ตอนที่ 7
ณฤดีตื่นนอนลงมาบอกสมปองให้ทำข้าวต้มและกับข้าวสองสามอย่างเตรียมไว้ให้คุณใหญ่ เผื่อเช้านี้เธอจะกลับมาทาน แต่ก้องเกียรติหรือคุณใหญ่ไม่ได้ แวะมา ออกจากบ้านพ่อแม่ก็ตรงไปบริษัททันทีเลย...
เรยาอยู่ที่บ้านตัวเอง กำลังครุ่นคิดตรึกตรองอย่างหนักเรื่องก้องเกียรติ ลำยองยืนเมียงมองอยู่ครู่หนึ่งก็ตัดสินใจเดินเข้ามาถามลูกสาวในเรื่องที่ยังคาใจอยากจะถามหลายครั้งแล้วแต่ไม่กล้า
"ฟ้าให้แม่ไปหายาย เพราะฟ้าบอกแม่ว่าฟ้ารักผู้ชายคนหนึ่ง แต่เขาไม่รักฟ้า...ใช่มั้ยลูก"
"ใช่แม่"
"แล้วตอนนี้ฟ้ายังรักเขารึเปล่า"
"ก็ยังรัก"
"ลูกของแม่สวย...ฉลาด ขยันทำงานอย่างนี้ ทำไมผู้ชายถึงมองข้ามไป"
"เขาก็รักนะแม่ แต่รักไม่มาก"
"ถ้าเขาไม่เห็นค่าของเรา ก็ไม่ต้องไปรักเขา ผู้ชายดีๆมีอีกเยอะไปนะลูก"
"ไม่...แม่ ฟ้ารักคนนี้ ฟ้าจะต้องชนะใจเขาให้ได้"
"แต่ฟ้าต้องอย่าให้เขาเอาเปรียบเรานะลูก อย่าชิงสุก ก่อนห่ามเป็นอันขาด"
"เป็นไงแม่ ชิงสุกก่อนห่าม"
"อย่ายอมเสียตัวให้เขาก่อน ผู้หญิงเราไม่มีอะไรสำคัญกว่าความบริสุทธิ์นะลูก ผู้ชายเขาจะภูมิใจมากถ้าเรายังบริสุทธิ์อยู่ในวันส่งตัว"
"แม่ล่ะ แม่ส่งตัวรึเปล่า แม่แต่งงานรึเปล่า แม่ก็ได้กะพ่อเฉยๆไม่ใช่เหรอ"
ลำยองอึ้งไปเล็กน้อยก่อนตอบโดยไม่มีท่าทีโกรธเคืองลูกสักนิด "ใช่...แม่ถึงอยากให้ฟ้าบริสุทธิ์ผุดผ่อง ฟ้าเป็นนางฟ้าไม่ใช่เหรอลูก"
"แม่นี่โบราณจัง"
"เชื่อแม่เถอะลูก ผู้ชายโบราณหรือสมัยใหม่ก็เป็นผู้ชายเหมือนกัน เขาอยากเป็นคนแรกของผู้หญิงที่เขารัก ที่เขาอยาก ให้เป็นแม่ของลูกเขาทั้งนั้นแหละลูก"
เรยานิ่งงันไปทันที คำพูดของแม่ทำให้เธอเครียดหนักขึ้นไปอีก
ooooooo
ขณะเดียวกันนั้น ก้องเกียรติกำลังเครียดอยู่ เหมือนกัน ตั้งแต่ออกจากบ้านพ่อแม่มาถึงบริษัท ก็เอาแต่ขบคิดทบทวนเรื่องคำแก้วเป็นบ้าซึ่งสาเหตุอาจจะมาจากเขากับเรืองยศ...
ก้องเกียรติพยายามสลัดความคิดนั้นทิ้ง ลุกจากโต๊ะทำงานจะออกจากห้อง แต่ต้องชะงักกับเสียงมือถือที่ดังขึ้นมา พอรับสายปรากฏว่าเป็นเรยา เขาตกใจถึงกับอึกอัก พูดอะไรไม่ออก เรยาบอกว่าที่โทร.มาเพราะคิดถึง ไม่ได้ ต้องการอะไร พอก้องเกียรติพูดน้อยคำเหมือนไม่เต็มใจ เรยาก็เริ่มเสียงเครือๆ
"เท่านี้นะคะคุณใหญ่ ฟ้าโทร.มาแค่นี้จริงๆ คิดถึงจริงๆ อีกนานกว่าฟ้าจะลืมคุณใหญ่ได้ เพราะถึงยังไง คุณใหญ่ ก็เป็นคนแรกของฟ้า...สวัสดีค่ะ"
เรยาวางสายไปด้วยความเสียใจ ซบหน้ากับหมอนร้องไห้กระซิก แน่ใจว่าผู้ชายคนนี้มั่นคงในศีลธรรม แล้วเธอจะทำอย่างไรต่อไปดี
ฝ่ายก้องเกียรติที่เหมือนคนใจร้ายใจดำ เขากลุ้มหนักคิดหาทางออกให้ตัวเองไม่เจอ ที่สุดก็ตัดสินใจนัดพบโจกับเต้ที่ร้านอาหารแห่งหนึ่ง แล้วเล่าปัญหาหนักอกที่เกิดขึ้นให้เพื่อนสนิทฟังอย่างละเอียด
แรกๆโจกับเต้ค่อนข้างตกใจ แต่พอฟังจนจบก็ไม่ได้เห็นเป็นเรื่องใหญ่อะไร โดยเฉพาะโจนั้นวิเคราะห์ว่ามันก็แค่ อุบัติเหตุทางกาย แต่เต้ค้านว่าไม่น่าใช่ เพราะผู้หญิงที่ยังบริสุทธิ์ อยู่ไม่น่าเกิดอุบัติเหตุทางกายกับใครง่ายๆ โดยเฉพาะหญิงในวัยทำงาน ถ้ายังไม่เคยกับใครก็ต้องระวังตัวสุดๆ พอโจท้วงว่าเขาไม่สบาย เต้ก็หักล้างด้วยเหตุผลอีกว่า
"ไม่สบายแล้วใครจะทำอะไรก็ได้งั้นเหรอ ที่จริงเขาควรหายากิน ไม่เห็นต้องเรียกนายใหญ่ไปหากลางดึกเลย"
"วะ ก็เขาไม่สบาย ไปเที่ยวกันมาทั้งวัน เขาจะเรียกใครล่ะ"
เห็นเต้เริ่มมีอารมณ์ใส่โจ ก้องเกียรติเลยต้องห้าม
"โจ เต้...อย่าเถียงกันว่ามันเกิดขึ้นได้ยังไง ถ้าฉันไม่ทำอะไรเขา มันก็ไม่เกิดขึ้น ไม่ว่าเขาจงใจจะให้มันเกิดแค่ไหน ถ้าฉันไม่ผิดร้อยเปอร์เซ็นต์ ฉันก็ผิดครึ่งหนึ่ง"
"สุภาพบุรุษ" เต้ประชดเบาๆ แต่ก้องเกียรติตอบหนักแน่นว่า
"ใช่ เราต้องเป็นสุภาพบุรุษ ใครจะเถียงฉันว่าถ้าเราผู้ชายรู้จักยับยั้งชั่งใจ อะไรก็ไม่เกิด ฉันไม่ห้ามใจเอง ฉันผิด โดยเฉพาะเขากำลังไม่สบาย เขาอาจไม่รู้ตัว"
เมื่อโจเอ่ยปากอยากรู้ว่าก้องเกียรติจะทำยังไงต่อไป เต้กลับชิงตอบเสียเองว่า
"ไม่เห็นต้องยังไง ถ้าเขาคิดอย่างนายว่า เขาเองก็ผิดครึ่งหนึ่ง มันก็แปะเอี้ย หลงจ๊งกันไป"
ก้องเกียรติหนักใจ แต่ก็ประกาศชัดว่าตนจะไม่มีเมียน้อยเป็นอันขาดในชีวิตนี้ แต่จะรับผิดชอบสิ่งที่ตนทำไป แม้ต้องทำในสิ่งที่ตนไม่ชอบเลยก็ตาม
"อะไร?" โจกับเต้ประสานเสียง
"ฉันจะให้เงินเขาจำนวนหนึ่ง...เท่าที่เขาจะพอใจ จะมากแค่ไหนฉันก็ยอม ฉันไม่อยากทำอย่างนี้เลย...โจ เต้ นี่มันคือเอาเงินแก้ปัญหา ซึ่งมันผิด มันไม่ถูกต้องเลย เหมือนดูถูกเขา ที่สำคัญถ้าเขาไม่เอาขึ้นมา ฉันคงรู้สึกผิดไปตลอดชีวิต แกก็ได้ยินแล้วใช่มั้ยที่ฉันบอกว่า เขาสาบานไว้ว่าจะมีสามีคนเดียว"
พูดไปแล้วก้องเกียรติก็นั่งซึม ความทุกข์เกาะกินใจจนไม่มีแรงจะกลับไปทำงาน
ooooooo
บ่ายวันเดียวกัน เรยากำลังจะแวะเข้ามาที่ร้านคุณมน แต่ตาไวเห็นเด่นจันทร์กับณฤดีอยู่ในร้านนั้นเสียก่อน เรยารู้สึกหมั่นไส้พวกผู้ดีมีเงินขึ้นมาทันที เธอแกล้งยืนคุยโทรศัพท์หน้าร้านทำเสียงหวานเรียกคุณใหญ่หลายครั้งเพื่อให้เด่นจันทร์กับณฤดีได้ยิน
แน่นอนว่าสองคนนี้ได้ยินชัดเจน ณฤดีถึงกับหน้าถอดสี แต่เด่นจันทร์รีบดึงณฤดีออกไปนอกร้านแล้วพิสูจน์ด้วยการโทร.หาก้องเกียรติ เพื่อเช็กว่าเขาคุยโทรศัพท์อยู่หรือเปล่า ปรากฏว่าก้องเกียรติยังอยู่กับโจและเต้ที่ร้านอาหาร เขารับสายทันทีที่เด่นจันทร์โทร.เข้ามา
หลังจากเด่นจันทร์เช็กจนแน่ใจแล้วว่าคุณใหญ่ที่เรยา เอ่ยถึงไม่ใช่ก้องเกียรติ ณฤดีโล่งใจและยิ้มออก
"ยายนี่คงกำลังกิ๊กผู้ชายที่ซวยหมายเลขสองรองจากคนชื่อสินธร แล้วก็บังเอิญชื่อคุณใหญ่ เอาเถอะดี๋ เธอน่ะแค่ชื่อ เดียวกัน ฉันน่ะสามีเดียวกันไปแล้ว...นานแค่ไหนก็ไม่รู้ กว่าจะเอากลับมาได้"
"รู้แต่ว่าแพง"
"นั่นสิ ยี่สิบล้าน แพงมากสำหรับผู้หญิงไร้สติอย่างยายคนนี้ ฉันเล่าให้คุณมนฟังแล้วด้วย"
"จริงเหรอเด่น ทำไมล่ะ"
"เรื่องจริงของชีวิต...ไม่อายหรอก เป็นบทเรียน สามีคุณมนเขาก็เจ้าชู้ มีแต่คุณใหญ่ของเธอเท่านั้นแหละดี๋ ที่เธอจะนอนตายตาหลับ อยากรู้คุณมนจะทำยังไง แต่ถ้ายอมขายของให้ล่ะก็ ไม่ต้องเจอฉันอีกเลยชาตินี้"
เด่นจันทร์สีหน้าจงเกลียดจงชังเรยาสุดๆ แล้วดึงแขนณฤดีกลับเข้าไปในร้านคุณมนอีก เพราะตอนนี้เรยากำลังเลือกกระเป๋าอยู่ แต่ไม่ทันที่เรยาจะระบุว่าเอาใบไหน คุณมนก็เดินมาพูดโพล่งว่าไม่ขาย
"ทำไม" เรยาเสียงแข็ง
"มีคนซื้อแล้ว"
"ไม่จริง ถ้ามีคนซื้อแล้ว ทำไมของยังวางอยู่ล่ะ"
"คุณไปเสียเถอะ มีคนที่มีเงินมากกว่าคุณร้อยเท่าเขาซื้อไปหมดแล้ว คุณมีแค่ยี่สิบล้านน่ะมันไม่พอหรอก"
เรยาจ้องคุณมนอย่างโกรธจัด คุณมนไม่สนใจ หันไปสั่งพนักงานว่า ผู้หญิงคนนี้ออกไปแล้วปิดร้านเลย...เรยาแทบเต้น ขู่ฟ่อว่าจะแจ้งความ
"ก็เอาสิ" คุณมนท้าทาย พลางมองไปที่เด่นจันทร์กับณฤดี "คุณเด่นคะ ของที่ซื้อไว้หมดร้านเนี่ย จะเอาไปหรือยังคะ"
คุณมนทั้งพูดทั้งขยิบตาส่งซิกมา เด่นจันทร์จึงเดินเฉียดมาทางเรยา
"ยัง...เอาไว้ล่อพวกผู้หญิงที่ไม่มีปัญญาหา...อย่างนี้แหละ คุณมน"
เรยาหน้าชา กัดฟันแน่นแล้วเดินพรวดออกไปแทบชนณฤดี เรยาจ้องณฤดีตาวาวอย่างชิงชัง แต่ณฤดีไม่รู้และไม่เข้าใจ ยิ้มบางๆให้อย่างมีมารยาท
"เพื่อนคุณเป็นผู้หญิงที่ร้ายกาจมาก คุณคบได้ไง"
เรยากระชากเสียงใส่ ณฤดีไม่ตอบหรือโต้ใดๆ เพียงแค่มองหน้าแล้วเดินหลีกไปอีกทาง นั่นยิ่งทำให้เรยาฉุนจัดถึงกับอาฆาตมาดร้าย "อย่าหยิ่งนักเลย ระวังตัวไว้ให้ดีเถอะ!"
ooooooo
กลับมาถึงบ้านด้วยอารมณ์ที่ขุ่นมัว เรยาจอดรถพรืดแล้วเดินฉับๆเข้ามาต่อว่าแม่ที่กำลังรีดผ้างกๆ ว่าทำไมไม่ออกไปเปิดประตู ทั้งที่ตนกดแตรเรียกแล้ว
"ขอโทษลูก แม่คงรีดผ้าเพลินไปหน่อย ไม่ได้ยินจริงๆ"
"คราวหน้าถ้าเป็นอย่างนี้อีก ฟ้าจะจอดรถทิ้งไว้หน้าบ้าน ให้แม่ขับเข้ามาเอง"
"แม่ขับเป็นที่ไหนล่ะฟ้า"
"ขับไม่เป็นก็ต้องคอยเปิดประตูให้สิ เห็นใจมั่งว่าคนออกไปข้างนอกมันเหนื่อย"
"จ้ะๆ แม่ขอโทษลูก...เอ่อ...แล้วเย็นนี้ฟ้าอยากทานอะไรล่ะ"
"กิน...อยากกินอะไร ไม่ต้องมาทงมาทานกับฟ้า ฟ้าไม่ใช่ผู้ดีเหมือนคนอื่น ฮึ เกลียดที่สุดไอ้พวกผู้ดีตีนแดง วันนึงฉันจะทำให้แกน้ำตาตกแบบเช็ดไม่ทันเลย คอยดู"
"ฟ้า...ฟ้าพูดอะไร ทำไมรุนแรงแบบนั้น"
"แรงก็ไม่ต้องฟัง ไปเลยแม่ รีบไปปิดประตูหน้าบ้านเลย"
ลำยองหน้าเสีย เรยาสะบัดพรืดจะขึ้นข้างบน ลำยองนึกได้รีบจับแขนรั้งไว้
"เดี๋ยวฟ้า...แหม่มโทร.มา ให้บอกฟ้าว่า..."
"ไม่ฟัง...ไม่ต้องพูดอะไร ฟ้าไม่ฟังอะไรของอีแหม่มนี่อีกแล้ว ไม่ต้องมาพูดให้ฟังนะ ถ้าได้ยินชื่ออีแหม่มนี่อีกคำเดียว ฟ้าจะออกจากบ้านไป แล้วไม่กลับมาอีกเลย"
เรยาตวาดแว้ดๆ จนลำยองอึ้งพูดไม่ออก
"จำไว้นะแม่ ฟ้าไม่อยากได้ยินชื่อเจ้านายของแม่อีก" พูดจบเรยาเดินฉับๆขึ้นข้างบน ทิ้งลำยองยืนหน้าสลด ทุกข์ใจที่ลูกคิดกับผู้มีพระคุณอย่างนายแหม่มแบบนี้
ส่วนที่บ้านนายแหม่ม นัทแวะมาหาเรยาแล้วไม่เจอ เหตุนี้เองนายแหม่มจึงโทร.ไปหาลำยองฝากให้บอกเรยาด้วย และก่อนที่นัทจะกลับออกมาจากบ้านนายแหม่ม เขาก็ได้รู้ความจริงจากนายแหม่มด้วยว่าแม่ของเรยาเป็นแม่บ้าน ไม่ได้เป็นอาจารย์อย่างที่เรยาเคยบอกเขาไว้
เมื่อไม่มีการติดต่อกลับมาของเรยา นัทจึงโทร.เข้ามือถือของเธอ...เรยากำลังอารมณ์ไม่ดี พอได้ยินนัทบอกว่าเขาอยู่หน้าบ้านนายแหม่ม เธอตกใจตวาดเสียงแหลม
"ทำไม ทำไมต้องไปบ้านนั้นฮะ"
"ฟ้า...ไม่เป็นไรหรอก ถึงฟ้าจะเป็นยังไง ฟ้าก็คือเพื่อนเรา ไม่สบายรึเปล่า เราโทร.ตั้งหลายหน แต่..."
"นี่นัท เราบอกนัทแล้วไงว่าเราจะโทร.หาเอง ทำไมพูดแค่นี้ไม่รู้เรื่องเหรอ"
"รู้เรื่อง แต่เป็นห่วง ไม่รู้ว่าฟ้าเป็นอะไรหรือเปล่า โทร. หลายหนแล้วฟ้าอารมณ์ไม่ดี มีเรื่องอะไร เราช่วยได้มั้ย"
"ไม่ได้ ไม่มีใครช่วยได้"
"ไม่คิดจะเล่าหน่อยเหรอ"
"ไม่เล่า...นัท...พูดไม่รู้เรื่องนะ อย่าโทร.หาเราอีกนะ คราวนี้เราโกรธจริงๆ แล้วจะไม่ยอมเจอนัทอีกจนตายเลย"
เรยาวางสายแล้วปิดเครื่องทันที จากนั้นลุกพรวดเดินหน้าตาเอาเรื่องลงมาข้างล่าง พลางตะโกนเรียกแม่ด้วยอารมณ์อัดอั้น จนลำยองที่กำลังรีดผ้าอยู่สะดุ้งตกใจ
"แม่...ทำไมแม่ต้องเป็นคนใช้ฮะ! ทำไม"
"อะไรลูก"
"ทำไมแม่ไม่ไปทำงานอะไรที่ดีๆกว่านี้ ทำไมไม่เป็นครู ทำไมไม่เป็นพยาบาล เป็นเสมียนก็ได้ เอ้า ทำไมต้องเป็นคนใช้เค้า ทำไมแม่ไม่ทำงานอะไรที่ลูกจะได้ไม่ต้องอาย"
ลำยองช็อก นิ่งงันไปกับความรู้สึกนึกคิดของลูกสาว
"ทำไมแม่ไม่เลือกคนที่เป็นพ่อฟ้าให้มันดีๆหน่อย ฟ้าจะได้ไม่อายเขาเวลาคนถามถึงพ่อ ทำไมเลือกแขกยาม ฟ้าไม่อยากมีพ่อเป็นแขกยาม เวลาคนถามพ่อทำงานอะไร แม่รู้มั้ยว่าฟ้าไม่อยากจะตอบ...มันอาย แม่เข้าใจมั้ย"
"ฟ้า...ทำไมว่าแม่อย่างนี้ลูก"
"แม่เคยนึกมั่งมั้ยว่าลูกจะอายขนาดไหน มีพ่อเป็นแขกยาม มีแม่เป็นคนใช้"
ลำยองน้ำตาทะลักทะลาย ร้องไห้ตัวสั่นไปหมด หันหลังซมซานเดินหนีลูกเข้าไปในครัว เรยายังปึงปังไม่เลิก พอได้ยินเสียงร้องไห้ของแม่ ก็ยิ่งฉุนเฉียวโวยวาย
"แม่...หยุดร้องไห้ซะทีได้มั้ย รำคาญ"
ลำยองกลั้นสะอื้นสุดแรงเกิด ปิดปากแน่นพยายามไม่ให้เสียงเล็ดรอด ขณะที่เรยาเองตอนนี้ก็เริ่มร่ำไห้ด้วยความคับแค้นใจ
"ทำไมไม่เหมือนคนอื่น ทำไมต้องจน ทำไมต้องเกิดมาต่ำต้อย"
เรยาวิ่งโครมครามกลับขึ้นไปบนห้องนอน ทึ้งหมอนแทบกระจุย
ooooooo
เย็นนั้น โจกับเต้ติดตามก้องเกียรติมากินข้าวเย็นที่บ้านด้วย แล้วสองหนุ่มก็หาช่องทางพูดเรื่องกิ๊กเรื่องเมียน้อยเพื่อจับความรู้สึกของณฤดี ปรากฏว่าณฤดีไม่ได้รู้สึกอะไร และไม่อยากคิดด้วย เพราะเชื่อมั่นในความรักของก้องเกียรติที่มีต่อเธอ
คำพูดของณฤดีกระแทกใจก้องเกียรติอย่างแรง รุ่งขึ้นเขาจึงตัดสินใจโทร.ไปนัดพบเรยา เรยาไม่รู้ว่าเรื่องอะไรแต่ก็ดีใจสุดๆ แต่งตัวเสร็จยิ้มแย้มลงมากอดหอมแม่ราวกับเป็นคนละคนกับเมื่อวาน
"ฟ้าหายโกรธแม่แล้วเหรอลูก"
"หายโกรธ...หายได้ไง ในเมื่อฟ้าไม่ได้โกรธแม่ซะหน่อย"
ลำยองดีใจสวมกอดลูกสาวแน่น "แล้วนี่ฟ้าจะไปไหน"
"ฟ้าจะไป...พบใครคนหนึ่ง"
"ใครคนหนี่ง ใครเหรอลูก"
"ยังบอกไม่ได้"
"เขาทำให้ฟ้ามีความสุขได้ถึงขนาดนี้เลยหรือ"
"จ้ะแม่"
"อย่าลืมคำที่แม่บอกนะฟ้า อย่าชิงสุกก่อนห่าม"
เรยายิ้มบางๆ เดินออกไปขึ้นรถแล้วรำพึงกับตัวเอง
"อย่าชิงสุกก่อนห่ามเหรอแม่...มาพูดอะไรป่านนี้ มันสุกไปแล้วนะแม่"
สถานที่นัดพบของก้องเกียรติกับเรยาคือร้านอาหารที่ค่อนข้างเงียบสงบ ก้องเกียรติเป็นฝ่ายมารอเรยา อยู่ก่อน เมื่อเธอมาถึงเขาทำท่าจะสั่งอาหาร แต่เรยารีบเบรกเอาไว้
"ฟ้าไม่หิวค่ะ อิ่ม...อิ่มใจที่ได้พบคุณใหญ่อีก ฟ้าคิดถึงคุณใหญ่ตลอดเวลา ทุกนาที ทุกวินาที"
ก้องเกียรตินิ่งอึ้งมาก คำพูดที่เตรียมมาติดอยู่แค่ลำคอ
"ขอโทษค่ะที่ฟ้าพูดตรงอย่างนี้ เป็นเพราะมันอยู่ในใจฟ้าตลอดเวลา ตั้งแต่วันนั้นจนถึงวันนี้ มันจะมากขึ้น...มากขึ้น"
"สั่งอาหารนะครับ"
"คุณใหญ่บอกมีอะไรจะพูดกับฟ้า พูดก่อนเถอะค่ะ ยังไม่ต้องสั่งอาหาร ฟ้าใจร้อนอยากทราบ"
"ฟ้าครับ...เรื่องที่เกิดขึ้นระหว่างเรา ผมต้องขอโทษอีกครั้ง ขอให้ฟ้ารู้ว่าผมรู้สึกผิดมาก เสียใจมาก ผมไม่สบายใจตลอดเวลา"
เรยาเริ่มหน้าเสียนิดๆ คาดคะเนได้ว่าเขาจะพูดอะไรอีก
"ผมรับว่าผมเป็นคนผิด ถ้าผมยั้งใจได้ มันก็ไม่เกิดขึ้น ผมไม่อาจเปลี่ยนแปลงสิ่งที่เกิดขึ้นแล้วได้ แต่ต่อจากนี้ไปผมอยากทำอะไรบางอย่างที่ทำให้รู้สึกผิดน้อยลง"
"อะไรคะ"
"ฟ้าครับ ผมไม่อยากทำอย่างนี้เลย ขอให้ฟ้ารู้ไว้ด้วยว่าผมลำบากใจมาก สิ่งที่ผมจะพูด ถ้าฟ้าโกรธ ผมจะไม่ว่าอะไรเลย"
"คุณใหญ่...พูดเร็วๆเถอะค่ะ อะไรคะ"
"ผม...จะให้เงินฟ้าจำนวนหนึ่ง มากเท่าไหร่ก็ได้ที่ฟ้าพอใจ"
"เอาเงินฟาดหัว"
"ฟ้า...อย่าพูดอย่างนั้น มันไม่ใช่นะครับ"
"แล้วคืออะไรล่ะคะ"
"ผมเพียงแต่ไม่อยากที่จะไม่ทำอะไรเลย ไม่อยากให้เรื่องผ่านไปเฉยๆ เพราะมันไม่ใช่เรื่องธรรมดาสำหรับผม ผมเห็นเป็นเรื่องใหญ่สำหรับผู้หญิงคนหนึ่งที่ต้องสูญเสีย เอ่อ...โดยผู้ชายคนหนึ่งที่ไม่ได้รัก ไม่ได้ผูกพันกัน ผมเป็นผู้ชาย ผมเสียใจ แต่ผมเห็นใจผู้หญิงที่เสียมากกว่านั้น...ฟ้า...ผมขอโทษจริงๆ ผมอยากจะทำอะไรที่ไม่ใช่แค่ เอาเงินให้ฟ้า แต่ผมไม่รู้จะทำอะไรจริงๆ"
"ถ้าคุณใหญ่ไม่มี...ภรรยา"
"ถ้าผมยังไม่แต่งงาน และถ้าฟ้าคิดว่าเราควรจะแต่งงานกัน...ผมจะไม่ขัดข้องเลย ถึงแม้เราจะไม่ได้รักกันมาก่อน"
"คุณใหญ่...อย่าพูดคำว่าไม่ได้รักกันอีกนะคะ"
"ทำไมครับ"
"เพราะฟ้ารักคุณใหญ่...ได้ยินมั้ยคะ ฟ้ารักคุณใหญ่"
"ฟ้า...ความรักเป็นเรื่องต้องใช้เวลา มันไม่เกิดขึ้นชั่วข้ามคืนหรอกครับ ฟ้าคิดว่าคือความรัก...แต่ไม่ใช่หรอก"
"ใช่ค่ะ...มันใช่"
ก้องเกียรตินิ่งไม่ต่อล้อต่อเถียงเพราะเรยาเริ่มสะอื้นน้ำตาคลอ แต่จำใจต้องตัดบทด้วยการหยิบเช็คออกจากกระเป๋าเสื้อ บอกว่าเขายินดีจะให้อีกถ้ามันน้อยไป แต่เรยายืนยันว่าไม่ต้องการเงิน เธอขอแค่วันเดียว ให้เธอได้พบเขาอาทิตย์ละวัน แค่ได้เห็นหน้า เขาไม่ต้องให้อะไรเธอ ไม่ต้องรับผิดชอบอะไรทั้งสิ้น
เรยาทำให้ก้องเกียรติหนักใจและลำบากใจอย่างมาก แต่ถึงอย่างไรเขาก็ต้องเลือกเดินหน้าแม้จะทำร้ายความรู้สึกของเธอก็ตาม
"เราทำอย่างนั้นไม่ได้ เราจะอยู่ในสถานะอะไร ถ้าผมจะทำอย่างที่ฟ้าต้องการ ผมต้องหย่ากับภรรยาผมก่อน ผมถึงจะทำ ผมได้บอกฟ้าแล้วว่าผมมีครอบครัวแล้ว และผมจะไม่ยอมมีคนอื่นนอกจากภรรยาผม เขาเป็นคนดี ไม่ได้ทำอะไรผิด ผมจะบอกเขาได้ยังไงว่าผมขอหย่า...ฟ้ารับเงินไว้นะครับ ผมขอร้อง"
"ไม่ต้องหย่าไม่ได้หรือคะ แค่เราพบกันวันเดียวเท่านั้น ขอให้ฟ้าได้มีวันที่ไม่ตกนรกเพราะคิดถึงคุณใหญ่แค่วันเดียว...นะคะ"
"แต่มันจะยิ่งกว่าตกนรกสำหรับผม เพราะเรากำลังทำผิดศีล...ศีลข้อสาม"
เรยาน้ำตาร่วงพรู สะอื้นตัวโยน ก้องเกียรติยิ่งหน้าเสีย
"ต่อจากนี้ไปขอให้คุณใหญ่รู้ว่า เวลาที่คุณใหญ่มีความสุขในครอบครัวกับภรรยาคุณใหญ่ มีผู้หญิงคนหนึ่งที่คุณใหญ่มาทำให้รักกำลังทรมานเพราะคิดถึงคุณใหญ่ เพราะยิ่งคุณใหญ่พูดทุกอย่างกับฟ้าวันนี้ ฟ้ายิ่งรักคุณใหญ่ ได้อยู่กับคุณใหญ่แค่อาทิตย์ละวัน ชีวิตฟ้าไม่ขออะไรมากกว่านี้แล้ว มันสมบูรณ์แล้ว เกิดมาชาติหนึ่งได้พบผู้ชายอย่างคุณใหญ่ ได้รู้จัก ได้รัก ได้เป็นเมีย...แม้จะแค่คืนเดียว"
ก้องเกียรตินิ่งอึ้ง และคาดไม่ถึงว่าเรยาจะลุกมาคุกเข่ากราบลงที่ตักของตนก่อนบอกลาแล้วเดินจากไปทั้งน้ำตานองหน้า
เรยากลับออกมานั่งร้องไห้ในรถ สักครู่ก็เห็นก้องเกียรติออกมาขึ้นรถขับออกไป เรยาเสียใจจนทำอะไรไม่ถูก พอตั้งสติได้ก็โทร.หานัท ก่อนจะพาตัวเองไปยังคอนโดฯของนัทในเวลาต่อมา ตอนแรกที่นัทเห็นเรยาร้องไห้ตาแดงช้ำก็ปลุกปลอบด้วยความสงสาร แต่พอฟังเรื่องราวจากปากเธอแล้วนัทรับไม่ได้ เสียความรู้สึกมากถึงกับออกปากให้เธอกลับไป เขาไม่มีอะไรจะพูดกับเธออีกแล้ว
"อะไรกันเนี่ยนัท ทำไม พูดกันอยู่ดีๆ แกเป็นบ้าอะไรขึ้นมา"
"เออ ฉันเป็นบ้า เพราะฉันไม่อยากมีเพื่อนที่ชอบแย่งผัวชาวบ้าน คนที่แล้วของแกก็มีเมียแล้ว แกก็ปล่อยตัวไปกับเขาจนถึงไหนถึงไหน คนนี้ล่ะ แกนอนกับเขารึยัง"
"แล้ว" เรยาตอบทันควัน
นัทจ้องเรยา สะเทือนใจจนน้ำตาแทบไหล แต่แล้วกลืนเก็บอย่างรวดเร็ว หันหลังให้เดินออกไปทันที
"จะไปไหน พูดกันให้รู้เรื่องก่อน" เรยาลุกพรวดคว้าไหล่นัทให้หันกลับมา
"แกมันโง่ เห็นชัดๆว่าผู้ชายมันหลอกฟันแก มีเมียแล้วยังมายุ่งกับแก แล้วพอแกบอกว่ารักมัน มันก็ไม่ยอม อ้างศีลอ้างธรรม ที่แท้แกก็เสียมันไปฟรีๆ แกกับมัน...เลวพอกัน"
เรยาโกรธจี๊ดฟาดฝ่ามือเข้าหน้านัทเต็มๆ "แกไม่มีสิทธิ์ว่าเขา เขาเป็นคนดี"
"โอเค...ฉันว่าแกคนเดียวก็ได้ แกมันเลว รู้ก็รู้ว่าเขามีเมียแล้วยังไปยอมเป็นเมียน้อยเขา...ทุเรศ!"
ฝ่ามือเรยากระแทกหน้านัทอีกเปรี้ยง นัทถึงกับหน้าสั่นแต่ไม่ตอบโต้ด้วยคำพูดใดๆอีก เดินปึงปังออกจากห้องไปด้วยความผิดหวังรุนแรง ส่วนเรยาทรุดลงร้องไห้สะอึกสะอื้นจนตัวโยน
ooooooo
ด้วยอารมณ์ที่ยังแปรปรวนฉุนเฉียว ระหว่างทางขับรถออกจากคอนโดฯนัทเพื่อกลับบ้าน เรยา เร่งความเร็วจนเบรกไม่อยู่ไปชนท้ายคันหน้าเข้าอย่างจัง โชคดีที่เรยาไม่เป็นอะไรมาก แต่ถึงกระนั้น ก็ต้องเข้าไปเช็กร่างกายในโรงพยาบาล หลังจากเรียกบริษัทประกันภัยมาเคลียร์เรียบร้อยแล้ว
ด้านลำยองได้รับการติดต่อจากเรยาก็รีบร้อนมาโรงพยาบาล สอบถามหมอที่ตรวจอาการลูกสาวแล้วค่อยเบาใจ
"คุณเรยาปลอดภัยดี ไม่เป็นอะไรมากครับ"
"แล้วทำไมต้องนอนล่ะคะ กลับบ้านไม่ได้หรือคะ"
"คุณเรยาอยากเช็กร่างกายด้วยครับ เธอรู้สึกว่าตัวเธอกระแทกกับพวงมาลัยรถค่อนข้างแรง ก็เลยจะเช็กหลายๆอย่าง เป็นการตรวจเช็กร่างกายไปเลยครับ"
ลำยองรับทราบแล้วเข้าไปหาลูกสาวในห้อง พอดีเรยาจะเข้าห้องน้ำเพื่อเอาปัสสาวะไว้ให้พยาบาล ลำยองจึงประคองลูกสาวด้วยความเป็นห่วง
เรียบร้อยแล้วเรยากลับมาขึ้นเตียงนอน หยิบมือถือมากดข้อความไปบอกก้องเกียรติให้รู้ว่าตัวเองเกิดอุบัติเหตุรถชน ระบุโรงพยาบาลและห้องชัดเจน ด้วยหวังว่าเขาจะมาเยี่ยม แต่เปล่าเลย เขาเงียบกริบ ไม่มาและไม่ติดต่อ พอเธอเป็นฝ่ายโทร.เข้ามือถือของเขา ปรากฏว่าณฤดีรับสาย เรยาเลยไม่กล้าพูด
ก้องเกียรติกำลังคุยโทรศัพท์บ้านกับอาม้า พอวางสายนั้นแล้วเขารีบมารับโทรศัพท์มือถือจากณฤดี แต่ ณฤดีบอกว่าไม่มีเสียงพูด ไม่ทราบว่าใคร ก้องเกียรติดูเบอร์ก่อนบอกภรรยาด้วยสีหน้าปกติว่า
"เดี๋ยวผมค่อยโทร.กลับ คุณดี๋จะขึ้นห้องหรือยังครับ"
"ยังค่ะ คุณใหญ่จะขึ้นก่อนก็ได้ค่ะ ดี๋ขอดูสารคดีสักเรื่องหนึ่ง"
ก้องเกียรติยืนลังเลครู่หนึ่ง แล้วเข้ามาจูบแก้มภรรยาเบาๆก่อนเดินขึ้นข้างบนไป โดยมีสายตาณฤดีมองตามอย่างแปลกใจ เพราะเขาไม่เคยทำอย่างนี้มาก่อน
เรยานอนไม่หลับ ทั้งเครียดทั้งแค้นใจที่ก้องเกียรติไม่โทร.กลับมา ส่วนก้องเกียรติพอหลบภรรยาขึ้นมาข้างบน เขารีบโทร.หาเต้ บอกว่าพรุ่งนี้มีเรื่องให้ช่วยหน่อย...
แล้ววันรุ่งขึ้น ก้องเกียรติกับเต้ก็เดินทางไปโรงพยาบาลที่เรยารักษาตัว ขณะทั้งคู่จะไปขึ้นลิฟต์ ก้องเกียรติ ดูมีแววกังวลจนเต้ทักท้วงให้ทำหน้าดีๆ เธอยังไม่ตายสักหน่อย
"แต่ถ้าเขาเป็นหนักจะทำยังไงดี"
"ทำยังไงน่ะ หมายความว่าทำยังไง"
"เต้...แกช่วยพูดจาให้ฉันรู้สึกดีขึ้นบ้างได้มั้ย เวลานี้ฉันกลัวนะ ถ้าเขาเป็นมาก ฉันจะทำยังไง"
"เช่น...รับเขาเป็นเมียอีกคนน่ะเหรอ" ถามแล้วเห็นเพื่อนนิ่งเหมือนจะยอมรับ เต้เลยรีบขัด "ไม่มีการรับเป็นเมียเด็ดขาด ต่อให้เจ็บปางตาย พิการ หรืออะไรที่หนักกว่านั้น เขาขับรถไปเกิดอุบัติเหตุเอง แกไม่ได้มีส่วนเกี่ยวข้อง แต่ถ้าแก...ในฐานะที่มีเงินเยอะแยะ แกจะช่วยให้ค่ารักษาพยาบาลเขา ให้เงินทำขวัญเขา ให้เงินเขาเลี้ยงตัวเองไปตลอดชีวิตก็ได้ แต่ไม่ใช่ในฐานะเมียอีกคน"
"แกพูดไม่นึกถึงหัวอกเขาเลย"
"เขาเป็นผู้หญิงรักสนุก ใหญ่แกเชื่อฉัน เขาสนุกกะแก แล้วพอเขารู้ว่าแกเป็นเสี่ยใหญ่ เขาก็หวังจับแก ผู้หญิงดีๆที่ไหนจะนอนกับผู้ชายที่เกือบจะเป็นคนแปลกหน้า ผู้หญิงดีๆที่ไหนจะบอกกับผู้ชายว่าฉันยอมเป็นเมียน้อยคุณ อาทิตย์หนึ่งแค่วันเดียวก็ยอม"
"เขาอ้างว่ารัก"
"โอเค วันนี้เขารัก เชื่อก็ได้ แต่แกจะยอมล่มจมทั้งชีวิตเพราะผู้หญิงคนนั้นบอกรักแกเหลือเกินเหรอใหญ่...แกมันอ่อนหัดเรื่องความรักจริงๆเว้ย ไปเถอะ ไม่ต้องเถียงกัน เดี๋ยวฉันพูดเอง"
สองคนขึ้นลิฟต์ไปแล้ว เป็นจังหวะที่ลำยองโผล่ออกจากลิฟต์อีกตัว ลำยองลงมาหาข้าวกิน เรยาจึงอยู่ในห้องคนเดียว เธอโทร.เข้ามือถือก้องเกียรติอีกครั้ง แต่เต้ไม่ให้ ก้องเกียรติรับ เพราะกำลังจะเข้าไปเจอกันอยู่แล้ว
เรยาตกใจไม่น้อยที่จู่ๆก้องเกียรติโผล่เข้ามา ที่สำคัญมีใครอีกคนก็ไม่รู้มาด้วย ก้องเกียรติวางกระเช้าดอกไม้แล้วจะแนะนำเต้ แต่เต้ชิงแนะนำตัวเองเสียก่อน
"เต้ครับ เป็นเพื่อนสนิทของใหญ่กับคุณดี๋ภรรยาใหญ่ด้วย"
"อ๋อ ค่ะ สวัสดีค่ะ แล้วทำไมไม่ชวนคุณดี๋มาด้วยล่ะคะ"
"คุณเรยาอยากให้ชวนมาด้วยหรือครับ"
"ก็คุณเต้พูดถึง ไม่ได้หมายความว่าคุณเต้อยากจะให้ฉันรู้จักด้วยหรือคะ"
เต้รู้สึกได้ว่าผู้หญิงคนนี้ไม่ธรรมดา เหลือบมองหน้าเพื่อนนิดหนึ่งก่อนหันมาบอกเรยา
"ใหญ่บอกจะมาเยี่ยมเพื่อน ผมเลยมาเป็นเพื่อนเขา" ว่าแล้วเต้ผายมือให้เพื่อน ส่วนตัวเองเดินไปนั่งที่เก้าอี้ หยิบหนังสือพิมพ์มาอ่าน แต่นัยน์ตาลอบมองสังเกต
"ฟ้า...เป็นอะไรบ้าง" ก้องเกียรติถามอาการ เรยาได้ทีอ้อน บอกว่าเจ็บหน้าอก เพราะไปกระแทกกับพวงมาลัยรถอย่างจัง เจ็บระบมไปทั้งตัวเลย "ขับรถฟ้าต้องระวังนะครับ ดีนะที่ไม่เป็นอะไรมาก"
"ฟ้าก็เลยให้หมอตรวจร่างกายไปทุกอย่างเลยค่ะ"
"ดีแล้วครับ แล้วพบอะไรผิดปกติบ้างหรือเปล่า"
"พบค่ะ...ฟ้าท้องค่ะ"
ก้องเกียรติช็อกไปอึดใจ เต้ลุกพรวดเดินมาที่เตียง ขอให้เรยาพูดใหม่อีกที เมื่อกี้ตนได้ยินไม่ถนัด
"ฟ้าบอกคุณใหญ่...ว่าฟ้าท้อง"
"แน่ใจหรือครับ" เต้ถามพรวดจนเรยาชะงัก เหลือบมองก้องเกียรติแล้วตั้งคำถามจนเขาพูดไม่ออก
"คุณใหญ่คะ คุณใหญ่อยากถามฟ้าอย่างนั้นรึเปล่าคะ คุณใหญ่สงสัยอะไรรึเปล่า สงสัยว่าฟ้าไม่ได้ท้องจริง หรือท้อง...แต่ไม่ใช่ลูกคุณใหญ่"
ก้องเกียรติอึกอัก แต่เต้โพล่งว่า อยากรู้และอยากถาม เรยาชักสีหน้าไม่พอใจ เน้นว่าเรื่องนี้เกี่ยวกับเราสองคน ไม่ได้เกี่ยวกับคุณ
คำพูดเรยาทำให้เต้เดือดไม่น้อย จึงโต้ตอบไม่ลดละ และเผยข้อมูลที่รู้จากก้องเกียรติอีกมากมาย จนเรยานึกไม่ถึงว่าก้องเกียรติจะเล่าให้เพื่อนฟังทุกอย่าง แม้แต่การมีสัมพันธ์กันลึกซึ้งโดยไม่ตั้งใจ
"คุณเรยา ถ้าเรื่องนี้เกิดกับคุณ คุณจะเล่าให้เพื่อนคุณฟังมั้ยครับ"
"ไม่...ไม่มีวันเล่า"
"แต่เพื่อนผมเขาปรึกษาผมเพราะเขาเป็นทุกข์ เหลือเกิน เขาไม่ใช่ผู้ชายรักสนุกที่จะยุ่งกับผู้หญิงแล้วเดินหันหลังจากไป เขาอยากรับผิดชอบแต่เขาทำไม่ได้ เพราะเขามีครอบครัวแล้ว"
"ฉันก็เหมือนกัน ฉันไม่ใช่ผู้หญิงรักสนุกที่จะยุ่งกับผู้ชายแล้วหันหลังเดินจากไป"
"ผมอยากบอกคุณแค่นั้นแหละครับ ว่าเพื่อนผมเป็นสุภาพบุรุษ เป็นคนดี ไม่ใช่คนที่คิดแต่จะทำลายผู้หญิง"
"ฟ้าทราบค่ะ ฟ้าทำใจได้แล้ว พร้อมที่จะจากไป หลังจากที่เราคุยกันวันนั้น แต่ตอนนี้ฟ้า..." เรยาไม่พูดต่อ แต่เอามือจับท้องตัวเอง ตีหน้าเศร้าสุดๆ
"ใหญ่...ฉันจะไปคอยข้างนอกนะ นี่มันเป็นปัญหาใหม่ แกค่อยๆคิดแล้วกัน"
เต้ตบไหล่เพื่อนเบาๆ แล้วออกไปนั่งกระวนกระวายไม่สบายใจอยู่หน้าห้อง สักครู่เต้ก็ตัดสินใจโทร.ไปเล่าให้โจฟัง...
ส่วนในห้อง ก้องเกียรติหน้าเครียดไม่รู้จะพูดอย่างไรดี ขณะที่เรยาพยายามตีหน้าเศร้าให้ดูน่าสงสารมากที่สุด
"ฟ้าครับ..." ก้องเกียรติอึกอักอย่างเกรงใจ "คือ... ผม...ขอผมกลับก่อนได้ไหมครับ"
"ไม่ต้องมาพบฟ้าอีกก็ได้ค่ะ"
"ไม่...ไม่ใช่อย่างนั้น ผมยังคิดอะไรไม่ออก ไม่รู้จะทำยังไง แต่ไม่ได้หมายความว่าผมจะไปเลย"
"คุณใหญ่อยากรอจนคลอด ตรวจ DNA ให้แน่ใจไหมคะ"
"ไม่ครับ...ไม่...ผมไม่สงสัยอะไรเลย ฟ้าอย่าคิดอะไร ผมเชื่อ"
"คุณใหญ่...ฟ้ารักคุณใหญ่ไม่ผิดเลย ภูมิใจจริงๆที่พ่อของลูกฟ้าเป็นคุณใหญ่"
เรยาบีบน้ำตาร่วงพราว จะสัมผัสมือเขา แต่เขาขยับหนี แล้วตัดบทอย่างรวดเร็ว
"ขอโทษ...ผมกลับก่อนนะครับ"
ทันทีที่ก้องเกียรติลับกายออกไปแล้ว ใบหน้าแสนเศร้าของเรยาพลันมีรอยยิ้มผุดขึ้นมาอย่างสมใจยิ่ง
ooooooo
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น