ตอนที่ 2
ศยามขับรถเฟียตเก่าโทรมเข้ามาในบ้านหลวงพิศาล ท่อไอเสียระเบิดเสียงดังสนั่นปล่อยควันดำโขมงจนคนในบ้านตกใจวิ่งออกมาดู
"คุณพระคุณเจ้าช่วย เสียงอะไร ใครมาขว้างระเบิดใส่บ้านเรา" คุณนายจินดาร้องลั่น แล้วประชดต่อเมื่อเห็นศยามลงมาจากรถ "นี่ถ้ามีเสียงหวอนำมาก่อน แม่ต้องนึกว่าญี่ปุ่นบุกอีกรอบแน่ๆเชียว โอ๊ยตาย คนขับก็โทรม รถก็เก่า เข้ากันจริงจริ๊ง"
ศยามยิ้มแห้งๆ รีบจัดทรงผมและเสื้อผ้าให้เข้าที่เข้าทาง ผิดกับโสรัตน์ที่แต่งตัวเนี้ยบขับรถอเมริกันคันหรูมารับวิชชุดาไปทานอาหาร แถมยังมีดอกไม้ช่อใหญ่และช็อกโกแลตมาเป็นของกำนัลด้วย
วิชาติสำรวจเพื่อนรักแล้วถามย้ำว่าทำตามคำแนะนำของสอางทิพย์ทุกขั้นตอนหรือเปล่า
"ไม่ต้องห่วง กันทำตามที่คุณสอางแนะนำทุกอย่างเลย แล้ววันนี้กันจะต้องทำให้น้องวิชประทับใจในตัวกันให้ได้" โสรัตน์มั่นใจ แต่วิชาติยังไม่วางใจรีบกำชับว่างานนี้โสรัตน์ ต้องทำตัวเป็นสุภาพบุรุษให้มากที่สุดเพราะวิชชุดาชอบผู้ชายที่เข้มแข็งสมเป็นชายชาตรี
วีรชาตินึกขำพี่ชายจึงตัดบทชวนโสรัตน์เข้าไปรอในบ้านก่อน เพราะวิชชุดากำลังให้สองพี่สะใภ้แต่งตัวอยู่ ด้วยพี่ทั้งสองเกรงว่าจะไม่สมกับโสรัตน์ที่แต่งเต็มยศ
ส่วนศยามนั่งเกร็งฟังว่าที่แม่ยายต่อว่าเรื่องทิ้งสุดถนอมไว้ที่งานเลี้ยง แถมยังให้ผู้ชายที่ไหนไม่รู้มาส่งที่บ้านอีก
"ผมขอโทษครับ คุณป้า ผมต้องทำยังไงถึงจะชดเชยความผิดที่ทำไปคุณป้าบอกมาได้เลยครับ ผมยินดีทำตามทุกอย่างครับ"
คุณนายจินดานิ่งไปนิด แล้วสั่งให้ศยามพาสุดถนอมไปทานอาหารฝรั่งเศสที่ร้านหรูย่านถนนสุรวงศ์เป็นการแก้ตัว
"ร้านนี้อาหารก็แพง พิธีรีตองก็มากมาย พ่อว่าเปลี่ยนร้านเถอะ ที่ซอยประมวล รู้สึกว่าจะมีร้านอาหารไทยเปิดใหม่ แม่ครัวเป็นชาววังเก่า" หลวงพิศาลช่วยต่อรอง
"ไม่ได้ค่ะ ยังไงคุณศยามก็ต้องพายายแหววไปกินอาหารฝรั่งเศส แล้วก็ไม่ใช่ว่าแค่พาไปกินข้าวมื้อนี้มื้อเดียวจะทำให้คุณพ้นความผิดไปได้นะ คุณยังต้องทำอะไรอีกเยอะ รวมทั้งปรับปรุงเปลี่ยนแปลงตัวเองด้วยเวลามาหายายแหวว คุณควรจะแต่งตัวให้มันดีกว่านี้ แล้วก็ไม่ใช่นึกจะมาก็มา ควร โทร.มาบอกล่วงหน้า อ้อ แล้วควรจะมีอะไรติดไม้ติดมือมาด้วย ไม่ใช่มามือเปล่าอย่างนี้ ดอกไม้ซักช่อก็ยังดี" คุณนายจินดาใส่เป็นชุด
สุดถนอมเห็นท่าไม่ดี รีบชวนศยามออกไป
"ห้ามกลับเกินสี่ทุ่มนะ แล้วคุณต้องพายายแหววกลับบ้านด้วยตัวเอง อย่าให้ประวัติศาสตร์ซ้ำรอยล่ะ" คุณนายจินดาสั่งตามหลัง
ooooooo
เมื่อสอางทิพย์กับสดสวยเดินนำวิชชุดาลงมา โสรัตน์ก็บรรจงยื่นช่อดอกกุหลาบและกล่องช็อกโกแลตให้ วิชชุดารับอย่างไม่ใส่ใจนัก เธอส่งให้เด๋อไปใส่ แจกันและยกช็อกโกแลตให้อีก เด๋อเปิดกล่องหยิบช็อก-โกแลตมากินทันที โสรัตน์มองตาปริบๆทำอะไรไม่ได้
วิชชุดายิ้มเจ้าเล่ห์ใส่โสรัตน์ถามว่าเอารถคันไหนมา เพราะเธอขอเป็นคนขับเอง โสรัตน์ยอมตามใจ วิชาติกับวีรชาติร้องห้ามแต่ไม่ทัน วิชชุดาซิ่งรถออกไป เห็นโสรัตน์จับเบาะรถไว้แน่นด้วยความเสียวไส้
ไม่กี่อึดใจเธอก็พาโสรัตน์มาถึงร้านอาหารจีน และให้เหตุผลว่า รสชาติถูกปากกว่าอาหารฝรั่งและที่สำคัญไม่ต้องมานั่งประดิดประดอยกินทีละอย่างสองอย่างแบบธรรมเนียมฝรั่งด้วย โสรัตน์อึกอักไม่กล้าค้านจำใจตามวิชชุดาเข้าไปข้างใน
ส่วนศยามเมื่อพ้นเขตบ้านก็สารภาพกับสุดถนอมว่า เขามีเงินไม่พอคงพาเธอไปทานอาหารฝรั่งตามที่คุณนายจินดาสั่งไม่ได้ สุดถนอมเข้าใจ รีบบอกว่า ไม่เป็นไร เพราะทานอาหารฝรั่งจนเบื่อแล้ว
ศยามโล่งใจรีบพาสุดถนอมไปทานอาหารจีนที่ร้านประจำและบังเอิญเป็นร้านเดียวกับที่วิชชุดาพาโสรัตน์มา ในระหว่างที่ศยามสั่งอาหาร โสรัตน์ที่นั่งอยู่ด้วยก็พยายามสานสัมพันธ์กับวิชชุดาหวังให้เธอประทับใจ แต่สาวเจ้าไม่สนก้มหน้าก้มตาทานอาหารอย่างเดียว
โสรัตน์ตัดสินใจสารภาพความในใจ วิชชุดาเงยหน้าขึ้น แล้วสวนกลับทันควัน
"ที่วิชมากินข้าวกับคุณวันนี้ ก็เพื่อจะขอร้องให้คุณเลิกวอแวกับวิชเสียที แล้วกรุณาไปบอกพี่ใหญ่ด้วยว่า ให้ เลิกบังคับวิชได้แล้ว ยังไงวิชก็ไม่มีทางจะคบกับคุณเป็นแฟนได้หรอกค่ะ เพราะวิชไม่ชอบคุณ"
โสรัตน์ตะลึงจนช้อนหลุดจากมือ
คล้ายกับสุดถนอมที่นั่งอึ้งมองผู้คนแวะเวียนมาทักทาย ศยามไม่หยุด ทำให้ขาดความเป็นส่วนตัว เธอเอ่ยถามศยามว่า คนพวกนั้นเป็นใคร
"ผมก็ไม่รู้เหมือนกัน คงเคยเจอกันตามงานเลี้ยงที่ไหนซักงานมั้งครับ"
"คุณศยามก็เป็นอย่างนี้ทุกทีเลย ถ้าไม่ใช่เรื่องจับผู้ร้ายแล้วล่ะก็ ไม่เคยจะใส่ใจกับอะไรเลย"
"แต่ผมใส่ใจกับคุณเสมอนะครับ คุณแหวว เพราะผมต้องทุ่มกายทุ่มใจให้คุณแหววนี่ไงครับ ผมก็เลยไม่มีเวลาจะไปใส่ใจกับเรื่องอื่น"
"แหม แหววอยากจะเชื่อคุณศยามจริงๆเลยค่ะ"
"แล้วผมจะพิสูจน์ให้คุณเห็นเองว่า ผมพร้อมทำทุกอย่างเพื่อคุณได้ คุณแหววครับ" ศยามดึงมือสุดถนอมมากุมไว้ทำท่าจะบอกรัก แต่ก็มีนายตำรวจรุ่นพี่เข้ามาทักและบอกว่าโสรัตน์ พาแฟนมาทานอาหารที่นี้ด้วย แต่นั่งอยู่ด้านใน ศยามชะเง้อมองหาโสรัตน์ ไม่ทันเห็นสุดถนอมที่นั่งเซ็ง
โสรัตน์นั่งมองวิชชุดาตาละห้อยขอร้องให้เธอยอมให้โอกาสเขาอีกครั้ง พร้อมรับปากจะปรับปรุงตัวเองเพื่อเธอ แต่วิชชุดาไม่ยอมรีบตัดบท
"ฉันไม่ชอบตำรวจ ถ้าคุณลาออกจากการเป็นตำรวจเมื่อไหร่ เราค่อยมาคุยกันใหม่ ฉันขอตัวไปล้างมือหน่อยนะคะ" วิชชุดาเดินออกไปอย่างหน้าตาย โสรัตน์ยังอ้าปากค้างอยู่
ooooooo
ศยามเดินสวนเข้ามาและคลาดกับวิชชุดาไปชนิดเส้นยาแดงผ่าแปด เขาเดินตรงทักทายโสรัตน์ที่นั่งนิ่งเหมือนวิญญาณหลุดลอยไป ศยามตกใจรีบลากกลับไปหาสุดถนอมที่โต๊ะ
"สวัสดีค่ะ คุณโสรัตน์ ยินดีที่ได้พบกันอีกนะคะ แหววขอบคุณมากนะคะที่ขับรถไปส่งแหววเมื่อคืน" สุดถนอมยกมือไหว้ โสรัตน์เริ่มได้สติหันมารับไหว้ ศยามล้อให้พี่ชายไปพาแฟนมานั่งด้วยกัน
"น้องวิชยังไม่ได้เป็นแฟนฉันโว้ย อย่าพูดซี้ซั้วไป"
"วันนี้ยังไม่เป็น วันหน้าก็ต้องได้มาเป็นแฟนแน่ๆ ผู้ชายดีพร้อมอย่างพี่โสรัตน์ ผู้หญิงคนไหนไม่ยอมเป็นแฟนด้วย ไม่บ้าก็โง่แล้วล่ะครับ" ศยามมองโสรัตน์ที่ยังทำหน้าเซ็งชีวิตอยู่
วิชชุดากลับมาที่โต๊ะไม่เห็นโสรัตน์ก็เข้าใจว่า เขาคงหนีกลับไปร้องไห้แล้ว จึงเดินออกมาจากร้านอย่างสบายใจแล้วแวะซื้อเกาลัดไปฝากเด๋อ เธอเห็นโจรแคระกระชากกระเป๋าสะพายของผู้หญิงคนหนึ่งจึงไล่ตามไปติดๆ ขณะที่หญิงเคราะห์ร้ายเข้ามาขอความช่วยเหลือจากคนในร้าน ศยามกับโสรัตน์จึงออกไปช่วย ทิ้งให้สุดถนอมนั่งหงอยอยู่ในร้านเพียงลำพัง
วิชชุดาวิ่งมาทันโจรแคระ มันโยนกระเป๋าให้กับโจรโย่งที่ยืนรอแอบอยู่ในซอย เธอตัดสินใจกระโจนเข้าใส่โจรแคระแล้วนั่งทับร่างไว้ ฤทธิรงค์ผ่านมาเห็นเหตุการณ์พอดี วิชชุดาเรียกให้มาช่วยอีกแรง พอดีโสรัตน์กับศยามตามมา วิชชุดาสั่งให้โสรัตน์ตามไปจับคนร้ายที่วิ่งเข้าซอยไป สองพี่น้องวิ่งหายเข้าไปในซอย
โจรโย่งวิ่งหนีมาจนถึงก้นซอยตัน โสรัตน์เดินอาดๆเข้าไปหา มั่นใจว่าจับตัวได้แน่ แต่แล้วพวกโจรนับสิบคนก้าวออกมา โสรัตน์ผงะถอยหลังมาหาศยาม กลุ่มโจรเข้าล้อมทั้งสองไว้ เมื่อไม่มีทางเลือกสองพี่น้องจึงต้องสู้
ไม่นานนักตำรวจท้องที่ก็มาถึง และเข้าไปจับกุมพวกโจรได้ทั้งหมด โสรัตน์เดินโซเซเข้ามาหวังจะคุยอวดวิชชุดา แต่พอเห็นเลือดที่หน้าผากตัวเองก็ถึงกับลมใส่ ทำให้วิชชุดากับฤทธิรงค์ยืนอึ้ง ด้วยคิดไม่ถึง
ooooooo
ศยามเดินเข้ามารินน้ำดื่มอั๊กๆ นมคล้ามเห็นแล้วก็หนักใจขอร้องให้ชายหนุ่มย้ายเข้ามาทำงานในกรมฯ เหมือนกับโสรัตน์ แต่ศยามไม่ยอม
"ถ้าไม่ห่วงตัวเองก็น่าจะห่วงคุณแหววเธอนะคะ มีแฟนกับเขาก็ไม่ค่อยได้เจอหน้าค่าตากัน คุณต้องเอาใจเธอให้มากๆ ต้องขยันซื้อของไปฝาก มีเวลาก็ต้องไปหา ต้องพาไปเที่ยว" นมคล้ามพูดจบ ศยามก็นึกได้ว่าลืมสุดถนอมไว้ที่ร้านอาหาร เขารีบพรวดพราดออกไปทันที เวลาเดียวกันนั้น วิชาติเข้ามาต่อว่าวิชชุดาเรื่องคบหากับฤทธิรงค์ และสั่งห้ามไม่ให้ ฤทธิรงค์มาเหยียบบ้านอีก
"พี่ใหญ่ทำอย่างนี้ได้ยังไง ถ้าพี่ใหญ่ไม่ให้ฤทธิ์มาหาวิชที่บ้าน พี่ใหญ่ก็ต้องไม่ให้ตาโสรัตน์มาที่บ้านนี้ เพราะวิชก็เกลียดขี้หน้าอีตานั่นเหมือนกัน ฤทธิ์เป็นเพื่อนที่ดีของวิชเขาเป็นผู้ชายที่เข้าใจวิชทุกอย่าง อยู่กับเขาแล้วสบายใจ ถ้าหากให้เลือกล่ะก็ วิชเลือกแต่งงานกับฤทธิ์ดีกว่าแต่งงานกับตาโสรัตน์ ของพี่ใหญ่"
"แต่ยังไงเธอก็ต้องแต่งงานกับโสรัตน์ ฉันไม่ปล่อยให้ ชีวิตเธอดิ่งลงเหวไปกับไอ้ผู้ชายเสเพลนั่นหรอก แล้วเธอก็ไม่มีสิทธิ์ขัดคำสั่งฉันเพราะฉันเป็นพี่ของเธอ และถ้าเธอคิดจะอยู่บ้านนี้ต่อไป เธอก็จะต้องเชื่อฟังคำสั่งของฉัน เธอจะต้องแต่งงานกับโสรัตน์"
"งั้นวิชไม่อยู่บ้านนี้ก็ได้ วิชจะไปอยู่ที่อื่น วิชจะไม่ อยู่กับคนบ้าอำนาจอย่างพี่ใหญ่แล้ว พอกันที" วิชชุดาเอ่ยพลางวิ่งออกไป
ooooooo
ศยามรีบมาที่บ้านหลวงพิศาลจึงไม่ทันได้อ่านจดหมายที่คุณนายจินดาให้จ้อยนำไปส่ง คุณนายจินดา ออกมาอาละวาดกับศยามเพราะโกรธที่สุดถนอมถูกทิ้งอีกแล้ว หลวงพิศาลเข้ามาไกล่เกลี่ยแล้วสั่งให้ศยามตามไปง้อสุดถนอมที่ในสวน
ศยามตามมาปรับความเข้าใจกับสุดถนอม สุดถนอมหันมาเผชิญหน้ากับชายหนุ่มพลางเอ่ย
“แหววรักคุณค่ะ แต่คุณทำให้แหววผิดหวังครั้งแล้วครั้งเล่า ครั้งนี้จะเป็นครั้งสุดท้ายที่แหววจะยกโทษให้คุณ เพราะเราจะไม่ได้เจอกันอีก แหววเชื่อว่า คุณลืมแหววได้ไม่ยากหรอกค่ะ ลาก่อนค่ะ คุณศยาม” สุดถนอมเดินหนีออกไป
“คุณแหวว” ศยามยืนอึ้งเพราะคาดไม่ถึง
สุดถนอมเดินเศร้าซึมกลับเข้ามาในบ้าน และบอกกับคุณนายจินดาและหลวงพิศาลที่นั่งลุ้นว่า เธอเลิกกับศยามแล้ว คุณหญิงจินดารีบกอดลูกสาวปลอบใจแต่หน้าตาเบิกบานทันที ในขณะที่หลวงพิศาลเตือนลูกสาวว่า การปล่อยให้อารมณ์อยู่เหนือเหตุผล อาจเป็นการทำร้ายตัวเอง
“เอ๊ะ คุณหลวง พูดอย่างนี้หมายความว่า คุณหลวงจะปล่อยให้ผู้ชายคนนี้ทำร้ายจิตใจลูกแหววของเราไปเรื่อยๆ หรือคะ” คุณนายจินดาแหวใส่
หลวงพิศาลพยายามโต้แย้งอย่างนุ่มนวล แต่คุณนายไม่รับฟัง สุดถนอมสับสนกับการตัดสินใจของตัวเอง เธอหนีขึ้นห้องแล้วแอบมองช่องหน้าต่างเห็นศยามยังรออยู่จึงใช้ให้จ้อยออกไปบอกให้กลับไป
ศยามหมดหนทางเพราะสุดถนอมใจแข็งกว่าที่คิดจึงเดินคอตกไปที่รถ เสียงท่อไอเสียดังระเบิดขึ้น สุดถนอมสะดุ้งแต่น้ำตาก็ยังไหลด้วยความเสียใจ
ด้านสอางทิพย์และสดสวย ต่างช่วยกันเคาะประตูห้อง เรียกวิชชุดาหวังจะช่วยสามีเจรจากับน้องสาว แต่วิชชุดาไม่ยอมเปิดให้ เธอบอกราตรีสวัสดิ์กับพี่สะใภ้ทั้งสอง และขอบคุณที่ เป็นห่วง
เมื่อสองสะใภ้จากไป เด๋อก็ปีนหน้าต่างเข้ามาเกลี้ยกล่อม วิชชุดาไม่ให้ไปจากบ้าน และอาสานอนเป็นเพื่อนลูกพี่ วิชชุดา ตามใจ แล้วล้มตัวลงนอน สีหน้าคิดหนักกับการตัดสินใจของเธอ
ooooooo
เช้าวันใหม่ ขณะนมคล้ามถือถาดของใส่บาตร เดินออกจากบ้าน เหลือบไปเห็นศยามนอนอยู่ในรถ จึง เข้าไปปลุก พลางถามไถ่เรื่องราว ศยามเดินหนี แต่ นมคล้ามไม่ลดละตามไปซักจนได้ความว่า สุดถนอม บอกเลิกกับเขาแล้ว
“ฉันไม่คู่ควรกับคุณแหววจริงๆ ฉันมันไม่เอาไหน แฟนคนเดียวยังดูแลไม่ได้ สมควรแล้วที่ต้องถูกทิ้ง” ศยาม เดินปึงปังกลับไปที่รถ นมคล้ามร้องถามว่าจะไปไหน
“ไม่รู้ ไปไหนก็ได้ ไปมันให้ไกลๆ” ศยามขับรถออกไปทันที
“ช่างอาภัพรักเสียจริงๆคุณมืดของนม” นมคล้ามได้แต่เห็นใจแล้วรีบออกไปตักบาตร
ที่บ้านวิชาติเกิดเรื่องวุ่น เมื่อแดงเด็กรับใช้เข้ามารายงาน ว่า วิชชุดาหายตัวไปพร้อมข้าวของเครื่องใช้ มีเพียงจดหมาย กับกุญแจทิ้งไว้ให้ วิชาติรับจดหมายกับกุญแจมา เมื่อได้อ่าน จดหมายเขาก็หัวเราะออกมาเพราะรู้ดีว่าน้องสาวคงหนีไปอยู่กับคุณหญิงสมสวาทที่เมืองนนท์เป็นแน่
เวลานั้น คุณหญิงสมสวาทเพิ่งกลับจากทำบุญ เห็นกระเป๋า วางอยู่หน้าบ้านก็รู้ทันทีว่าต้องเป็นของแม่ตัวยุ่ง เมื่อเดินไป ดูที่สวนหลังบ้านก็เห็นหลานสาวยืดหนังสติ๊กยิงกระป๋องนมอยู่อย่างสนุกสนาน คุณหญิงเข้าไปดุหลานสาว แล้วถามหา วิชาติเพราะเข้าใจว่าเป็นคนมาส่งน้อง
วิชชุดาหน้าตูมฟ้องคุณหญิงว่าวิชาติกีดกันไม่ให้เธอคบหากับฤทธิรงค์ แถมยังบังคับให้แต่งงานกับโสรัตน์อีกด้วย คุณหญิงแก้ต่างให้หลานชายแล้วพูดโน้มน้าวให้วิชชุดาเห็นดีด้วยกับพี่ชายเรื่องการแต่งงาน
“พี่ใหญ่คิดแต่จะจับวิชแต่งงาน อยากกำจัดวิชออกไปจากชีวิตไม่เคยคิดถึงความสุขของวิชเลย พี่ใหญ่เขาแต่งงานแล้ว คงอยากอยู่กับพี่สอางสองคน วิชกลายเป็นส่วนเกินไปแล้ว พี่ใหญ่ก็เลยอยากให้วิชแต่งงานออกจากบ้านไปเร็วๆถ้าพี่ใหญ่ไม่ต้องการวิชแล้ว บอกกันตรงๆก็ได้ ไม่เห็นต้องใช้วิธีนี้” วิชชุดาพรั่งพรูออกมา
ooooooo
หลวงพิศาลเมื่อเห็นลูกสาวนั่งเหม่อลอยคิดถึงคนรัก จึงเข้าไปคุยด้วยพร้อมแจกแจงให้ลูกสาวเข้าใจว่า ผู้ชายดีๆอย่างศยามหาไม่ได้ง่ายๆ สุดถนอมคิดได้จึงสั่งให้คนรถพาเธอไปบ้านศยามเพื่อปรับความเข้าใจนมคล้ามกระวีกระวาดเดินออกมาต้อนรับ แล้วแสร้งทำเป็นไม่รู้ว่าสุดถนอมบอกเลิกศยามแล้ว เพื่อเรียกคะแนนสงสาร
“นมก็ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับคุณมืด หน้าคุณมืดนี่นะคะ หมองเศร้าเหมือนมีเรื่องทุกข์ใจแสนสาหัส ถามอะไรก็ไม่ยอมตอบ พูดแต่ว่า อยากตายๆ แล้วก็ขับรถออกไปเลย”
“ตายจริง คุณศยามพูดอย่างนั้นจริงๆ หรือคะ แล้วนี่แหววจะไปตามคุณศยามที่ไหนล่ะ คุณโสรัตน์จะรู้ไหมคะว่า คุณศยามไปไหน”
“คุณโสรัตน์อาจจะรู้ก็ได้ค่ะ ถ้าคุณมืดไปฆ่าตัวตาย ก็ต้องไปบอกลาคุณโสรัตน์ก่อนแน่ๆ รีบไปตามหาคุณมืดให้เจอเลยนะคะ”
“ค่ะๆ แหววจะตามคุณศยามให้เจอ แหววไปก่อนนะคะ” สุดถนอมรีบออกไปทันที
ศยามหลบมาทำใจอยู่ในสวนที่เมืองนนท์ และได้พบกับวิชชุดาโดยบังเอิญเพราะเขากับเธอตั้งใจยิงนกตัวเดียวกัน แต่กระสุนของวิชชุดาพลาดมาโดนหน้าศยามจนได้เลือด วิชชุดาเข้ามาขอโทษและช่วยทำแผลให้
ศยามเข้าตีสนิทกับวิชชุดาเพราะอยากช่วยโสรัตน์ ในขณะที่โสรัตน์ก็กำลังปลอบใจสุดถนอมให้หายกังวลและช่วยเรียกคะแนนสงสารด้วยการบอกเล่าเรื่องราวของศยามให้เธอรู้
“นายมืดโตมากับผมที่บ้านหลังนี้แหละครับ คุณพ่อ คุณแม่ของนายมืดเสียชีวิตตั้งแต่นายมืดอายุไม่กี่ขวบ คุณพ่อ คุณแม่ผมก็เลยรับนายมืดมาเลี้ยงจนเรียนจบโรงเรียนนายร้อยตำรวจ นายมืดดิ้นรนช่วยเหลือตัวเองมาตลอด ตอนที่ยังเรียนอยู่ก็พยายามสอบจนได้ทุนการศึกษา ไม่รบกวนเงินทางบ้านเลย บ้านที่อยู่ในตอนนี้ ก็เก็บเงินซื้อของเขาเอง มืดเป็นคนสู้ชีวิตครับ เขาไม่มีทางยอมแพ้ต่อชีวิตจนหนีไปฆ่าตัวตายแน่ๆ”
“ไปๆมาๆเหมือนแหววจะไม่รู้จักคุณศยามเลยนะคะ”
“ตอนนี้ยังมีเวลานี่ครับ ค่อยๆ ศึกษากันไปก็ได้ ผม รับรองได้เลยนะครับ คุณแหวว น้องชายของผมคนนี้ถึงจะหัวแข็งเอาแต่ใจไปบ้าง แต่เขาเป็นคนดีขยันอดทนและก็ซื่อสัตย์ และที่สำคัญรักใครรักจริง ยอมเสียสละให้ได้ทุกอย่าง อย่าปล่อยให้ผู้ชายคนนี้หลุดมือไปเชียวนะครับ” โสรัตน์ช่วยทำคะแนน
สุดถนอมฟังแล้วก็ยิ่งรู้สึกผิดต่อศยามมากขึ้นทุกทีๆ เธอขอโทษที่มารบกวนชายหนุ่มและขอบคุณที่ทำให้รู้จักศยามมากขึ้น โสรัตน์กำชับสุดถนอมว่า อย่าบอกเรื่องนี้กับศยามเพราะเขาไม่ชอบเล่าเรื่องตัวเองให้ใครฟัง
“งั้นเรื่องนี้ถือเป็นความลับของเราสองคนนะคะ รวมทั้งเรื่องที่แหววมาที่นี่วันนี้ด้วย แหววไม่อยากให้คุณศยามรู้ว่า แหววตื่นตูมวิ่งตามคุณศยามทั่วเมืองเพราะกลัวว่าเขาจะฆ่า ตัวตาย น่าอายจริงๆ เลยค่ะ”
“ผมทราบครับว่า เรื่องไหนที่ต้องเก็บเป็นความลับ”
สุดถนอมโล่งใจเอ่ยคำลา โสรัตน์ตามมาส่งที่รถแล้วแอบพึมพำว่า เมื่อไหร่จะโชคดีมีแฟนอย่างนี้บ้าง
ooooooo
หลังจากทำแผลให้ศยามแล้ว วิชชุดาก็ชวนเด๋อไปตกปลากันต่อ ศยามขอตามไปด้วยและหลอกถามเด๋อเรื่องวิชชุดากับพวกพี่ๆ จนวิชชุดาชักสงสัย ส่วนศยามเมื่อเห็นความแก่นแก้วของวิชชุดาจึงหลอกเธอว่า เขาคือเสือมืดมาดูลาดเลาปล้น วิชชุดาทำใจกล้าเอาชื่อพี่ชายมาขู่ แต่ศยามทำหน้าเหี้ยมใส่พลางสวนกลับว่า เขาไม่กลัว
“งั้นฉันขอร้องแล้วกัน อย่าปล้นบ้านคุณป้าเลยนะ เห็นแก่มนุษยธรรมเถอะ คุณเสือมืด คุณไม่ควรจะรังแกคนแก่ แล้วที่สำคัญคุณป้าเป็นคนดีมีเมตตากับทุกคน ชาวบ้านแถวนี้ รักและนับถือคุณป้ากันทั้งนั้น ใจคอคุณจะปล้นคนแก่อ่อนแอไม่มีทางสู้หรือยังไง ถึงคุณเป็นโจร ฉันก็เชื่อว่า คุณก็ต้องมีคุณธรรมหลงเหลืออยู่บ้างแหละ” วิชชุดาเปลี่ยนท่าที
“ไม่ต้องห่วง ผมก็มีกฎของผมอยู่เหมือนกัน ผมปล้นแต่ไอ้พวกคดโกง คนดีๆผมไม่เคยปล้นหรอกครับ แล้วคุณอุตส่าห์ขอร้องผมขนาดนี้ผมก็จะไม่ปล้นบ้านคุณป้าคุณอย่างแน่นอน” ศยามถือปืนเดินออกไป
วิชชุดามองตามยังไม่แน่ใจนักว่าศยามเป็นโจรจริงหรือไม่
ในเวลาไล่เลี่ยกัน วิชาติก็มาถึงบ้านคุณหญิงสมสวาทเพื่อรับตัววิชชุดากลับบ้าน คุณหญิงตำหนิหลานชายที่บังคับจิตใจน้องเรื่องโสรัตน์ วิชาติจนปัญญาถามคุณหญิงว่าจะให้จัดการอย่างไรดี
“ตอนนี้ก็ปล่อยๆ ยายวิชไปก่อนแล้วกัน ค่อยๆตะล่อมเกลี้ยกล่อมกันไป ถ้าคุณโสรัตน์ของเธอเขาเป็นคนดีจริงๆ อีกไม่นานยายวิชก็ต้องเห็นดีเห็นงามไปกับเธอด้วยแน่ๆ ส่วนเรื่องนายฤทธิรงค์ เธอไม่ต้องเป็นกังวลไปหรอกน่า ยายวิชเป็นเด็กฉลาดรู้จักคิด คงไม่คว้านายคนนี้เป็นคู่รักหรอก” วิชาติ ทำท่าจะค้าน คุณหญิงชิงพูดต่อ “ครั้งนี้เธอจะต้องเชื่อป้า ตามใจยายวิชไปก่อน เธอรู้ไหม เธอทำให้น้องน้อยใจเสียใจแค่ไหน ถ้าเธอไม่เปลี่ยนแปลงตัวเอง คราวต่อไปยายวิชคงไม่หนีมาหาป้าให้เธอตามตัวได้ง่ายๆอย่างนี้หรอก” คุณหญิงขู่
วิชาติยอมฟัง และเมื่อวิชชุดากลับมา คุณหญิงก็ช่วยเกลี้ยกล่อมให้หลานสาวยอมกลับบ้าน
ooooooo
ศยามเมื่อรู้จากนมคล้ามว่าสุดถนอมมาหาถึงบ้าน ก็ดีใจจะรีบไปหาเธอ แต่นมคล้ามดึงไว้
“เดี๋ยวค่ะ คุณจะไปในสภาพนี้ไม่ได้นะคะ ไปอาบน้ำ แต่งตัวใหม่เดี๋ยวนี้เลย แต่งตัวให้หล่อที่สุดเลยนะคะ แล้ว สำคัญที่สุด วันนี้คุณควรจะมีของขวัญพิเศษให้กับคุณแหวว ไม่ต้องเป็นของราคาแพงก็ได้ค่ะ แต่ต้องพิเศษและมีความหมาย เพื่อเป็นการขอบคุณที่คุณแหววเธอยอมยกโทษให้”
“ได้ๆ ของขวัญพิเศษ ขอบใจนมมากเลย นมช่วยชีวิต ฉันไว้แท้ๆเลยนะ” ศยามกอดนมคล้ามแรงๆพร้อมกับหอม แก้มฟอดใหญ่ก่อนจะรีบร้อนออกไป
วิชาติเดินควงแขนวิชชุดาเข้ามาในบ้านหน้าตาชื่นมื่น แต่พอเห็นฤทธิรงค์นั่งรออยู่กับสอางทิพย์ เขาก็หุบย้ิมทันที วิชชุดาสะกิดเตือนพี่ชาย วิชาติจำใจญาติดีกับฤทธิรงค์ เขายอม อนุญาตให้พาวิชชุดาออกไปทานอาหารได้ แต่มีข้อแม้ว่าห้าม กลับเกินสี่ทุ่ม
ฤทธิรงค์ได้ออกมาดินเนอร์กับวิชชุดาสมใจ เขามอบ สร้อยคอเส้นเก๋เป็นของกำนัล และพูดแบบกึ่งเล่นกึ่งจริงว่า จะขอจีบวิชชุดาเป็นแฟน วิชชุดาหัวเราะร่วนท้าให้ฤทธิรงค์ฝ่า ด่านพี่ชายของเธอให้ได้เสียก่อน
“แน่นะ วิช ถ้าฉันทำให้พี่ใหญ่ยอมรับในตัวฉันได้ เธอจะยอมคบเป็นแฟนกับฉัน ตกลงตามนี้นะ” ฤทธิรงค์ดูจริงจัง วิชชุดาเร่ิมไม่แน่ใจว่าเขาพูดจริงหรือพูดเล่นกันแน่
ส่วนศยามในชุดสูทหล่อยืนรอสุดถนอมอยู่หน้าบ้าน คุณนายจินดาเดินฉับๆออกมาตั้งใจจะเล่นงาน แต่หลวงพิศาล ดึงไว้ พลางขอร้องให้ยอมรับในการตัดสินใจของลูก และขอโอกาส ให้ศยามแก้ตัวอีกสักครั้ง คุณนายจนใจยอมถอยกลับไป
ศยามพาสุดถนอมมาดินเนอร์ที่ร้านหรูและเป็นร้านเดียว กับที่ฤทธิรงค์พาวิชชุดามา เขาทำเซอร์ไพรส์ด้วยการหยิบสร้อย ทองเหลืองอร่ามมีจี้รูปหัวใจดวงโตทำด้วยพลอยหลากสีสุด แสนเชยออกมาสวมให้สุดถนอม หญิงสาวทำหน้ากล้ำกลืนฝืน ทนเอ่ยคำขอบคุณ เพราะไม่อยากให้เขาเสียน้ำใจ จากนั้นศยาม ก็ชวนสุดถนอมออกไปเต้นรำด้วยกัน และบังเอิญเห็นวิชชุดา ออกมาเต้นรำกับฤทธิรงค์เข้าพอดี เขารีบหลบหน้าเธอ
ศยามมาส่งสุดถนอมที่บ้านและให้สัญญาว่าจะไม่ ทำให้เธอต้องผิดหวังและเสียใจอีก สุดถนอมซาบซึ้งใจเดินย้ิม หวานเข้าบ้าน แต่เธอต้องชะงักเมื่อเห็นคุณนายจินดายืนรออยู่
คุณนายกรี๊ดลั่นเมื่อเห็นสร้อยที่คอลูกสาว “ใครให้มา นายศยามใช่ไหม ต๊าย ตาย นายคนนี้ นอกจากจะจนแล้วยัง ไร้รสนิยมอีก ถอดออกเอาไปท้ิงเลยนะลูก แม่เห็นแล้วขนลุก ขนพองแทน น่ารังเกียจเป็นที่สุด คนระดับอย่างเราต้องใส่เพชรแท้ เพชรน้ำเอกเท่านั้น พลอยราคาถูก เราจะไม่ใส่ให้เสื่อมสง่าราศี แล้วจะเดินหนีแม่ทำไม มาๆเดี๋ยวแม่ถอดให้”
คุณนายจินดาเดินตามไล่จะถอดสร้อย แต่สุดถนอมจ้ำหนี
ทางด้านฤทธิรงค์ เขาพาวิชชุดามาส่ง ต้องเจอด่านสำคัญ คือ พี่ชายของวิชชุดาทั้งสองคนยืนรออยู่ และขอคุยด้วยเป็น การส่วนตัว วิชชุดานึกห่วง สองพี่สะใภ้เข้ามาบอกว่าเป็นธรรมดา ที่พี่ชายจะห่วงน้องสาว เพราะรู้ดีว่าฤทธิรงค์ไม่ได้คิดจีบวิชชุดา แค่เพื่อนแน่
วิชชุดาอึ้งไม่อยากเชื่อ ส่วนวิชาติกับวีรชาติก็ช่วยกัน ซักประวัติฤทธิรงค์อย่างละเอียด แล้วสรุปเอาเอง
“คุณไม่เหมาะสมกับยายวิชหรอก คุณอายุน้อยเกินไป คนที่จะแต่งงานกับยายวิชได้ จะต้องผู้นำ ไม่ใช่ผู้ตามอย่างคุณ เรียกว่าจะต้องควบคุมยายวิชได้ คุณคิดว่า คุณทำได้หรือ คุณ ฤทธิรงค์” วีรชาติเอ่ย
ฤทธิรงค์นิ่งอึ้งไป ขณะที่วิชาติย้ิมอย่างมีชัยชนะ
ooooooo
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น