ตอนที่ 5
สินธรจนปัญญาจะแก้ปัญหาที่ตัวเองก่อขึ้น ในที่สุดเขาต้องหน้าด้านโทร.ไปรบกวนพ่อตาที่อยู่ชลบุรี นายเดชเดินทางมาอย่างรวดเร็วทันใจ เขาคาดเดาว่าต้องเป็นเรื่องใหญ่แต่อ้างว่าตนกำลังจะมาหาหลานสาวอยู่แล้ว
ทันทีที่ได้ยินลูกเขยบอกว่าต้องการยืมเงินยี่สิบล้าน นายเดชปฏิเสธเสียงแข็งแล้วเดินหนีออกไปหาหลานสาวที่นพเพิ่งไปรับกลับมาจากโรงเรียน สองตาหลานพูดคุยหยอกล้อกันด้วยดีเหมือนเคย แต่พอลับหลังหลานสาว นายเดชก็รีบโทร.ไปตามเด่นจันทร์ที่อังกฤษให้รีบกลับเมืองไทย เพราะมีเรื่องที่เกี่ยวข้องกับนามสกุลชลธีและน้องดาว
เหนือสิ่งอื่นใด นายเดชเป็นห่วงความรู้สึกของหลานสาว ถ้าสินธรมีข่าวเสียหายในหน้าหนังสือพิมพ์ตามคำขู่ของ เมียน้อย...ในขณะเดียวกันสินธรเองก็พยายามดิ้นอีกเฮือก เขาไปปรึกษาเพื่อนคนหนึ่งจนได้เงินมาสิบล้าน โดยใช้รถยนต์ ค้ำประกัน
แต่เงินยังขาดอีกสิบล้าน สินธรกลับมาบ้านค้นเครื่องเพชรหลายกล่องของเด่นจันทร์ออกมาดู คำนวณราคาแล้วน่าจะพอ แต่ คิดไปคิดมาก็ไม่กล้าพอที่จะเอามันไปขาย วันรุ่งขึ้นไปทำงานและเจอเรยาก่อนจะขึ้นตึก สินธรจึงต่อรองจากยี่สิบล้านเหลือสิบล้าน แต่เรยาไม่ยอม บอกยี่สิบล้านขาดตัว ลดไม่ได้แม้แต่สลึงเดียว และพรุ่งนี้ก็ครบเจ็ดวันตามนัดแล้วด้วย
สินธรกลุ้มใจมาก คืนนั้นเขากลับไปดื่มเหล้าคนเดียวที่บ้านจนเมามายแทบคลานขึ้นห้อง โดยไม่รู้ว่าเด่นจันทร์กลับมาแล้ว พอเห็นเมียยื่นเช็คยี่สิบล้านมาให้ สินธรดีใจแทบหายเมา คุกเข่าพร่ำพูดขอบคุณเธอยกใหญ่
"ไม่ต้องขอบคุณเด่น เด่นไม่เกี่ยว เช็คนี่พ่อให้มา เพราะว่าท่านเห็นแก่หลาน"
เด่นจันทร์กล่าวสีหน้าเรียบเฉย นึกถึงคำพูดของพ่อก่อนจะให้เช็คนี้มา
"หลานฉันเป็นเด็กดี ไม่ใช่ดีเพราะคำสอนของพ่อหรือแม่ เขาดีด้วยตัวเขาเอง เขาดีเพราะเพื่อนเขา เขาดีเพราะบุญช่วย...บอกผัวแกอย่าทำอะไรกระทบกระเทือนจิตใจน้องดาวเป็นอันขาด ขอให้รักษาความดี ความบริสุทธิ์ของน้องดาวไว้ หลานของฉันจะต้องโตขึ้นอย่างสะอาด เข้าใจมั้ย...ส่วนแก เด่นจันทร์ แกอย่าเอากิเลสต่างๆนานาของแกไปป้ายน้องดาวให้แปดเปื้อนอีกต่อไป"
เด่นจันทร์นั่งคิดทบทวนคำพูดของพ่อแล้วรู้สึกตัวเองผิดต่อลูก ผิดที่ไม่ค่อยเอาใจใส่ ผิดที่คอยยัดเยียดความฟุ้งเฟ้อ อวดมีอวดรวย โดยไม่รู้ว่าบางทีลูกก็เบื่อหน่าย แต่ต้องอดทนจนจะกลายเป็นเด็กเก็บกด...
ooooooo
สามเดือนต่อมา...เรยาพาแม่ลำยองไปที่บ้านหลังหนึ่ง โดยบอกแม่ว่าเป็นบ้านของตนที่ซื้อด้วยเงินเก็บตั้งแต่เริ่มทำงาน ลำยองไม่ค่อยเชื่อถามลูกว่า ผ่อนเขาเหรอ เรยานิ่งไม่อยากตอบ แล้วก็ตอบไม่ถูกด้วยเมื่อแม่ถามอีกว่า อย่างนี้ลูกก็ต้องทำงานหนัก แล้วเขาจะให้บินมากขึ้นเหรอ ในเมื่อเขาเคยแกล้ง
เรยาหนักใจเรื่องงานอยู่เหมือนกัน รุ่งขึ้นเธอนัดพบสินธรอีกครั้ง พอเผชิญหน้ากันสินธรเป็นฝ่ายฉุนเฉียวใส่เรยาก่อนเลย
"เธอไม่ต้องขู่ฉันนะเรยา ได้ไปแล้วยี่สิบล้านต้องจบ ไม่มีอะไรให้อีกแล้ว แล้วไม่ต้องติดต่อฉันอีก เราขาดกันเด็ดขาด ฉันจะคิดว่าชาตินี้ฉันไม่เคยรู้จักคนชื่อเรยา"
"แต่คนชื่อเรยาเขารู้จักพ่อนี่คะ"
"อย่ามาเรียกฉันอย่างนี้นะ"
"ใจเย็นๆสิคะ เรื่องที่จะให้พ่อช่วยมันเรื่องเล็กมาก
สำหรับพ่อ ไม่เกี่ยวกับเงินหรือข้าวของอะไร พ่อช่วยฟ้าได้ง่ายมากเพราะพ่อเก่ง พ่อกว้างขวาง มีอิทธิพล มีอำนาจ มี Connection เยอะแยะ...ฝากงานให้ฟ้าเป็นแอร์ที่ Amary Airways นะคะ สายการบินฝรั่ง ไม่มีใครรู้เรื่องพ่อกับฟ้าหรอกค่ะ...นะคะพ่อ"
"ไม่ได้!" สินธรหันหลังเดินหนีทันที เรยาตามมารั้งแขนเขาไว้ ทำท่าจะอ้อนวอน แต่สินธรสะบัดแขนหนี แล้วหันขวับมาชี้หน้าตวาดใส่ด้วยความโมโห
"หยุดนะเรยา...คุณกับผมไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกัน ขาดกันอย่างเด็ดขาด คุณทำกับผมจนผมนึกไม่ออกเลยว่า นี่เหรอคือคนที่เคยบอกว่ารักผม และคนที่ผมเคยรัก"
เรยาน้ำตาไหลพราก จ้องหน้าสินธรอย่างวิงวอน
"พ่อขา...สงสารฟ้าเถอะนะคะ ฟ้าไม่มีงานทำแล้วจะเอาอะไรกินล่ะคะ"
"เรยา คุณลืมแล้วหรือว่าคุณเคยมีกินโดยไม่ต้องทำอะไร"
"แต่ตอนนี้ไม่ใช่อย่างนั้นแล้วนี่คะ พ่อช่วยฟ้าอีกครั้งเดียว แล้วฟ้าจะไปให้ไกลๆจากพ่อ จะไม่มาให้เห็นหน้าอีก"
"ไปซะตั้งแต่เดี๋ยวนี้เลยเรยา ก่อนที่ผมจะหมดความอดทน คุณทำกับผมขนาดนี้ ผมไม่ฆ่าคุณก็บุญแล้ว" พูดจบ
สินธรเดินจากไปอย่างรวดเร็ว เรยาแค้นตะโกนไล่หลัง
"พ่อ...แล้วพ่อจะเสียใจ"
สินธรหันกลับมาจ้องเรยา สักครู่ก็หันกลับไปโดยไม่พูดอะไรสักคำ ทิ้งเรยายืนหน้าเสีย รู้สึกผิดหวังอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน...
ที่สุดเรยาก็ต้องไปสมัครงานตามขั้นตอนของสายการบินนั้นด้วยตัวเอง แต่พอเจ้าหน้าที่ตรวจสอบไม่พบหลักฐานการศึกษา เรยาก็หมดสิทธิ์ ต้องล่าถอยออกมาด้วยความผิดหวัง แล้วกลับไปบ้านเผลอบ่นให้แม่ฟัง ทำให้ลำยองแปลกใจถามว่า ลูกไม่ทำงานที่เก่าแล้วเหรอ?
เรยาสะดุ้งในใจ แต่ระงับอารมณ์รวดเร็ว "ทำสิแม่ ทำไมจะไม่ทำ แต่ฟ้าอยากเปลี่ยน เบื่อแล้วที่สยามแอร์ไลน์"
"ทำไมเบื่อเร็วนักล่ะลูก"
"ช่วยไม่ได้ ก็แม่เลี้ยงฟ้ามาให้เบื่อง่ายอย่างนี้แหละ โทษตัวเองสิ" ว่าแล้วเรยาก็เดินปึงปังขึ้นชั้นบน ลำยองมองตามหนักใจในนิสัยของลูกสาว
เรยาขึ้นมานั่งกอดเข่าเตียงนอน ครุ่นคิดอย่างหนักว่าทำยังไงดีถึงจะได้กลับไปเป็นแอร์โฮสเตสอาชีพในฝันของตนอีกครั้ง...แล้วเช้าวันใหม่เรยาก็ไปปรากฏตัวที่หน้าบ้านสินธร เธอทำให้สินธรแทบหัวใจหยุดเต้นด้วยการโผล่มายืนขวางหน้ารถของเขาขณะเคลื่อนออกมาจากรั้วบ้าน สินธรกลัวเด่นจันทร์ที่ยังอยู่ในบ้านเห็น เขารีบโทร.เข้ามือถือของเธอโดยไม่ยอมลงจากรถ
"ฟ้า...จะทำอะไร มายืนอยู่ทำไม"
"ว่างงาน...ยืนตรงไหนก็ได้" เสียงเรยายียวนกลับมา
"ต้องการอะไร"
"รู้อยู่แล้ว ถามทำไม"
"นี่...ฟ้า ผมขอร้อง คุณไปจากตรงนั้นก่อน แล้วค่อยคุยกัน"
"ไม่ บอกมาเดี๋ยวนี้เลยว่าจะฝากงานให้มั้ย ถ้าไม่ได้ยินคำว่า Yes ก็ไม่ไปไหนทั้งนั้น เพราะว่าว่างงาน จำไว้ด้วยว่าว่างงาน มีเวลาทั้งวัน ถึงจะมีเงินแต่มีสติพอที่จะไม่ไปผลาญเงินกับสินค้าที่ไร้สาระมีแต่ยี่ห้อเหมือนเมียคุณ"
"เรยา...ผมจะฆ่าคุณ"
"มาเลย...คุณฆ่าฉันแล้วคุณจะรู้ว่าฉันเตรียมการอะไรไว้มั่งที่จะบอกว่า อะไรที่เกิดขึ้นกับฉัน คุณนั่นแหละเป็นตัวการ...อย่าคิดฆ่า หลักฐานมัดคุณ มันชัดเจนมาก ตกลงว่าไงคะ ฝากงานให้ฉันมันง่ายมากสำหรับคุณ ทุกอย่างจบ จบจริงๆ คุณจะไม่ได้เห็นแม้แต่เงาของฉัน"
"เลว...เลวจริงๆ ทำไมเลวอย่างนี้"
เรยาของขึ้นทันที เดินมากระชากประตูเปิดออกแล้วตอบโต้เขาอย่างดุเดือด
"มันก็เลวกันหมดทุกคนนั่นแหละ มีใครดีกว่าใคร อยากจะรู้นัก ไอ้หน้าเงินเกาะชายกระโปรงเมียอย่างคุณน่ะ ดีนักเหรอ"
"ไปให้พ้นนะ!"
"ไม่ไป เดี๋ยวอีนังเด่นจันทร์ออกมาจะพูดให้หมดเลยว่าคุณนินทาเมียไว้ว่ายังไงมั่ง สัญญากับฉันว่ายังไงมั่ง จะบอกให้รู้นะว่าฉันอัดเทปไว้หมดทุกอย่างที่คุณพูด ฉันไม่โง่หรอก ฉันรู้ว่าถ้าฉันไม่ทำอย่างนี้ ฉันก็เสียฟรี แต่คุณน่ะได้ฟรี เพราะเอาเงินเมียมาซื้อฉัน"
สินธรดูนาฬิกาก่อนจะเหลือบดูกระจกมองหลัง สีหน้าร้อนใจจนเรยาสังเกตได้
"ว่าไง มันกำลังจะออกมาแล้วใช่มั้ย เดี๋ยวฉันจะไปบอกมันว่า ได้แต่ทำเรื่องไร้สาระไปวันๆ ไปช็อปปิ้ง ไปสปา ไปนั่งเม้าท์กับเพื่อน เชอะ...มีดีอยู่อย่างเดียว...มีเงิน"
"หยุดพูดได้แล้ว...โอเคๆ กลับไปได้แล้ว"
"จะฝากงานให้มั้ย"
"โอเค"
"พูด...พูดให้ชัดๆว่าคุณจะฝากงานให้ฉันที่ Amary Airways พูดเดี๋ยวนี้" เรยาบังคับพร้อมกับเทปจ่อเข้าไปใกล้เขาเพื่อบันทึกเสียงไว้เป็นหลักฐาน สินธรสั่งให้เก็บเทป เธอก็ไม่สน ดึงดันท่าเดียวว่าให้พูดใส่เทป
"ไม่พูด เป็นอะไรก็เป็นไปสิวะ" สินธรท่าทีเหลืออด พริบตานั้นเรยาก็ก้าวขึ้นมานั่งที่เบาะข้างเขาทันที สินธรตวาดเสียงเครียด "ลงไป...ไปให้พ้น!"
"เดี๋ยวเมียพ่อออกมาฟ้าจะกอดพ่อ จะจูบพ่อ จะทำอะไรกับพ่อหลายๆ อย่างที่ฟ้าเคยทำให้มันดู มันจะได้รู้จักทำซะบ้าง พ่อจะได้ไม่ต้องมาบ่นกับฟ้าว่ามันจืดชืดเหมือนน้ำยาเย็นๆ"
"ฉันไม่เคยพูด เลวมาก แต่งขึ้นเองทุกอย่าง"
"แต่งได้มากกว่านี้อีก คอยฟังแล้วกัน"
สินธรโกรธแทบกระอักแต่ทำอะไรเรยาไม่ได้ นอกจากกระชากมือเรยาที่ถือเทปขึ้นมาใกล้ปากตัวเองอย่างจำยอม
"ฉันจะฝากให้เธอเป็นแอร์ที่ Amary Airways"
หญิงสาวแสยะยิ้มอย่างผู้ชนะ แล้วอีกไม่กี่วันถัดมา
เรยา วงศ์เศวต ก็ได้เข้าทำงานในตำแหน่งแอร์โฮสเตสของสายการบินนั้นอย่างง่ายดาย...
ooooooo
สายวันหนึ่ง เด่นจันทร์กับณฤดีนัดกันมาทำผมที่ร้านอนงค์ เสร็จแล้วตั้งใจไปกินข้าวกลางวันกันต่อ แต่ณฤดีขอเวลาหนึ่งชั่วโมงเพื่อจะเอาของไปให้แม่สามีที่บ้าน แต่ไม่ทันจะออกจากร้าน เด่นจันทร์ เหลือบไปเห็นเรยาที่เพิ่งทำผมเสร็จ และควักเงินให้ ทิปพนักงานสองคน คนละห้าร้อยอย่างไม่เสียดาย พลางปรายตามาทางเด่นจันทร์ขณะเอ่ยยิ้มๆ
กับพนักงานว่า "ไม่เป็นไร แบ่งกันใช้"
ถูกเรยาจงใจเย้ยซึ่งหน้า เด่นจันทร์แค้นแทบอาละวาด ณฤดีเลยต้องรีบพาเพื่อนไปสงบสติอารมณ์ในร้านกาแฟที่อยู่ติดกัน
"มันเงินของฉันทั้งนั้นนะดี๋ ฉันเจ็บใจจริงๆ ฉันจะเลิกกับสินธรดีมั้ยดี๋"
"ฉัน...ยังตอบไม่ได้"
"ทำไมถึงตอบไม่ได้ เห็นๆอยู่แล้วว่า..."
"เด่น เรื่องใหญ่อย่างนี้เราจะตอบในหนึ่งนาทีไม่ได้ หรอกนะ ฉันว่าเด่นคิดให้รอบคอบก่อนดีกว่า"
"เห็นๆว่ามันจงใจให้เราเห็นว่ามันใช้เงินเรา ยี่สิบล้านนะดี๋ที่มันได้ไป"
"ใช่...ยี่สิบล้านเป็นเงินเยอะมาก แต่เด่นให้เขาไปแล้ว เขาจะใช้ยังไงเป็นเรื่องของเขา"
"แต่มันมาโปรยเงินเย้ยเรา ให้เราเห็นตำตานะ"
"ถ้าเราไม่อยากเห็น ก็ย้ายร้านทำผม ก็เท่านั้น"
"ไม่ย้าย ฉันไม่ย้ายหรอก จะไปหาช่างฝีมืออย่างอนงค์ ที่ไหนล่ะ"
"งั้นถ้าเขามาทำ เธอก็อย่ามา"
"เรื่องอะไรฉันต้องหนีมัน ถ้าเป็นเธอ เธอหนีเหรอ"
"หนี...ฉันจะไม่เผชิญหน้ากับเขา"
เด่นจันทร์หาว่าณฤดีกลัว ซึ่งณฤดีก็ยอมรับว่าตนกลัว เท่าที่ดูเขาเป็นผู้หญิงที่น่ากลัว เพราะฉะนั้นตนจะหลีกหนีเขาให้ห่างที่สุด
"นี่ดี๋...ถ้าคุณใหญ่เกิดมีกิ๊ก เธอจะว่าไง"
"ฟังนะเด่น ถ้าคุณใหญ่มีผู้หญิงคนอื่น ฉันจะถามเขาตรงๆว่าไม่รักฉันแล้วเหรอถึงมีคนใหม่ หรือเป็นเพียงแค่ความผิดพลาดที่อาจเกิดขึ้นได้กับผู้ชาย ถ้าเขายังรักฉันอยู่ และผู้หญิง
คนนั้นเป็นแค่ส่วนเกิน เขาต้องจัดการให้ผู้หญิงคนนั้นเดินจากไป แต่ถ้าเขาหมดรักฉัน ฉันจะเป็นฝ่ายเดินจากมา แค่นี้...เราพูดกันสองสามประโยคก็รู้เรื่อง ไม่ต้องพูดกันมาก และที่สำคัญที่สุด...ฉันไม่ทะเลาะ"
"เพราะ..."
"เพราะไม่มีประโยชน์ ยิ่งทะเลาะยื้อแย่ง เขายิ่งไป เพราะเราทะเลาะกับเขาแค่ไหน หน้าเรา กิริยาเรา คำพูดเรา มันจะน่าเกลียดน่าชังมากขึ้นทุกที เขาก็ยิ่งอยากไปพ้นๆเรา เร็วเท่าไหร่ยิ่งดี"
"ไม่ทะเลาะ ปล่อยให้เขาเอาผัวเธอไป"
"ถ้าสามีฉันอยากไปกับเขา เขาก็ต้องไป ใครจะห้ามได้"
"เธอจะไม่พูดอะไรเลย ปล่อยไปเฉยๆ"
"ฉันจะไม่พูดอะไรเลยแม้แต่คำเดียว จะยืนมองเขาเดินไปด้วยกัน"
"ดี๋ เธอจะบ้าแล้วนะ สติยังดีอยู่รึเปล่า"
ณฤดียืนยันว่าตนมีสติสัมปชัญญะครบถ้วน เด่นจันทร์ ไม่เห็นด้วย โพล่งขึ้นว่าเมียอย่างเธอมีกี่คนในโลกนี้ ณฤดีแน่ใจว่ามีแต่อาจจะไม่มาก
"เป็นเพราะเธอไม่รักคุณใหญ่"
"รัก...ฉันรักคุณใหญ่มากเธอก็รู้"
"แต่เธอยอมให้คุณใหญ่ไปกับเมียน้อย"
"ใช่ ฉันไม่ทะเลาะ"
"ในวงการทูตเขาทำอย่างนี้เป็นปกติเหรอ ถ้าคุณพ่อดี๋มีผู้หญิงคนใหม่ คุณแม่ก็ทำอย่างนี้เหรอ"
"ไม่เกี่ยวอะไรกับเป็นทูต เธอจะเอาการตัดสินปัญหาครอบครัวไปเกี่ยวข้องกับอาชีพได้ไงเด่น ยิ่งพูดยิ่งไปกันใหญ่แล้ว ฉันจะไปแล้วนะ เป็นอันว่าแยกกันเลย แล้วเราค่อยนัดทานข้าวกันใหม่"
"เดี๋ยว...ถ้าอย่างนั้นฉันจะทำอย่างเธอ จะปล่อยสินธรไปกับมัน ทำไมเธอค้านล่ะ"
"เธอเสียไปแล้ว 20 ล้าน เรื่องอะไรจะต้องเสียคุณสินไปอีก"
"เฮ้อ...บอกพ่อให้มาฆ่าเสียเลย"
"เด่น ขอร้องอย่างเดียวเท่านั้น อย่าทำร้ายใคร ไม่ว่าคุณสิน ผู้หญิงคนนั้น หรือตัวเอง เขาเจ็บเขาตาย เธอจะสะใจอยู่แค่ไม่นานหรอก ต่อจากนั้นมันจะเป็นฝันร้ายของเธอไปตลอดชีวิต คนโง่เท่านั้นที่จะแก้ปัญหาแบบนี้...สัญญานะเด่น ไม่มีการทำร้ายหรือฆ่า"
เด่นจันทร์นิ่งเงียบ สีหน้าและแววตายากจะคาดเดา
ooooooo
แยกจากเพื่อนมาแล้ว ณฤดีมุ่งหน้าไปบ้านเจ้าสัวเชง นำอาหารสามอย่างมาฝากเม่งฮวย โดยให้อาฮุ้งเอาไปจัดใส่จานไว้ก่อน เดี๋ยวเธอจะพาอาม้าออกไปเดินเล่นสักพัก
เม่งฮวยดูมีความสุขมากที่ได้พูดคุยและใกล้ชิดลูกสะใภ้ เพราะถ้าณฤดีไม่มา ชีวิตประจำวันของเม่งฮวยก็อยู่แต่ในตึก ส่วนเจ้าสัวพักหลังก็เก็บตัวเพราะร่างกายไม่แข็งแรง แม้แต่ซิลเวียก็ไม่ได้เจอเจ้าสัวมาหลายวันแล้ว ทั้งๆที่อยู่บ้านเดียวกัน
แต่วันนี้ขณะที่ณฤดีพาเม่งฮวยออกไปเดินเล่นหน้าบ้าน เจ้าสัวได้ขึ้นไปที่ชั้นสามซึ่งเป็นห้องของซิลเวีย และได้ยินซิลเวียกำลังอาละวาดใส่อาจูเพราะอยากรู้ว่าทำไมเจ้าสัวถึงไม่มาหาเธอเลย
เมื่ออาจูลนลานออกไปแล้ว เจ้าสัวปรากฏตัวหน้าประตูห้อง ซิลเวียโผเข้ากอดด้วยความดีใจ ถามเขาว่าหายไปไหนมา หรือว่าโกรธอะไรเธอ...เจ้าสัวท่าทีมึนตึง ปลดมือซิลเวียออก แล้วบอกให้คิดเอาเอง ซิลเวียสีหน้าไม่เข้าใจ ทำท่าจะโน้มคอเขามาจูบ แต่ถูกห้ามเสียงแข็ง
"อย่า...ลื่อไม่ใช่เด็กๆ"
"ไม่เด็ก แต่ไม่แก่ สามสิบเท่านั้นเอง คนไทยว่ากำลังดีใช่มั้ยเชง Perfect am I"
"พูดมากไร้สาระ เรื่องอย่างนี้ไปถามเจ้าไทรรัตน์โน่น มันคงตอบได้ถูกใจ"
"อา...ซิลเวียรู้แล้ว เชง Jealous ไซรัส ใช่แล้ว คนไทยเรียกว่าหึง"
"ลื่ออย่าพูดโง่ๆ คนอย่างเราไม่หึงใคร เราเหนือกว่าอยู่แล้ว ไม่จำเป็นต้องลดตัวไปหึงหวงใคร"
"ฟังไม่เข้าใจ แต่เชงรักซิลเวียนี่ รักมากๆใช่มั้ย"
"ไม่มากพอที่จะหึง ลื่อรู้จักคนตะวันออกน้อยเกินไป ดูตัวเองก่อน ผู้หญิงอย่างลื่อเป็นของใช้แล้ว Used...you are used ไม่มีผู้ชายที่ไหนจริงจังกับลื่อหรอก"
"ไม่จริง แล้วผู้ชายล่ะ ผู้ชายอย่างเชงก็ Used เหมือนกัน ทำไมมีเมียหลายคนได้"
"เพราะเราเป็นผู้ชาย"
"ทำไม? ผู้ชาย Used ไม่เป็นไร ผู้หญิง Used เป็นไรเหรอ Oh...can't believe ไม่จริง ผู้หญิงเหมือนกับผู้ชาย...เท่ากัน ไม่มีดีกว่ากัน"
"แต่ที่นี่ลื่อเป็นผู้หญิงใช้แล้ว ไม่มีคนดีๆเอาลื่อหรอก ยิ่งไทรรัตน์อย่าหวัง อีเป็นลูกชายเจ้าสัวหยาง ตระกูลใหญ่ อีไม่เอาลื่อไปเป็นเมียหรอก" พูดจบเจ้าสัวหันหลังกลับทันที แต่ซิลเวียไม่ยอมปล่อยเขาไปง่ายๆ รีบเข้าประชิดตัว
"ไม่ให้ไป เชงต้องนอนนี่ ไม่นอนตั้งหลายวันแล้ว เชงจะไปนอนที่ไหนไม่ได้"
"ลืมแล้วหรือว่าเรายังมีเมียอีกสองคน"
"ยายแก่นั่นน่ะเหรอ"
"เราก็แก่...อย่าลืมสิว่า เราก็แก่" เจ้าสัวตวาดใส่หน้าแล้วก้าวลงบันไดไปเลย ทิ้งซิลเวียยืนตะลึง ทำอะไรไม่ถูก...
เจ้าสัวกลับไปที่ห้องตัวเอง สักครู่อาจิวเอาอาหารบำรุงอย่างดีเข้ามาให้กิน แต่เจ้าสัวปฏิเสธ ทั้งยังบอกด้วยว่ายาไม่ได้ผล อาจิวจึงแนะนำให้ออกกำลังกายควบคู่ไปด้วย
"สภาพอั้วอย่างนี้จะออกกำลังไหวเหรอจิว"
"ไหวฮ่ะ อานายท่านอย่าอ่อนแอสิฮะ เช้าๆต้องลุกขึ้นไปยืดขายืดแขน เดี๋ยวอั้วเชิญบรรดาเล่าอิ้วของอานายท่านมารำมวยจีนกันนะครับ"
"อั้วบอกว่ายาไม่ได้ผล"
"แต่ยาชุดนี้เป็นยาฝรั่งที่อานายท่านสั่งให้อั้วไปหามาให้"
"ก็นั่นแหละ อั้วบอกไม่ได้ผล ลื่อจะเถียงอั้วทำไม...ลื่อไปหายามาใหม่ ต้องได้วันนี้!"
ถูกเจ้าสัวตวาดเข้าแบบนี้ อาจิวรีบรับคำแล้วลนลานกลับลงมาจนเกือบจะชนกับกรองกาญจน์ที่เพิ่งกลับจากสอนหนังสือ
"อาจิว จะรีบไปไหนเหรอ"
"ไปเอายาให้อานายท่านครับ อาคุงหมวยใหญ่"
"เดี๋ยวอาจิว...อาเตียเป็นอะไร"
อาจิวไม่ตอบ จ้ำอ้าวออกจากตึกไป กรองกาญจน์เป็นห่วงบิดาจึงขึ้นไปหาที่ห้อง เห็นท่านนอนอ่อนแรงก็จะพาไปหาหมอ แต่เจ้าสัวรีบบอกว่า อั้วไม่ได้เป็นอะไร อย่าเชื่ออาจิวมันพูด
เจ้าสัวขยับตัวลุกขึ้นนั่งคุยกับลูกสาว ถามว่าเมื่อไหร่ จะแต่งงานกับไทรรัตน์เสียที อายุตัวเองก็เยอะแล้ว นาน
เข้าฝ่ายชายเขาจะรอไม่ไหว
"ไทรรัตน์เร่งมาเหรอคะอาเตีย"
"เจ้าสัวหยางเป็นเพื่อนรักของเตีย เขาหวังว่าเราสองตระกูลจะเป็นทองแผ่นเดียวกัน...หมวยใหญ่ ถ้าท่านหยางกับอาซิ่วหลั่นมาหาเตีย ลื่อเตรียมคำตอบไว้ให้ด้วย เพราะอั้วตอบอีไม่ถูก"
พูดแล้วเจ้าสัวโบกมือไล่ลูกสาวออกจากห้อง พอกรองกาญจน์กลับลงมาก็เจอคำถามเดียวกันนี้อีกจากเม่งฮวยที่เดินเล่นอยู่กับณฤดี กรองกาญจน์นิ่งไม่อยากตอบ เม่งฮวยจึงเตือนลูกสาวควรดูแลคู่หมั้นให้ดี ปล่อยให้ซิลเวียทำระริกระรี้น่าเกลียด เดี๋ยวมันคาบไปกินแล้วจะรู้สึก
"ช่างเขาเถอะ...อาม้าเลิกพูดถึงไทรรัตน์เถอะค่ะ
หนูจัดการเอง หรือถ้ายุ่งนัก อาม้าแต่งกับเขาเสียเองก็หมดเรื่อง"
"ซี้ซั้วต่า..." เม่งฮวยของขึ้น ณฤดีแตะมือเป็นเชิงปรามก็เอาไม่อยู่ "อั้วจะไปฟ้องอาเตียลื่อ ว่าลื่อพูดไม่ดีกับอั้ว"
"อาเตียไม่สบาย อยากให้ตายเร็วๆ ก็ตามใจ"
"ไอ้หยา...อีเป็งอะไร ฮ้า" เม่งฮวยรีบร้อนจนเดินสะดุดเกือบล้มถ้าไม่ได้ณฤดีเข้ามาประคอง
"อาม้าคะ...อาเตียไม่เป็นอะไรมากหรอก หนูเพิ่งโดนว่าเรื่องไทรรัตน์มาเหมือนกัน อาม้าไม่ต้องตามไปซ้ำเติมหนูหรอก" พูดจบกรองกาญจน์เดินกลับตึกเล็กด้วยสีหน้าหงุดหงิด เม่งฮวยมองตามลูกสาวไปอย่างเหนื่อยหน่ายใจ
อีกสักพักก้องเกียรติมาถึง เม่งฮวยยังไม่วายบ่นเรื่องลูกสาวไม่ยอมแต่งงาน ส่วนลูกชายแต่งแล้วแต่ไม่มีลูก พูดไปพูดมาก็รบเร้าก้องเกียรติกับณฤดีว่าเมื่อไหร่จะมีหลานให้ตนเสียที สองสามีภรรยาอึดอัดไม่รู้จะตอบยังไง ได้แต่มองหน้ากันเองอย่างหนักใจ
ความอึดอัดหนักใจนี้ทำให้ณฤดีเก็บไปคิดมากถึงขนาดเอ่ยปากกับก้องเกียรติทำนองว่าให้เขามีคนอื่น เผื่อจะมีหลานให้อาม้าได้ แต่ก้องเกียรติรักและซื่อสัตย์กับณฤดีมากเกินกว่าจะนอกใจเธอได้ เขาปลอบเธอว่า ปล่อยให้พ่อแม่เราผิดหวังต่อไป คงไม่ผิดอะไรนักหนาหรอก
ooooooo
เรยาได้เป็นแอร์โฮสเตสในสายการบินฝรั่งสมใจ แต่ผ่านไปสี่ห้าเดือนเธอก็เริ่มเบื่อเริ่มเซ็ง
เพราะบินจำเจซ้ำซากแต่นิวซีแลนด์ที่เธอมีความ
หลังกับสินธร ทำให้เธอยิ่งเหงา เศร้า และบางทีก็คิดถึงเขา...
ด้านลำยองที่ย้ายมาอยู่บ้านใหม่กับเรยา แต่พอลูกบินทีละหลายวัน ลำยองก็จะแอบไปช่วยทำงานบ้านให้นายแหม่มอยู่เสมอ แต่นายแหม่มเกรงใจ และกลัวเรยาจะว่าลำยองเอาได้ จึงอยากให้ลำยองขอเรยาก่อนทุกครั้งที่จะมา
วันหนึ่งเมื่อเรยากลับเข้าบ้าน แล้วลำยองเอ่ยปากเรื่องนี้ เรยาสวนทันควันว่าไม่ให้ไป ลำยองถึงกับหน้าสลดและยิ่งรู้สึกเสียใจที่ลูกพูดตอกย้ำในอาชีพของแม่ว่าต่ำต้อย แถมยังประชดประชันให้แม่กลับไปเป็นคนใช้เขาอย่างเดิม
ถึงจะเสียใจน้อยใจยังไง แต่พอเห็นลูกสาวงอน ลำยองก็ต้องเป็นฝ่ายง้อ รับปากลูกว่าแม่จะไม่ไปบ้านนายแหม่มอีก เรยาพอใจและไปทำงานได้อย่างสบายใจขึ้นในวันถัดมา
แต่ที่สนามบิน เรยามีอันต้องขุ่นมัวในอารมณ์ขึ้นมาเมื่อเจอสินธรโดยบังเอิญ สินธรยังเจ็บแค้นไม่หายกับความร้ายกาจของเรยา เขาแทบไม่มองหน้าเธอ เดินผ่านไปเหมือนเธอไม่มีตัวตน เรยาเห็นอากัปกิริยานั้นแล้วเจ็บจี๊ด นึกในใจว่า "ฉันจะหาใหม่ให้ได้ดีกว่าแก"
พอขึ้นเครื่องเริ่มปฏิบัติหน้าที่ของตน เรยาก็ได้พบเป้าหมายใหม่อย่างไม่น่าเชื่อ หนุ่มใหญ่คนนั้นคือก้องเกียรติ เขาต้องบินไปติดต่อธุรกิจที่โอ๊คแลนด์ห้าวัน เรยาถูกใจรูปร่างหน้าตาและมาดอันสุขุมของก้องเกียรติอย่างมาก โดยไม่รู้ว่าเขามีภรรยาแล้ว และภรรยาของเขาก็เป็นเพื่อนสนิทกับเด่นจันทร์ ซึ่งเรยาเคยเจอมาแล้วด้วย
ตลอดการเดินทาง เรยาพยายามจะตีสนิทก้องเกียรติ แต่ก้องเกียรติออกจะเฉยๆและค่อนข้างระวังตัว เรยาจึงไม่กล้าเสนอตัวรวดเร็ว ทำทียิ้มแย้มแจ่มใสเป็นมิตรในฐานะผู้ให้บริการลูกค้าบนเครื่อง จนกระทั่งมาถึงเมืองโอ๊คแลนด์ประเทศนิวซีแลนด์ ปรากฏว่าก้องเกียรติพักโรงแรมเดียวกับเรยา นั่นยิ่งทำให้เรยามีโอกาสรุกหนักจนก้องเกียรติปฏิเสธไม่ได้
เรยาพาก้องเกียรติเที่ยวชมไปหลายแห่งในโอ๊คแลนด์ ซึ่งแต่ละสถานที่สวยงามจนต้องโพสท่าถ่ายรูปเก็บเอาไว้
จากนั้นเรยาชวนเขาแวะดื่มกาแฟ แล้วแสร้งทำหน้าเศร้า
เหมือนจะร้องไห้เพื่อเรียกร้องความสนใจจากก้องเกียรติหรือคุณใหญ่
ได้ผล จริตมารยาของเรยาทำให้ก้องเกียรติอยากรู้ที่มาที่ไปในความเศร้าของเธอ
"ฟ้าไม่เป็นไรค่ะ ฟ้าแค่...คิดถึงแม่ เราสองคนเป็นแม่ลูกที่รักกันมาก เพราะเรามีกันแค่สองคน พ่อฟ้าเสียไปตั้งแต่ฟ้ายังไม่เกิด แม่เลี้ยงฟ้ามาเพียงลำพังคนเดียว แม่ไม่เคยคิดที่จะแต่งงานใหม่ แม่ทำงานเหนื่อยแค่ไหนก็ไม่เคยบ่น เพราะแม่อยากให้ลูกสาวคนเดียวไปให้ถึงที่สุด ฟ้าอยากเรียนปริญญาโทต่อ แต่สงสารแม่ที่ต้องทำงานหนัก ฟ้าก็เลยมา
ทำงานก่อน แล้วเก็บตังค์ไว้เรียนเอง"
ก้องเกียรตินิ่งฟังด้วยสีหน้าชื่นชมความดีของเรยา โดยหารู้ไม่ว่าเธอกำลังโกหกคำโต
"แต่แม่ไม่ยอมค่ะ แม่อยากให้ฟ้าเรียนต่อ แม่บอกว่าฟ้าเป็นลูกแม่ แม่ต้องส่งฟ้าให้ถึงฝั่ง ถึงจะไกลแค่ไหนแม่ก็...แม่ก็จะยอมทำงานหนักเพื่อฟ้า ฟ้าเห็นแม่ทำงานหนักมาตลอดชีวิต..."
เรยาเว้นวรรคถ้อยคำ ก้มหน้าสะอื้นอย่างสะเทือนใจสุดๆ แล้วรีบปาดน้ำตาเมื่อเห็นก้องเกียรติเหลียวมองคนในร้าน
"ขอโทษค่ะ ฟ้านี่แย่จัง"
"ไม่เป็นไรหรอกครับ คุณฟ้าร้องออกมาเถอะ เก็บไว้ มันไม่ดี ถ้าได้ระบายมันออกมาบ้าง บางทีมันอาจจะทำให้คุณรู้สึกดีขึ้น ผมชื่นชมในตัวคุณและคุณแม่ของคุณ แล้วคุณแม่ ของคุณทำงานอะไรเหรอ"
"แม่ฟ้าทำงานเป็นแม่บ้านค่ะ เป็นแม่บ้านให้ฝรั่งสามีภรรยาคู่หนึ่ง แม่ทำงานหนักมาก"
คราวนี้เรยาเศร้าจริงๆ ก้มหน้าร้องไห้น้ำตาไหลพราก จนก้องเกียรติต้องเอาผ้าเช็ดหน้าของเขายื่นให้เธอซับน้ำตา...
ครั้นพากันกลับมาถึงโรงแรมในตอนค่ำ ใจเรยาอยากจะชวนเขาเข้าห้อง แต่ด้วยท่าทีแสนสุภาพของก้องเกียรติทำให้เรยาไม่กล้า ได้แต่บอกลาและแยกกลับห้องใครห้องมัน พอเข้าห้องปุ๊บก้องเกียรติก็โทร.หาเมียรักที่เมืองไทย ต่างคนต่างพูดจาอ่อนหวานใส่กันด้วยความคิดถึง ก่อนที่ณฤดีจะเป็นฝ่ายกู๊ดไนท์เพราะพรุ่งนี้เขาต้องประชุมแต่เช้า
ooooooo
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น