ตอนที่ 3
ระหว่างหลบไปที่บ้านพนาเวส อารยาปรารภกับวัฒนาว่าที่จริงไม่อยากทำอย่างนี้เลย แต่ไม่อยากเห็นหน้ารุจ วัฒนาคาดว่าเขาคงโกรธ แต่ก็พึมพำว่า
"คุณรุจจะรู้ตัวไหมว่าพอเขาก้าวเข้ามาในเคหาสน์สีแดงแห่งนี้ ชีวิตคนคนหนึ่งก็ไร้ความสุขทันที"
ที่บ้านรุจิโรจน์ รุจต้อนรับแขกพิเศษอย่างดีเยี่ยม โดย เฉพาะกับภคินี เขาถามอย่างห่วงใยในสุขภาพของเธอ แนะนำให้ออกกำลังกาย เขาอบอุ่นอ่อนโยนจนภคินีหัวใจหวั่นไหว เมื่อลากลับเธอหวังว่าเราคงได้พบกันอีก รุจตอบอย่างอ่อนโยนว่า
"ครับ รุจิโรจน์พร้อมต้อนรับภคินีเสมอ เชิญมาอีกเมื่อมีโอกาส"
แต่พอส่งแขกแล้วเท่านั้น สีหน้าที่ยิ้มแย้มอ่อนโยนของเขาก็กลับกลายเป็นเครียดเมื่อนึกถึงอารยา เดินจ้ำกลับมาคาดคั้นกับแม่พินว่าอารยาไม่ได้ยินที่นายสุขไปเรียกหรือ แม่ทั้งสามเชื่อไหม
แม่พิน แม่ละม่อม และแม่พร้อมต่างลำบากใจแต่ก็พยายามพูดปกป้องอารยาว่าไม่ได้ยิน รุจบอกว่าเดี๋ยวเธอกลับมาตนจะเป็นคนถามเอง ทำเอาแม่ทั้งสามหน้าจ๋อย ตกเย็นก็พากันไปดักรออารยาที่ท่าน้ำ
อารยากำลังจะกลับพอดี เธอปรารภกับวัฒนาว่าไม่รู้จะโดนพวกป้าๆเอ็ดรึเปล่าเพราะพอทำอาหารเสร็จก็หนีมานี่เลย วัฒนาคาดว่าป้าพร้อมอาจจะโกรธ แต่อีกสองป้าจะมาโกรธเธอเรื่องอะไร
"ป้าทุกคนพร้อมจะโกรธคนที่คุณรุจโกรธ" อารยาพูดหน้าเจื่อนๆ
ooooooo
พอกลับมาถึงท่าน้ำบ้านรุจิโรจน์ อารยาก็ถูกแม่ทั้งสามรุมกันถาม รุมกันต่อว่าที่ทิ้งพวกตนไป อารยา รีบขอโทษ แม่ละม่อมบอกว่าไม่ต้องขอโทษแต่วันหลัง จะทำอะไรคิดให้ดีก่อนว่าทำถูกต้องเหมาะสมไหม
แม่พินตัดบทว่าให้อารยาไปฟัง รุจถามเองดีกว่า เธอปฏิเสธอย่างเร็วว่าตนไม่อยากฟังขอไม่พบคุณรุจ เลยถูกแม่พินเตือนสติว่า
"คุณน้อย คุณหนูเป็นผู้ปกครองคุณน้อย ไม่ฟังวันนี้วันต่อๆไปก็ต้องฟัง" แต่พออารยาจะเดินไป แม่พินก็เรียกไว้ ถามอย่างมีเจตนาว่า "คุณน้อยไม่ได้ยินที่นายสุขเรียกใช่ไหมคะ"
แม่พินถามนำจนถูกแม่ละม่อมเรียกปราม แต่แม่พินก็ยังตามไปยืนประจันหน้าอารยา จ้องตาย้ำ
"ไม่ได้ยินใช่ไหมคะคุณน้อย ไม่ได้ยินอะไรเลย"
เมื่ออารยาไปพบรุจที่ห้องทำงานของเขา รุจบอกว่าวันนี้เธอตั้งใจขัดคำสั่งเขา ทั้งที่เธอเป็นคนพูดเองว่ามีอะไรให้บอก อารยายืนยันว่าตนไม่ได้ตั้งใจจะขัดคำสั่งเขา แต่ไม่ได้ ยินนายสุขเรียกจริงๆ
"ถ้าอย่างนั้น ฉันจะลงโทษเธอ ต่อไปนี้ให้เธอมารับประทานกับฉันทุกมื้อ จนกว่าฉันจะไปทำงาน" อารยาทำเสียงประหลาดใจว่าทุกมื้อ? เขายืนยันว่า "หลังจากอาทิตย์หน้าที่ฉันไปทำงานแล้ว ยกเว้นแค่มื้อที่ฉันไม่ได้รับทานที่บ้าน สรุปคือ ทุกมื้อที่ฉันอยู่บ้าน เข้าใจที่ฉันสั่งเธอหรือไม่ จะทำตามคำสั่งหรือไม่"
"เข้าใจค่ะคุณรุจ ทุกมื้อที่คุณอยู่บ้าน" อารยาฝืนใจพูด เดินไปถึงประตูก็หันกลับมาถาม "ในเมื่อคุณอยากทานอาหารคนเดียว ทำไมคุณถึงให้ดิฉันร่วมโต๊ะ" แต่เขาทำหูทวนลมก้มหน้าอ่านหนังสือซะงั้น จนอารยาต้องเดินออกไปอย่างกดดันมาก
เดินผ่านรูปอัมพาที่แขวนอยู่ อารยาหยุดมองรูปแม่พูดกับรูปอย่างอัดอั้นว่าไม่รู้จะทำตัวอย่างไรกับการอยู่บ้านนี้โดยไม่มีแม่ บอกรูปแม่เสียงเครือว่า
"น้อยไม่รู้ว่าทำไมเขาถึงใจร้าย แต่น้อยก็จะอดทน อย่างที่แม่ขอน้อยไว้"
อารยาไม่รู้ว่ารุจมายืนฟังเงียบๆอยู่ข้างหลัง พอหันมองเขาหน้านิ่งสนิทแล้วเดินผ่านไป เธอใจหายวาบ แล้วก็โล่งใจที่ไม่มีเรื่อง
ooooooo
จนถึงเวลาอาหารเช้า อารยามานั่งตามคำสั่ง เธอทำท่าจะพูดอะไรแล้วไม่พูด พอเขาถามเธอบอกว่าต้องขอโทษที่ไม่อาจทำตามคำสั่งให้มาร่วมทานอาหารกับเขาได้ เขาขอเหตุผล เธอตอบกลัวๆกล้าๆ
"เพราะดิฉันไม่คิดว่าคุณอยากให้ดิฉันร่วมโต๊ะ พอๆกับที่ดิฉันก็ไม่สบายใจที่จะร่วมโต๊ะกับคุณรุจ"
"คำสั่งก็ต้องเป็นคำสั่งอยู่ดี ไม่ว่าเธอจะสบายใจหรือไม่สบายใจ ถ้าเธอไม่มีเรื่องอะไรที่ต้องหนีหน้าฉัน ก็ไม่น่าจะมีปัญหาอะไรไม่ใช่หรือ" ถามจ้องหน้าเหมือนจะให้ตอบ แต่พอเธอทำท่าจะพูด เข้าก็ตัดบท "และฉันไม่ต้องการให้มีการโต้เถียงระหว่างเวลารับประทานอาหารอีก"
อารยาลุกพรวดอย่างสุดที่จะทนกับการกดดันได้ แต่เขาก็ยังคงนั่งทานอาหารไม่สนใจอะไรเลย
หลังจากอารยาไปเก็บมะลิเสร็จ ขุนประจญคดีมาถึงพอดีถามหารุจ เธอบอกว่าไม่ทราบ เห็นสีหน้าเธอไม่ดีท่านเดาได้ว่าไม่สบายใจเรื่องอะไร ปลอบใจว่า
"คุณน้อย คนเราไม่เคยอยู่ด้วยกัน ต้องปรับตัว คุณหนูไม่มีอะไรน่ากลัวมากหรอก เชื่อลุง" เมื่อเธอรับคำ ท่านย้ำ "เชื่อลุง... เหมือนที่ลุงเชื่อมั่นในตัวคุณน้อย" อารยายกมือไหว้ ท่านมองอย่างเห็นใจ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น