หน้า​นัท​นิ่ง สายตา​ไม่สบาย​ใจ​ล้ำ​ลึก

“ไหน​เล่า​ต่อ​ซิ ที่​ว่า​เขา​ซื้อ​คอน​โดฯ​ให้​ฟ้า​น่ะ”

“เขา​บอก​ว่า​ซื้อ​ให้​ลูก”

นัท​ตกใจ​แทบ​ช็อก รับ​ไม่ได้​ที่​เร​ยา​ปล่อย​ให้​ท้อง ด่า​เร​ยา​อย่าง​สาด​เสีย​เท​เสีย แล้ว​ยัง​ด่า​ไป​ถึง​ผู้ชาย​คน​นั้น​ที่​นอกใจ​เมีย​ตัว​เอง​ด้วย

เร​ยา​โกรธ​จี๊ด​แต่​ก็​ตอบโต้​ไม่​ถนัด​เพราะ​มัน​เป็น​เรื่อง​จริง จึง​ผลุนผลัน​จะ​กลับ​แต่​นัท​ไม่​ยอม

“ไม่​ให้​ไป...ฟ้า​ต้อง​ฟัง​ให้​จบ ลูก​ของ​ฟ้า​กับ​ผู้ชาย​เลวๆคน​นั้น​โต​ขึ้น​เขา​จะ​ไม่​มี​ศีลธรรม ไม่​มี​ศักดิ์ศรี​ พร้อม​ที่​จะ​ผิด​ลูก​ผิดเมีย​คน​อื่น”

“พอ​เถอะ...พอ” เร​ยา​ขอร้อง​ทั้ง​น้ำตา

“ลูกผู้ชาย​เขา​จะ​มี​เมียน้อย​กี่​คน​ก็ได้​เพราะ​เขา​เห็น​พ่อ​เขา​มี ลูกผู้หญิง​จะ​ยอม​เป็น​เมียน้อย​ได้​ง่ายๆเพราะ​เขา​เห็น​แม่​เขา​เป็น พ่อ​แม่​ที่​เป็น​ตัวอย่าง​ไม่​ดี​ทำให้​ลูก​กลาย​เป็น​คน​มักง่าย สังคม​จะ​เหลวแหลก​เสื่อม​ลง”

“นัท...​ด่า​กัน​ขนาด​นี้ เลิก​คบ​กัน​ดี​กว่า เลิก...เลิก...ไม่​ต้อง​มา​เห็น​หน้า​กัน​อีก​ชาติ​นี้”

“ก็ได้ ไม่​ต้อง​คบ​กัน แต่​นัท​จะ​คอย​ดู​อนาคต​ของ​ฟ้า​กับ​ลูก จะ​คอย​ดู​ว่า​ครอบครัว​ของ​ฟ้า​จะ​ทำลาย​สังคม​ได้​ถึง​ขนาด​ไหน สังคม​เสื่อมทราม​แน่​ถ้า​มี​คน​อย่าง​ฟ้า​กับ​ชู้​ของ​ฟ้า”

เร​ยา​กรี๊ด​สุดเสียง โถม​เข้า​ทุบตี​นัท​ไม่​ยั้ง และ​ที่สุด​เธอ​ก็​หลุด​ความ​จริง​ออก​มา​ว่า​ไม่ได้​ท้อง ไม่ได้​จะ​มี​ลูก เธอ​แค่​หลอก​เขา ไม่​งั้น​เขา​จะ​ไม่​ยอม​รับ...

“เขา​เชื่อ?”

เธอ​พยัก​หน้า​แทน​คำ​ตอบ นัท​นิ่ง​อึ้ง มอง​เธอ​ด้วย​สายตา​ทั้ง​ผิดหวัง กล่าวโทษ และ​รังเกียจ

“อย่า​มอง​อย่าง​นั้น​ได้​มั้ย ถ้า​ทุก​อย่าง​เป็น​อย่าง​ที่​หวัง ใคร​จะ​ทำ​ทั้งๆที่​รู้​ว่า​ไม่​ดี”

“ไม่​ใช่​ใคร​จะ​ทำ​ทั้งๆที่​รู้​ว่า​ไม่​ดี แต่​ควร​จะ​เป็น​เพราะ​มัน​ไม่​ดี ไม่​ว่า​จะ​จำเป็น​ยัง​ไง​ก็​ไม่​ทำ”

“ความ​จำเป็น​ของ​ฟ้า​มัน​มาก​กว่า​อะไร​ทั้งหมด​ใน​โลก ฟ้า​ต้อง​ทำ...ฟ้า​ต้อง​ท้อง!”

“ไม่​คิด​เลย​ว่า​จะ​ได้ยิน​อะไร​ที่​น่า​รังเกียจ​อย่าง​กับ​ที่​เรื่อง​แต่ง​ขึ้น​แบบ​นี้ ระหว่าง​แย่ง​สามี​ชาว​บ้าน​กับ​หลอก​ผู้ชาย​ว่า​ท้อง​ให้​เขา​ยอม​รับ ไม่​รู้​อะไร​เลว​กว่า​กัน แต่​อันที่จริง ​ฟ้า​ก็​ทำ​ทั้ง​สอง​อย่าง​ใช่​มั้ย”

“นัท...​ฟ้า​รัก​เขา...ฟ้า​รัก​เขา​มาก ฟ้า​ต้อง​ทำ​ทุก​อย่าง​ให้​เขา​อยู่​กับ​ฟ้า​ให้​ได้”

“ทำ​ทุก​อย่าง​ของ​ฟ้า อย่า​รวม​ถึง​เรื่อง​ที่​จะ​หา​คน​มา​ทำให้​ฟ้า​ท้อง​แล้วกัน...ตาม​สูตร​ละคร​ทีวี”

“ใช่...ฟ้า​คิด​อย่าง​นั้น​จริงๆ”

“บ้า​แล้ว...บ้า​จริงๆ ขอ​ให้​เรา​เป็น​คน​เดียว​ที่​ได้ยิน​ว่า​ฟ้า​คิด​จะ​ทำ​เรื่อง​ชั่ว​ร้าย​แบบ​นี้ เป็น​เมียน้อย แถม​มี​ลูก​ก็​แย่​แล้ว ถ้า​ลูก​ยัง​เกิด​จาก​ผู้ชาย​คน​อื่น​อีก...เลว​สมบูรณ์​แบบอย่าง​นี้...อย่า​เป็น​คน​ดี​กว่า”

เร​ยา​โกรธ​จน​ตัว​สั่น ตบ​หน้า​นั​ทอ​ย่าง​แรง

“ถาม​ตัว​เอง​นะ​ฟ้า...ว่า​ยัง​เป็น​คน​อยู่​รึ​เปล่า” นัท​ทิ้งท้าย​แล้ว​พรวดพราด​ออก​ไป​สงบ​สติ​อารมณ์​นอก​ห้อง ส่วน​เร​ยา​ทรุด​ตัว​ลง​ร้องไห้​จม​กับ​ความรู้สึก​ที่​ทำ​อะไร​ไม่ได้​เหมือน​ขี่​หลัง​เสือ

นัท​เดิน​งุ่นง่าน​อยู่​หน้า​ห้อง สัก​พัก​เร​ยา​ก้าว​ออก​มา​ด้วย​สีหน้า​เรียบ​เฉย บอก​ลา​นัท​เหมือน​ไม่​มี​อะไร​เกิด​ขึ้น แต่​นัท​ยัง​รุ่มร้อน​ใน​ใจ

“ฟ้า...ขอร้อง​นะ ถ้า​ภายใน​เวลา​ที่​ฟ้า​บอก...ยัง​ไม่​ท้อง ปล่อย​เขา​ให้​กลับ​ไป​หา​เมีย​ของ​เขา ขอ​เถอะ​นะ​ฟ้า นัท​รัก​ฟ้า ไม่​อยาก​ให้​ฟ้า​ทำ​อย่าง​นี้”

“ต้อง​ขอ​ทำไม​นัท ถ้า​ฟ้า​ไม่​ท้อง ฟ้า​ก็​ต้อง​ไป​จาก​เขา​อยู่​แล้ว”

“หมายความ​ว่า...ไม่​ต้อง​ดิ้นรน​หา​คน​มา​ช่วย​ทำให้​ท้อง”

เร​ยา​พยัก​หน้า​ช้าๆ แต่​นัท​ยัง​ไม่​เคลียร์ ถาม​ทันที​ว่า​พยัก​หน้า​หมายความ​ว่า​อะไร?

“อย่าง​ที่​นัท​ขอ” พูด​จบ​เร​ยา​หัน​หลัง​กลับ...เดิน​จาก​ไป​ด้วย​หัวใจ​ที่​ชอกช้ำ

ooooooo

ไม่​กี่​วัน​ถัด​มา เร​ยา​ก็​ย้าย​ตัว​เอง​เข้าไป​อยู่​ใน​คอน​โดฯ​ที่​ก้อง​เกียรติ​ซื้อ​ให้ โดย​หลอก​แม่​ลำยอง​ว่า​เธอ​ต้อง​ไป​เข้า​เวร​ที่​สำนักงาน​ใหญ่ กลับ​มา​ค้าง​ที่​บ้าน​ไม่ได้​เป็น​เดือนๆ และ​ให้​แม่​บอก​นาย​แหม่ม​ด้วย​ว่า​แม่​ไป​ทำ​งาน​ให้​เขา​ไม่ได้​อีก​แล้ว

ลำยอง​เชื่อ​คำ​พูด​ลูก​และ​รู้สึก​เห็นใจ​นาย​แหม่ม​เพราะ​คนใช้​ใหม่​ยัง​ไม่ค่อย​เป็น​งาน หลังจาก​เข้าไป​บอกกล่าว​นาย​แหม่ม​แล้ว ลำยอง​จึง​ช่วย​สอน​งาน​ทุก​อย่าง​แก่​คนใช้​ใหม่ ทั้ง​ยัง​เน้น​ย้ำ​ให้​เขา​รู้คุณ​ค่า​ใน​อาชีพ​ของ​ตน ไม่​ว่า​จะ​อาชีพ​อะไร ทุก​คน​ก็​ต้อง​ทำ​หน้าที่​ของ​ตน​ให้​ดี​ที่สุด...

คอน​โดฯ​ที่​อยู่​ใหม่​ของ​เร​ยา​หรูหรา​และ​แพง​มาก มี​สิ่ง​อำนวย​ความ​สะดวก​ครบครัน แต่​เร​ยา​ไม่ได้​มี​ความ​สุข​กับ​สิ่งของ​นอก​กาย​เหล่า​นี้​นัก เธอ​ต้อง​อยู่​ลำพัง​คน​เดียว​อย่าง​หงอยเหงา ส่วน​ก้อง​เกียรติ​จะ​แวะ​มา​ดูแล​เร​ยา​ก็​ต่อ​เมื่อ​มี​เวลา​ว่าง มา​แล้ว​จะ​ค้าง​ไม่ได้ เขา​ต้อง​รีบ​กลับ​เพราะ​ไม่​อยาก​ผิด​เวลา​ให้​ภรรยา​ที่​บ้าน​สงสัย

ถึง​แม้​ก้อง​เกียรติ​จะ​ระวัง​ตัว​แค่​ไหน แต่​เร​ยา​ก็​มัก​จะ​ทำให้​เขา​อึดอัด​ลำบาก​ใจ​อยู่​เนืองๆ เร​ยา​ชอบ​ส่ง​ข้อความ​ไป​หา​เขา​จน​ณ​ฤดี​เริ่ม​ระแวง แม้แต่​สม​ปอง​ก็​ยัง​สงสัย​ว่า​พัก​นี้​ทำไม​คุณ​ผู้ชาย​ถึง​ดู​วุ่นวาย​กับ​โทรศัพท์​มือ​ถือ​จัง บางที​ก็​เห็น​หลบ​ออก​ไป​ยืน​คุย​นอก​บ้าน

เมื่อ​เจอ​หน้า​กัน​ที​ไร เร​ยา​จะ​แกล้ง​วิงเวียน​ไม่สบาย​ให้​ก้อง​เกียรติ​เห็น แล้ว​ก็​เอา​มา​เป็น​ข้ออ้าง​เพื่อ​ลา​ออก​จาก​งาน ก้อง​เกียรติ​จึง​พูด​ไม่​ออก รู้สึก​หนักใจ​กับ​ภาระ​ที่​จะ​มา​ตก​ที่​ตัว​เอง​เต็มที่

ก้อง​เกียรติ​ครุ่นคิด​ไม่สบาย​ใจ​อย่าง​มาก โดยเฉพาะ​เรื่อง​เงินปันผล​จำนวน​มาก​ที่​เอา​ไป​ซื้อ​คอน​โดฯ​ให้​เร​ยา วัน​นี้​เขา​จึง​ตาม​โจ​กับ​เต้​มา​พบ​แล้ว​ขอร้อง​ทั้ง​คู่​ช่วย​โกหก​ให้​ตน​ด้วย

นับ​เป็น​โชค​ดี​ของ​ก้อง​เกียรติ​ที่​ได้​เตรียม​การ​ไว้​ล่วงหน้า... เพราะ​วัน​ถัด​มา ณ​ฤดี​ตั้งใจ​ไป​หา​อา​ม้า​แต่​ถูก​เยน​ห​ลิง​พูด​ยุแหย่​ให้​คิดมาก เยน​ห​ลิง​ทำ​เป็น​หวัง​ดี​เตือน​ณ​ฤดี​ให้​ระวัง​สามี​จะ​นอกใจ เพราะ​นัก​ธุรกิจ​หน้าตา​ดี​มี​เกียรติ​อย่าง​คุณชาย​ใหญ่​แห่ง​ตระกูล​เ​ชง​มี​แต่​ผู้หญิง​สนใจ ซ้ำ​ผู้หญิง​สมัย​นี้​ก็​จับ​ไม่​เลือก​เสีย​ด้วย​ว่า​ผู้ชาย​จะ​โสด​หรือ​ไม่​โสด อีกอย่าง​อา​เตีย​ของ​เขา​ก็​มี​เมีย​ตั้ง​ห้า​คน ซึ่ง​เขา​ก็​รู้เห็น​มา​ตลอด จึง​ไม่​แปลก​ที่​เขา​จะ​เอา​เยี่ยง​อย่าง

คำ​พูด​ทั้งหมด​ของ​เยน​ห​ลิง​ทำให้​ณ​ฤดี​หวั่นไหว แต่​เธอ​ก็​ฉลาด​พอ​ที่​จะ​ไม่​แสดงออก ได้​แต่​กล่าว​ขอบคุณ​แล้ว​ขอตัว​ไป​พบ​อา​ม้า

เมื่อ​เห็น​ณ​ฤดี​สีหน้า​ไม่​สู้​ดี เม่งฮวย​ทัก​ถาม​อย่าง​ห่วงใย​ว่า​เป็น​อะไร มี​เรื่อง​ไม่สบาย​ใจ​หรือ​เปล่า ณ​ฤดี​ตอบ​เลี่ยง​ว่า​ไม่​มี​อะไร คง​เป็น​เพราะ​วัน​นี้​รถ​ติด​มาก

“แล้ว​ทำไม​ไม่​ให้​อา​ตั่ว​ตี๋​อี​ขับ​มา​ล่ะ”

ณ​ฤดี​บอก​ว่า​คุณ​ใหญ่​ทำ​งาน หมู่​นี้​เขา​ต้อง​ออก​ตรวจ​ตลาด​ต่าง​จังหวัด​บ่อย เม่งฮวย​ฟัง​แล้ว​คิด​หนัก​เพราะ​เมื่อ​ก่อน​ลูก​ชาย​ไม่​เป็น​แบบ​นี้  ครั้น​ถาม​เรื่อง​เงิน​ว่า​เขา​ให้​ขาด​บ้าง​หรือ​เปล่า ณ​ฤดี​ตอบ​หนักแน่น​ว่า​เขา​ยัง​ให้​เหมือน​เดิม ให้​เยอะ​จน​เธอ​ใช้​ไม่​หมด

“เอา​ไว้​เยอะๆ ดีแล้ว เรา​มี​สิทธิ์ อ้อ...เงินปันผล​คราวนี้​ ตั้ง​ยี่สิบ​กว่า​ล้าน​นะ”

“หนู​ไม่​ทราบ​ค่ะ​ว่า​มี​เงินปันผล”

“อา​ม้า​ได้​หลาย​วัน​แล้ว ทำไม​อา​ตั่ว​ตี๋​ยัง​ไม่​ให้​คุ​ง​หลี ถาม​อี...ถ้า​อี​ไม่​ให้ อา​ม้า​ให้​เอง”

“อาจจะ​ใส่​บัญชี​แล้ว​มั้ง​คะ”

“ใส่​บัญชี​ก็​ต้อง​บอก เงิน​ไม่​ใช่​สิบ​บาท​ยี่สิบ​บาท คุ​ง​หลี​ถาม​นะ อา​ม้า​ก็​จะ​ถาม​ล่วย ถ้า​อี​ไม่​ให้ ไม่​ต้อง​เอาเรื่อง​อี อา​ม้า​จะ​ให้​คุ​ง​หลี ให้​หมด​เลย แล้ว​อา​ม้า​จะ​เอาเรื่อง​อี​เอง”

“โธ่...อา​ม้า​ขา อย่า​มี​เรื่อง​กับ​ลูก​ชาย​เลย​ค่ะ”

“คุ​ง​หลี​เอาเรื่อง​อา​ตั่ว​ตี๋​ไม่ได้​หรอก ถ้า​คุ​ง​หลี​เอาเรื่อง...ก็​คือ​ไม่​มี​เรื่อง อา​ตั่ว​ตี๋​อี​ก็​สบาย ต้อง​อา​ม้า​นี่...ซู​สี​ไท​เฮา”

เม่งฮวย​จริงจัง​ขึงขัง​มาก​ด้วย​ความ​รัก​และ​เป็น​ห่วง​ลูกสะใภ้​คน​โปรด...แล้ว​วัน​หนึ่ง​ก้อง​เกียรติ​ก็​ถูก​เม่งฮวย​เรียก​ตัว​มา​พบ และ​พูด​กัน​ต่อหน้า​ณ​ฤดี

“คุ​ง​หลี​ยัง​ไม่ได้​ถาม​อา​ตั่ว​ตี๋​เรื่อง​เงินปันผล​ใช่​มั้ย”

“อา​ม้า​คะ หนู​ไม่ได้​อยาก​ทราบ​เลย​ค่ะ คุณ​ใหญ่​เธอ​มี​สิทธิ์​ทุก​อย่าง​ที่​จะ​ใช้​เงิน​ของ​เธอ”

“อา​ตั่ว​ตี๋ คุ​ง​หลี​ไม่ได้​ฟ้อง​อั้ว​นะ อั้ว​ถาม​เอง เอา​ไป​ไหน เงิน​ตั้ง​เยอะ​ตั้ง​แยะ”

“ให้​เพื่อน​ขอยืม​ครับ เขา​เดือดร้อน​ทาง​ธุรกิจ​ครับ​อา​ม้า เป็น​ธุรกิจ​ที่​เกี่ยวข้อง​กับ​ธุรกิจ​เรา ถ้า​ไม่​ให้...เรา​ก็​อาจ​พัง​ไป​ด้วย”

“ใคร?”

“อา​ม้า​ไม่​รู้จัก​หรอก​ครับ”

“อา​โจ อา​เต้...​รู้​มั้ย”

“ทราบ​ครับ สอง​คน​นั่น​รู้​ตลอด”

“อา​ม้า​ถาม​อี​ได้​มั้ย ไม่​ใช่​ไม่​ไว้ใจ อั้​วอ​ยาก​ให้​คุ​ง​หลี​ได้ยิน ไม่​งั้น​อี​ก็​ไม่​เคย​ถาม​ลื่อ”

“ผม​ต่อ​โทรศัพท์​ให้​อา​ม้า​พูด​กับ​เต้​นะ​ครับ” ก้อง​เกียรติ​แสดง​ความ​บริสุทธิ์ใจ​ต่อ​สาย​ถึง​เต้​แล้ว​ให้​อา​ม้า​คุย​เอง โดย​เปิด​ส​ปีก​เก​อร์​โฟน​ให้​ณ​ฤดี​ได้ยิน​ด้วย

“อา​เต้...​รู้​เรื่อง​เงินปันผล​ของ​อา​ตั่ว​ตี๋​มั้ย”

“อ๋อ...ทราบ​ครับ​อา​ม้า ก้อง​เกียรติ​เขา​ให้​เพื่อน​ที่​เดือดร้อน​ทาง​ธุรกิจ​ขอยืม​ครับ ถ้า​ไม่​ให้​กิจการ​ของ​บริษัท​อาจจะ​พัง​ครับ เขา​จำเป็น​ครับ​อา​ม้า อา​ม้า​มี​อะไร​รึ​เปล่า​ครับ”

“เป่า...เป่า...ไม่​มี ไม่​มี ขอบใจ​มาก​นะ​อา​เต้”

ก้อง​เกียรติ​กด​วาง​สาย ณ​ฤดี​สบายใจ​ขึ้น อา​ม้า​ก็​เช่น​กัน แต่​ยัง​ไม่​วาย​ตำหนิ​ลูก​ชาย​อีก​นิด​ว่า​ให้​เพื่อน​ขอยืม​เงิน​ทำไม​ไม่​ปรึกษา​เมีย มัน​เงิน​ของ​เขา​ด้วย...ณ​ฤดี​จะ​บอก​ว่า​ไม่​เป็นไร แต่​ถูก​เม่งฮวย​ยกมือ​ห้าม​เสีย​ก่อน แล้ว​เม่งฮวย​ก็​อบรม​ลูก​ชาย​อีก​ว่า

“อา​เตีย​ลื่อ​มี​เมีย 5 คน ทุก​คน​เห็น​บัญชี​อา​เตีย รู้​ว่า​ให้​ใคร​เท่า​ไหร่ อา​เตีย​ไม่​เคย​แอบ​ให้​ใคร ลื่อ​ต้อง​ทำให้​เหมือน​อา​เตีย เฉพาะ​เรื่อง​เงิน...ไม่​ใช่​เรื่อง​เมีย”

“ครับ...ผม​ทราบ”

“อา​ตั่ว​ตี๋ อา​ม้า​พูด​จิ​งๆนะ คุ​ง​หลี​ไม่​ต้อง​กลัว อั้ว​นับ​แต่​เมีย​ที่​อั้ว​แต่ง​ให้ คน​อื่น​ไม่​เกี่ยว...อั้ว​ไม่​รับ​รู้​ทั้งนั้น”

ณ​ฤดี​ยิ้ม​รับ​บางๆ รู้สึก​ซาบซึ้ง​ใจ​ใน​ความ​รัก​และ​เมตตา​ของ​เม่งฮวย​เหลือเกิน

ooooooo

เย็น​มาก​แล้ว เร​ยา​เริ่ม​หงุดหงิด​ที่​ก้อง​เกียรติ​ยัง​ไม่​มา พอได้​ยิน​เสียง​ไข​กุญแจ เร​ยา​ลุก​พรวด​ไป​รอ​หน้า​ประตู แล้ว​โถม​เข้า​กอด​จูบ​เขา​ทันที​ที่​เขา​ก้าว​เข้า​มา

“คุณ​ใหญ่​ทำไม​มา​ช้า​จัง​คะ ฟ้า​ใจเสีย​นึกว่า​คุณ​ใหญ่​จะ​ปล่อย​ให้​ฟ้า​คอย​อีก​แล้ว”

“ผม​มา​รับ​ฟ้า​ไป​โรงพยาบาล​ที่​ฝากท้อง ฟ้า​ไป​แต่งตัว​สิ​ครับ”

เร​ยา​ผงะ​เพราะ​ไม่ทัน​ตั้งตัว ค่อยๆเดิน​หาย​เข้าไป​ด้าน​ใน​ด้วย​สีหน้า​เคร่งเครียด แต่​ครู่​เดียว​เธอ​ก็​กลับ​ออก​มา​ใน​ชุด​เดิม

“อ้าว​ฟ้า ทำไม​ไม่​เปลี่ยน​ชุด​ล่ะ​ครับ”

“คุณ​ใหญ่​คะ ฟ้า​ดู​ใบ​นัด​ของ​หมอ​แล้ว​ค่ะ ยัง​ไม่​ถึง​วัน​ไป​ตรวจ อีก​สอง​เดือน​แน่ะ​ค่ะ”

“ผม​อยาก​ให้​ฟ้า​หา​หมอ​ก่อน​วัน​นัด วัน​นั้น​ผม​เห็น​คุณ​แพ้​แล้ว​ไม่​ดี​เลย น่า​จะ​ให้​หมอ​ตรวจ​ดู​ซะ​หน่อย ฟ้า​รับปาก​ผม​ไว้​ไง​ครับ”

“ฟ้า​โทรศัพท์​ปรึกษา​หมอ​แล้ว​ค่ะ หมอ​ว่า​เป็น​ปกติ​ไม่​ต้อง​วิตก​ค่ะ”

“งั้น...ผม​จะ​กลับ​นะ​ครับ”

“คุณ​ใหญ่ ทำไม​ล่ะ​คะ”

“ผม​ควร​จะ​ถึง​บ้าน​ประมาณ​ทุ่ม​หนึ่ง”

“อ้าว...แล้ว​ถ้า​ไป​หา​หมอ​ล่ะ​คะ”

“ผม​ก็​คง​จะ​ไป​ช้า​นิดหน่อย สัก​สอง​ทุ่ม”

“สาม​ทุ่ม” เธอ​ต่อ​รอง​ด้วย​แวว​ตา​เว้าวอน

“ฟ้า​ครับ...เรา​ตกลง​กัน​แล้ว​ว่า​ผม​จะ​มา​หา​ฟ้า​ตาม​เวลา​ที่​จะ​ไม่​ทำให้​ผม​เปลี่ยนแปลง​อะไร​ที่​บ้าน ถ้า​ฟ้า​ไม่​ไป​หา​หมอ​ผม​ก็​ไม่​จำเป็นต้อง​ผิด​เวลา ผม​ไม่​อยาก​พูด​ปด”

“แล้ว​ถ้า​ไป​หา​หมอ คุณ​ใหญ่​จะ​พูด​ความ​จริง​หรือ​คะ”

“ผม​จะ​บอก​ว่า​ผม​พา​เพื่อน​ไป​หา​หมอ”

“แล้ว​จะ​ตอบ​นัง...​เอ้​อ...คุณ​ณ​ฤดี​ว่า​เพื่อน​คน​ไหน​เป็น​อะไร​โดย​ไม่​โกหก”

“ภรรยา​ผม​ไม่​ช่าง​ซัก ผม​ไม่​ต้อง​ตอบ​คำ​ถาม​นั้น”

คำ​ตอบ​ธรรมดาๆ ไม่ได้​ประชด แต่​ทำให้​เร​ยา​โกรธ​จี๊ด​จน​อยาก​จะ​กรี๊ด​ออก​มา แต่​จำ​ต้อง​เก็บ​กลั้น​แล้ว​ใช้​มารยา​หญิง​ประชิด​ตัว​เขา

“อยู่​อีก​หน่อย​นะ​คะ ฟ้า​กลัว​ค่ะ...อยู่​คน​เดียว”

“จริง​ด้วย ทำไม​ฟ้า​ไม่​พา​คุณ​แม่​มา​อยู่​เป็น​เพื่อน​ล่ะ​ครับ”

“อีก​ซัก​พัก​ค่ะ เพราะ​บ้าน​โน้น​ต้อง​มี​คน​ดูแล คุณ​ใหญ่​อย่า​เพิ่ง​กลับ​นะ​คะ”

“ก็ได้ ผม​จะ​อยู่​สัก​ครู่”

เร​ยา​ลอบ​ยิ้ม​แล้ว​พา​เขา​ไป​ที่​โซฟา จาก​นั้น​ก็​ระดม​จูบ​ซุก​ไซ้​เขา​อย่าง​รวดเร็ว​เร่าร้อน พอ​จะ​เลยเถิด ก้อง​เกียรติ​หยุด​ตัว​เอง แต่​เร​ยา​ไม่​ยอม

“ไม่​ค่ะ​คุณ​ใหญ่...ไม่...ฟ้า​รัก​คุณ​ใหญ่ รัก​เหลือเกิน ไม่​เคย​รัก​ใคร​อย่าง​นี้​มา​ก่อน”

เร​ยา​เป็น​ฝ่าย​ปลุกปล้ำ​เขา และ​หวัง​ว่า​คราว​นี้​ตน​จะ​ท้อง​สมใจ​เสียที แต่​แล้ว​เร​ยา​ก็​ผิดหวัง​อีก​ตามเคย เพราะ​หลังจาก​วัน​นั้น​เธอ​ก็​มี​รอบ​เดือน​เหมือน​เดิม...เร​ยา​เครียด​และ​วิตก​กังวล กลัว​ว่า​นาน​วัน​เข้า​ก้อง​เกียรติ​จะ​รู้ความ​จริง

เมื่อ​ทุกข์​ใจ​เร​ยา​ไม่​รู้​จะ​หัน​หน้า​ไป​ปรึกษา​ใคร​นอกจาก​นัท​คน​เดียว แม้​นัท​จะ​ไม่​เห็น​ด้วย​กับ​พฤติกรรม​ของ​เธอ​มา​ตลอด และ​ล่า​สุด​ทั้ง​คู่​ก็​ทะเลาะ​กัน​รุนแรง​จน​นัท​เอง​ยัง​คิด​ว่า​เร​ยา​อาจจะ​ไม่​มา​ที่​นี่​อีก​แล้ว...แต่​วัน​นี้ เร​ยา​ได้​มา​ยืน​อยู่​หน้า​ห้อง​ของ​นัท​แล้ว

“ไม่​ให้​เข้า​เหรอ” น้ำเสียง​เร​ยา​แผ่ว​เบา​น่า​สงสาร

นัท​ไม่​ตอบ​แต่​เปิด​ประตู​ให้​กว้าง​ขึ้น เร​ยา​เข้า​มา​นั่ง​ได้​ครู่​เดียว​ก็​ร่ำไห้​อย่าง​ไม่​อาย แถม​ระเบิด​อารมณ์​ฉุนเฉียว​ทุบตี​ตัว​เอง​อย่าง​คับแค้น​ใจ​ที่​ไม่​ท้องเสีย​ที

“เข้าใจ​มั้ย...ไม่​ท้อง เพราะ​เขา​ไม่​มา เขา​ไม่​มา เขา​กลัว​เมีย ไม่​ยอม​ผิด​เวลา​กับ​เมีย ไม่​ยอม​โกหก​เมีย ฟ้า​ถึง​ไม่​ท้อง... ไม่​ท้อง!”

“เขา​ก็​ทำ​ถูก​แล้ว” นัท​กล่าว​นิ่งๆ เร​ยา​หัน​ขวับ​มา​จ้อง​นัท​ตาขวาง

“นัท...​ยัง​เป็น​เพื่อน​กัน​อยู่​รึ​เปล่า ฟ้า​มา​ถึง​จุด​ที่​เข้าตาจน​แล้ว ฟ้า​มี​ทาง​เลือก​อื่น​มั้ย ทำไม​ไม่​เข้าใจ​เห็นใจ​กัน​บ้าง”

“ถ้า​ยัง​อยาก​เป็น​เพื่อน​กัน​อยู่ ก็​เป็น​แค่​เมีย​เขา​แบบ​นี้ อย่า​มี​ลูก เบื่อ​กัน​เลิก​กัน​เมื่อ​ไหร่​จะ​ได้​ไม่​กระทบ​ถึง​เด็ก​ตา​ดำๆ”

“ไม่...ต้อง​ท้อง...ต้อง​ท้อง​ให้​ได้ นัท​ช่วย​หน่อย​สิ” เร​ยา​ไม่​พูด​เฉยๆ ปราด​เข้า​มา​ถึง​เนื้อตัว​นัท แต่​นัท​ไม่​เล่น​ด้วย ถอย​หนี​อย่าง​ชิงชัง

“ไม่​นึก​เลย​ว่า​ฟ้า​จะ​ขอ​ให้​นัท​ร่วมมือ​ทำ​อะไร​ชั่วๆแบบ​นี้ นัท​พยายาม​จะ​ไม่​โกรธ​และ​เข้าใจ​ว่า​คน​เรา​พอ​หลัง​ชน​ฝา​ทำ​อะไร​ก็ได้​ทั้งนั้น แต่​ฟ้า​มา​ขอ​ให้​นัท​ช่วย​แบบ​นี้ แสดง​ว่า​ฟ้า​ไม่​รู้จัก​นัท​เลย”

“นัท...นัท​รัก​ฟ้า​ไม่​ใช่​เหรอ...ช่วย​ฟ้า​ด้วย”

“กลับ​ไป​เลย​ฟ้า แล้ว​อย่า​ขอ​ให้​ใคร​ทำ​อะไร​ที่​เลว​และ​บาป​แบบ​นี้​อีก เพราะ​มัน​น่า​ละอาย​ต่อ​เขา​ของ​ฟ้า และ​เด็ก​ที่​ฟ้า​จะ​ทำให้​เกิด​มา​จาก​ผู้ชาย​ชั่วๆที่​ยอม​ร่วมมือ​กับ​ฟ้า”