ตอนที่ 10
แม้จะร้องไห้เสียน้ำตาสักแค่ไหน แต่คนอย่างเรยาก็ไม่เคยยอมแพ้อะไรง่ายๆ
เย็นวันรุ่งขึ้น เรยาขับรถไปจอดหน้าบริษัทก้องเกียรติ รอให้พนักงานทยอยกลับบ้านจนบางตาแล้วเรยาถึงก้าวเข้าไปในตึกอย่างรวดเร็ว เธอตรงเข้าไปที่ห้องทำงานก้องเกียรติ ด้วยความมั่นใจว่าเขายังไม่กลับเพราะเห็นรถยังจอดอยู่
แต่แล้วเรยาต้องผิดหวังอย่างแรงเพราะในห้องเงียบ เชียบไร้ผู้คน ขณะเธอกำลังหันรีหันขวางก็ได้ยินเสียงกุกกักหน้าห้อง จึงรีบเดินไปหลบในห้องน้ำแล้วแง้มประตูแอบมอง ปรากฏว่าเป็นพนักงานทำความสะอาดเข้ามาพร้อมเครื่องดูดฝุ่น
เรยาซ่อนตัวเงียบรอคอยด้วยความหงุดหงิดว่าเมื่อไหร่พนักงานจะทำความสะอาดเสร็จเสียที...ครั้นพนักงานกลับออกไปแล้ว เรยาถือโอกาสค้นโต๊ะทำงานดูโน่นนี่ไปเรื่อย เปื่อยฆ่าเวลา เผื่อก้องเกียรติจะกลับเข้ามาอีก แต่นานเข้าก็รอไม่ไหว จึงตัดสินใจจะกลับแต่ดันเปิดประตูห้องไม่ได้เพราะมันถูกล็อกจากข้างนอกไปแล้ว
ค่ำมืดแล้ว เรยาหงุดหงิดหัวเสียไม่รู้จะออกจากที่นี่ไปได้ยังไง ที่สุดก็ต้องส่งข้อความไปหาก้องเกียรติว่าเธอติดอยู่ในออฟฟิศของเขา...
เสียงสัญญาณส่งข้อความดังขึ้นจากโทรศัพท์มือถือ ทำให้ก้องเกียรติกับณฤดีที่กำลังเริ่มต้นบทรักมีอันต้องหยุดชะงัก ณฤดีบอกให้เขาดูข้อความก่อนเผื่อจะเป็นเรื่องด่วน
เขากลับไม่ใส่ใจ ทำท่าจะเล้าโลมภรรยาอีก แต่แล้วเสียงส่งข้อความก็ดังขึ้นอีกครั้ง
ก้องเกียรติเซ็งนิดๆ หันไปหยิบโทรศัพท์มากดดูข้อความ แล้วก็นิ่งอึ้งไปทันที
“เรื่องด่วนหรือคะคุณใหญ่”
“ครับ ผมลืมนัดงานไปเรื่องหนึ่ง”
“ถ้าเป็นงานสำคัญก็ไปเถอะค่ะ”
“แต่...คุณดี๋” สีหน้าเขาเกรงใจภรรยาอย่างมาก...
ณฤดีเข้าใจและพูดเขินๆว่า เรื่องนี้ไม่เป็นไรหรอก เขาจึงขอบคุณเธอ แล้วขยับเข้ามากระซิบข้างหูว่า “เดี๋ยวผมกลับมา อย่าเพิ่งนอนนะครับ”
ขณะเขาลุกไปแต่งตัว ณฤดีถามเขาว่า อยากให้เธอไปเป็นเพื่อนไหม เขาตอบทันทีว่าไม่เป็นไร แต่กำชับให้เธอคอย อย่าเพิ่งหลับ...
ณฤดียิ้มบางๆแทนคำตอบ และมองตามเขาไปด้วย ความรู้สึกที่ติดค้างในใจ เพราะเขาไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อนโดยเฉพาะเรื่องงาน
ooooooo
เมื่อก้องเกียรติมาถึง เรยาแสร้งขวัญเสียตกใจโผเข้ากอดรัดเขาพัลวัน
“ฟ้า...หยุด...คุยกันก่อน” น้ำเสียงขุ่นๆของเขาทำให้เรยาหยุดกึก “นี่มันเรื่องอะไร คุณมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง”
เรยานิ่งไม่ตอบ สีหน้าเหมือนจะร้องไห้
“ฟ้า...ผมอยากรู้ว่ามันเรื่องอะไร คุณมาติดอยู่ในออฟฟิศ ผมได้ยังไง คุณเข้ามาทางไหน ตั้งแต่เมื่อไหร่”
“ฟ้ามาหาคุณใหญ่...คิดถึง คุณใหญ่ไม่ติดต่อฟ้าเลย ฟ้าส่งข้อความตั้งเป็นสิบๆครั้ง ทำไมคุณใหญ่ใจร้าย”
“ผมถามว่าคุณเข้ามาตั้งแต่เมื่อไหร่”
“ตอนงานเลิกค่ะ ฟ้ายังเห็นรถคุณใหญ่จอดอยู่...ก็ฟ้าคิดถึงคุณใหญ่จนจะเป็นบ้าตายอยู่แล้ว ฟ้าแค่อยากมาเห็นหน้าคุณใหญ่ให้หายคิดถึง แล้วฟ้าก็จะไป ฟ้านั่งรอคุณใหญ่จนแน่ใจว่าคุณคงกลับบ้านไปแล้ว ฟ้าก็เลยจะกลับ แต่ตึกมันปิด ประตูก็ล็อกหมด ฟ้าก็เลยออกไม่ได้...ฟ้ากลัวมากเลยค่ะคุณใหญ่”
“ก่อนปิดตึกจะมีคนมาทำความสะอาดห้องผม คุณออกไปพร้อมเขาได้”
“ฟ้าไม่รู้จะตอบว่ายังไงนี่คะ ถ้าเขาถามว่าฟ้าเป็นใคร ฟ้าก็เลยแอบ”
“ผมเชื่อว่าคุณคิดได้อยู่แล้วว่าจะบอกเขาว่าอะไร”
“ตอนนั้นฟ้าตกใจมากจนคิดอะไรไม่ออกจริงๆนะคะ คุณใหญ่ ฟ้าขอโทษค่ะ...ขอโทษนะคะ” เรยาออดอ้อนขอความเห็นใจ แต่สีหน้าเขาดูอึดอัดคับข้องใจอย่างมาก
“นั่งก่อน...ผมมีเรื่องจะพูดกับคุณ”
เรยาฟังซะที่ไหน เธอขยับเข้ากอดและพยายามรุกไล่จนเขามีทีท่าโอนอ่อนผ่อนตาม แต่จู่ๆเขากลับผลักเธอออกห่าง เมื่อนึกถึงณฤดีที่ตัวเองสั่งให้คอยอยู่ที่บ้าน
“คุณใหญ่...ได้โปรดนะคะ ฟ้ารักคุณใหญ่”
“ผมทราบแล้วฟ้า แต่ที่นี่คือที่ทำงานของผม อย่าทำอะไรอย่างนี้”
เรยาจ้องหน้าเขานิ่งอย่างไม่ยอม แล้วฉับพลันเธอก็ทำท่าขยักขย้อนคลื่นไส้จะอาเจียน วิ่งเข้าไปในห้องน้ำ...แทนที่จะตามเข้าไปดูอาการเธอ เขากลับประเมินว่าต้องใช้เวลาอีกสักพัก จึงโทรศัพท์ไปหาณฤดี
“ฮัลโหล...คุณใหญ่เหรอคะ”
“คุณดี๋ครับ ผมจะเสร็จธุระแล้ว อีกสักครู่กลับแล้วครับ คอยผมนะ”
เรยายืนฟังในห้องน้ำ ทั้งเสียใจทั้งโกรธณฤดี แต่จำต้องออกมาตีหน้าเศร้าเล่นละครต่อไป
“ดีขึ้นไหมครับฟ้า ช่วงนี้อาเจียนอย่างนี้บ่อยรึเปล่า”
“บ่อยค่ะ...ฟ้าคงเริ่มแพ้” เรยามองท้องตัวเองแล้วมองเขาด้วยสายตาวิงวอนขอความกรุณา ซึ่งก้องเกียรติก็เข้าใจแต่ต้องการอธิบายให้เธอเข้าใจเขาด้วยเหมือนกัน
“ฟ้า...ฟังผมนะครับ เมื่อกี้ผมต้องโกหกภรรยาของผม ซึ่งเป็นสิ่งที่ผมไม่อยากทำ ฟ้าอย่าก่อเรื่องให้ผมต้องโกหกหรือปิดบังอะไรภรรยาผมอีกได้ไหมครับ”
“คุณใหญ่จะพูดจริงทุกอย่างก็ได้นี่คะ”
“ทำไมฟ้าพูดอย่างนี้”
“ฟ้าขอโทษค่ะ ฟ้าพูดด้วยอารมณ์ อารมณ์ที่รักคุณใหญ่ เหลือเกิน จน...จนอดเสียใจไม่ได้ที่คุณใหญ่ไม่ได้มีใจให้ฟ้าเลยสักนิดเดียว”
ก้องเกียรตินิ่งสนิท นั่นยิ่งทำให้เรยาเสียใจ ก้มหน้าสะอื้นเบาๆ
“ฟ้าครับ...หยุดร้องไห้ก่อนเถอะครับ ผมมีความรู้สึกดีๆให้กับฟ้า...ในฐานะที่ฟ้ากำลังจะเป็นแม่ของลูกผม แต่ผมไม่ได้รักฟ้า ผมเคยบอกฟ้าแล้วว่า...ผมรักภรรยาของผม ขอโทษนะครับที่ผมไม่ได้รักคุณ”
ฟังแล้วเรยาฟิวส์ขาดทันที ฟูมฟายโวยวาย สองมือทุบตีเขาไม่ยั้ง
“ทำไมต้องพูดซ้ำซากว่าไม่รัก...ไม่รัก รู้แล้ว ฟ้ารู้อยู่เต็มอก ไม่ต้องตอกย้ำว่าคุณใหญ่ไม่รักฟ้า... รู้มั้ยว่าเสียใจ...เสียใจ”
ก้องเกียรติปัดป้อง แต่เรยาไม่ยอมหยุดพร่ำรำพัน มือก็ทั้งฟาดทั้งตีจนเขาต้องออกแรงรวบตัวเธอไว้ แล้วจังหวะนี้เอง เรยาก็ได้โอกาสดึงตัวเขาให้ล้มลงไปบนโซฟาด้วยกัน...
ooooooo
ค่อนข้างดึก เรยาขับรถเข้ามาจอดหน้าบ้านด้วยสีหน้าอิ่มเอมเปรมใจ แถมพอลงจากรถก็กางแขนโอบกอดแม่ลำยองที่ออกมาเปิดประตูรั้วให้
“กลับซะดึกเชียว แม่เป็นห่วงแทบแย่...หิวมั้ยลูก”
“อิ่ม...อิ่มที่สุดเลยแม่”
ลำยองเห็นลูกอารมณ์ดีมีรอยยิ้มก็พลอยดีใจไปด้วย... แต่ในเวลาเดียวกัน ก้องเกียรติกำลังทุกข์ใจแสนสาหัสขณะนั่งมองณฤดีที่หลับไปแล้ว เขาทั้งทุกข์ทั้งเสียใจที่ทำผิดต่อเธอซ้ำแล้วซ้ำอีก แอบมีสัมพันธ์กับเรยาทั้งที่นิวซีแลนด์ ที่บ้านของเรยา และล่าสุดที่ห้องทำงานของเขาเอง
ยิ่งคิดก็ยิ่งทุรนทุรายในใจด้วยความผิดที่ตัวเองเคยทั้งเกลียดทั้งกลัว ปัญหาการมากชู้หลายเมียของบิดานั้น เขาเคยสาบานไว้ว่าจะไม่ทำ แต่บัดนี้เขากลับทำให้มันเกิดขึ้นแล้ว...
เมื่ออัดอั้นตันใจจนถึงขีดสุด เขาถึงกับกลั้นน้ำตาไม่อยู่...ณฤดีขยับตัวแล้วลืมตาขึ้นเพราะได้ยินเสียงสะอื้นของสามี
“คุณใหญ่...เป็นอะไรคะ มีปัญหาอะไรรึเปล่า”
ก้องเกียรติไม่ตอบแต่โอบกอดณฤดีไว้แน่น
“ไม่เป็นไรนะคะ...ไม่เป็นไร” ณฤดีลูบหลังเขาปลอบใจ
“ขอโทษนะครับ...คุณดี๋”
“คุณใหญ่” ณฤดีชะงักไปนิด พยายามจับสังเกต “แน่ใจนะคะว่าไม่อยากเล่าให้ดี๋ฟัง อย่างน้อยก็เป็นการระบาย เผื่อคุณใหญ่จะสบายใจขึ้นบ้าง ทุกข์ของคุณใหญ่ก็เหมือนทุกข์ ของดี๋”
“ขอบคุณครับ ผม...จะพยายามแก้ปัญหาเอง”
“ไม่มีปัญหาอะไรที่แก้ไม่ได้นะคะคุณใหญ่ แต่ถ้าแก้ไม่ได้จริงๆก็ต้องปล่อยให้มันเกิด เมื่อเราผ่านมันไปได้ มันก็จะกลายเป็นแค่อดีต แต่ไม่ว่าปัญหานั้นจะเกิดในอดีต ปัจจุบัน หรืออนาคต คุณใหญ่ยังมีดี๋อยู่เสมอนะคะ”
ทุกถ้อยคำของณฤดีทำให้ก้องเกียรติซาบซึ้งและรู้สึกผิดต่อเธอมากมาย เขาพยายามกลั้นน้ำตาไม่ให้ไหล เพราะรู้ว่าปัญหาที่กำลังจะเกิดมันอาจจะทำให้ไม่มีณฤดีทั้งปัจจุบันและอนาคต
ooooooo
เหตุการณ์เมื่อคืนทำให้เรยาย่ามใจและมีความหวังที่จะเขี่ยณฤดีออกจากชีวิตก้องเกียรติไปได้...
เย็นวันนี้เรยาตั้งใจไปดักเจอก้องเกียรติอีก แต่พอดีนัทโทร.มาหา เธอจึงปฏิเสธว่าไม่ว่าง มีนัดกินข้าวกับเพื่อน...เมื่อขับรถมาถึงหน้าบริษัทกลับกลายเป็นว่า
เรยามาช้าไปนิดเดียว ถูกณฤดีตัดหน้ามารับก้องเกียรติกลับบ้านไปต่อหน้าต่อตา
เมื่อผิดหวัง เรยานึกถึงนัท โทร.ย้อนกลับไปชวนเขาออกมากินข้าวด้วยกันในตอนค่ำ...นัทสังเกตเรยาหน้าหมองๆ แต่ก็ไม่กล้าถาม จนกระทั่งเรยาเป็นฝ่ายเอ่ยปากขึ้นมาเองว่า
“นี่...จะไม่ถามเหรอว่าเรามีเรื่องอะไร ถึงได้เรียกนัทมาด่วนอย่างนี้”
“ให้ถามเหรอ นึกว่าจะเรียกมาเป็นเพื่อนเฉยๆ แต่ขออย่างเดียว อย่าเล่าเรื่องทุกข์ร้อนที่ไปเป็นเมียน้อยเขานะ”
เรยาจ้องนัทเขม็งไม่พอใจ นัทสู้ตาไม่ละลด แล้วพอได้ยินเรยายอมรับว่าอยากเล่าเรื่องนั้นจริงๆ นัทถึงกับ
ลุกพรวดขึ้น วางเงินค่าอาหารแล้วเดินออกไปทันที
การกระทำของนัททำให้เรยาไม่พอใจสุดๆ เธอหยิบเงินของเขาขึ้นมาแล้วเอาเงินตัวเองวางไว้แทน ก่อนเดินจ้ำออกจากร้านไป พอเรยานำเงินนั้นไปคืนนัทถึงคอนโดฯนัทประชดว่า
“ลืมไปว่าพูดกับคนรวย” เห็นเรยายังยืนนิ่งไม่ขยับ นัทก็เลยไล่ทางอ้อม “มีอะไรก็พูดมาเลยฟ้า เราไม่มีเวลามาก คนจนต้องทำงาน”
“เราทุกข์ใจมาก อยากมีใครสักคนปลอบใจเรา กอดเราให้เรารู้สึกอบอุ่น” พูดขาดคำ เรยาโผเข้ากอดนัท แต่นัทไม่มีท่าทีใดๆตอบ แถมยังตอกย้ำให้เธอเจ็บจี๊ด
“อ้อมกอดของผัวชาวบ้านมันไม่อุ่นพอเหรอ”
เรยาผงะ...แล้วผลักอกนัทเต็มแรงก่อนผลุนผลันออกจากห้องไปอย่างหัวเสียสุดๆ พอกลับไปถึงบ้านเจอแม่ต้อนหน้าต้อนหลังถามไถ่ว่าหิวไหม แม่จะต้มข้าวต้มให้ เรยา
ไม่พูดไม่ตอบ เดินหน้าตูมขึ้นห้องล็อกประตูทันที
ooooooo
หลังจากเมื่อวานไม่ได้ติดต่อเรยาเลยทั้งวัน เช้านี้ก้องเกียรติแอบโทร.ไปบอกเรยาว่าเขาจะไปหาประมาณหลังเที่ยง เรยาดีใจมาก แล้วรีบจัดแจงส่งแม่ไปทำงานบ้านนายแหม่ม พร้อมกำชับให้แม่กลับตอนเย็น จะได้มากินข้าวพร้อมกัน
แต่แล้วความตั้งใจของก้องเกียรติก็มีอันต้องล้มเลิกเมื่อณฤดีชวนเขาไปหาอาม้า ซึ่งเขาไม่อาจปฏิเสธเธอได้ เพราะวันนี้เป็นวันหยุด แต่ยังดีหน่อยที่ณฤดีต้องออกไปซื้อของก่อน เขาจึงมีเวลาที่จะโทร.ไปบอกยกเลิกเรยา
แต่เพียรโทร.หลายครั้งก็ไม่มีคนรับ นั่นก็เพราะว่าเรยาออกไปธุระข้างนอกแล้วลืมมือถือไว้ที่บ้าน
เรยาไปที่คลินิกเพื่อเอาใบรับรองแพทย์ไปยื่นยืนยันการลางาน ตอนแรกเจ้าหน้าที่ที่จัดคิวงานทำท่าจะไม่ยอมเพราะมันกะทันหันมากหาคนแทนยาก แต่พอเห็นกระเป๋าแบรนด์เนมราคาแพงที่เรยาเอามาติดสินบน เจ้าหล่อนก็ยิ้มหวานตอบตกลงทันที
ฝ่ายก้องเกียรติเมื่อโทร.ติดต่อเรยาไม่ได้จึงเปลี่ยนเป็นส่งข้อความไปบอกยกเลิกนัดวันนี้ แล้วจากนั้นเขาก็เตรียมตัวจะไปหาอาม้าพร้อมกับณฤดี
ส่วนที่บ้านเจ้าสัวเชง เช้านี้เจ้าสัวลงมาร่วมโต๊ะอาหารกับเมียทั้งสองคน แต่ไม่ทันจะลงมือ เม่งฮวยกับเยนหลิงก็มี ปากเสียงแขวะกันไปมาด้วยเรื่องอาหารแล้วเลยเถิดไปเรื่องลูกสาวของเยนหลิงที่เม่งฮวยตอกย้ำว่าเยนหลิงเป็นแม่ที่ไม่เอาไหน ลูกสาวถึงได้อายจนต้องหนีไป
“เรื่องอะไรมาว่าฉัน...ไม่ใช่เรื่องของคุณนายใหญ่ ลูกฉันเขารักฉัน เขาไม่ได้หนี เขาเรียนหนังสือที่อเมริกา”
“ฮึ...ไม่ล่ายหนี...แล้วอยู่หนายล่ะ อยู่เมืองอาลาย ตัวเอง ยังม่ายลู้” เม่งฮวยลอยหน้าลอยตาเยาะหยัน...เยนหลิงเถียงสู้ไม่ได้ กรี๊ดใส่อย่างเจ็บใจ
เสียงหัวเราะเยาะของเม่งฮวยและเสียงกรี๊ดของเยนหลิง ประชันกันอึงอลไปหมด จนเจ้าสัวทนไม่ไหวตวาดออกมาด้วยความรำคาญ
“หยุด! อั้วบอกให้หยุด!”
สองคุณนายหยุดกึก แต่ยังจ้องหน้ากันอย่างไม่ยอม
“ลื่อสองคนเป็นบ้าทั้งคู่ เจี๊ยะข้าวโต๊ะเดียวกัน ทะเลาะกันอยู่ได้ทุกวันๆ ไม่เห็นเว้นซักวัน”
ขณะนั้นซิลเวียเดินนวยนาดเข้ามา พอเห็นเจ้าสัวก็พุ่งไปหาด้วยความดีใจ โดยไม่สนอาจิวที่พยายามกางกั้น ซิลเวีย แสดงกิริยาฝรั่งจ๋าออดอ้อนและจูบแก้มเจ้าสัว ทำให้เม่งฮวยกับเยนหลิงหมั่นไส้รุมด่าซิลเวียกันใหญ่ เจ้าสัวทั้งเบื่อทั้งรำคาญ จึงปรามเยนหลิงด้วยสายตา เท่านั้นเองเยนหลิงก็ลุกขึ้นเดินออก จากโต๊ะอาหารไปด้วยความน้อยใจ ส่วนเม่งฮวยที่ยังไม่เลิกด่าซิลเวียก็ถูกเจ้าสัวไล่ให้กลับห้อง
“เฮีย...เฮียไล่อั้วต่อหน้านังอั้งม้อกุ๊ย เห็นอีดีกว่าเมียใหญ่ เหรอเฮีย อีกหน่อยอีก็กำเริบเสิบสานกะอั้ว”
“ลื่อเป็นเมียใหญ่ แต่หาเรื่องกับเมียเล็กๆตลอดเวลา... น่าเบื่อ”
เม่งฮวยจ้องหน้าเจ้าสัว...ความเสียใจแผ่ซ่านไปทั่วหน้า น้ำตาค่อยๆเอ่อขึ้นมาจนเต็มตา แล้วซมซานออกไปเงียบๆ ซิลเวียเห็นแล้วสะใจเป็นบ้า จีบปากฟ้องเจ้าสัวว่าบิ๊กมาดามชอบพูดไม่ดีกับตน
“พอ...อีเป็นเมียใหญ่ ลื่อต้องฟัง จำไว้” เจ้าสัวดุเสียงดังจนซิลเวียหน้าเจื่อน
ขณะเม่งฮวยจะกลับไปที่ห้อง ณฤดีกับก้องเกียรติมาถึงพอดี เม่งฮวยเห็นทั้งคู่ก็น้ำตาแตกทันที แล้วร่ำร้องขอให้ก้องเกียรติสาบานต่อหน้าณฤดีว่าจะไม่มีเมียสองเมียสาม เขาจะไม่ทำให้เธอช้ำใจเหมือนที่อาเตียทำกับอาม้า
ก้องเกียรติตะลึงงัน จิตใจปั่นป่วนจนพูดไม่ออก
“ผู้ชายมีเมียน้อย...เรื่องธรรมดา ผู้หญิงมีผัวน้อย... หยำฉ่า ผู้ชายขึ้นสวรรค์ ผู้หญิงตกนรก...คุงหลีเชื่อใจลูกชายอาม้านะ อีไม่ทำให้คุงหลีตกนรกแน่นอน” เม่งฮวยเสียงสั่น สะท้าน ณฤดีสงสารและเห็นใจขยับเข้ามากอดปลอบ ส่วนก้องเกียรตินั้นทุกข์ใจอย่างยิ่งแต่ต้องทำสงบนิ่งเอาไว้
ทางด้านเรยาที่สู้อุตส่าห์ดิ้นรนไปลางาน เมื่อกลับมาบ้านแล้วพบเห็นข้อความยกเลิกนัดในมือถือที่ก้องเกียรติส่งมา เรยาเจ็บแค้นแทบคลั่ง มั่นใจว่าณฤดีคือต้นเหตุของการยกเลิกนัดครั้งนี้
ooooooo
ด้วยความอาทรต่อลูกโดยไม่รู้ว่าถูกเรยาหลอก รุ่งขึ้นก้องเกียรติจึงนัดพบเรยาที่บ้าน และนำหนังสือ สัญญาจากเพื่อนไปให้เธอด้วย แต่จะเซ็นหรือไม่เซ็นขึ้นอยู่กับความพอใจของเธอ
ปรากฏว่าเรยาเลือกที่จะเซ็นชื่อในสัญญาฉบับนี้ทันทีที่อ่านเสร็จ ด้วยเหตุผลที่ว่า
“ฟ้าก็คิดเหมือนคุณใหญ่ว่ามันไม่สำคัญ แต่ใครก็ตามที่เขียนสัญญาฉบับนี้ขึ้นมาคงระแวงว่าฟ้าจะมาปอกลอกคุณใหญ่ ในเมื่อฟ้าไม่ได้คิดอย่างนั้น ลายเซ็นนี้มันก็ไม่ได้มีความ หมายอะไร มันไม่สำคัญอะไรเลย อะไรที่จะเกิดขึ้นต่อจากนี้ไป และที่มันเกิดขึ้นแล้วก่อนหน้านี้ มีเหตุผลเดียวและเป็นเหตุผลเดียวกันคือ...ฟ้ารักคุณใหญ่”
พูดแล้วเรยาก็นัวเนียซุกไซ้ก้องเกียรติด้วยอารมณ์เสน่หาจนเขาเคลิ้มและใจอ่อนอีกตามเคย...
แล้ววันหนึ่งก้องเกียรติก็ทำให้เรยาทั้งประหลาดใจและดีใจเป็นที่สุด เขาพาเธอไปดูห้องหรูหราภายในคอนโดมิเนียมแห่งหนึ่ง ซึ่งเขาตั้งใจซื้อไว้ให้ลูก
“ขอบคุณค่ะ คุณใหญ่เมตตาฟ้ากับลูกเหลือเกิน”
“วันนี้ผมจะพาฟ้าไปฝากท้อง”
เรยานิ่งงันไปอึดใจหนึ่ง แล้วตอบเขาว่า “ฟ้าไปฝากแล้วค่ะ”
“อ้าว...ทำไมฟ้าไม่คอยผมล่ะครับ”
“ฟ้าไม่อยากรบกวนคุณใหญ่ค่ะ ไปเองได้ไม่ลำบากอะไร”
“เสียดายจริง ผมอยากทราบเหมือนกันว่าเวลาผู้หญิงไปฝากท้อง เขาต้องทำอะไรบ้าง”
“ก็...ฟ้าเกรงใจ”
“คราวหน้านะครับ คราวหน้าถ้าหมอนัดตรวจ พาผม ไปด้วย”
“ค่ะ” เรยารับคำเต็มเสียง แล้วมารยาออดอ้อนจะนอนกับเขาให้ได้ แต่คราวนี้ไม่สำเร็จเพราะก้องเกียรติยับยั้งใจตนเองไว้ได้
ooooooo
หลังจากเมื่อหลายวันก่อนทะเลาะกับเรยาค่อนข้างแรง นัทยังไม่ได้เจอเรยาอีกเลย ถึงเรยาจะทำตัวไม่ดียังไง แต่นัทก็ตัดเธอไม่ขาด ยังรู้สึกเป็นห่วงอยู่เสมอ
วันนี้นัทตัดสินใจไปหาเรยาแล้วพากันกลับมาคุยที่ห้องพักของนัทเอง
“ขอบใจนัทมากที่ไม่โกรธฟ้าเรื่อง...เงินค่าอาหารคราวก่อน ฟ้าแค่อยากเลี้ยง ไม่ได้ตั้งใจดูถูก และฟ้าก็ขอโทษสำหรับทุกเรื่องที่ฟ้าทำไม่ดีกับนัท ฟ้ายังทุเรศตัวเองเลย ถ้านัทจะโกรธฟ้ามันก็สมควร แต่นัทก็ไม่โกรธฟ้า”
“นัทโกรธ ใครว่าไม่โกรธ”
“อ้าว ถ้าโกรธแล้ววันนี้นัทไปหาฟ้าทำไม”
“เพราะนัทเป็นห่วงฟ้าไง บอกตามตรง ตอนนั้นนัทโกรธฟ้ามาก แต่ตอนนี้หายแล้ว”
“ทำไมหายล่ะนัท”
“ฟ้าไปถึงจุดนั้นแล้ว นัททำได้อย่างเดียวเท่านั้น...คือเข้าใจ จะผิดหรือถูกไม่รู้ล่ะ”
“ผิด” เรยาสวนคำทันที
“ไม่รู้...ไม่รับรู้ นั่นเป็นสิ่งที่ฟ้าตัดสินใจแล้ว นัทเป็นเพื่อนฟ้า ถ้าฟ้าทุกข์ ไม่สบายใจ นัทจะเป็นกำลังใจ ถ้าฟ้ามีปัญหา นัทก็จะเป็นที่ปรึกษา”
“นัทไม่ชอบพฤติกรรมของฟ้าไม่ใช่เหรอ”
“ก็ยังไม่ชอบอยู่ ไม่ชอบมากๆ ปัญหาวุ่นวายในสังคมที่มันเกิดขึ้นในบ้านเมืองเราก็เพราะสามีภรรยาไม่ซื่อสัตย์ต่อกัน แทนที่จะมีจุดยืนว่าจะมั่นคงไม่นอกใจกัน”
“แล้วทำไมยังคบฟ้าล่ะ”
“บางทีเราก็ต้องมองข้ามไปบ้างเวลาเพื่อนทำไม่ดี ไม่ใช่เลิกคบกันไปเลย ไม่งั้นก็คงไม่เหลือเพื่อนสักคนเดียว มีใครล่ะที่จะเฟอร์เฟกต์ไม่เคยทำอะไรผิด”
เรยามองหน้านัทนิ่ง สายตาไม่สบายใจล้ำลึก
“ไหนเล่าต่อซิ ที่ว่าเขาซื้อคอนโดฯให้ฟ้าน่ะ”
“เขาบอกว่าซื้อให้ลูก”
นัทตกใจแทบช็อก รับไม่ได้ที่เรยาปล่อยให้ท้อง ด่าเรยาอย่างสาดเสียเทเสีย แล้วยังด่าไปถึงผู้ชายคนนั้นที่นอกใจเมียตัวเองด้วย
เรยาโกรธจี๊ดแต่ก็ตอบโต้ไม่ถนัดเพราะมันเป็นเรื่องจริง จึงผลุนผลันจะกลับแต่นัทไม่ยอม
“ไม่ให้ไป...ฟ้าต้องฟังให้จบ ลูกของฟ้ากับผู้ชายเลวๆคนนั้นโตขึ้นเขาจะไม่มีศีลธรรม ไม่มีศักดิ์ศรี พร้อมที่จะผิดลูกผิดเมียคนอื่น”
“พอเถอะ...พอ” เรยาขอร้องทั้งน้ำตา
“ลูกผู้ชายเขาจะมีเมียน้อยกี่คนก็ได้เพราะเขาเห็นพ่อเขามี ลูกผู้หญิงจะยอมเป็นเมียน้อยได้ง่ายๆเพราะเขาเห็นแม่เขาเป็น พ่อแม่ที่เป็นตัวอย่างไม่ดีทำให้ลูกกลายเป็นคนมักง่าย สังคมจะเหลวแหลกเสื่อมลง”
“นัท...ด่ากันขนาดนี้ เลิกคบกันดีกว่า เลิก...เลิก...ไม่ต้องมาเห็นหน้ากันอีกชาตินี้”
“ก็ได้ ไม่ต้องคบกัน แต่นัทจะคอยดูอนาคตของฟ้ากับลูก จะคอยดูว่าครอบครัวของฟ้าจะทำลายสังคมได้ถึงขนาดไหน สังคมเสื่อมทรามแน่ถ้ามีคนอย่างฟ้ากับชู้ของฟ้า”
เรยากรี๊ดสุดเสียง โถมเข้าทุบตีนัทไม่ยั้ง และที่สุดเธอก็หลุดความจริงออกมาว่าไม่ได้ท้อง ไม่ได้จะมีลูก เธอแค่หลอกเขา ไม่งั้นเขาจะไม่ยอมรับ...
“เขาเชื่อ?”
เธอพยักหน้าแทนคำตอบ นัทนิ่งอึ้ง มองเธอด้วยสายตาทั้งผิดหวัง กล่าวโทษ และรังเกียจ
“อย่ามองอย่างนั้นได้มั้ย ถ้าทุกอย่างเป็นอย่างที่หวัง ใครจะทำทั้งๆที่รู้ว่าไม่ดี”
“ไม่ใช่ใครจะทำทั้งๆที่รู้ว่าไม่ดี แต่ควรจะเป็นเพราะมันไม่ดี ไม่ว่าจะจำเป็นยังไงก็ไม่ทำ”
“ความจำเป็นของฟ้ามันมากกว่าอะไรทั้งหมดในโลก ฟ้าต้องทำ...ฟ้าต้องท้อง!”
“ไม่คิดเลยว่าจะได้ยินอะไรที่น่ารังเกียจอย่างกับที่เรื่องแต่งขึ้นแบบนี้ ระหว่างแย่งสามีชาวบ้านกับหลอกผู้ชายว่าท้องให้เขายอมรับ ไม่รู้อะไรเลวกว่ากัน แต่อันที่จริง ฟ้าก็ทำทั้งสองอย่างใช่มั้ย”
“นัท...ฟ้ารักเขา...ฟ้ารักเขามาก ฟ้าต้องทำทุกอย่างให้เขาอยู่กับฟ้าให้ได้”
“ทำทุกอย่างของฟ้า อย่ารวมถึงเรื่องที่จะหาคนมาทำให้ฟ้าท้องแล้วกัน...ตามสูตรละครทีวี”
“ใช่...ฟ้าคิดอย่างนั้นจริงๆ”
“บ้าแล้ว...บ้าจริงๆ ขอให้เราเป็นคนเดียวที่ได้ยินว่าฟ้าคิดจะทำเรื่องชั่วร้ายแบบนี้ เป็นเมียน้อย แถมมีลูกก็แย่แล้ว ถ้าลูกยังเกิดจากผู้ชายคนอื่นอีก...เลวสมบูรณ์แบบอย่างนี้...อย่าเป็นคนดีกว่า”
เรยาโกรธจนตัวสั่น ตบหน้านัทอย่างแรง
“ถามตัวเองนะฟ้า...ว่ายังเป็นคนอยู่รึเปล่า” นัททิ้งท้ายแล้วพรวดพราดออกไปสงบสติอารมณ์นอกห้อง ส่วนเรยาทรุดตัวลงร้องไห้จมกับความรู้สึกที่ทำอะไรไม่ได้เหมือนขี่หลังเสือ
นัทเดินงุ่นง่านอยู่หน้าห้อง สักพักเรยาก้าวออกมาด้วยสีหน้าเรียบเฉย บอกลานัทเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่นัทยังรุ่มร้อนในใจ
“ฟ้า...ขอร้องนะ ถ้าภายในเวลาที่ฟ้าบอก...ยังไม่ท้อง ปล่อยเขาให้กลับไปหาเมียของเขา ขอเถอะนะฟ้า นัทรักฟ้า ไม่อยากให้ฟ้าทำอย่างนี้”
“ต้องขอทำไมนัท ถ้าฟ้าไม่ท้อง ฟ้าก็ต้องไปจากเขาอยู่แล้ว”
“หมายความว่า...ไม่ต้องดิ้นรนหาคนมาช่วยทำให้ท้อง”
เรยาพยักหน้าช้าๆ แต่นัทยังไม่เคลียร์ ถามทันทีว่าพยักหน้าหมายความว่าอะไร?
“อย่างที่นัทขอ” พูดจบเรยาหันหลังกลับ...เดินจากไปด้วยหัวใจที่ชอกช้ำ
ooooooo
ไม่กี่วันถัดมา เรยาก็ย้ายตัวเองเข้าไปอยู่ในคอนโดฯที่ก้องเกียรติซื้อให้ โดยหลอกแม่ลำยองว่าเธอต้องไปเข้าเวรที่สำนักงานใหญ่ กลับมาค้างที่บ้านไม่ได้เป็นเดือนๆ และให้แม่บอกนายแหม่มด้วยว่าแม่ไปทำงานให้เขาไม่ได้อีกแล้ว
ลำยองเชื่อคำพูดลูกและรู้สึกเห็นใจนายแหม่มเพราะคนใช้ใหม่ยังไม่ค่อยเป็นงาน หลังจากเข้าไปบอกกล่าวนายแหม่มแล้ว ลำยองจึงช่วยสอนงานทุกอย่างแก่คนใช้ใหม่ ทั้งยังเน้นย้ำให้เขารู้คุณค่าในอาชีพของตน ไม่ว่าจะอาชีพอะไร ทุกคนก็ต้องทำหน้าที่ของตนให้ดีที่สุด...
คอนโดฯที่อยู่ใหม่ของเรยาหรูหราและแพงมาก มีสิ่งอำนวยความสะดวกครบครัน แต่เรยาไม่ได้มีความสุขกับสิ่งของนอกกายเหล่านี้นัก เธอต้องอยู่ลำพังคนเดียวอย่างหงอยเหงา ส่วนก้องเกียรติจะแวะมาดูแลเรยาก็ต่อเมื่อมีเวลาว่าง มาแล้วจะค้างไม่ได้ เขาต้องรีบกลับเพราะไม่อยากผิดเวลาให้ภรรยาที่บ้านสงสัย
ถึงแม้ก้องเกียรติจะระวังตัวแค่ไหน แต่เรยาก็มักจะทำให้เขาอึดอัดลำบากใจอยู่เนืองๆ เรยาชอบส่งข้อความไปหาเขาจนณฤดีเริ่มระแวง แม้แต่สมปองก็ยังสงสัยว่าพักนี้ทำไมคุณผู้ชายถึงดูวุ่นวายกับโทรศัพท์มือถือจัง บางทีก็เห็นหลบออกไปยืนคุยนอกบ้าน
เมื่อเจอหน้ากันทีไร เรยาจะแกล้งวิงเวียนไม่สบายให้ก้องเกียรติเห็น แล้วก็เอามาเป็นข้ออ้างเพื่อลาออกจากงาน ก้องเกียรติจึงพูดไม่ออก รู้สึกหนักใจกับภาระที่จะมาตกที่ตัวเองเต็มที่
ก้องเกียรติครุ่นคิดไม่สบายใจอย่างมาก โดยเฉพาะเรื่องเงินปันผลจำนวนมากที่เอาไปซื้อคอนโดฯให้เรยา วันนี้เขาจึงตามโจกับเต้มาพบแล้วขอร้องทั้งคู่ช่วยโกหกให้ตนด้วย
นับเป็นโชคดีของก้องเกียรติที่ได้เตรียมการไว้ล่วงหน้า... เพราะวันถัดมา ณฤดีตั้งใจไปหาอาม้าแต่ถูกเยนหลิงพูดยุแหย่ให้คิดมาก เยนหลิงทำเป็นหวังดีเตือนณฤดีให้ระวังสามีจะนอกใจ เพราะนักธุรกิจหน้าตาดีมีเกียรติอย่างคุณชายใหญ่แห่งตระกูลเชงมีแต่ผู้หญิงสนใจ ซ้ำผู้หญิงสมัยนี้ก็จับไม่เลือกเสียด้วยว่าผู้ชายจะโสดหรือไม่โสด อีกอย่างอาเตียของเขาก็มีเมียตั้งห้าคน ซึ่งเขาก็รู้เห็นมาตลอด จึงไม่แปลกที่เขาจะเอาเยี่ยงอย่าง
คำพูดทั้งหมดของเยนหลิงทำให้ณฤดีหวั่นไหว แต่เธอก็ฉลาดพอที่จะไม่แสดงออก ได้แต่กล่าวขอบคุณแล้วขอตัวไปพบอาม้า
เมื่อเห็นณฤดีสีหน้าไม่สู้ดี เม่งฮวยทักถามอย่างห่วงใยว่าเป็นอะไร มีเรื่องไม่สบายใจหรือเปล่า ณฤดีตอบเลี่ยงว่าไม่มีอะไร คงเป็นเพราะวันนี้รถติดมาก
“แล้วทำไมไม่ให้อาตั่วตี๋อีขับมาล่ะ”
ณฤดีบอกว่าคุณใหญ่ทำงาน หมู่นี้เขาต้องออกตรวจตลาดต่างจังหวัดบ่อย เม่งฮวยฟังแล้วคิดหนักเพราะเมื่อก่อนลูกชายไม่เป็นแบบนี้ ครั้นถามเรื่องเงินว่าเขาให้ขาดบ้างหรือเปล่า ณฤดีตอบหนักแน่นว่าเขายังให้เหมือนเดิม ให้เยอะจนเธอใช้ไม่หมด
“เอาไว้เยอะๆ ดีแล้ว เรามีสิทธิ์ อ้อ...เงินปันผลคราวนี้ ตั้งยี่สิบกว่าล้านนะ”
“หนูไม่ทราบค่ะว่ามีเงินปันผล”
“อาม้าได้หลายวันแล้ว ทำไมอาตั่วตี๋ยังไม่ให้คุงหลี ถามอี...ถ้าอีไม่ให้ อาม้าให้เอง”
“อาจจะใส่บัญชีแล้วมั้งคะ”
“ใส่บัญชีก็ต้องบอก เงินไม่ใช่สิบบาทยี่สิบบาท คุงหลีถามนะ อาม้าก็จะถามล่วย ถ้าอีไม่ให้ ไม่ต้องเอาเรื่องอี อาม้าจะให้คุงหลี ให้หมดเลย แล้วอาม้าจะเอาเรื่องอีเอง”
“โธ่...อาม้าขา อย่ามีเรื่องกับลูกชายเลยค่ะ”
“คุงหลีเอาเรื่องอาตั่วตี๋ไม่ได้หรอก ถ้าคุงหลีเอาเรื่อง...ก็คือไม่มีเรื่อง อาตั่วตี๋อีก็สบาย ต้องอาม้านี่...ซูสีไทเฮา”
เม่งฮวยจริงจังขึงขังมากด้วยความรักและเป็นห่วงลูกสะใภ้คนโปรด...แล้ววันหนึ่งก้องเกียรติก็ถูกเม่งฮวยเรียกตัวมาพบ และพูดกันต่อหน้าณฤดี
“คุงหลียังไม่ได้ถามอาตั่วตี๋เรื่องเงินปันผลใช่มั้ย”
“อาม้าคะ หนูไม่ได้อยากทราบเลยค่ะ คุณใหญ่เธอมีสิทธิ์ทุกอย่างที่จะใช้เงินของเธอ”
“อาตั่วตี๋ คุงหลีไม่ได้ฟ้องอั้วนะ อั้วถามเอง เอาไปไหน เงินตั้งเยอะตั้งแยะ”
“ให้เพื่อนขอยืมครับ เขาเดือดร้อนทางธุรกิจครับอาม้า เป็นธุรกิจที่เกี่ยวข้องกับธุรกิจเรา ถ้าไม่ให้...เราก็อาจพังไปด้วย”
“ใคร?”
“อาม้าไม่รู้จักหรอกครับ”
“อาโจ อาเต้...รู้มั้ย”
“ทราบครับ สองคนนั่นรู้ตลอด”
“อาม้าถามอีได้มั้ย ไม่ใช่ไม่ไว้ใจ อั้วอยากให้คุงหลีได้ยิน ไม่งั้นอีก็ไม่เคยถามลื่อ”
“ผมต่อโทรศัพท์ให้อาม้าพูดกับเต้นะครับ” ก้องเกียรติแสดงความบริสุทธิ์ใจต่อสายถึงเต้แล้วให้อาม้าคุยเอง โดยเปิดสปีกเกอร์โฟนให้ณฤดีได้ยินด้วย
“อาเต้...รู้เรื่องเงินปันผลของอาตั่วตี๋มั้ย”
“อ๋อ...ทราบครับอาม้า ก้องเกียรติเขาให้เพื่อนที่เดือดร้อนทางธุรกิจขอยืมครับ ถ้าไม่ให้กิจการของบริษัทอาจจะพังครับ เขาจำเป็นครับอาม้า อาม้ามีอะไรรึเปล่าครับ”
“เป่า...เป่า...ไม่มี ไม่มี ขอบใจมากนะอาเต้”
ก้องเกียรติกดวางสาย ณฤดีสบายใจขึ้น อาม้าก็เช่นกัน แต่ยังไม่วายตำหนิลูกชายอีกนิดว่าให้เพื่อนขอยืมเงินทำไมไม่ปรึกษาเมีย มันเงินของเขาด้วย...ณฤดีจะบอกว่าไม่เป็นไร แต่ถูกเม่งฮวยยกมือห้ามเสียก่อน แล้วเม่งฮวยก็อบรมลูกชายอีกว่า
“อาเตียลื่อมีเมีย 5 คน ทุกคนเห็นบัญชีอาเตีย รู้ว่าให้ใครเท่าไหร่ อาเตียไม่เคยแอบให้ใคร ลื่อต้องทำให้เหมือนอาเตีย เฉพาะเรื่องเงิน...ไม่ใช่เรื่องเมีย”
“ครับ...ผมทราบ”
“อาตั่วตี๋ อาม้าพูดจิงๆนะ คุงหลีไม่ต้องกลัว อั้วนับแต่เมียที่อั้วแต่งให้ คนอื่นไม่เกี่ยว...อั้วไม่รับรู้ทั้งนั้น”
ณฤดียิ้มรับบางๆ รู้สึกซาบซึ้งใจในความรักและเมตตาของเม่งฮวยเหลือเกิน
ooooooo
เย็นมากแล้ว เรยาเริ่มหงุดหงิดที่ก้องเกียรติยังไม่มา พอได้ยินเสียงไขกุญแจ เรยาลุกพรวดไปรอหน้าประตู แล้วโถมเข้ากอดจูบเขาทันทีที่เขาก้าวเข้ามา
“คุณใหญ่ทำไมมาช้าจังคะ ฟ้าใจเสียนึกว่าคุณใหญ่จะปล่อยให้ฟ้าคอยอีกแล้ว”
“ผมมารับฟ้าไปโรงพยาบาลที่ฝากท้อง ฟ้าไปแต่งตัวสิครับ”
เรยาผงะเพราะไม่ทันตั้งตัว ค่อยๆเดินหายเข้าไปด้านในด้วยสีหน้าเคร่งเครียด แต่ครู่เดียวเธอก็กลับออกมาในชุดเดิม
“อ้าวฟ้า ทำไมไม่เปลี่ยนชุดล่ะครับ”
“คุณใหญ่คะ ฟ้าดูใบนัดของหมอแล้วค่ะ ยังไม่ถึงวันไปตรวจ อีกสองเดือนแน่ะค่ะ”
“ผมอยากให้ฟ้าหาหมอก่อนวันนัด วันนั้นผมเห็นคุณแพ้แล้วไม่ดีเลย น่าจะให้หมอตรวจดูซะหน่อย ฟ้ารับปากผมไว้ไงครับ”
“ฟ้าโทรศัพท์ปรึกษาหมอแล้วค่ะ หมอว่าเป็นปกติไม่ต้องวิตกค่ะ”
“งั้น...ผมจะกลับนะครับ”
“คุณใหญ่ ทำไมล่ะคะ”
“ผมควรจะถึงบ้านประมาณทุ่มหนึ่ง”
“อ้าว...แล้วถ้าไปหาหมอล่ะคะ”
“ผมก็คงจะไปช้านิดหน่อย สักสองทุ่ม”
“สามทุ่ม” เธอต่อรองด้วยแววตาเว้าวอน
“ฟ้าครับ...เราตกลงกันแล้วว่าผมจะมาหาฟ้าตามเวลาที่จะไม่ทำให้ผมเปลี่ยนแปลงอะไรที่บ้าน ถ้าฟ้าไม่ไปหาหมอผมก็ไม่จำเป็นต้องผิดเวลา ผมไม่อยากพูดปด”
“แล้วถ้าไปหาหมอ คุณใหญ่จะพูดความจริงหรือคะ”
“ผมจะบอกว่าผมพาเพื่อนไปหาหมอ”
“แล้วจะตอบนัง...เอ้อ...คุณณฤดีว่าเพื่อนคนไหนเป็นอะไรโดยไม่โกหก”
“ภรรยาผมไม่ช่างซัก ผมไม่ต้องตอบคำถามนั้น”
คำตอบธรรมดาๆ ไม่ได้ประชด แต่ทำให้เรยาโกรธจี๊ดจนอยากจะกรี๊ดออกมา แต่จำต้องเก็บกลั้นแล้วใช้มารยาหญิงประชิดตัวเขา
“อยู่อีกหน่อยนะคะ ฟ้ากลัวค่ะ...อยู่คนเดียว”
“จริงด้วย ทำไมฟ้าไม่พาคุณแม่มาอยู่เป็นเพื่อนล่ะครับ”
“อีกซักพักค่ะ เพราะบ้านโน้นต้องมีคนดูแล คุณใหญ่อย่าเพิ่งกลับนะคะ”
“ก็ได้ ผมจะอยู่สักครู่”
เรยาลอบยิ้มแล้วพาเขาไปที่โซฟา จากนั้นก็ระดมจูบซุกไซ้เขาอย่างรวดเร็วเร่าร้อน พอจะเลยเถิด ก้องเกียรติหยุดตัวเอง แต่เรยาไม่ยอม
“ไม่ค่ะคุณใหญ่...ไม่...ฟ้ารักคุณใหญ่ รักเหลือเกิน ไม่เคยรักใครอย่างนี้มาก่อน”
เรยาเป็นฝ่ายปลุกปล้ำเขา และหวังว่าคราวนี้ตนจะท้องสมใจเสียที แต่แล้วเรยาก็ผิดหวังอีกตามเคย เพราะหลังจากวันนั้นเธอก็มีรอบเดือนเหมือนเดิม...เรยาเครียดและวิตกกังวล กลัวว่านานวันเข้าก้องเกียรติจะรู้ความจริง
เมื่อทุกข์ใจเรยาไม่รู้จะหันหน้าไปปรึกษาใครนอกจากนัทคนเดียว แม้นัทจะไม่เห็นด้วยกับพฤติกรรมของเธอมาตลอด และล่าสุดทั้งคู่ก็ทะเลาะกันรุนแรงจนนัทเองยังคิดว่าเรยาอาจจะไม่มาที่นี่อีกแล้ว...แต่วันนี้ เรยาได้มายืนอยู่หน้าห้องของนัทแล้ว
“ไม่ให้เข้าเหรอ” น้ำเสียงเรยาแผ่วเบาน่าสงสาร
นัทไม่ตอบแต่เปิดประตูให้กว้างขึ้น เรยาเข้ามานั่งได้ครู่เดียวก็ร่ำไห้อย่างไม่อาย แถมระเบิดอารมณ์ฉุนเฉียวทุบตีตัวเองอย่างคับแค้นใจที่ไม่ท้องเสียที
“เข้าใจมั้ย...ไม่ท้อง เพราะเขาไม่มา เขาไม่มา เขากลัวเมีย ไม่ยอมผิดเวลากับเมีย ไม่ยอมโกหกเมีย ฟ้าถึงไม่ท้อง... ไม่ท้อง!”
“เขาก็ทำถูกแล้ว” นัทกล่าวนิ่งๆ เรยาหันขวับมาจ้องนัทตาขวาง
“นัท...ยังเป็นเพื่อนกันอยู่รึเปล่า ฟ้ามาถึงจุดที่เข้าตาจนแล้ว ฟ้ามีทางเลือกอื่นมั้ย ทำไมไม่เข้าใจเห็นใจกันบ้าง”
“ถ้ายังอยากเป็นเพื่อนกันอยู่ ก็เป็นแค่เมียเขาแบบนี้ อย่ามีลูก เบื่อกันเลิกกันเมื่อไหร่จะได้ไม่กระทบถึงเด็กตาดำๆ”
“ไม่...ต้องท้อง...ต้องท้องให้ได้ นัทช่วยหน่อยสิ” เรยาไม่พูดเฉยๆ ปราดเข้ามาถึงเนื้อตัวนัท แต่นัทไม่เล่นด้วย ถอยหนีอย่างชิงชัง
“ไม่นึกเลยว่าฟ้าจะขอให้นัทร่วมมือทำอะไรชั่วๆแบบนี้ นัทพยายามจะไม่โกรธและเข้าใจว่าคนเราพอหลังชนฝาทำอะไรก็ได้ทั้งนั้น แต่ฟ้ามาขอให้นัทช่วยแบบนี้ แสดงว่าฟ้าไม่รู้จักนัทเลย”
“นัท...นัทรักฟ้าไม่ใช่เหรอ...ช่วยฟ้าด้วย”
“กลับไปเลยฟ้า แล้วอย่าขอให้ใครทำอะไรที่เลวและบาปแบบนี้อีก เพราะมันน่าละอายต่อเขาของฟ้า และเด็กที่ฟ้าจะทำให้เกิดมาจากผู้ชายชั่วๆที่ยอมร่วมมือกับฟ้า”
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น